t="69">

p.s.2001.03.24

S

DYWIZJE I BRYGADY WOJSK STANÓW ZJEDNOCZONYCH W II WŚ.

1 Dywizja Piechoty "Big Red One"

Jedna z najbardziej doświadczonych jednostek Armii USA biorąca udział w II WŚ. W jej skład wchodziły: 16, 18 i 26 pułki piechoty, 5 (155 mm), 7 (105 mm), 32 (105 mm) i 33 (105 mm) bataliony artylerii, 1 kompania zwiadu, 1 batalion saperów, 1 batalion medyczny, 1 kompania sygnalizacyjna, 1 kompania kwatermistrzowska, kompania sztabu i inne służby. W 1944 roku do dywizji dołączyły jeszcze: 745 batalion czołgów, 634 batalion dział samobieżnych, 103 batalion artylerii przeciwlotniczej. Powstała jako Pierwsza Dywizja Ekspedycyjna 17 maja 1917 roku z oddziałów regularnej armii stacjonujących nad granicą z Meksykiem. Następnie została przerzucona do Wielkiej Brytanii i do Europy gdzie brała udział w walkach pierwszej wojnie światowej. Na 1 DP została przemianowana 6 lipca 1917 roku. Podczas walk w czasie pierwszej Wojny światowej dywizja poniosła ogromne straty, a jej żołnierze zdobyli 5 odznaczeń Medal of Honor. W okresie między wojennym stacjonowała w Forcie Hamilton. W 1942 roku wyruszyła  z Nowego Yorku na pokładzie statku do Wielkiej Brytanii, gdzie dotarła 7 października 1942 roku. Po wyczerpujących treningach w Wielkiej Brytanii dywizja rozpoczęła swój marsz w drugiej wojnie światowej od udziału w operacji "Torch" w Afryce Północnej. 8 listopada 1942 roku jej oddziały pod dow. gen. maj. Terrego de la Mesa Allena wylądowały na wybrzeżu Algierii koło Oranu. 16 i 18 pułki na wschód od Oranu, a 26 pułk w Les Andalouses. Następnie 18 pułk walczył wraz z Brytyjczykami w Djebel el Ahmera, a 26 pułk oczyszczał dolinę Ouseltia i 25 stycznia 1943 roku wyszedł na pozycje na przełęczy Kasserine 18 lutego 1943 roku. 16 marca dywizja całością sił zaatakowała na wschód od El Guettar do 23 marca odpierając dwa niemieckie kontrataki. 25 marca 18 pułk został odrzucony przez Niemców do Djebel Berda, co powstrzymało jego dalsze natarcie. 28 marca atak na Gabes prowadził tylko 26 pułk. 3 kwietnia 1943 roku oddziały dywizji zajęły Sakket i próbowały atakować dalej, lecz 5 kwietnia zostały zatrzymane. 16 kwietnia rozlokowała się koło Beja i 22 kwietnia zaatakowała wzdłuż autostrady Medjez el Bab - Tuniz. 18 pułk zdobył wzgórze 407, a 26 pułk wzgórze 575. Oddziały w Tunezji walczyły do 9 maja 1943 roku. Następnie dywizja wzięła udział w lądowaniu na Sycylii podczas operacji "Husky". 10 lipca 1943 roku jej oddziały zeszły na ląd w Gela i szybko opanowały teren obsadzony przez włoskich obrońców. Po odparciu niemieckiego kontrataku 11 lipca ruszyła w głąb lądu. 14 lipca zdobyła Mazzarino i Niscemi, 16 lipca natomiast opanowała Barrafranca. Odziały następnie uchwyciły przeprawy przez rzekę Salso na wschód od Caltanisseta. 25 lipca odparto w Gangi niemiecki kontratak. 1 sierpnia 1943 roku po serii ciężkich walk osiągnięto Troina. Miasto dywizja zajęła 6 sierpnia po tym jak opuściły je niemieckie oddziały. 23 września dywizja opuściła Sycylję  i wróciła do Wielkiej Brytanii gdzie przygotowywała się do lądowania w Normandii. W sierpniu 1943 roku dowództwo nad dywizją objął gen. maj. Clarence R. Huebner, który dowodził zaledwie 4 miesiące. Po nim dowództwo objął 7 grudnia 1943 roku gen. bryg. Willard G. Wyman. Po tygodniu powrócił znowu jednak gen. Huebner. 6 czerwca 1944 roku podczas operacji "Overlord" oddziały dywizji wzmocnione tylko na ten dzień 116 pułkiem piechoty lądowały wraz z oddziałami 29 DP na plaży Omaha. Ich zadaniem było wyjść z plaży, zdobyć wsie Colleville, St-Laurent i Vierville, a potem przebić się w głąb lądu. Pierwszy po godzinie szóstej na plaży lądował 16 pułk. Tak samo jak 116 pułk, wylądował w zamieszaniu i pod huraganowym ogniem dobrze wstrzelanych i przygotowanych niemieckich obrońców. Z pierwszego i drugiego rzutu ocalały tylko niedobitki które zdołały dotrzeć do wału za otwartą plażą. W ciągu pierwszej godziny inwazji dywizja straciła ok. 30 % swego stanu osobowego. Za wałem był pas min, a za nim strome urwisko. W niektórych, słabiej bronionych miejscach żołnierze wspięli się na urwisko i zaatakowali niemieckie okopy i bunkry. Ok godz. 8.00 pułk wykurzył Niemców z okopów i zbliżył się do płaskowyżu. O 9.50 rozkaz do lądowania na plaży we wschodnim sektorze - Easy Red otrzymał 18 pułk. Pułk rozpoczął lądowanie o 10.00 i przez zamieszanie wraz ze 115 pułkiem z 29 DP wylądował na jednym odcinku. Pociągnęło to za sobą dodatkowe straty.  Ok. 12.00 jedna kompania dotarła do wsi Colleville, gdzie nawiązała walkę z kompanią niemiecką. Po południu zdobyte już miasto ostrzelała własna marynarka zabijając przez pomyłkę ok. 60 żołnierzy 16 pułku. 18 pułk po wylądowaniu dołączył do jednostek walczących w okolicach Colleville. Wieczorem na brzeg zeszło już całe dowództwo dywizji.         Po przełamaniu niemieckiej obrony dywizja ruszyła w głąb Francji. Tego dnia dywizja zasłużyła na swoje motto "Żadna misja nie jest zbyt trudna, żadna ofiara zbyt wielka. Obowiązek przede wszystkim". 16 pułk, który poprowadził atak dywizji 10 czerwca 1944 roku osiągnął autostradę do St. Lo-Bayeux. 13 czerwca 18 i 26 pułki uchwyciły Caumont. 13 czerwca dywizja została zluzowana przez 5 DP i wycofana do Colmieres. 25 lipca 1944 roku dywizja znów ruszyła do ataku i zdobyła Marigny oraz 31 lipca zabezpieczyła przejścia przez rzekę See. Następnie ruszyła na południe do Mortain, gdzie została zluzowana przez 30 DP 6 sierpnia 1944 roku by ruszyć wraz z 3 DPanz. w stronę Mayenne. 25 sierpnia dywizja znajdowała się na południe od Paryża. Poprzez żywopłoty Normandii jej żołnierze oswobodzili Liege w Belgii i skierowali się w stronę niemieckiej granicy. 12 września dywizja rozpoczęła walki o miasto Akwizgran. 21 października 1944 roku po zaciętych walkach jej żołnierze bezpośrednim atakiem zdobyli Akwizgran. Po oddaniu terenu 104 DP, dywizja będąc w składzie 1 Armii ofensywnie zabezpieczała przejścia przez rzekę Roer na wschód od Akwizgranu do 16 listopada 1944 roku. Następne 15 dni zajęło jej oddziałom przesunięcie się zaledwie o 4 mile do przodu. 20 listopada 26 pułk zdobył zamek Laufenburg, a 29 ten sam pułk musiał odpierać silne niemieckie kontrataki w okolicach Marode. 5 grudnia 1944 roku jej miejsce zajęła 9 DP, a "Big Red One" przeszła w rejon Luchem-Langerwehe-Juengersdorf-Merode, lecz bez 16 pułku, który został dołączony do V Korpusu. 13 grudnia 1944 roku dowództwo przejął gen. bryg. Clift Andrus. 16 grudnia 1944 roku na skutek niemieckiej ofensywy dywizja została ściągnięta do walk w Ardenach i skierowana do sektora Malmedy. Odpierała liczne niemieckie ataki w rejonie Butgenbach-Faymonville oraz walczyła w Elsenborn. 15 stycznia 1945 roku dywizja zaatakowała i przełamała Linię Zygfryda otwierając drogę dla 7 DPanz. Po serii zaciętych walk została zluzowana 5 lutego 1945 roku przez 99 DP i przeniesiona do Aywaille w Belgii. 25 lutego 1945 roku zluzowała na froncie 8 DP i zaatakowała przez rzeke Roer w Kreznau. 7 marca dywizja dotarła do Bonn i zdobyła do 2 dni później. W Wielkanocną niedzielę 1 kwietnia 1945 roku jej oddziały znalazły się już 150 mil na wschód od Siegen. 8 kwietnia przeprawiła się przez rzekę Vezerę i weszła do Czechosłowacji. Wojnę zakończyła 8 maja 1945 roku. W jej szeregach podczas drugiej wojny światowej służyło w sumie 43 734 żołnierzy. 21 023 zginęło, zostało rannych lub zaginęło. Jej żołnierze zdobyli aż 16 Medal of Honor oraz 20 752 innych medali i odznaczeń. Jej oddziały wzięły w sumie ok. 100 00 jeńców.

2 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 9, 23 i 38 pułki piechoty, 12, 15, 37 i 38 bataliony artylerii, 2 kompania zwiadu, 2 batalion saperów, 2 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

3 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 7, 15 i 30 pułki piechoty, 9, 10, 39 i 41 bataliony artylerii, 3 kompania zwiadu, 10 batalion saperów, 3 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Pod dow. gen. maj. Luciana K. Truscotta Jr. na początku 1944 roku dywizja zbierała się w Neapolu i 22 stycznia lądowała w pierwszym rzucie pod Anzio. Dywizja lądowała na południowym odcinku plaży i bez przeszkód posuwała się do przodu. 24 i 25 stycznia poszerzała przyczółek, lecz w końcu została zatrzymana przez twardniejący opór Niemców. Udało im się posunąć na 3 mile od miasta Cisterna. Między 26 a 29 stycznia trwała reorganizacja i konsolidacja sił. 

4 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 8, 12 i 22 pułki piechoty, 20, 29, 42 i 44 bataliony artylerii, 4 kompania zwiadu, 4 batalion saperów, 4 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Bardzo ciekawy był skład 8 pułku piechoty który został stworzony w lipcu 1940 roku. Choć w jego skład wchodzili ludzie z różnych stanów był to pułk wywodzący się z południa i służyli w nim rekruci z Florydy, Alabamy i Georgii. Po przyjściu do pułku w lipcu 1941 roku nowego dowódcy płk Jamesa Van Fleeta żołnierze zaczęli być szkoleni jako jednostka szturmowa, uczestnicząca w pierwszym rzucie wojsk. Później do pułku zaczęli przybywać ludzie z północy znający miasto i znali się na środkach transportu, podczas gdy dotychczasowi rekruci potrafili doskonale odnaleźć się w lesie. Była to doskonała mieszanka. 5 czerwca 1944 roku brała udział w lądowaniu w Normandii lądując na plaży oznaczonej kryptonimem "Utah". Jej zadaniem miało być przebić się z plaży, opanować drogę biegnącą wzdłuż wybrzeża i ruszyć groblami na zachód w stronę Cherbourga. Z Anglii dywizja wyruszyła na pokładzie uzbrojonego transportowca "Bayfield". Przed godziną siódmą dywizja rozpoczęła desant. Najpierw wylądowały czołgi DD, po nich 2 batalion 8 pułku, w drugim rzucie 1 batalion, a dalej następne rzuty co kilka, kilkanaście minut. Nie obyło się bez zamieszania. Oddziały wylądowały około kilometra na południe niż to przewidziano, ale ofiar mimo to było niewiele. Pierwszą jednostką która zeszła na ląd podczas inwazji była kompania E 2 batalionu 8 pułku. Lądowanie odbywało się przy słabym oporze strzelców niemieckich w okopach na wydmach, reszta albo się poddała albo uciekła w głąb lądu. Dopiero po wylądowaniu trzeciego rzutu Niemcy otworzyli ogień z bunkrów. W czwartym rzucie lądowały 237 i 299 bataliony saperów, których  żołnierze wysadzili przeszkody na plaży by czołgi mogły ruszyć w głąb lądu. Piechota ruszyła ostrożnie za nimi ponieważ cały teren był naszpikowany minami. O godz.11.10 żołnierze dywizji połączyli się ze spadochroniarzami 101 Dywizji Powietrznodesantowej, którzy zajęli wcześniej miejscowość Pouppeville. Następnie wraz ze spadochroniarzami opanowali miasteczko Ste-Marie-du-Mont. W tym czasie na plaży wyładowywał się 12 pułk, który został wysadzony aż 2 kilometry na południe od planowanego miejsca. Następnie pułk ruszył na przełaj przez zalane tereny do St-Martin-de-Varreville. Późnym popołudniem 12 pułk i wspierający go 22 pułk połączyli się z żołnierzami 82 Dywizji Powietrznodesantowej w St-Martin-de-Varreville i St-Germain-de Varreville. Tymczasem 8 pułk dotarł do celu jaki miał osiągnąć tego dnia i połączył się z żołnierzami 82 DPow-des w Chef-du-Pont. Ogólnie tego dnia straty były stosunkowo małe. Pułki 8 i 22 straciły jedynie 12 zabitych i 106 rannych. 12 pułk stracił 69 ludzi, głównie na skutek min. 7 czerwca 1944 roku dywizja już była gotowa by zdobyć Montebourg i następnie uderzyć na Cherbourg.

