t="69">

p.s.2001.03.24

S

NISZCZYCIELE typ "Benham"

"BENHAM", "ELLET", "LANG", "MAYRANT", "TRIPPE", "RHIND", "ROWAN", "STACK", "STERETT", "WILSON"

        Wywodziły się od typu "Bagley", ale przy ich projektowaniu wykorzystano liczne doświadczenia z eksploatacji typu "Farragut". Były dzięki temu większe, miały mniej dział, ale za to więcej wyrzutni torpedowych, silniejsze maszyny i większą prędkość. 

Decyzję o ich budowie podjął Sekretarz Marynarki USA w 1935 roku. Koszt ich budowy miał pokryć budżet przeznaczony na rok 1936. Zadecydowano o budowie 12 niszczycieli podobnych do wcześniejszego typu Gridley z 4 działami 127 mm i 16 wyrzutniami torped. Projekt konstrukcji niszczycieli opracowało Biuro Marynarki ds. Konstrukcji i Remontów. Następnie projekt przyjęto 2 kwietnia 1935 roku. Szczegółowy projekt opracowała firma Gibbs&Cox. 

Zastosowano udoskonalone kotły Babcock&Wilcox, dostarczające parę pod ciśnieniem do 42 atmosfer. Turbiny Westinghouse z przekładniami redukcyjnymi o podwójnym przełożeniu. Dzięki temu śruby miały mieć dostarczoną moc 50 000 KM co miało pozwolić na osiągane prędkości powyżej 38 węzłów. Próby odbiorcze wykazały, że jednostki te mogą osiągać prędkości nawet powyżej 40 węzłów. Nowy typ niszczyciela różnił się od poprzedników dużo węższym kształtem komina. Łączył on przewody wylotowe spalin dużo niżej przez co były mniej widoczne. Jego dwa rufowe działa pozostały nieosłonięte, by nie zwiększać ogólnego ciężaru, który i tak wynosił więcej niż zakładały to do 1936 roku traktaty. 3 pierwsze niszczyciele budowała prywatna stocznia Federal Shipbuilding, a pozostałe stocznie Marynarki. Ich budowa w stoczniach Marynarki przeciągała się z powodu opóźnień w dostawach urządzeń napędowych i trwała średnio 27-34 miesiące. Wszystkie okręty weszły do służby do końca 1939 roku.

W 1940 roku wprowadzono szereg zmian m.in: wzmocniono uzbrojenie do zwalczania okrętów podwodnych, zdemontowano połowę wyrzutni instalując w ich miejsce burtowe miotacze bomb głębinowych. Zwiększono także dodatkowo uzbrojenie przeciwlotnicze do siedmiu wukemów 12,7 mm. 2 na skrzydłach pomostu, 3 za kominem i 2 na rufowej nadbudówce. W 1942 roku wkm-y zastąpiono działkami 20 mm "Oerlikon". W jednostkach Atlantyckich, ze względu na pogodę osłonięto także działa rufowe. W 1943 roku wszystkie okrętu tego typu uzbrojone zostały w dwie pary działek 40 mm umieszczone na nadbudówce rufowej.  

Uczestniczyły w wielu operacjach. Dwa z nich zostały zatopione. Pozostałe po zakończeniu wojny zostały wycofane ze służby.

"Benham" - (DD-397) Okręt ten dał nazwę całemu typowi. Został zbudowany w prywatnej stoczni Federal Shipbuilding z Kearny w stanie New Jersey. Stępkę położono 1 września 1936 roku. Wodowanie miało miejsce 16 kwietnia 1938 roku, a do służby wszedł 2 lutego 1939 roku. Wraz z niszczycielem "Ellet" służył na Pacyfiku w składzie 6 Dywizjonu. W kwietniu 1942 roku eskortowały lotniskowiec "Hornet" podczas rajdu płk. Doolittle'a na Tokio. Następnie brały udział w bitwie pod Midway. Podczas bitwy okręt uratował 720 rozbitków z lotniskowca "Yorktown" i 188 z niszczyciela "Hammann". Wraz z innymi bliźniaczymi niszczycielami skierowany został w rejon Wysp Salomona. Podczas bitwy koło wyspy Savo w nocy z 14 na 15 listopada 1942 roku został trafiony japońską torpedą. Eksplozja spowodowała oderwanie się dziobu niszczyciela, który z trudem utrzymał się na powierzchni. Niestety nie udało się go uratować i po południu 15 listopada po opuszczeniu go przez załogę został dobity przez niszczyciel "Gwin". 

