t="69">
p.s.2001.03.24
S
SAMOLOT BOMBOWY
Martin 187 , Baltimore
Czteromiejscowy, dwusilnikowy średniopłat bombowy o konstrukcji metalowej. Był udoskonaloną wersją bombowca Martin 167 projektowaną dla armii amerykańskiej, a używaną głównie przez lotnictwo brytyjskie (patrz).
Pracę nad tym modelem firma Glenn L. Martin rozpoczęła na początku 1940 roku bazując na projekcie wcześniejszego modelu Martin 167. Samolot w założeniach miał być napędzany silnikami Wright R-3350-11, osiągać prędkość rzędu 608 km/h i ważyć 9540 kg. Amerykańskie lotnictwo lądowe złożyło zamówienie na prototyp, który nazwano XA-23, lecz anulowano je jeszcze przed rozpoczęciem budowy. Zainteresowanie nowym samolotem wyraziło natomiast Brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa i korzystając z dotychczasowych doświadczeń wojennych określiło własne wymagania. Samolot musiał mieć zwiększony udźwig bomb i napędzane mechanicznie wieżyczki strzeleckie. W maju 1940 roku Brytyjczycy złożyli pierwsze zamówienie opiewające na 400 sztuk. W czerwcu 1941 roku amerykanie w ramach pomocy dla Wielkiej Brytanii zamówili kolejne 575 egzemplarzy, a 23 września 1942 roku zamówiono kolejne 600 sztuk. Produkcję ich zakończono w maju 1944 roku.
Według kontraktu prototyp miał wzlecieć na początku 1941 roku, lecz ze względu na prace nad innymi modelami stało się to dopiero w połowie tego roku. Nowy model różnił się od swojego poprzednika m. in. większą głębokością kadłuba pozwalającą na zabranie większego ładunku. Mógł zabrać 4 bomby po 227 kg. W samolocie znalazły się pomieszczenia dla 4 członków załogi: pilota, nawigatora-bombardiera, radiooperatora-strzelca oraz strzelca w górnej wieżyczce. Napędzany był silnikami Wright R-2600-19(A5B) o mocy 1600 KM. Stanowiska załogi otrzymały lekkie opancerzenie, a zbiorniki paliwa były samouszczelniające się.
Pierwszy raz samolot 187B wzniósł się w powietrze 14 czerwca 1941 roku. Od razu okazało się że jest to bardzo szybka maszyna, którą można rozpędzić w locie nurkowym nawet do prędkości 900 km/h. Oczywiście jak zawsze w przypadku prototypu okazało się że trzeba usunąć wiele błędów m. in. z silnikiem, układem hydraulicznym, podwoziem, wzmocnieniem kadłuba i hamulcami. Produkcję seryjną rozpoczęto dopiero w październiku 1941 roku.
Samolot posiadał klasyczne usterzenie i podwozie. Płat skrzydeł miał obrys trapezowy i był całkowicie metalowy, dwuczęściowy z centropłatem i płatem zewnętrznym, z klapami krokodylowymi pomiędzy lotkami i kadłubem. Konstrukcja kadłuba była półskorupowa, całkowicie metalowa z komorą bombową długości 4,3 metra. W części nosowej znajdowało się stanowisko nawigatora-bombardiera, który wchodził do samolotu przez dolny luk, którego jednolity właz tworzył drabinkę. Pilot wchodził po skrzydle, a pozostali dwaj członkowie dostawali się do samolotu przez luk za komorą bombową z tyłu samolotu. W razie lądowania bez podwozia wszyscy oni mogli opuścić samolot przez górny luk. Stateczniki były konstrukcji metalowej skryte pod płótnem, wolnonośne. Podwozie klasyczne, jednogoleniowe, koła chowane hydraulicznie. Kółko ogonowe stałe. Zabierał 2300 litów paliwa w samouszczelniających się zbiornikach, ulokowanych w centropłacie. Istniała także możliwość podczepienia dodatkowego zbiornika w komorze bombowej o pojemności 3630 litrów.
Ze względu na poślizg w dotrzymaniu terminu i modyfikacjami podczas produkcji seryjnej powstały małe serie nieco się od siebie różniące.
Baltimore I - wyposażony był w silniki Wright GR-2600-19 o mocy 1600 KM, uzbrojony w 4 kaemy Browning 7,69 mm, 2 w dolnej części kadłuba, jeden na grzbiecie i jeden w dolnym, tylnym stanowisku. Wyprodukowano ich ok. 50 szt.
Baltimore II - wyposażone i uzbrojone tak samo jak poprzednia seria. Wyprodukowano ich ok. 100 szt.
Baltimore III - zostały wyposażone w hydraulicznie obracane wieżyczki grzbietowe typu Boulton Pul z 4-ma brytyjskimi kaemami Browning 7,69 mm. Wyprodukowano ich najpierw ok. 250 sztuk, a z drugiego zamówienia 281 typu IIIA.
Baltimore IV - różniły się od typu III typem wieżyczki grzbietowej. Zamiast produkcji firmy Boulton Paul otrzymały elektrycznie obracane wieżyczki firmy Martin o obniżonej wysokości, tylko nieznacznie wystającej poza obrys górnej części kadłuba, z 2 wkm Browning 12,7 mm. Zrezygnowano też z dolnego tylnego kaemu. Załoga składała się z 3 osób. Wyprodukowano ich w sumie ok. 294 sztuk.
Baltimore V - różniły się od poprzedników tym, że wszystkie kaemy miały kaliber 12,7 mm oraz silniki Wright GR-2600-29 o mocy 1700 KM, dzięki którym rozwijały one większe prędkości maksymalne. Wyprodukowano ich 600 sztuk.
Powstała również seria GR VI przeznaczona dla Brytyjskiego Lotnictwa Obrony Wybrzeża (Coastal Command), lecz jedynie w postaci dwóch prototypów, zbudowanych pod koniec 1943 roku. Projekt anulowano w 1944 roku. Również jako projekt pozostały wersje z wydłużonym kadłubem dla dodatkowych zbiorników paliwa i torped oraz z nieoszklonym kadłubem w wersji szturmowej w którym miało zostać zamontowane potężne uzbrojenie.
Samoloty te znajdowały się również pod koniec wojny w jednostkach sprzymierzonych z Brytyjczykami Włochów i Francuzów. Latali na nich również piloci dywizjonów australijskich, południowo afrykańskich oraz greckich.
Dane techniczne:
Rok wprow. - 1941
Ilość prod. - 1575 szt.
Prędkość - 496-515 km/h
Pułap - 7620 m
Wznoszenie - 600 m/m.
Masa - własna 7201 kg, startowa 10261 kg.
Uzbrojenie - 6x7,62 mm
Udźwig - 908 kg.
Załoga - 4
Zasięg - 1577 km, z pełnym ładunkiem 908 km
Wymiary - rozpiętość - 18,69 m, długość - 14,8 m, wysokość - 4,33 m.