5 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 2, 10 i 11 pułki piechoty, 19, 21, 46 i 50 bataliony artylerii, 5 kompania zwiadu, 7 batalion saperów, 5 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

6 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 1, 20 i 63 pułki piechoty, 1, 51, 53 i 80 bataliony artylerii, 6 kompania zwiadu, 6 batalion saperów, 6 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana została w październiku 1939 roku. W lipcu 1943 roku przybyła na Hawaje. Od stycznia 1944 roku walczyła na Nowej Gwinei. 30 lipca 1944 roku przeprowadziła desant na półwysep Vogelkop na północno-zachodnim wybrzeżu wyspy a także na okoliczne wysepki Amsterdam i Middleberg. Następnie dywizja walczyła na Filipinach. Po kapitulacji Japonii pełniła służbę okupacyjną na Korei, gdzie została rozformowana w 1949 roku. Ogólne straty dywizji wyniosły 4055 żołnierzy, w tym 970 zabitych (21,7 %). 2 żołnierzy dywizji otrzymało Medal of Honor. 

7 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 17, 32 i 184 pułki piechoty, 31, 48, 49 i 57 bataliony artylerii, 7 kompania zwiadu, 13 batalion saperów, 7 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana w lipcu 1940 roku z żołnierzy i oficerów armii zawodowej oraz z pułku Gwardii Narodowej z Kalifornii. Uczestniczyła w pierwszym bojowym lądowaniu amerykańskich wojsk lądowych na Pacyfiku, odbijając między 11 a 29 maja 1943 roku wyspę Attu. 4 maja 1943 roku Wcześniej 24 kwietnia 1943 roku wypłynęła z San Francisco na Alaskę. 4 maja 1943 roku na pokładach transportowców wypłynęła z zatoki Cold na Alasce w drodze na Aleuty. 11 maja dywizja rozpoczęła lądowanie na Attu. Przez parę dni dywizja nie mogła wyjść z pozycji na przyczółku ze względu na fanatyczny opór japoński. dopiero 17 maja wojska japońskie na Attu wycofały się w górzysty teren w głębi wyspy, pozwalając amerykanom rozwinąć atak. 18 maja obydwa amerykańskie przyczółki połączyły się i dostarczono dywizji zaopatrzenie. Krwawe walki dywizja prowadziła aż do 30 maja, kiedy to ustał japoński zorganizowany opór. Potem walczyła na Wyspach Marshalla, Filipinach i Okinawie.  W 1944 roku weszła do składu 24 korpusu armijnego 10 armii. Dywizją dowodził gen.mjr. Archibald Arnold i miała ona następujące oddziały: 17, 32 i 184 pułki piechoty, 31, 48, 49 i 57 dywizjony artylerii haubic (72 haubice), bateria dowodzenia, kompanię dowodzenia, 7 kompanię kwatermistrzowską, 7 kompanię rozpoznawczą, 7 kompanię łączności, 7 batalion medyczny, 13 batalion saperów, 707 kompania remontu uzbrojenia, pluton policji wojskowej i orkiestrę. Na okres walk na Okinawie dywizji przydzielono: 502 i 861 dywizjony artylerii przeciwlotniczej (48 dział), 711 batalion czołgów (54 pojazdy), 776 batalion czołgów pływających (54 pojazdy), 536 i 718 bataliony oraz 472 i 481 kompanie transporterów pływających (142 pojazdy), 91 kompanię moździerzy chemicznych (9 szt.), 1140 grupę inżynieryjną - 50, 104, 110 bataliony saperów, 69 szpital polowy, 52 i 66 szpitale chirurgiczne, 40 pluton psów wartowniczych, 326 i 4342 kompanie obsługi, 3754 kompanię samochodową, 191 i 244 kompanie zaopatrzenia, pluton rejestracji grobów. 1 kwietnia 1945 roku po wylądowaniu na plażach Okinawy żołnierze 17 pułku o godz. 10.00 dodarli do lotniska Kadena.2 kwietnia 17 pułk tej dywizji, działający w dogodniejszym terenie o godz. 16.00 osiągnął wschodnie wybrzeże Okinawy, w rejonie zatoki Nakagusuku. 3 kwietnia po zmianie kierunku uderzenia ze wschodniego na południowy dywizja nacierała na lewym skrzydle korpusu. Rano 6 kwietnia o 8.00 dywizja rozpoczęła atak na południową część wyspy, posuwając się na lewym skrzydle 24 korpusu i mając w pierwszym rzucie pułki 32 i 184. Naprzeciw nim opór stawiał wzmocniony japoński 14 batalion. 184 pułk wykorzystując doświadczenie bojowe częścią sił związał japończyków na zachód od wioski Minami,  a 1 batalion obszedł ich od tyłu i jednoczesnym atakiem wyparto japończyków ze wzniesienia. Jednak tempo natarcia malało i 7 i 8 kwietnia 184 pułk włamał się jedynie na 1500 m. 10 kwietnia 184 pułk, nacierający wśród bezdroży górskich natknął się na krzyżowy ogień japońskiej broni maszynowej i mimo posiadania czołgów w ciągu dnia posunął się zaledwie o 400 metrów. Z kolei natarcie 32 pułku zostało zatrzymane na polu minowym koło wioski Ouki. 12 kwietnia w nocy na pozycje dywizji uderzył japoński 22 pułk piechoty, chcący wyjść na amerykańskie tyły. Żołnierze dywizji odparli wszystkie ataki wroga ogniem moździerzy, broni strzeleckiej i granatami. Mimo uzupełnień w ciągu następnych dni dywizji nadal brakowało ok. 400 żołnierzy. Od 26 kwietnia rozpoczęło się luzowanie dywizji. 25 kwietnia żołnierze 1 batalionu 17 pułku wdarli się na 550 m na południe. 26 kwietnia batalion ten próbował obejść od zachodu japoński węzeł oporu na pięciu wzgórzach Kochi, który blokował natarcie pułku. W tym czasie 2 batalion 17 pułku starał się oskrzydlić obronę japońską od wschodu. Japończykom udało się natarcie obu batalionów zatrzymać. 26 i 27 kwietnia podczas ulewnych deszczy pułk poniósł duże straty i jego 1 batalion musiano zastąpić 3 batalionem. 28 kwietnia pułk przeszedł do natarcia i zdobył wieś Kochi, lecz został zatrzymany ogniem broni maszynowej. Tego też dnia 3 batalion 17 pułku został ostrzelany przez własna artylerię, ponosząc spore straty. 30 kwietnia natarcie 3 batalionu 17 pułku utknęło na południe od Kochi. W tym czasie ponownie wprowadzono do walki 1 batalion, który nacierając od wschodu zdobył wieś Onaga, lecz tu został zatrzymany japońskim kontratakiem. Tego dnia przez błąd nawigacyjny 17 pułk został zbombardowany przez własny samolot, tracąc 26 ludzi. Również w pierwszych dniach maja 17 pułk nie odniósł sukcesu. Natomiast 32 pułk 30 kwietnia włamał się 1000 m w obronę wroga i opanował wioskę Kuhazu. W nocy po serii japońskich kontrataków natarcie zostało zatrzymane. 1 maja 32 pułk został zluzowany przez 185 pułk. 4 maja dywizja odpierała kontratak japońskiego 89 pułku z 24 DP. Pod wieczór kontratak został zatrzymany. 5 maja na tyły 17 pułku udało się przebić japońskiemu 32 pułkowi z 24 DP i zająć wioskę Tanabaru. 6 maja 17 pułk zaatakował japończyków w Tanabaru i do wieczora zepchnął ich rozbite oddziały. 7 maja 184 pułk zaatakował rejon wsi Gaja, utracony kilka dni wcześniej, 2 batalion tego pułku zaskoczył szybkością natarcia japończyków i stosunkowo łatwo opanował rejon Gaja. 17 pułk tego dnia ponownie zaatakował Kochi. 3 batalion 17 pułku wsparty czołgami zdobył wioskę Kochi i północną część wzgórza. 9 maja wyczerpane wojska dywizji zluzowała 96 DP. 22 maja dywizja rozpoczęła natarcie zajmując wzgórza Ozato i zatrzymując się w pobliżu wioski Yonawa po drodze zajmując jeszcze miasto Yonabaru. 26-28 maja 32 pułk został zatrzymany przez wzrastający opór japoński. 1 czerwca 184 pułk ścigając wroga pokonał tereny półwyspu Chinen, napotykając słaby opór. Aby przyspieszyć natarcie do boju wprowadzono 32 pułk i 3 czerwca osiągnięto południowo-wschodnie wybrzeże Okinawy. 10 czerwca ruszyło natarcie 17 i 32 pułku, wsparte 711 batalionem czołgów. 32 pułk opanował wieś Gushichan i nacierał na wzg. 95 na którym broniła się japońska 44 brygada. 12 czerwca 17 pułk zajął bez walki część wzgórza Yaeju. W nocy z 12 na 13 czerwca 17 pułk odparł kilka japońskich kontrataków i przeszedł do natarcia.  13 czerwca 32 pułk zdobył wzg. 95 i wioski Hanagusuku i Nakaze. W nocy z 14 na 15 czerwca pułki dywizji odparły szereg japońskich kontrataków i 15 czerwca przystąpiły do natarcia na wzgórza 115 i 153. 16 czerwca 32 pułk opanował wzg. 115 i rozgromił japoński 15 mieszany pułk piechoty. 17 pułk zdobył wzg. 153 i został zluzowany przez 184 pułk. 19 czerwca 32 pułk znajdował się 200 metrów od wioski Mabuni, gdzie sztab japońskiej 32 armii urządzała pożegnalne przyjęcie. 21 czerwca 32 pułk zajął wioskę Mabuni i atakował wzg. 89 zdobywając go wieczorem. Szlak bojowy zakończyła pełniąc służbę okupacyjną w Japonii i Korei, gdzie pozostała po wojnie. Jej straty w walkach wyniosły 9212 żołnierzy w tym 2334 zabitych (24,3 %). Poniosła najwyższe straty ze wszystkich dywizji walczących na Pacyfiku. Trzech żołnierzy dywizji dostało Medal of Honor.  

8 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 13, 28 i 121 pułki piechoty, 28, 43, 45 i 56 bataliony artylerii, 8 kompania zwiadu, 12 batalion saperów, 8 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

9 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 39, 47 i 60 pułki piechoty, 26, 34, 60 i 84 bataliony artylerii, 9 kompania zwiadu, 15 batalion saperów, 9 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

10 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 85, 86 i 87 pułki piechoty, 604, 605 i 616 bataliony artylerii, 10 kompania zwiadu, 126 batalion saperów, 10 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

12 Dywizja Piechoty

Powojenna nazwa dawnej "Dywizji Filipińskiej". Planowano utworzenie jeszcze 2 dywizji filipińskich zwiadowców, które miały otrzymać numery 14 i 16.

23 Dywizja Piechoty

Powojenna nazwa Dywizji Americal.

24 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 19, 21 i 34 pułki piechoty, 11, 13, 52 i 63 bataliony artylerii, 24 kompania zwiadu, 3 batalion saperów, 24 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana w 1921 roku jednostka armii zawodowej, pełniąca funkcję stałego garnizonu na Hawajach. Znana była pod nazwą "Dywizji Hawajskiej". Latem 1941 roku przeformowana w dywizję trzybrygadową. Uzupełniono ją żołnierzami 25 DP i przemianowano na 24 DP. Straciła część żołnierzy w czasie japońskiego nalotu na Pearl Harbor. Pełniła służbę garnizonową na Hawajach do lata 1943 roku i we wrześniu przybyła do Australii. Walczyła na Nowej Gwinei. Wyspach Karolińskich i Filipinach, a później podjęła służbę okupacyjną w Japonii. Łączne jej straty wyniosły 7012 ludzi, w tym 1689 zabitych (24,1 %). Trzech żołnierzy dywizji otrzymało Medal of Honor.