"Ellet" - (DD-398) Nazwę swoją zawdzięcza rodzinie Ellet z Pensylwanii, której kilku członków zasłużyło się podczas wojny secesyjnej. Został zbudowany w prywatnej stoczni Federal Shipbuilding z Kearny w stanie New Jersey. Stępkę położono 3 grudnia 1936 roku. Wodowanie miało miejsce 11 czerwca 1938 roku, a do służby wszedł 18 kwietnia 1939 roku. We wrześniu i październiku 1939 roku bazował w San Diego i wykonywał prace patrolowe w składzie 18 Dywizjonu. Po 26 lutego 1940 roku dołączył do Floty Pacyfiku na Hawajach. Wraz z niszczycielem "Benham" służył na Pacyfiku w składzie 6 Dywizjonu. W momencie japońskiego ataku okręt powracał z rejsu do wyspy Wake wraz z Task Force 8. W kwietniu 1942 roku eskortowały lotniskowiec "Hornet" podczas rajdu płk. Doolittle'a na Tokio. Następnie brały udział w bitwie pod Midway. Wraz z innymi bliźniaczymi niszczycielami skierowany został w rejon Wysp Salomona.  W nocy z 8 na 9 sierpnia 1942 roku brał udział w bitwie  koło Savo. Uratował wówczas 500 rozbitków z krążownika "Quincy" oraz musiał dobić ciężko uszkodzony australijski krążownik "Camberra". 3 września 1943 roku zatopił koło Espiritu Santo japoński okręt podwodny "I-25". W 1944 roku brał udział w wielu operacjach i misjach eskortowych m.in. na Wyspach Marshalla, Mariańskich, koło Nowej Gwinei i Filipin. Od stycznia 1945 roku do końca wojny osłaniał konwoje na Pacyfiku. Po wojnie 29 października 1945 roku został zdemobilizowany i sprzedany na złom 1 sierpnia 1947 roku.

"Lang" - (DD-399) Został zbudowany w prywatnej stoczni Federal Shipbuilding z Kearny w stanie New Jersey. Stępkę położono 5 kwietnia 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 27 sierpnia 1938 roku, a do służby wszedł 26 maja 1939 roku. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. W marcu 1942 roku skierowany został do Scapa Flow. W maju 1942 roku popłynął na Morze Śródziemne na Maltę w eskorcie lotniskowca "Wasp". W czerwcu 1942 roku wraz z lotniskowcem "Wasp" i innymi niszczycielami utworzył Task Force 18 z bazą w San Diego i powrócił do USA. W lipcu 1942 roku rozpoczął służbę na Pacyfiku. Wraz z innymi bliźniaczymi niszczycielami skierowany został w rejon Wysp Salomona. W nocy z 7 na 8 sierpnia 1943 roku brał udział w bitwie w Zatoce Vella. W 1944 roku brał udział w wielu operacjach i misjach eskortowych m.in. na Wyspach Marshalla, Mariańskich, koło Nowej Gwinei i Filipin, gdzie był 6 razy atakowany przez pilotów kamikaze. 3 października 1944 roku próbował odholować trafiony japońską torpedą niszczyciel "Shelton" koło Nowej Gwinei. W kwietniu 1945 roku osłaniał lądowanie na Okinawie. Tu kilkakrotnie był atakowany przez kamikaze, lecz szczęście dalej mu dopisywało. Po wojnie 16 października 1945 roku został zdemobilizowany i sprzedany na złom 20 grudnia 1945 roku.

"Mayrant" - (DD-402) Nazwany tak na cześć kpt. Johna Mayranta, który poprowadził atak abordażowy na brytyjską fregatę "Serapis" podczas wojny kolonialnej. Został zbudowany w stoczni Marynarki z Bostonu. Stępkę położono 15 kwietnia 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 14 maja 1938 roku, a do służby wszedł 1 listopada 1939 roku. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. Na przełomie listopada i grudnia 1941 roku eskortował konwój WS-12X z Halifaksu do Kapsztadu. W lipcu 1942 roku wchodził w skład osłony okrętów eskortujących konwoje. Następnie wraz z pancernikiem "Washington" powrócił do USA. W listopadzie 1942 roku brał udział w lądowaniu aliantów w Afryce Północnej. W 1943 roku brał udział w operacji lądowania aliantów na Sycylii. 26 lipca 1943 roku przebywając na patrolu w pobliżu Palermo został zaatakowany przez niemieckie bombowce. Bomba eksplodująca koło prawej burty spowodowała jej pęknięcie i zalanie przedziałów maszynowych. Zginęło 5 marynarzy, a 18 zostało rannych. Okręt został odholowany do Palermo. Po prowizorycznych naprawach na Malcie trwających do listopada popłynął do Charleston gdzie przebywał do maja 1944 roku. Następnie wykonywał zadania eskortowe na Atlantyku. W maju 1945 roku został przerzucony na Pacyfik, gdzie też pełnił służbę eskortową. Po kapitulacji Japonii okręt przyjmował ich poddanie się na wyspie Marcus. Po wojnie służył jako cel na atolu Bikini i zatopiony został 4 kwietnia 1948 roku.