25 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 27, 35 i 161 pułki piechoty, 8, 64, 89 i 90 bataliony artylerii, 25 kompania zwiadu, 65 batalion saperów, 25 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana w lipcu 1940 roku na Hawajach z oddziałów dawnej zawodowej "Dywizji Hawajskiej" oraz pułku Gwardii Narodowej ze stanu Washington. Pozostałe oddziały oddziały "Dywizji Hawajskiej" Przeformowano na 24 DP. Dowództwo 25 DP mieściło się w koszarach Schofield, zbombardowanych przez samoloty japońskie podczas ataku na Pearl Harbor. Poniosła wówczas pierwsze straty. Do grudnia 1942 roku pełniła służbę garnizonową na Hawajach. 17 grudnia 1942 roku jej pierwsze oddziały wylądowały na Guadalcanal, gdzie dywizja przeszła chrzest bojowy. 2 stycznia 1943 roku weszła w skład XIV Korpusu walczącego na Guadalcanal  pod dowództwem gen. majora Alexandra Patcha. 13 stycznia 1943 roku przełamała obronę japońską i zajęła pozycje "Galloping Horse". W ten sposób oczyścili z nieprzyjaciela całe zachodnie skrzydło amerykańskiego przyczółka. 20 stycznia dywizja zacisnęła pierścień okrążenia wokół japońskiej pozycji umocnionej "Gifu". 26 stycznia została wycofana z linii walk. 25 lipca 1943 roku dywizja wylądowała na Nowej Georgii, wzmacniając walczące tam amerykańskie wojska. 25 sierpnia dywizja wylądowała na wyspie Vella Lavella. 18 września z Vella Lavella zluzowała ją nowozelandzka 3 DP. Potem walczyła na północnych Wyspach Salomona i na Filipinach. Jej straty w walce wyniosły 5432 żołnierzy, w tym 1497 zabitych (27,6 %). Po wojnie pełniła w Japonii służbę okupacyjną. Sześciu żołnierzy dywizji otrzymało Medal of  Honor.

26 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 101, 104 i 328 pułki piechoty, 101, 102, 180 i 263 bataliony artylerii, 26 kompania zwiadu, 101 batalion saperów, 114 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

27 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 105, 106 i 165 pułki piechoty, 104, 105, 106 i 249 bataliony artylerii, 27 kompania zwiadu, 102 batalion saperów, 102 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Złożona z oddziałów Gwardii Narodowej ze stanu Nowy York. Była pierwszą dywizją wysłaną ze Stanów na Pacyfik. 10 marca 1942 roku wypłynęła z portu w San Francisco w kierunku Hawajów. Była tzw. "czworokątną" dywizją i zachowała tę organizację najdłużej. Przeformowano ją na dywizję "trójkątną" dopiero we wrześniu 1942 roku. 11 września 1943 roku wylądowała na wyspie Arundel aby wspomóc walczące tam wojska amerykańskie. Jesienią 1943 roku walczyła na wyspie Makin gdzie jeden z jej pułków wylądował 20 listopada 1943 roku i na Wyspach Gilberta. Walki na Makin trwały 4 dni i dywizja straciła w nich kilkudziesięciu zabitych i zabiła ok. 800 japończyków. W czerwcu 1944 roku brała udział w zdobyciu Saipanu, gdzie stała się przyczyną tzw. "wojny Smithów", gdy dowodzący lądowaniem gen. bryg. Holland Smith, usunął dowodzącego dywizją gen. bryg. Ralpha Smitha. A wiosną 1945 roku walczyła na Okinawie. W pod dowództwem gen.Grinera w 1944 roku weszła do składu 24 korpusu armijnego 10 armii. 18 kwietnia dywizja postanowiła zaskoczyć japończyków na Okinawie i uderzyła na ich pozycje bez przygotowania artyleryjskiego. Oddziały 2 batalionu 106 pułku i 27 batalionu rozpoznawczego wtargnęły na 900 metrów, zdobyły ufortyfikowaną wioskę Machinato i do rana umocniły się na opanowanym terenie. 19 kwietnia 105 pułk zaatakował od czoła grzbiet Kakazu, lecz natarcie załamało się w ogniu broni maszynowej. 23 kwietnia zastępca dowódcy dywizji kombinowanym oddziałem ze wsparciem czołgów do wieczora zdobył wzgórze Kakazu. W trakcie bojów na wzgórzach Kakazu, Urasoe i na lotnisku Machinato, dywizja nacierając wzdłuż zachodniego wybrzeża Okinawy zniszczyła 5019 żołnierzy japońskich. W ciągu 12 dni nieprzerwanych walk dywizja utraciła 2661 ludzi, w tym 316 poległych. Postanowiono zluzować ją i zastąpić 30 kwietnia 1 DPM. Łączne straty dywizji wyniosły 6533 żołnierzy, w tym 1844 zabitych (28,2 %). Rozwiązano ją pod koniec 1945 roku. Trzech żołnierzy dywizji zostało odznaczonych Medal of Honor.

28 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 109, 110 i 112 pułki piechoty, 107, 108, 109 i 229 bataliony artylerii, 1 kompania zwiadu, 1 batalion saperów, 1 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

29 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 115, 116 i 175 pułki piechoty, 110, 111, 224 i 227 bataliony artylerii, 29 kompania zwiadu, 121 batalion saperów, 104 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. We wrześniu 1942 roku odpłynęła do Wielkiej Brytanii na pokładzie transportowca "Queen Mary". Na miejscu została zakwaterowana w koszarach Tidworth, w pobliżu Salisbury. Tu dywizja stała się jak gdyby oddziałem eksperymentalnym będąc jedyną wielką jednostką amerykańską stacjonującą w Anglii. W ciągu pierwszego roku pobytu na wyspie nie miała żadnego prawdziwego zadania do wykonania i uczestniczyła jedynie w ćwiczeniach różnych wariantów desantu morskiego w całej południowo-zachodniej Anglii. Z czasem ćwiczenia te przybrały specjalny charakter czyniąc z dywizji najlepiej przygotowaną "świeżą" jednostkę mogącą wejść do walki. Na początku maja 1944 roku dywizja została zgromadzona na południu Anglii. Np. 175 pułk przybył do obozu koło Falmouth. 5 czerwca 1944 roku brała udział w lądowaniu w Normandii na plaży oznaczonej kryptonimem "Omaha" wraz z 1 DP.  Ich zadaniem było wyjść z plaży, zdobyć wsie Colleville, St-Laurent i Vierville, a potem przebić się w głąb lądu. Pierwszy po godz. szóstej lądował przydzielony tylko na jeden dzień do 1 DP 116 pułk na wysokości wsi Vierville i Les Moulins. Kompanie które pierwsze wylądowały zostały prawie wybite do nogi. Ci którzy ocaleli i zdołali przebiec plażę schronili się pod nasypem, który dawał osłonę przed kulami karabinowymi lecz nie przed moździerzami. Przeciwnik był doskonale ukryty i wstrzelany, mimo to żołnierze rozpoczęli ciężką  i krwawą likwidację niemieckich stanowisk. O 8.30 wstrzymano dalszy wyładunek oddziałów, a żołnierzom którzy byli już na plaży nie pozostało nic innego jak sforsować wzniesieni, przejść przez pola minowe i oczyścić teren. Wykonały to małe grupy, mozolnie walczące o każdy metr. Kompania C prawie w nienaruszonym stanie dotarła Vierville, w którym był już gen. Cota z małą grupą i je zajęła. O godz.10.00 3 batalion otrzymał rozkaz zaatakowania wsi St-Laurent. Gdy nakazano dalsze lądowania, 115 pułk lądował o 10.30 tam gdzie nie powinien przez zamieszanie wraz z 18 pułkiem z 1 DP na jednym odcinku. Zamiast na odcinku Red Dog wylądował na Easy Red przez co nie obyło się bez strat i zamieszania na ciągle ostrzeliwanej ze wszystkich kalibrów plaży. Ok. 12.00 udało się względnie zabezpieczyć plażę i odpędzić Niemców z umocnień. Oddziały 116 pułku po południu ruszyły z Vierville w głąb lądu, lecz zatrzymał ich skuteczny ogień niemiecki. Do końca dnia walczył o St. Laurent 115 pułk. Nim zapadła noc oddziały dywizji zajęły pozycje na północ, wschód i południe od St. Laurent.

30 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 117, 119 i 120 pułki piechoty, 113, 118, 197 i 230 bataliony artylerii, 30 kompania zwiadu, 105 batalion saperów, 105 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

31 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 124, 155 i 167 pułki piechoty, 114, 116, 117 i 149 bataliony artylerii, 31 kompania zwiadu, 106 batalion saperów, 106 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z oddziałów Gwardii Narodowej stanów Alabama, Floryda, Luizjana i Missisipi, zmobilizowanych w listopadzie 1940 roku. Walczyła na Nowej Gwinei i Filipinach. 15 września dywizja wylądowała na wyspie Morotai, leżącej w archipelagu Wysp Admiralicji. Później pełniła służbę okupacyjną w Japonii. Straciła łącznie 1733 żołnierzy, w tym 414 zabitych (23,9 %). Została rozwiązana pod koniec 1945 roku.

32 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 126, 127 i 128 pułki piechoty, 120, 121, 126 i 129 bataliony artylerii, 32 kompania zwiadu, 114 batalion saperów, 107 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z oddziałów Gwardii Narodowej stanów Michigan i Wisconsin. Zmobilizowana w Październiku 1940 roku. 22 kwietnia 1942 roku wypłynęła z portu San Francisco do Australii. Gdzie przybyła 14 maja 1942 roku. Walczyła na Nowej Gwinei i Filipinach. Była pierwszym amerykańskim związkiem taktycznym wojsk lądowych, który nawiązał walkę z japończykami w rejonie Pacyfiku po upadku obrońców Filipin. 28 września cała dywizja zakończyła wyładunek w Port Moresby. 11 listopada 1942 roku umocniła się w Pongani. Dzień później wymaszerowała w kierunku rejonu Buna-Gona. Późną jesienią dywizja walczyła o Buna-Gona na Nowej Gwinei. Od 20 listopada 1942 roku utknęła i na darmo atakowała japońskie pozycje pod Sanananda koło Buna. 2 grudnia 1942 roku po serii nieudanych ataków dowódca rejonu gen. Eichelberger odwołał dowódcę dywizji i niektórych podległych mu dowódców jednostek. 16 grudnia 1942 roku dowodzenie w 32 DP przejął osobiście gen. Eichelberger. 25 stycznia zluzowała ją 42 DP. Jej postawa w tych walkach krytykowana była przez wielu wyższych oficerów. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę jej niedostateczne wyszkolenie, trudności służb zaopatrzeniowych i tyłowych oraz niechęć gen. MacArthura do zrozumienia trudności pola walki i japońskiego charakteru obrony, trudno sobie wyobrazić, czy którakolwiek z amerykańskich dywizji tego czasu poradziłaby sobie lepiej. Później uważana była za jedną z najlepiej walczących dywizji w rejonie Pacyfiku. Doskonały dowódca japoński, gen. major Tomyuki Yamashita, zw. Tygrysem Malajów, który w 1945 roku dowodził obroną Luzonu na Filipinach, uznał 32 dywizję za najbardziej doświadczony i najlepiej wyszkolony związek biorący udział w kampanii Filipińskiej. Później pełniła służbę okupacyjną w Japonii. Rozwiązana pod koniec 1945 roku. Straciła łącznie 7268 żołnierzy, w tym 1985 zabitych (27,3%). Świadectwem udziału w najbardziej zażartych walkach są duże straty oraz odznaczenie 11 żołnierzy dywizji Medal of Honor.

33 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 123, 130 i 136 pułki piechoty, 122, 123, 124 i 210 bataliony artylerii, 33 kompania zwiadu, 108 batalion saperów, 108 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z żołnierzy Gwardii Narodowej stanu Illinois, zmobilizowanych w marcu 1941 roku. W lipcu 1943 roku została przetransportowana na Hawaje, a w maju 1944 roku na południowy Pacyfik, gdzie walczyła na Nowej Gwinei i Filipinach. Łączne straty dywizji wyniosły 2426 żołnierzy w tym 497 zabitych (20,5 %). Została rozwiązana w Japonii w 1946 roku. 3 żołnierzy dywizji otrzymało Medal of Honor.

34 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 133, 135 i 168 pułki piechoty, 125, 151, 175 i 185 bataliony artylerii, 34 kompania zwiadu, 109 batalion saperów, 109 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

35 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 134, 137 i 320 pułki piechoty, 127, 161, 216 i 219 bataliony artylerii, 35 kompania zwiadu, 60 batalion saperów, 110 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

36 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 141, 142 i 143 pułki piechoty, 131, 132, 133 i 155 bataliony artylerii, 36 kompania zwiadu, 111 batalion saperów, 111 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

37 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 129, 145 i 148 pułki piechoty, 6, 135, 136 i 140 bataliony artylerii, 37 kompania zwiadu, 117 batalion saperów, 112 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z żołnierzy Gwardii Narodowej ze stanu Ohio, zmobilizowanych w październiku 1940 roku. 26 maja zaokrętowana na transportowcach opuściła San Francisco i wypłynęła na Fidżi. Walczyła na Wyspach Salomona i Filipinach. 2 lipca 1943 roku w ramach operacji "Cartwheel" wraz z oddziałami  43 DP wspierana przez artylerię z wyspy oraz siły morskie i lotnicze wylądowała po obu stronach Nowej Georgii. 4 lipca 1943 roku jej oddziały w  ramach operacji "Cartwheel" wylądowały w Bairoko w Zatoce Kula. 8 listopada 1943 roku pomimo ataków japońskiego lotnictwa dywizja wylądowała na Bougainville wzmacniając siły piechoty morskiej na przylądku Torokina. Rozwiązana pod koniec 1945 roku. Łączne jej straty wyniosły 5960 żołnierzy, w tym 1344 zabitych (22,6%). 7 jej żołnierzy otrzymało Medal of Honor.

38 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 149, 151 i 152 pułki piechoty, 138, 139, 150 i 163 bataliony artylerii, 38 kompania zwiadu, 113 batalion saperów, 113 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z oddziałów Gwardii Narodowej stanów Indiana, Kentucky i West Wirginia, zmobilizowanych w styczniu 1941 roku. Walczyła na Nowej Gwinei i Filipinach. 29 stycznia 1945 roku wylądowała na wyspie Luzon na południowy zachód od zatoki Subic i natychmiast ruszyła na południe, ku półwyspowi Bataan. Utraciła w walkach 3464 żołnierzy, w tym 784 zabitych (22.6 %). Demobilizowana w listopadzie 1945 roku. Jeden żołnierz dywizji otrzymał Medal of Honor.

40 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 108, 160 i 185 pułki piechoty, 143, 164, 213 i 222 bataliony artylerii, 40 kompania zwiadu, 115 batalion saperów, 115 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z żołnierzy Gwardii Narodowej stanu Kalifornia, zmobilizowanych w marcu 1941 roku. 23 sierpnia rozpoczęla załadunek w porcie San Francisko. We wrześniu 1942 roku została rozmieszczona na Hawajach. 25 kwietnia 1944 roku weszła do akcji na Nowej Brytanii w Archipelagu Bismarcka, luzując 1 DPM, później walczyła na Filipinach. Straciła w sumie 3052 żołnierzy, w tym 748 zabitych (24,7%). Rozwiązana w kwietniu 1946 roku. Jeden żołnierz otrzymał Medal of Honor.

41 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 162, 163 i 186 pułki piechoty, 146, 167, 105 i 218 bataliony artylerii, 41 kompania zwiadu, 116 batalion saperów, 116 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z oddziałów Gwardii Narodowej zmobilizowanych we wrześniu 1940 roku ze stanów Washington, Montana, Oregon i Idaho. Latem 1941 roku gen. Marshall uznał, że jest już wystarczająco wyszkolona i może być wysłana na front. Zaproponował ją gen. MacArthurowi, który przygotowywał obronę Filipin. Ten ostatni zrezygnował z niej, chociaż jej przybycie podwoiłoby siłę garnizonu amerykańskiego. W ten sposób dywizja uniknęła rozbicia, a żołnierze niewoli. 19 marca 1942 roku dywizja wypłynęła z San Francisco a w kwietniu przybyła do Australii. 24 marca 1942 roku 162 pułk z tej dywizji zajął wyspy Bora Bora. 23 grudnia 1942 roku wypłynęła z Australii na Nową Gwineę. Gdzie pierwsze oddziały dotarły do Port Moresby 27 grudnia. Walczyła na Nowej Gwinei i Filipinach. 3 kwietnia 1943 roku oddział wydzielony MacKechnie z tej dywizji wylądował w Morobe na Nowej Gwinei. Nie napotykając wrogów żołnierze rozpoczęli budowę przyczółka. 27 maja 1944 dywizja wylądowała na wyspie Biak, gdzie toczyła zacięte walki. Zakończył wojnę służbą okupacyjną w Japonii. W sumie straciła 4260 żołnierzy, w tym 960 zabitych (22,5%). Rozwiązana w Japonii w końcu 1945 roku. Dwóch jej żołnierzy otrzymało Medal of Honor.

42 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 222, 232 i 242 pułki piechoty, 232, 292, 402 i 542 bataliony artylerii, 42 kompania zwiadu, 142 batalion saperów, 122 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. 25 stycznia zluzowała amerykańską 32 DP na Nowej Gwinei.

43 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 103, 169 i 172 pułki piechoty, 103, 152, 169 i 192 bataliony artylerii, 43 kompania zwiadu, 118 batalion saperów, 118 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z oddziałów Gwardii Narodowej stanów Nowej Anglii (Maine, Vermont, Rhode Island, Connecticut) zmobilizowanych w lutym 1941 roku. W październiku 1942 roku wylądowała na Nowej Zelandii. Walczyła na Nowej Gwinei i Wyspach Salomona. 14 lutego 1943 roku jej oddziały  załadowały się na transportowce w Noumea i wypłynęła na Guadalcanal. 16 lutego 1943 roku 2/3 dywizji wylądowało na przylądku Koli  na Guadalcanal. Były to oddziały mające wziąć udział w zajęciu wyspy Russella. 21 lutego 1943 roku pierwsze oddziały dywizji wylądowały na wyspach Russella. Nie napotkano oporu a całe przedsięwzięcie potraktowano jako ćwiczenia.18 czerwca 1943 roku dywizja otrzymała ostatnie rozkazy dotyczące zajęcia wyspy Rendova i Nowej Georgii w ramach operacji "Cartwheel". Jej pierwsze 2 kompanie zeszły na Nową Georgię 22 czerwca. 30 czerwca 1943 roku jej oddziały wylądowaly na wyspie Rendova, napotykając słaby opór. 2 lipca 1943 roku w ramach operacji "Cartwheel" wraz z oddziały 37 DP wspierana przez artylerię z wyspy oraz siły morskie i lotnicze wylądowała po obu stronach Nowej Georgii. 29 lipca 1943 roku wymieniony został dowódca dywizji, ponieważ dowództwo stwierdziło, że dywizja posuwa się zbyt wolno na Nowej Georgii. 27 sierpnia 1943 jej oddziały wylądowały nie napotykając oporu na wyspie Arundel na wyspach Salomona. Otrzymała odznakę Assault Arrowhead przyznawana jednostką które wykonały desant morski lub lotniczy. Została przyznana za desant na Rendova 30 czerwca 1943 roku oraz za operacje desantowe na Filipinach. 6 marca 1945 roku w ramach przegrupowania sił amerykańskiej 6 Armii na Luzonie, zluzowała 1 Dywizję Kawalerii. Straty dywizji wyniosły 6026 żołnierzy z czego 1406 zabitych (23,3 %). Rozwiązana w październiku 1945 roku. Dwóch żołnierzy z dywizji otrzymało Medal of Honor.

44 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 71, 114 i 324 pułki piechoty, 156, 157, 217 i 220 bataliony artylerii, 44 kompania zwiadu, 63 batalion saperów, 119 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

45 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 157, 179 i 180 pułki piechoty, 158, 160, 171 i 189 bataliony artylerii, 45 kompania zwiadu, 120 batalion saperów, 120 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Na początku 1944 roku dywizja zbierała się w Neapolu i w styczniu lądowała w drugim rzucie pod Anzio.

63 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 253, 254 i 255 pułki piechoty, 718, 861, 862 i 863 bataliony artylerii, 63 kompania zwiadu, 263 batalion saperów, 363 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

65 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 256, 260 i 261 pułki piechoty, 720, 867, 868 i 869 bataliony artylerii, 65 kompania zwiadu, 265 batalion saperów, 365 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

66 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 262, 263 i 264 pułki piechoty, 721, 870, 871 i 872 bataliony artylerii, 66 kompania zwiadu, 266 batalion saperów, 366 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

69 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 271, 272 i 273 pułki piechoty, 724, 879, 880 i 881 bataliony artylerii, 69 kompania zwiadu, 269 batalion saperów, 369 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

70 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 274, 275 i 276 pułki piechoty, 725, 882, 883 i 884 bataliony artylerii, 70 kompania zwiadu, 270 batalion saperów, 370 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

71 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 5, 14 i 66 pułki piechoty, 564, 607, 608 i 609 bataliony artylerii, 71 kompania zwiadu, 271 batalion saperów, 371 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

75 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 289, 290 i 291 pułki piechoty, 730, 897, 898 i 899 bataliony artylerii, 75 kompania zwiadu, 275 batalion saperów, 375 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

76 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 304, 385 i 417 pułki piechoty, 302, 355, 364 i 901 bataliony artylerii, 76 kompania zwiadu, 301 batalion saperów, 301 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

77 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 305, 306 i 307 pułki piechoty, 304, 305, 306 i 902 bataliony artylerii, 77 kompania zwiadu, 302 batalion saperów, 302 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z rezerwistów i poborowych ze stanu Nowy York w marcu 1942 roku. W lipcu 1944 roku została przetransportowana na wyzwoloną właśnie wyspę Guam. 7 grudnia 1944 roku dywizja wylądowała na Leyte na Filipinach w mieście Ormoc na japońskich tyłach. W 1944 roku weszła do składu 24 korpusu armijnego 10 armii. 26 marca 1945 roku niewielkie siły dywizji zaatakowały o godz. 8.00 Wyspy Kerama: Zamami, Aka, Hokaji i Geruma. Batalionom piechoty przydzielono po 13 transporterów pływających. Ogniowe wsparcie zapewniała im flotylla złożona z 2 grup okrętów desantowych wyposażonych w moździerze, 3 grup okrętów wyposażonych w wyrzutnie rakiet i 4 grup ścigaczy. Dywizyjną grupę wsparcia tworzył okręt liniowy, 2 krążowniki i 4 stawiacze min. Tego dnia piechota dywizji opanowała wyspy Geruma, Hokaji i Yakabi oraz uchwyciła przyczółki na wyspach Aka i Zamami. Na wyspie Zamami 1 batalion 305 pułku 77 DP zepchnął japoński batalion w góry, ale w ciągu nocy wykonali oni 10 kontrataków. Rano przed obroną batalionu naliczono 113 zabitych japończyków. Straty własne wyniosły 7 zabitych i 12 rannych. W ciągu dnia 27 marca batalion zepchnął przeciwnika na wzgórza i osłonił kolejny desant 2 batalionu 305 pułku, który miał tu pozostać jako garnizon wysp Kerama. Ostatni obiekt do opanowania stanowiła wyspa Tokashiki, mająca 9600m długości i 1600 m szerokości. Rano 27 marca 1945 roku po przygotowaniu artyleryjskim na wyspę desantowały 1 i 2 bataliony 306 pułku piechoty 77 DP. Natarcie utrudniał skalisty teren i sporadyczny ogień snajperów. W nocy ok. 150 mieszkańców wyspy popełniło zbiorowe samobójstwo. W ciągu 3 dni do rana 29 marca dywizja zdobyła wyspy Kerama. Zabito 530 japońskich żołnierzy, 121 wzięto do niewoli. Ponadto zniszczono 350 japońskich łodzi motorowych, przeznaczonych dla marynarzy samobójców. Straty dywizji były niewielkie - 31 poległych i 81 rannych. Później walczyła na Okinawie. 16 kwietnia 1945 roku bez 2 batalionu 305 pułku, który stanowił garnizon na Kerama i 307 pułku znajdującego się w odwodzie 10 armii, dywizja dokonała desantu na wysepkę Ie niedaleko półwyspu Motobu, której broniło ok. 2000 japończyków. W nocy z 12 na 13 kwietnia batalion rozpoznawczy dywizji opanował wysepkę Minna na której ulokowano artylerię dywizyjną dla wsparcia desantu. O godz. 6.30 rozpoczęła się operacja desantowa, a o 8.00 na południowym brzegu wyspy wylądowały oddziały 1 i 3 batalionów 305 pułku. Po wylądowaniu 1 batalion ruszył w kierunku miasta Ie, lecz został zatrzymany przez pola minowe. O godz. 8.07 wylądował 306 pułk. W ciągu 3 godzin żołnierze obu pułków uchwyciły przyczółek o głębokości 1800 m. Po południu 306 pułk zdobył lotnisko. Do wieczora oba pułki zdobyły 2/3 obszaru wyspy. W nocy z 16 na 17 kwietnia japończycy wykonali kontratak na 3 batalion 305 pułku. Opasani granatami wdzierali się na pozycje amerykańskie i wysadzali się w powietrze. Straty amerykańskie były niewielkie, natomiast japończycy stracili 135 zabitych. Rano 17 kwietnia rozpoczęto natarcie od nowa. Do południa 1 batalion 305 pułku nacierający wzdłuż południowego wybrzeża, przesunął się o 730 m , natomiast 3 batalion tego pułku dotarł do wschodnich krańców miasta. 306 pułk tego dnia nie podejmował działań. Rano 17 kwietnia 2 i 3 bataliony 307 pułku wylądowały na wyspie i wzmocniły natarcie 305 pułku na miasto Ie. 19 kwietnia po przygotowaniu artyleryjskim amerykanie na nowo podjęli ataki na pozycje japońskie. Przez cały dzień prowadzono ciężkie walki i nie uzyskano powodzenia. 20 kwietnia żołnierze dywizji zaatakowali miasto Ie z trzech stron. Po południu 2 batalion 307 pułku opanował ratusz na wzgórzu o który walczono w poprzednim dniu. Tego dnia japończycy wykonali dwa kontrataki, które zostały odparte. 21 kwietnia rano po ostrzale japońskich moździerzy ok. 400 japońskich żołnierzy i osób cywilnych wykonało kontratak na pozycje dywizji. Po godzinie amerykanom udało się złamać natarcie japońskie. W walce tej zginęło 364 japończyków, a amerykanów również były duże gdyż w 3 kompaniach 2 batalionu 307 pułku pozostało od 36 do 57 żołnierzy. Polegli lub zostali ranni prawie wszyscy oficerowie, zniszczone zostały 2 czołgi i 2 działa samobieżne. Od rana 21 kwietnia bataliony 306 pułku szturmowały wzgórze Iegusugu, na którym o 10.25 zatknięto amerykańską flagę, lecz japończycy bronili się nadal. O godz. 17.30 ustał opór japoński na wzgórzu i tym samym wyspa Ie została opanowana. Podczas walk na wyspie Ie dywizja straciła 239 poległych, 902 rannych i 46 zaginionych oraz 4 czołgi i 2 działa samobieżne. Na wyspie pozostał 1 batalion 305 pułku jako garnizon. Po tych walkach dywizję przerzucono 27 kwietnia na Okinawę z zamiarem zluzowania 96 DP. 29 kwietnia dywizja przystąpiła do luzowania i do 30 kwietnia całkowicie zastąpiła 96 DP. Pod wieczór 29 kwietnia 307 pułk przystąpił do natarcia na grzbiet wzgórza, lecz bez powodzenia. 1 maja 307 pułk uderzył z trzech stron na wzgórze Maeda. Opór japońskiego 32 pułku broniącego wzgórza złamano dopiero 6 maja. W tych walkach największe straty poniósł 1 batalion 307 pułku, z którego 800 żołnierzy pozostało 7 maja zaledwie 324 ludzi. W trakcie siedmiodniowych walk w pasie natarcia dywizji zginęło ok. 3000 japończyków. 4 maja na pozycję dywizji kontratakował japoński 32 pułk z 24 DP. Natarcie japońskie zdołano zatrzymać. 5 maja na pozycje 306 pułku ponownie uderzył 32 japoński pułk, któremu udało się przerwać amerykańskie linie i zając wioskę Tanabaru na tyłach 17 pułku z 7 DP. 7 maja dywizja na nowo podjęła atak wzdłuż drogi centralnej w kierunku miasta Shuri. Natarcie było prowadzone powoli i schematycznie, a opór japoński coraz większy. Jej straty wyniosły 7461 żołnierzy, w tym 1850 zabitych (24,8 %). Do rozwiązania w marcu 1946 roku pełniła służbę okupacyjną w Japonii. 6 żołnierzy dywizji otrzymało Medal of Honor.