"Trippe" - (DD-403) Został zbudowany w stoczni Marynarki w Bostonie. Stępkę położono 15 kwietnia 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 14 maja 1938 roku, a do służby wszedł 15 grudnia 1939 roku. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. Na przełomie listopada i grudnia 1941 roku eskortował konwój WS-12X z Halifaksu do Kapsztadu. Następnie patrolował u wybrzeży USA. Tuż przed świtem 19 października 1942 roku wracając z ćwiczeń do bazy w zatoce Casco został przez pomyłkę staranowany przez niszczyciel "Benon". Trzech marynarzy zostało rannych, a naprawa w Nowym Jorku trwała do połowy listopada. W lipcu 1943 roku dołączył do okrętów biorących udział w lądowaniu aliantów na Sycylii. 13 października 1943 roku ratował w Zatoce Neapolitańskiej rozbitków z niszczyciela "Bristol". 16 grudnia 1943 roku w rejonie Oranu w Algierii wraz z niszczycielem "Woolsey" zatopił niemiecki okręt podwodny "U-73". U-boot został wykryty radarami gdy płynął na powierzchni i zatopiony przez działa okrętowe. Następnie okręt powrócił na wody Włoskie. Uczestniczył w styczniu 1944 roku w lądowaniu aliantów pod Anzio. W lutym 1944 roku powrócił do USA i wykonywał zadania eskortowe na Atlantyku. W maju 1945 roku został przerzucony na Pacyfik, gdzie też pełnił służbę eskortową. Po wojnie służył jako cel na atolu Bikini i zatopiony został 3 lutego 1948 roku.

"Rhind" - (DD-404) Został tak nazwany na cześć Adm. Aleksandra Coldena Rhinda, bohatera wojny secesyjnej. Został zbudowany w stoczni Marynarki w Filadelfii. Stępkę położono 22 września 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 28 lipca 1938 roku, a do służby wszedł 15 stycznia 1940 roku. Służbę rozpoczął od eskortowania prezydenta F.D. Roosevelta na pokładzie krążownika "Augusta" na konferencję z premierem Wielkiej Brytanii Churchillem na Nowej Fundlandii. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. Na przełomie listopada i grudnia 1941 roku eskortował konwój WS-12X z Halifaksu do Kapsztadu. W lipcu 1942 roku wchodził w skład osłony okrętów eskortujących konwoje. Następnie wraz z pancernikiem "Washington" powrócił do USA. W listopadzie 1942 roku brał udział w lądowaniu aliantów w Afryce Północnej eskortując pancernik "Massachustts". Następnie powrócił do roli eskortowca konwojów. W 1943 roku brał udział w operacji lądowania aliantów na Sycylii. 26 listopada 1943 roku koło Palermo pomagał uszkodzonemu niszczycielowi "Mayrant" i sam został lekko uszkodzony wybuchem pobliskiej bomby. Powrócił do USA. Następnie wykonywał zadania eskortowe na Atlantyku. W maju 1945 roku został przerzucony na Pacyfik, gdzie też pełnił służbę eskortową. Po kapitulacji Japonii okręt przyjmował ich poddanie się na wyspie Pagan. Po wojnie służył jako cel na atolu Bikini i zatopiony został 22 marca 1948 roku.