78 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 309, 310 i 311 pułki piechoty, 307, 308, 309 i 903 bataliony artylerii, 78 kompania zwiadu, 303 batalion saperów, 303 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

79 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 313, 314 i 315 pułki piechoty, 310, 311, 312 i 904 bataliony artylerii, 79 kompania zwiadu, 304 batalion saperów, 304 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

80 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 317, 318 i 319 pułki piechoty, 313, 314, 315 i 905 bataliony artylerii, 80 kompania zwiadu, 305 batalion saperów, 305 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

81 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 321, 322 i 323 pułki piechoty, 316, 317, 318 i 906 bataliony artylerii, 81 kompania zwiadu, 306 batalion saperów, 306 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.Sformowana w czerwcu 1942 roku z poborowych. Przerzucona w środkowy rejon Pacyfiku we wrześniu 1944 roku, walczyła na Palau, gdzie wylądowała 17 września 1944 roku na wyspie Anguar. 24 września oddziały dywizji desantowały na wyspie Peleliu, żeby wspomóc walczącą tu 1 DPM. Później walczyła na Filipinach. Straciła w walkach 2314 żołnierzy, z czego 515 zabitych (22,3 %).

83 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 329, 330 i 331 pułki piechoty, 322, 323 324 i 908 bataliony artylerii, 83 kompania zwiadu, 308 batalion saperów, 308 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

84 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 333, 334 i 335 pułki piechoty, 325, 326, 327 i 909 bataliony artylerii, 84 kompania zwiadu, 309 batalion saperów, 309 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

85 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 337, 338 i 339 pułki piechoty, 328, 329, 403 i 910 bataliony artylerii, 85 kompania zwiadu, 310 batalion saperów, 310 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

86 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 341, 342 i 343 pułki piechoty, 331, 332, 404 i 911 bataliony artylerii, 86 kompania zwiadu, 311 batalion saperów, 311 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana z poborowych w grudniu 1942 roku. Groźna sytuacja w Ardenach spowodowana zaskakującą ofensywą niemiecką, zmusiła dowództwo wojsk lądowych do odwołania rozkazu wyjazdu na front na Pacyfiku w chwili, gdy była przygotowana do zaokrętowania w porcie San Francisco. Została przetransportowana do Europy w marcu 1945 roku, jako ostatnia dywizja amerykańska, która przybyła na ten teatr wojenny. Uczestniczyła w finałowej ofensywie sprzymierzonych na terytorium III Rzeszy. Po kapitulacji Niemiec została ponownie przetransportowana do USA. Po 30 dniach odpoczynku została wysłana na Pacyfik. Kapitulacja Japonii zastała ją w drodze. Na początku września 1945 roku zeszła na ląd na Filipinach, gdzie została do rozwiązana pod koniec 1945 roku. Straty dywizji poniesione w Europie wyniosły 785 żołnierzy, z czego 161 zabitych (20,5 %). Ze wszystkich amerykańskich związków taktycznych tylko 86 i 97 DP służyły na obu teatrach wojennych, w Europie i na Pacyfiku.

87 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 345, 346 i 347 pułki piechoty, 334, 335, 336 i 912 bataliony artylerii, 87 kompania zwiadu, 312 batalion saperów, 312 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

88 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 349, 350 i 351 pułki piechoty, 337, 338, 339 i 913 bataliony artylerii, 88 kompania zwiadu, 313 batalion saperów, 313 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

89 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 353, 354 i 355 pułki piechoty, 340, 341, 563 i 914 bataliony artylerii, 89 kompania zwiadu, 314 batalion saperów, 314 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

90 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 357, 358 i 359 pułki piechoty, 343, 344, 345 i 915 bataliony artylerii, 90 kompania zwiadu, 315 batalion saperów, 315 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

91 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 361, 362 i 363 pułki piechoty, 346, 347, 348 i 916 bataliony artylerii, 91 kompania zwiadu, 916 batalion saperów, 916 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

92 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 365, 370 i 371 pułki piechoty, 597, 598, 599 i 600 bataliony artylerii, 92 kompania zwiadu, 317 batalion saperów, 317 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

93 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 25, 368 i 369 pułki piechoty, 593, 594, 595 i 596 bataliony artylerii, 93 kompania zwiadu, 318 batalion saperów, 318 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana w maju 1942 roku w większości z czarnoskórych poborowych. W jej skład wchodził jednak 25 pułk piechoty złożony z białych żołnierzy zawodowych. W lutym 1944 roku dotarła na południowy Pacyfik, gdzie jej poszczególne oddziały uczestniczyły w akcjach oczyszczających z nieprzyjaciela opanowanego już terenu Nowej Gwinei i Wysp Salomona. Nigdy nie została użyta operacyjnie jako jednolity związek taktyczny. Straciła w walkach 135 żołnierzy , w tym 17 zabitych (12,6 %). Była to dywizja o najniższych stratach w całej armii amerykańskiej. Została rozwiązana we wrześniu 1946 roku.

94 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 301, 302 i 376 pułki piechoty, 301, 356, 390 i 919 bataliony artylerii, 94 kompania zwiadu, 319 batalion saperów, 319 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

95 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 377, 378 i 379 pułki piechoty, 358, 359, 360 i 920 bataliony artylerii, 95 kompania zwiadu, 320 batalion saperów, 320 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

96 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 381, 382 i 383 pułki piechoty, 361, 362, 363 i 921 bataliony artylerii, 96 kompania zwiadu, 321 batalion saperów, 321 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana w sierpniu 1942 roku. Została przetransportowana na Pacyfik w połowie 1944 roku. Brała udział w walkach na Filipinach i na Okinawie. W 1944 roku weszła do składu 24 korpusu armijnego 10 armii. 1 kwietnia 1945 roku wylądowała na Okinawie. 2 kwietnia prowadziła działania zaczepne wśród gęsto zalesionych wzgórz Okinawy i jej wojska przesuwały się kolumnami powoli po terenowych drogach. 3 kwietnia po zmianie kierunku uderzenia ze wschodniego na południowy dywizja nacierała na prawym skrzydle korpusu. Rano 6 kwietnia o godz. 8.00 dywizja ruszyła do natarcia na południe Okinawy posuwając się na prawym skrzydle 24 korpusu. Dywizja rzuciła w pierwszym rzucie dwa pułki 382 i 383, nacierające w pasie 4,5 km. Przed dywizją broniły się japońskie 12 i 13 batalion z 62 DP. Wkrótce 383 pułk został zatrzymany przez japończyków na południe od wioski Ginowan. Do późnych godzin wieczornych japończycy z tego punktu wiązali siły dywizji. Dopiero wieczorem udało się zmusić ich do odwrotu. Tego dnia dywizja posunęła się o 500 metrów na południe. W czasie pokonywania linii japońskich pierwszorzutowe kompanie z 382 i 383 pułków utraciły połowę stanu osobowego. 7 kwietnia 383 pułk znajdował się 500 m od wsi Kakazu i pasma wzgórz o tej samej nazwie, będących w pasie głównej japońskiej obrony i został zatrzymany. Nie pomogły ześrodkowania ognia lotnictwa, artylerii polowej i okrętowej. W czasie nawały obrońcy japońscy chowali się w jaskiniach skalnych i tam byli bezpieczni. W celu przyspieszenia działań dowództwo dywizji postanowiło wprowadzić do walki 381 pułk. 9 kwietnia dywizja toczyła ciężkie walki o przełamanie japońskiej linii obrony w rejonie grzbietu Kakazu. Wobec silnego oporu przeciwnika natarcie 1 batalionu 383 pułku od czoła i północnego wschodu, a 3 batalionu od północnego zachodu natarcie załamało się. 383 pułk stracił w nim 326 żołnierzy. Chociaż w toku zaciętych walk na grzbiecie zabito 420 japończyków, Amerykanie zmuszeni byli wycofać się na podstawy wyjściowe. 10 kwietnia dywizja ruszyła znów do natarcia. Lewoskrzydłowy 382 pułk natknął się na opór wroga w środku swego pasa natarcia i na lewym skrzydle, niestety czołgi utknęły w błocie i nie były w stanie wspierać natarcia, które utknęło po 300 metrach. 2 batalion 383 pułku zbliżył się na 300 metrów do wzgórz Kakazu i okopał się. Natarcie 381 pułku na te wzgórza od strony północno zachodniej także zostało zatrzymane ogniem japońskiej broni maszynowej z dobrze ukrytych bunkrów. W nocy 12 kwietnia na pozycje dywizje zszedł ze stoków wzgórza 272 japoński batalion usiłujący przeniknąć na amerykańskie tyły. Z pomocą artylerii dywizji udało się ten atak odeprzeć. 13 kwietnia w nocy japończycy dwukrotnie atakowali pozycje dywizji, lecz również nie odnieśli sukcesu. Mimo uzupełnień w ciągu następnych dni dywizji nadal brakowało ok.1000 żołnierzy. 23 kwietnia dywizji udało się przełamać wysunięty pas japońskiej obrony. 25 kwietnia do ataku ruszyły 383 i 381 pułki. Od 26 kwietnia rozpoczęło się luzowanie dywizji. Rano 26 kwietnia natarcie zostało wznowione. Kiedy kompania piechoty wdarła się na szczyt Maeda, została ostrzelana ogniem broni maszynowej i musiano ją wycofać. W tym czasie batalion z 383 pułku zaatakował wzgórze Maeda od wschodu i natknął się na japoński odwód w sile 600 żołnierzy, któremu zadano duże straty. Wykorzystując ten sukces czołgi amerykańskie wdarły się do wioski Maeda. Kompania z 381 pułku opanowała wieś Nakomo. W trakcie odpierania kontrataków japońskich kompania została rozbita i wycofało się z niej tylko 24 żołnierzy. Japoński kontratak wyszedł również na 383 pułk, który przy wsparciu czołgów i miotaczy ognia zabił ok 465 japończyków. W walkach o wzgórze Maeda 381 pułk został zredukowany do 40 % swego stanu etatowego i wymagał uzupełnienia 1021 żołnierzami. Do południa 30 kwietnia dywizja została całkowicie zluzowana przez 77 DP. W toku kilkutygodniowych uporczywych walk dywizja straciła 2504 żołnierzy, w tym 353 poległych. Straty japońskie na kierunku natarcia dywizji oceniono na 7170 żołnierzy. 9 maja dywizja zajęła miejsce luzowanej 7 DP. 11 i 12 maja dywizja walczyła o wzgórza w paśmie Kochi. 3 czerwca dywizja ścigając wycofujących się japończyków przekroczyła rzekę Tomusu. 10 czerwca dywizja ruszyła do kolejnego natarcia na wzg. 95. 11 czerwca dywizja musiała bronić się przed japońskimi kontratakami. 13 czerwca żołnierze 381 pułku wdarli się na masyw wzgórza Yaeju i zdobyli jego szczyt. Tego dnia 383 pułk zdobył wioskę Yuza, która jeszcze kilka razy przechodziła z rąk do rąk. 19 czerwca 184 i 181 pułk toczył uporczywe walki z resztkami japońskiej 24 DP w rejonie wioski Medeera. 382 pułk walczył w okolicach wioski Aragichi. 20 czerwca w pasie natarcia dywizji pozostało jeszcze 3 japońskie punkty oporu: wzg. 89, Medeera i wzg. 81 i 85. 382 pułk zdobył wioskę Araguchi, a 381 część Medeery. Łączne jej starty wyniosły 8812 żołnierzy, w tym 2036 zabitych (23,1 %). Została rozwiązana w lutym 1946 roku. Jej pięciu żołnierzy otrzymało Medal of Honor.

97 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 303, 386 i 387 pułki piechoty, 303, 365, 389 i 922 bataliony artylerii, 97 kompania zwiadu, 322 batalion saperów, 322 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana w lutym 1943 roku. Sytuacja w Ardenach w grudniu 1944 roku zmusiła dowództwo amerykańskie do zmiany planów i zamiast na Pacyfik, wysłano ją w lutym 1945 do Europy. Brała udział w ostatniej ofensywie sprzymierzonych przeciwko Niemcom. Po kapitulacji III Rzeszy przetransportowano ją do USA, gdzie żołnierzy rozesłano na 30-dniowe urlopy. Następnie dywizja została wysłana na Pacyfik. W końcu września 1945 roku przybyła do Japonii, gdzie objęła służbę okupacyjną, trwającą do rozwiązanie w końcu marca 1946 roku. Podczas walk w Europie dywizja straciła 979 żołnierzy, z czego 217 zabitych (22,2 %). Była drugim obok 86 DP związkiem taktycznym USA, który walczył na obu teatrach wojennych.

98 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 389, 390 i 391 pułki piechoty, 367, 368, 399 i 923 bataliony artylerii, 98 kompania zwiadu, 323 batalion saperów, 323 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby. Sformowana we wrześniu 1942 roku. W połowie 1944 roku została przetransportowana na Pacyfik, gdzie pełniła służbę garnizonową na Hawajach. Jedna z 3 dywizji USA, które nie walczyły na froncie. W sierpniu 1945 roku objęła służbę okupacyjną w Japonii, gdzie została rozwiązana w lutym 1946 roku.

99 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 393, 394 i 395 pułki piechoty, 370, 371, 372 i 924 bataliony artylerii, 99 kompania zwiadu, 324 batalion saperów, 324 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

100 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 397, 398 i 399 pułki piechoty, 373, 374, 375 i 925 bataliony artylerii, 100 kompania zwiadu, 325 batalion saperów, 325 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

102 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 405, 406 i 407 pułki piechoty, 379, 380, 381 i 927 bataliony artylerii, 102 kompania zwiadu, 327 batalion saperów, 327 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

103 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 409, 410 i 411 pułki piechoty, 382, 383, 384 i 928 bataliony artylerii, 103 kompania zwiadu, 328 batalion saperów, 328 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

104 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 413, 414 i 415 pułki piechoty, 385, 386, 387 i 929 bataliony artylerii, 104 kompania zwiadu, 329 batalion saperów, 329 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

106 Dywizja Piechoty

W jej skład wchodziły: 422, 423 i 424 pułki piechoty, 589, 590, 591 i 592 bataliony artylerii, 106 kompania zwiadu, 81 batalion saperów, 331 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

1 Dywizja Kawalerii

Sformowana w 1921 roku jako konny związek taktyczny. W 1942 roku przeformowana w dywizję piechoty o specyficznym składzie dwubrygadowym. Każda brygada liczyła po dwa spieszone pułki kawalerii ( w sumie 12 batalionów piechoty), 4 dywizjony haubic kalibru 105 mm, batalion średnich czołgów, pododdział rozpoznawczy, batalion inżynieryjny oraz pododdziały kwatermistrzowskie i służb tyłowych. Była to "najlżejsza" dywizja piechoty w amerykańskich wojskach lądowych, licząca zaledwie 11 tys. żołnierzy. 27 czerwca 1943 roku wypłynęła z San Francisco w drogę do Australii. W lipcu 1943 roku dotarła do Australii. Walczyła na Nowej Gwineii. wyspach Bismarcka i na Filipinach. 17 marca 1944 roku jej oddziały zdobyły lotnisko Lorengau na wyspie Manus. 6 marca 1945 roku w ramach przegrupowania sił amerykańskiej 6 Armii na Luzonie, zluzowała ją 43 DP. Po zakończeniu wojny pełniła w Japonii służbę okupacyjną. Ogólne straty dywizji sięgnęły 4055 żołnierzy, w tym 970 zabitych (23,9 %). Dwóch żołnierzy dywizji otrzymało Medal of Honor. 

2 Dywizja Kawalerii

W jej skład wchodziły: 9, 10 i 27 pułki kawalerii, 77, 79 i 159 bataliony artylerii, 162 szwadron saperów i inne służby.

Dywizja Americal

Dowódca gen. brygady Alexander Patch. W jej skład wchodziły: 132, 164 i 182 pułki piechoty, 221, 245, 246 i 247 bataliony artylerii polowej, 57 batalion saperów i inne służby. Sformowana w maju 1942 roku na Nowej Kaledonii z oddziałów Grupy Bojowej 6814 oraz oddziałów Gwardii Narodowej, pochodzących głównie ze stanów Illinois, Massachusetts i Północna Dakota. Jej nazwa wywodzi się od słów "Ameryka" i "Kaledonia". Jedyna dywizja sformowana poza terytorium Stanów Zjednoczonych. 7 marca 1942 roku po niedawnym przybyciu do Australii, odpłynęła z Melbourne do Noumea na Nowej Kaledonii. 16 marca 1942 roku niewielki oddział wydzielony z tej dywizji, wypłynął z Nouema by zająć wyspę Efate na Nowych Hybrydach i 18 marca opanował ją. 13 października 164 pułk tej dywizji wylądował na Guadalcanal wzmacniając siły amerykańskiego garnizonu. Na początku grudnia 1942 roku zaczęli przejmować kontrolę nad kwatermistrzostwem i logistyką od oficerów piechoty morskiej na Guadalcanal. 8 grudnia 1942 roku na Guadalcanal  wylądował 132 pułk dywizji, a jej dowództwo przejęło wszystkie obowiązki sztabowe na wyspie. 17 grudnia 1942 roku jej oddziały rozpoczęły natarcie w kierunku góry Austen. 21 grudnia dywizja powtórzyła atak na górę Austen który się nie powiódł. Dopiero 24 grudnia jej szturmujące  górę Austen oddziały dotarły do głównej linii japońskich umocnień zw. "Gifu". Pozycję tę udało się dywizji przełamać 26 grudnia, lecz walki o górę trwały jeszcze wiele dni. 2 stycznia 1943 roku weszła w skład XIV Korpusu walczącego na Guadalcanal  pod dowództwem gen. majora Alexandra Patcha. 17 stycznia 1943 roku jej 182 pułk wszedł w skład CAM. W grudniu 1943 roku zluzowała na Bougainville 3 DPM. Uczestniczyła w walkach na Filipinach. Jej straty wyniosły 4050 żołnierzy w tym 1157 (28,7%) zabitych lub śmiertelnie rannych. Rozwiązana w końcu 1945 roku. Otrzymał z czasem numer 23 oraz została uznana za jednostkę armii zawodowej. Jeden z jej żołnierzy został odznaczony Medal of Honor.

Dywizja Filipińska

W jej skład wchodziły: 31, 43, 45 i 57 pułki piechoty, 12, 23 i 24 bataliony artylerii, kompania zwiadu, 14 batalion saperów, 12 batalion medyczny, kompania sygnalizacyjna, kompania kwatermistrzowska i inne służby.

 CAM- (Combined Army Marines)

Połączona dywizja sił lądowych i piechoty morskiej. Tymczasowa grupa bojowa w sile dywizji, utworzona w styczniu 1943 roku dla ułatwienia pościgu za japończykami w ostatnich tygodniach walk na Guadalcanal. W jej skład wchodził samodzielny 147 pułk piechoty, 182 pułk piechoty z dywizji Americal oraz 6 pułk piechoty morskiej z 2 DPM. Artyleria należała do dywizji Americal, natomiast zaplecze dowodzenia stanowił sztab 2 DPM. 23 stycznia dywizja wspomagana przez artylerię okrętową i lotnictwo zdobyła Kokumbonę. Dywizja cały czas spychała japończyków na zachód 28 stycznia przekraczając rzekę Nueha. 31 stycznia dywizja  przekroczyła rzekę Bonegi, napotykając na słaby opór niaprzyjaciela. 2 lutego opanowała półwysep Tassafaronga. Została rozwiązana w lutym 1943 roku.

1 Dywizja Piechoty Morskiej

Sformowana w lutym 1941 roku z przedwojennej brygady żołnierzy zawodowych. W altach wielkiej depresji ochotników nie brakowało i piechota morska mogła wybierać najlepszych. Po rozpoczęciu działań wojennych dywizje uzupełniono do pełnego stanu osobowego i wysłano na południowy Pacyfik. 14 czerwca 1942 roku jej pierwsze oddziały wyładowano w portach Nowej Zelandii. 9 lipca 1942 roku na Nowej Zelandii rozpoczęła ćwiczenia desantowe w ramach przygotowań do lądowania na Guadalcanal. Z powodu strajku nowozelandzkich dokerów, żołnierze ładowali i rozładowywali statki z zaopatrzeniem wojennym. 22 lipca dywizja wypłynęła z Auckland w Nowej Zelandii na Fidżi. Tam utworzyła 62 GO i dalej kontunuowała ćwiczenie desantu. Chrzest bojowy przeszła na Guadalcanal, gdzie odebrała pierwsze terytorium zagarnięte przez Japończyków. 7 sierpnia 1942 desantu na Guadalcanal, Tulagi i paru mniejszych wysp dokonały pierwsze pododdziały dywizji, które zajęły przyczółki. Dzień później żołnierze dywizji zaatakowali na zachód zajmując lotnisko Hendersona i umacnili się wokół niego. 5 pułk tej dywizji 19 sierpnia stoczył potyczkę z wojskami wydzielonego oddziału Ichiki. 21 sierpnia dywizja odparła atak oddziału Ichiki na lotnisko nazwany później bitwą nad rzeką Tenaru. 27 sierpnia oddziały 5 pułku piechoty morskiej zaatakowały japończyków od strony morza i lądu w Kokumbona. 7 października 1942 roku na Guadalcanal 1 DPM rozpoczęła natarcie mające na celu wyparcie japończyków tak daleko, żeby nie mogli ostrzeliwać lotniska Hendersona. 5 pułk atakował na zachód wzdłuż wybrzeża napotykając na słaby opór japońskiego 4 pułku piechoty. 2 i 7 pułk parły przez dżunglę bez większego oporu. 9 grudnia 1942 roku jej dowódca gen. bryg. Alexander Vandergrift oficjalnie zdał dowództwo wojskom lądowym. Tego dnia po południu wyspę opuścił 5 pułk, a reszta dywizji uczyniła to w ciągu kilku dni. Kampania dywizji na Guadalcanal trwała 4 miesiące i była pierwszą a zarazem najdłuższą operacją piechoty morskiej w wojnie na Pacyfiku. Później walczyła we wschodniej Nowej Gwinei i na Nowej Brytanii. 26 grudnia 1943 roku jej oddziały wylądowały na przylądku Gloucester na Nowej Brytanii. 27 grudnia 1943 roku pomimo monsunowej pogody jej oddziały zdołały posunąć się o 5 km do przodu. 29 grudnia udało im się zdobyć japońskie lotnisko. 21 kwietnia 1944 roku została zluzowana z Nowej Brytanii przez 40 DP i przetransportowana na Paava na Wyspach Salomona, na odpoczynek i przeszkolenie uzupełnień przed planowanym lądowaniem na Palau. 4 września konwój wiozący oddziały dywizji opuścił Wyspy Salomona i skierował się w stronę Palau. We wrześniu 1944 roku dywizja otrzymała możliwość przeprowadzenia desantu z udziałem amfibii na Palau, silnie ufortyfikowanej wyspie leżącej na południowy wschód od Filipin. Desant nastąpił 15 września 1944 roku. Opór broniących się Japończyków był silniejszy niż przypuszczano. Zmagania były, więc krwawe, a co gorsza nie potrzebne, ponieważ okazało się, że Peleliu można było ominąć. W 1944 roku weszła do składu 3 korpusu piechoty morskiej 10 armii. Była dowodzona przez gen.mjr. Pedro del Valle. Przed lądowaniem na Okinawie w jej skład wchodziły: 1, 5 i 7 pułki piechoty morskiej, 11 pułk artylerii (54 działa), bataliony: dowodzenia, czołgów (54 pojazdy), saperów, obsługi, medyczny i transportowy. Na okres walki o Okinawę dywizję wzmocniono : 4 kompanią łączności, kompanią policji, 3 i 454 kompanią transporterów pływających (54 pojazdy), 1 i 8 batalionem ciągników pływających (108 pojazdów), 4 plutonem psów wartowniczych, 3 eskadrą samolotów rozpoznawczych (12 samolotów), 145 batalionem budowy konstrukcji morskich. W sumie dywizja liczyła 26 274 żołnierzy, 54 czołgi, 54 działa, 197 transporterów i ciągników pływających i 12 samolotów rozpoznawczych. 2 kwietnia 1945 roku w drugim dniu posuwania się do przodu na Okinawie 5 i 7 pułk rozproszyły żołnierzy japońskiego specjalnego 1 pułku piechoty. W walkach tego dnia poległo 663 japończyków a 26 dostało się do niewoli. Tego dnia dywizja posunęła się o 5 km. 3 kwietnia dywizja dotarła do zatoki Nakagusuku, a dywizyjna kompania rozpoznawcza spenetrowała półwysep Katchin.  30 kwietnia dywizja została podporządkowana 24 korpusowi i zluzowała 27 DP nacierającą wzdłuż zachodniego wybrzeża. 1 maja 1 i 5 pułki przystąpiły do natarcia na pozycje japońskiej 62 DP. 2 maja dywizja także nie odniosła dużych sukcesów. W celu wzmocnienia do walki wprowadzono także 7 pułk. W ciągu 2 dni natarcia dywizja straciła 54 zabitych, 233 rannych i 11 zaginionych. 3 maja działania dywizji podobnie jak w poprzednich dniach nie przyniosły sukcesu. 11 maja 7 pułk nacierał na wzniesienia na północ od wioski Dakeshi. Gdy pułk zdobył szczyt wzgórza został ostrzelany z sąsiedniego wzgórza Wana leżącego 800 m dalej. Musiano wycofać się. W paśmie Dakeshi 7 pułk umocnił się dopiero w nocy z 12 na 13 maja. 15 maja 5 pułk nacierający na prawym skrzydle dywizji obszedł od zachodu wioskę Dakeshi i uderzył na grzbiet Wana wspierany przez 4 samobieżne działa i 12 czołgów. Zatrzymany został po zbliżeniu się na kilkaset metrów do wioski Wana. Japończycy zniszczyli 2 czołgi a 2 uszkodzili zmuszając pułk do cofnięcia się na podstawy wyjściowe. Przez następne dni wzgórze intensywnie ostrzeliwano i 19 maja ostatecznie je zdobyto. 29 maja 5 pułk opanował zachodnią część wzgórz Shuri 800 m od skraju miasta. Następnie żołnierze dywizji zdobyli zamek Shuri, choć jego obrońcy bronili się w piwnicach cały dzień. 4 czerwca dywizja w pościgu za wycofującymi się japończykami przekroczyła rzekę Tomusu. 11 czerwca dywizja podeszła do wzgórza Kunishi. Część 7 pułku dotarła na szczyt wzgórza, a reszta ze względu na silny ostrzał zaległa w dolinie. 12 i 13 czerwca nadal nie można było zdławić japońskiego ostrzału. 14 czerwca rozpoczęło się natarcie na wzgórze 1 pułku, który także został zatrzymany celnym japońskim ogniem. 15 czerwca 1 pułk został zluzowany przez 5 pułk. W tym czasie mimo japońskiego oporu 7 pułk powoli zbliżał się do wioski Kunishi położonej po drugiej stronie wzgórza, lecz mimo wsparcia artylerii nie odniósł sukcesu. Dopiero 16 czerwca 7 pułkowi udało się przełamać japońskie linie obrony. 18 czerwca dywizja została wzmocniona 8 pułkiem z 2 DPM. Tego dnia 5 pułk zdobył wzg. 79. 19 czerwca 5 pułk toczył zacięte walki o wioskę Makabe, którą pod wieczór zdobył. Zacięte walki na wyspie toczyły się przez 3 miesiące i należały do najbardziej wyczerpujących w historii wojny na Pacyfiku. W dniu zakończenia wojny dywizja wyznaczona już była do udziału w zaplanowanej na początek 1946 roku inwazji na Japońską wyspę Honsiu. 3 tygodnia po kapitulacji Japonii została przeniesiona do północnych Chin, gdzie rozpoczęła służbę okupacyjną. Do USA powróciła w 1947 roku. Ogólne straty poniesione w czasie wojny wyniosły 19 284 żołnierzy, w tym 5435 zabitych, co stanowiło 28,2% stanu osobowego. Poniosła najwyższe straty ze wszystkich dywizji amerykańskich uczestniczących w wojnie na Pacyfiku. 18 jej żołnierzy zostało odznaczonych Medal of Honor.