"Rowan" - (DD-405) Swą nazwę otrzymała na cześć Adm. Stephena C. Rowana, komendanta stoczni w Norfolk. Został zbudowany w stoczni Marynarki w Norfolk. Stępkę położono 25 czerwca 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 5 maja 1938 roku, a do służby wszedł 31 października 1939 roku. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. Na przełomie listopada i grudnia 1941 roku eskortował konwój WS-12X z Halifaksu do Kapsztadu. W lipcu 1942 roku wchodził w skład osłony okrętów eskortujących konwoje. Został wyznaczony do najbardziej niebezpiecznych tras: do Murmańska, Reyklaviku, Archangielska. Dołączył m.in do bezpośredniej osłony konwoju PQ-17 i brała udział w odpieraniu ataków niemieckiego lotnictwa zestrzeliwując jeden samolot Ju-88. Następnie wraz z pancernikiem "Washington" powrócił do USA. W listopadzie 1942 roku brał udział w lądowaniu aliantów w Afryce Północnej. W 1943 roku brał udział w operacji lądowania aliantów na Sycylii. Zatonął w nocy z 9 na 10 września 1943 roku pod Salermo. Eskortował powracające do Oranu transportowce i krótko po północy został trafiony w rufę torpedą z niemieckiego ścigacza torpedowego. Wybuch torpedy spowodował detonację bomb głębinowych i zatoniecie niszczyciela w minutę. Zginęło 202 spośród 273 marynarzy. 

"Stack" - (DD-406) Został tak nazwany na cześć porucznika Edwarda Stacka, bohatera wojny kolonialnej z Brytyjczykami. Został zbudowany w stoczni Marynarki w Norfolk. Stępkę położono 25 czerwca 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 5 maja 1938 roku, a do służby wszedł 3 stycznia 1940 roku. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu, gdzie pełnił rolę eskortowca. W styczniu 1942 roku znalazł się w eskorcie pierwszego konwoju z amerykańskimi żołnierzami do Wielkiej Brytanii. Następnie został skierowany do Islandii. 29 stycznia 1942 roku pod Reyklavikiem zaatakował i uszkodził niemieckiego U-boota U-132. W ten sposób był pierwszym amerykańskim niszczycielem który uszkodził U-boota. Po powrocie do USA operował w rejonie bazy Casco Bay w stanie Miami. 17 marca 1942 roku rankiem został staranowany przez lotniskowiec "Wasp" i musiał się poddać remontowi w stoczni  w Filadelfii, który trwał do maja. W czerwcu 1942 roku wraz z lotniskowcem "Wasp" i innymi niszczycielami utworzył Task Force 18 z bazą w San Diego. W lipcu 1942 roku rozpoczął służbę na Pacyfiku. Wraz z innymi bliźniaczymi niszczycielami skierowany został w rejon Wysp Salomona. W nocy z 7 na 8 sierpnia 1943 roku brał udział w bitwie w Zatoce Vella. W 1944 roku brał udział w wielu operacjach i misjach eskortowych m.in. na Wyspach Marshalla, Mariańskich, koło Nowej Gwinei i Filipin. W kwietniu 1945 roku osłaniał lądowanie na Okinawie. Po zakończeniu wojny brał udział w składaniu kapitulacji Japońskiej na atolu Truk. Po wojnie służył jako cel na atolu Bikini i zatopiony został 24 kwietnia 1948 roku.

"Sterett" - (DD-407) Swoją nazwę zawdzięcza porucznikowi Andrew Sterettowi bohaterowi wojny z berberyjskimi piratami w dziewiętnastym wieku. Został zbudowany w stoczni Marynarki w Charlestown w Karolinie Południowej. Stępkę położono 2 grudnia 1936 roku. Wodowanie miało miejsce 27 października 1938 roku, a do służby wszedł 15 sierpnia 1939 roku. Poprzez Kanał Panamski przeszedł na Pacyfik gdzie z innymi okrętami prowadził treningi i szkolenia. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. W marcu 1942 roku skierowany został do Scapa Flow. W maju 1942 roku popłynął na Morze Śródziemne na Maltę w eskorcie lotniskowca "Wasp". W czerwcu 1942 roku wraz z lotniskowcem "Wasp" i innymi niszczycielami utworzył Task Force 18 z bazą w San Diego i powrócił do USA. W lipcu 1942 roku rozpoczął służbę na Pacyfiku. Wraz z innymi bliźniaczymi niszczycielami skierowany został w rejon Wysp Salomona. Podczas bitwy koło Savo w nocy z 12 na 13 sierpnia odniósł ciężkie uszkodzenia podczas brawurowego ataku na japoński pancernik "Hiei". Stracił rufowe działa i wyrzutnie torpedowe oraz miał uszkodzony ster. Remont w stoczni Mare Island trwał o lutego 1943 roku. W nocy z 7 na 8 sierpnia 1943 roku brał udział w bitwie w Zatoce Vella. W 1944 roku brał udział w wielu operacjach i misjach eskortowych m.in. na Wyspach Marshalla, Mariańskich, koło Nowej Gwinei i Filipin. W kwietniu 1945 roku osłaniał lądowanie na Okinawie. Tu 9 kwietnia padł ofiarą kamikaze, trafiony na linii wodnej śródokręcia i do końca wojny przebywał w stoczni w Bremerton. Po wojnie 2 listopada 1945 roku został zdemobilizowany i sprzedany na złom 25 lutego 1947 roku.