2 Dywizja Piechoty Morskiej

Sformowana w lutym 1941 roku. Zluzowała jesienią 1942 roku wykrwawioną 1 DPM na Guadalcanal i wspólnie z innymi oddziałami wyparła japończyków z wyspy. 12 grudnia 1942 roku zajęła pozycje zluzowanej 1 DPM na zachód od rzeki Matanikau. 2 stycznia 1943 roku weszła w skład XIV Korpusu walczącego na Guadalcanal  pod dowództwem gen. majora Alexandra Patcha. 13 stycznia 1943 roku w czasie generalnego uderzenia nacierała na zachód wzdłuż wybrzeża. 17 stycznia 1943 roku jej 6 pułk wszedł w skład CAM. 18 stycznia 1943 roku dywizja wstrzymała natarcie na ostatnie umocnione pozycje japońskie w głębi wyspy, posuwając się przez ostatnie 5 dni tylko o 1500 metrów. Wiosną 1943 roku, po kampanii na Guadalcanal, zluzowana dla odbudowy stanów. Po przeszkoleniu uczestniczyła w listopadzie 1943 roku w na pierwszej linii w desancie na Tarawie. 20 listopada 1943 roku jej oddziały wylądowały na Betio koło Tarawy. Walki trwały przez 4 dni. Wykrwawiona w ciężkich walkach, została ponownie uzupełniona i przeszkolona do desantu na Saipan w czerwcu 1944 roku. Miesiąc później w lipcu 1944 roku, lądowała na wyspie Tinian. W 1944 roku weszła do składu 3 korpusu piechoty morskiej 10 armii. Dowodzona była przez gen.mjr. Thomasa Watsona, dysponowała 22 195 żołnierzami, którzy byli wsparci przez 54 czołgi i 54 działa dywizyjne. Dywizja znajdowała się w odwodzie 10 armii i była przeznaczona do demonstracyjnego lądowania na południowo-wschodnim wybrzeżu Okinawy. Po dwóch dniach 1 i 2 kwietnia pozorowania desantu, dywizję przeniesiono do odwodu. Szlak bojowy na Pacyfiku zakończyła w kwietniu 1945 roku walkami na Okinawie. W planach inwazji na wyspy Japońskie przewidziano ją w składzie V Korpusu Desantowego, który miał w listopadzie 1945 roku przeprowadzić operację Olimpic. Do wiosny 1946 roku pełniła służbę okupacyjną w Japonii, a potem wróciła do USA. Ogólne straty poniesione w wojnie wyniosły 11 482 żołnierzy, w tym 2729 zabitych (23,8%), 8 żołnierzy zostało odznaczonych Medal of Honor.

3 Dywizja Piechoty Morskiej

Sformowana we wrześniu 1942 roku z weteranów 1 i 2 Dywizji PM. W formowaniu kolejnych dywizji piechoty morskiej przyjęto zasadę, że 40 % stanu osobowego nowej dywizji mają stanowić doświadczeni w walkach żołnierze przeniesieni z wcześniej utworzonych jednostek. Procentowy udział weteranów w nowo formowanych dywizjach piechoty morskiej był wyższy niż w jednostkach wojsk lądowych. Dywizja przeszła chrzest bojowy w 1943 roku w walkach na Wyspach Salomona, u boku oddziałów wojsk lądowych. 1 listopada 1943 roku wylądowała na przylądku Torokina w Zatoce Cesarzowej Augusty na Boungainville. Szybko pokonano słaby opór lokalnego garnizonu japońskiego, który liczył zaledwie 270 żołnierzy i miał 1 działo kalibru 75 mm. Jej pierwsze oddziały zaczęły opuszczać Bougainville 20 grudnia 1943 roku. Zluzowała ją Dywizja Americal. Po raz pierwszy wzięła udział w desancie w 1944 roku na Guam. Ostatni desant przeprowadziła w lutym 1945 roku, lądując na Iwo Jimie. Później stacjonowała na Guam, przygotowując się do desantu na wyspy japońskie, gdzie miała uczestniczyć w składzie V Korpusu Desantowego. Rozformowana na Guam w końcu 1945 roku. W jej szeregach służyło w sumie 40 tys. żołnierzy. Ogólne jej straty wyniosły 8676 żołnierzy, w tym 1932 zabitych (22,3%). 9 żołnierzy dywizji zostało odznaczonych Medal of Honor.

 4 Dywizja Piechoty Morskiej

Sformowana w sierpniu 1943 roku z części żołnierzy 3 DPM oraz z weteranów przeniesionych z 1 i 2 DPM. Chrzest bojowy przeszła w lutym 1944 roku, walcząc przeciwko japończykom na wyspie Roi i Namur, leżących w pobliżu Kwajalein. Latem 1944 roku brała udział  w desancie na Saipan i Tinian. 1 września 1944 roku dywizja przybyła na wyspę Maui. Straty w dywizji sięgały 28 % (5981 zabitych i rannych), z czego większość przypadała na 27 kompanii piechoty, liczących po 240 ludzi. Było w nich 6500 żołnierzy, a straty doszły do 50 %. Pobranie uzupełnienia i przeszkolenie nowych ludzi do poziomu żołnierzy uczestniczących w walkach o Saipan i Tinian zajęło dywizji kilka miesięcy. W lutym 1945 roku brała udział w desancie na Iwo Jimie. 4 kwietnia 1945 roku dywizja przybyła do Maui, gdzie otrzymała rozkaz przygotowania się do planowanej na październik 1945 roku inwazji na Japonię. Miała lądować w pierwszej linii. Przygotowania do nowej operacji obejmowały przede wszystkim uzupełnienie strat poniesionych na Iwo Jimie. Dywizja straciła w walkach ponad 8 tys. ludzi, z czego ponad połowę stanowili ranni, którzy wracali teraz ze szpitali. Luki w szeregach uzupełniano nowicjuszami i w czasie kiedy w Europie wojna zbliżała się do końca, w Maui szkolono żołnierzy do dalszych działań. Przygotowywana do inwazji na wyspy macierzyste Japonii. Rozwiązana została w listopadzie 1945 roku po powrocie do Kalifornii. Istniała 835 dni z czego 63 dni w walkach. Jej straty ogólne to 16 323 żołnierzy z czego 3317 zabitych (20,3 %). 12 żołnierzy dywizji odznaczono Medal of Honor.

5 Dywizja Piechoty Morskiej

Sformowana w styczniu 1944 roku. W lutym 1945 uczestniczyła w desancie na Iwo Jimie. Pod koniec wojny przygotowywała się do lądowania na Wyspy Japońskie (Operacja Olimpic). Po wojnie w słuzbie okupacyjnej w Japonii. Rozformowana  na początku 1946 roku. Jej straty to 8563 żołnierzy, w tym 2113 zabitych (24,7 %). 17 żołnierzy dywizji odznaczono Medal of Honor.