"Wilson" - (DD-408) Nazwa ta została nadana na cześć bosmana Karola Wilsona, bohatera wojny secesyjnej. Został zbudowany w nowej stoczni Marynarki Puget Sound w Bremerton. Stępkę położono 22 marca 1937 roku. Wodowanie miało miejsce 12 kwietnia 1939 roku, a do służby wszedł 14 sierpnia 1939 roku. Służbę rozpoczął od udziału w manewrach Fleet Problem XXI, symulującymi atak japoński na Pacyfiku. Następnie do wiosny 1941 roku przechodził intensywne treningi i szkolenia. W kwietniu 1941 roku kierowany został do Floty Atlantyckiej i wszedł do składu 8 Dywizjonu. Pełnił służbę patrolową na Wschodnim Wybrzeżu. 7 grudnia 1941 roku podczas japońskiego ataku "Wilson" kotwiczył w Zatoce Grassey na Bermudach. Następnie pełnił rolę eskorty konwojów do Islandii. W marcu 1942 roku skierowany został do Scapa Flow i podjął patrole przeciw U-bootom. W kwietniu 1942 roku popłynął na Morze Śródziemne na Maltę w eskorcie lotniskowca "Wasp". W czerwcu 1942 roku wraz z lotniskowcem "Wasp" i innymi niszczycielami powrócił do USA i po krótkim remoncie wszedł w skład Task Force 18 z bazą w San Diego. W lipcu 1942 roku rozpoczął służbę na Pacyfiku. Wraz z innymi bliźniaczymi niszczycielami skierowany został w rejon Wysp Salomona. 7 sierpnia 1942 roku okręt wspierał lądowanie na Guadalcanal. W nocy niszczyciel brał udział w odpieraniu nalotów japońskich samolotów na flotę inwazyjną. W nocy z 8 na 9 sierpnia 1942 roku brał udział w zakończonej aliancką klęską bitwie  koło wyspy Savo. Uratował wówczas 211 rozbitków z krążownika "Astoria", choć podchodząc do płonącego krążownika bardzo dużo ryzykował. Do końca 1942 roku pływał po wodach Wysp Salomona eskortując transporty i polując na nieprzyjacielskie statki. W 1943 roku służył jako eskorta amerykańskich lotniskowców podczas ich rajdów na wyspy zajęte przez japończyków. W 1944 roku brał udział w wielu operacjach i misjach eskortowych m.in. na Wyspach Marshalla, Mariańskich, koło Nowej Gwinei i Filipin. Podczas lądowania na Filipinach osłaniał statki przed atakami kamikaze. W kwietniu 1945 roku osłaniał lądowanie na Okinawie. Tu 16 kwietnia padł ofiarą kamikaze, który rozbił się w pobliżu, a jego bomba wpadła do pomieszczeń rufowych okrętu. Mimo, że eksplodował tylko zapalnik to zginęło aż 5 członków załogi którzy utonęli w zbyt pochopnie zalanej komorze amunicyjnej. Po naprawie uszkodzeń do końca wojny pełnił służbę konwojową. Po wojnie służył jako cel na atolu Bikini i zatopiony został 5 kwietnia 1948 roku.

Dane techniczne:

Wodowany: -  w 1938-39

Wyporność - standardowa 1637 t, pełna 2250 t

Prędkość - 40,8 węzłów

Załoga - 184 ludzi (w tym 9 oficerów)

Liczba wyrzutni torped - 16x533 mm (po 4 w każdej wyrzutni)

Liczebność typu - 11

Zatopionych - 2

Liczba samolotów - 0

Uzbrojenie - art. gł. - 4x127, 4x12,7 

Wymiary - dł.- 103,9, szer. - 10,8, zanurzenie - 3,9.

Opancerzenie -?

Zasięg - 5390 Mm/12 w, 4860 Mm/15 w

Napęd - 3 kotły Babcock&Wolcox, 2 turbiny Westinghouse o mocy 50 000 KM

Paliwo - 500 t