6 Dywizja Piechoty Morskiej

Wprawdzie została sformowana dopiero w sierpniu 1944 roku i jako dywizja walczyła jedynie na Okinawie, od kwietnia do czerwca 1945 roku, jednak jej oddziały składały się z doświadczonych wiarusów i miały bogatą historię. 4 pułk piechoty morskiej powstał z dawnych batalionów rajdersów, którzy w latach 1942-43 walczyli na wyspach Makin, Guadalcanal i Bougainville. Pułk występował jako samodzielna jednostka podczas opanowywania wyspy Emirau, a w walkach na Guam w czerwcu 1944 roku wchodził w skład Prowizorycznej Brygady Piechoty Morskiej. 22 pułk piechoty morskiej, sformowany został na początku 1942 roku. Jako samodzielna jednostka okupował atol Eniwetok na Wyspach Marschalla, a podczas walk na Guam wchodził w skład Prowizorycznej Brygady Piechoty Morskiej. 29 pułk został świeżo sformowany, ale jego 1 batalion walczył wcześniej na Saipanie jako samodzielna jednostka. W 1944 roku weszła do składu 3 korpusu piechoty morskiej 10 armii. Była dowodzona przez gen.mjr. Lemuela Shepherda. Przed lądowaniem na Okinawie w jej skład wchodziły: 4, 22 i 29 pułki piechoty morskiej, 15 pułk artylerii (54 działa), bataliony: dowodzenia, czołgów (54 pojazdy), saperów, obsługi, medyczny i transportowy. Na okres walki o Okinawę dywizję wzmocniono jednostkami analogicznymi jak 1 DPM. W sumie dywizja liczyła 24 356 żołnierzy, 54 czołgi, 54 działa, 197 transporterów i ciągników pływających i 12 samolotów rozpoznawczych. 1 kwietnia 1945 roku po wylądowaniu na plażach Okinawy żołnierze 4 pułku zajęli lotnisko Yontan opuszczone przez japończyków. 2 kwietnia pododdziały 22 pułku nacierające na lewym skrzydle dywizji, przesuwały się zdecydowanie w głąb wyspy i o godz. 16.00 minęły rubież przewidzianą do zajęcia w 6 dniu operacji. Natomiast 4 pułk, działający na prawym skrzydle dywizji napotkał opór przeciwnika i o godz. 18.30 jego natarcie zatrzymało się w odległości 1000 m za rubieżą planowana do zajęcia w 4 dniu operacji. Tego dnia dywizja posunęła się o 6 km. 3 kwietnia dywizja nacierała na północ przez masyw gór Yontan, w kierunku przesmyku Ishikawa, włamując się na 6 km. 5 kwietnia bataliony 22 pułku osiągnęły miejsce gdzie Okinawa ma szerokość 4 km. Taki pas natarcia był za szeroki dla jednego pułku, więc pod osłoną nocy wprowadzono do pierwszego rzutu dywizji 2 dalsze pułki: 4 na wschodnim i 29 na zachodnim wybrzeżu. 29 pułk nacierający za kompanią rozpoznawczą i kompanią czołgów, 7 kwietnia opanował miasteczko i port Nago u podstawy półwyspu Motobu. Część 29 pułku ruszyła dalej na północ i zdobyła wioskę Taira, odcinając wojska japońskie na półwyspie Motobu od reszty wojsk na wyspie. W dniach 8 - 11 kwietnia 29 pułk próbował gruntownie rozpoznać obronę przeciwnika na półwyspie Motobu. Okrążenie masywu Yae-Take na którym usytuowana była obrona japońska zostało uniemożliwione ogniem artylerii japońskiej i kontratakami piechoty. W tym czasie 22 pułk skierowano do opanowania północnej części Okinawy, natomiast 4 pozostawał w odwodzie dywizji. 12 i 13 kwietnia w czasie patrolowania półwyspu Motobu doszło do wielu starć z japończykami. Świadczyły one o tym, że japończycy byli świetnie przygotowani do obrony i doskonale znali teren. Podczas natarcia  w dniach 3 - 13 kwietnia dywizja włamała się z przyczółka Hagushi na 45 km, aż do masywu Yae-Take. Natomiast 22 pułk osiągnął 13 kwietnia przylądek Hedo, najdalej na północ wysunięty cypel Okinawy. Z zeznań jeńców ustalono, że na półwyspie broni się ok. 1500 japończyków wspartych działami 20, 25, 75 i 152,4 mm. 22 pułk był za słaby aby złamać ich opór, przydzielono mu więc 4 pułk. 14 kwietnia 4 pułk uderzył z zachodu, a 22 pułk ze wschodu na Yae-Take. Amerykanie ponosili spore straty od salw japońskich, po których wróg zmieniał stanowiska. Na drugi dzień, 15 kwietnia amerykanie zmienili taktykę natarcia. Podczas gdy 2 kompanię z każdego batalionu nacierały, trzecia wspierała je swym ogniem. 16 kwietnia po ostrzale przez artylerię polową i okrętową piechota amerykańska ponownie ruszyła do szturmu na wzgórze Yae-Take. Do wieczora zdobyto 5 japońskich dział 25 mm. 17 kwietnia skuteczne było natarcie żołnierzy 4 pułku, którzy zabili 700 japończyków wycofujących się w głąb masywu. 20 kwietnia żołnierze 4 i 29 pułku osiągnęli północne krańce półwyspu, niszcząc po drodze drobne punkty oporu przeciwnika. W ciągu tego tygodnia ciężkich walk dywizja przełamała obronę wojsk japońskich i rozbiła je. Straty dywizji w tych dniach to 207 zabitych, 757 rannych i 6 zaginionych. Straty japońskie wyniosły przeszło 2000 ludzi. W toku dalszych działań przesiedlania ludności i walk z japońskimi partyzantami do końca maja straty dywizji wyniosły 29 zabitych, 304 rannych i 1 zaginiony. W nocy z 9 na 10 maja 22 pułk przeprawił się na kładkach przez rzekę Asa i utworzył przyczółek, który 10 maja miał już 1600 m szerokości i 320 m głębokości. 11 maja 3 batalion 22 pułku zdobył wioskę Amika. 3 dni później pułk osiągnął ujście rzeki Asato, płynącej przez przedmieścia stolicy Okinawy Nahy. Na drugim brzegu rzeki opór, aż do 23 maja stawiał japoński 15 mieszany pułk piechoty. 14 maja 22 pułk zbliżył się do bronionego wzgórza ze wzgledu na ksztut nazwanego przez amerykanów "głową cukru". Z drugiego batalionu 22 pułku, który ruszył na to wzgórze wieczorem zostało 40 żołnierzy. W nocy z 14 na 15 maja pozostałych z batalionu 25 żołnierzy wdarło się na "głowę cukru", lecz ostatecznie zostali zeń zepchnięci. Ze względu na straty 22 pułk zastąpił pułk 29, który 7 maja nacierał na "głowę cukru", też bez powodzenia. 19 maja 29 pułk zluzował 4 pułk, który także nacierał na wzgórze. Podczas japońskiego kontrnatarcia w nocy z 19 na 20 maja zabito ok 500 japońskich żołnierzy. 21 maja dywizja ruszyła do natarcia, lecz padający deszcz skutecznie utrudniał zadanie. W czasie 10-dniowych walk o "głowę cukru" dywizja utraciła 2662 żołnierzy. 24 maja oddział rozpoznawczy stwierdził, że w ruinach Naha nie ma wroga. Do 27 maja oczyszczono z japończyków stolicę Okinawy. 28 maja oddziały dywizji przekroczyły rzekę Asato. 31 maja dywizja rozpoczęła natarcie na półwysep Oroku i port Naha. 72 transportery pływające dostarczyły na półwysep 4 i 29 pułki, a 22 pozostał w odwodzie. Na półwyspie Oroku broniło się ok. 8 tys japończyków. 4 czerwca 4 i 29 pułki wdarły się 1600 m w głąb półwyspu. W trakcie walk wyparto japończyków z kilku wzgórz, które były pocięte tunelami niczym plaster miodu. 6 czerwca 22 pułk zwolniony z odwodu uderzył od tyłu, od strony lądu na spotkanie z 4 pułkiem. 10 czerwca dywizja zepchnęła japończyków na obszar nie większy niż 900x1800 metrów. 15 czerwca zdławiono ostatni punkt oporu japońskiego na półwyspie Oroku. W walkach na półwyspie Oroku dywizja straciła 1608 żołnierzy poległych i rannych oraz 30 czołgów. Jej 22 pułk wprowadzono 17 czerwca do walk o wzgórze Kunishi. Tego dnia 22 pułk wspólnie z 7 DP zdobył masyw Mezado. 18 czerwca dywizja zdobyła pasmo wzgórz Kuwanga. 21 czerwca w pasie natarcia dywizji na Okinawie ustał opór japoński. Przy końcu wojny dywizja przygotowywała się do udziału w inwazji na Honsiu w 1946 roku. Wchodzący w jej skład 4 pułk był pierwszą jednostka amerykańską, która rozpoczęła okupację Japonii, lądując w Jokosuce  29 sierpnia 1945 roku. Dywizja bardzo krótko pełniła służbę okupacyjną, gdyż przeniesiono ją do Chin, gdzie miała wesprzeć 1 DPM. Rozformowano ją w Chinach w kwietniu 1946 roku. Ogólne straty dywizji wyniosły 8227 żołnierzy, w tym 1637 zabitych (19,9 %). Dwóch żołnierzy dywizji otrzymało Medal of Honor. 

1 batalion raiders

Pomysł sformowania specjalnych batalionów piechoty morskiej, których zadaniem byłoby prowadzenie błyskawicznych wypadów na odcięte garnizony japońskie, zrodził się w 1941 roku po analizie sukcesów odnoszonych przez brytyjskich komandosów oraz chińskich komunistów. Utworzono 4 takie bataliony i specjalistyczne przeszkolenie przeszło ok. 5 tys. żołnierzy piechoty morskiej. Sformowany w lutym 1942 roku z 1 samodzielnego batalionu, który powstał w styczniu 1942 roku z 1 batalionu 5 pułku piechoty morskiej. Dowodził nim ppłk Merrit E. Edson. Szedł w szpicy desantu na Tulugi, który rozpoczął kampanię na Guadalcanal.  Zwykle towarzyszył mu 1 batalion spadochronowy (paramarines). Obie jednostki walczyły o Grzbiet Edsona na Guadalcanal. Po której Edson i jeden z jego żołnierzy odznaczeni zostali Medal of Honor. W 1943 roku batalion walczył na Nowej Georgii. 1 lutego 1944 roku został wcielony do reaktywowanego 4 pułku piechoty morskiej, jako jego 1 batalion.

2 batalion raiders

Sformowany w lutym  1942 roku z 2 samodzielnego batalionu pod dowództwem płk. Evansa F. Carlsona, którego zastępcą był syn prezydenta kap. James Roosevelt. Carlson w latach 1937-38 był amerykańskim obserwatorem wojskowym w Chinach i towarzyszył w słynnym marszu komunistycznej 8 Armii Marszowej. Połowa batalionu, 221 żołnierzy, wylądowała 17 sierpnia 1942 roku na wyspie Makin, dowieziona przez okręty podwodne. Później służył na Guadalcanal, gdzie w trakcie trwającego 30 dni marszu przez dżunglę, zniszczył cały japoński pułk piechoty. Wspierał  w końcu 1943 roku 3 DPM na Bougainville. Jeden z żołnierzy batalionu odznaczony został Medal of Honor. 1 lutego 1944 roku został wcielony do reaktywowanego 4 pułku piechoty morskiej, jako jego 1 batalion.

3 batalion raiders

Sformowany z ochotników na Samoa we wrześniu 1942 roku. Na początku 1943 roku brał udział w lądowaniu na Wyspach Russella. W końcu 1943 roku wspierał lądowanie 3 DPM na Bougainville. Jeden z żołnierzy batalionu odznaczony został Medal of Honor. 1 lutego 1944 roku został wcielony do reaktywowanego 4 pułku piechoty morskiej, jako jego kompania broni ciężkiej.

4 batalion raiders

Sformowany z ochotników w październiku 1942 roku. Jego dowódcą został mjr. J. Roosevelt. W 1943 roku walczył na Nowej Georgii. 21 czerwca 1943 roku wylądował na przylądku Segi na Nowej Georgii, żeby uniemożliwić zajęcie tej okolicy przez japończyków.27 czerwca został przerzucony morzem z przylądka Segi do plantacji Lambeti. 1 lipca 1943 roku opanował przystań Viru na Nowej Georgii. 1 lutego 1944 roku został wcielony do reaktywowanego 4 pułku piechoty morskiej, jako jego 4 batalion.

1 Dywizja Pancerna "Old Inrosides"

W jej skład wchodziły następujące oddziały: 1, 4 i 13 bataliony czołgów, 6, 11 i 14 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 27, 68 i 91 bataliony zmotoryzowane artylerii polowej, 16 batalion saperów, batalion rozpoznawczy, kompania sygnalizacyjna i inne służby. 

Dywizja powstała z reorganizacji 7 BKaw z Fortu Eustis. Sformowana 15 lipca 1940 roku w Forcie Knox w USA. Dowództwo nad nią objął gen. maj. Bruce R. Magruder. Niebawem zaczęły się poszukiwania odpowiedniej nazwy dla jednostki. Wybór padł na sławny okręt "Old Ironside" pływający w czasach tworzenia się amerykańskiej marynarki. Była to pierwsza amerykańska dywizja o której sile decydować miały czołgi i był to w pewnym sensie eksperyment. Jej jądro stanowiły 1 i 13 pułki lekkich czołgów przejęte od 7 BKaw. 69 pułk czołgów ukształtowano z kadry 67 pułku czołgów z Fort Benning z Georgio. 6 pułk piechoty został w całości przysłany z Jefferson Barracks w Missouri. 81 batalion rozpoznawczy zmontowano z kawaleryjskich oddziałów. 16 batalion saperów uformowano z kadry 47 grupy inżynieryjnej. 141 kompanię sygnalizacyjną sformowano z 47 grupy sygnalizacyjnej, a 47 batalion medyczny z oddziałów medycznych będących w Fort Knox. Podobnie było ze zmotoryzowanymi batalionami artylerii 27 i 68. Organizacja jednostki pozostawiała jednak wiele do życzenia, do marca 1941 roku czołgiści mieli do dyspozycji zaledwie 9 starych czołgów uzbrojonych w ziała 37 mm. Około roku trwało intensywne szkolenie żołnierzy włącznie z manewrami w Louisianie. W momencie wybuchu wojny z Japonią dywizja stacjonowała w Fort Knox. Trening ruszył ze zdwojoną intensywnością, a jednostka przeszła reorganizację. Wszystkie czołgi zgrupowano w dwóch pułkach pancernych 1 i 13. Sformowano 91 batalion artylerii polowej oraz 701 batalion przeciwpancerny. Kilka miesięcy później w marcu 1942 roku jednostkę przerzucono do Fort Dix na New Jersey gdzie dowództwo nad nią przejął Gen. Maj. Orlando Ward. Na miejscu żołnierze otrzymali przepustki do Nowego Jorku, a następnie zaokrętowali się na statki i dywizja wyruszyła do Europy.

Pomiędzy majem i czerwcem 1942 roku dywizja wylądowała w Irlandii. Teraz rozpoczął się kilkumiesięczny okres jeszcze intensywniejszych treningów. Tu czołgiści amerykańscy zetknęli się z bardziej doświadczonymi w walkach żołnierzami brytyjskimi. Pod koniec treningów do inwazji gotowe były następujące oddziały: 1 batalion 1 pułku pancernego, 1 i 2 bataliony 13 pułku pancernego, 6 pułk piechoty, 27 batalion artylerii, dwie kompanie batalionu przeciwpancernego oraz oddziały pomocnicze. 

W październiku 1942 roku oddziały dywizji wylądowały w Afryce Północnej i jako pierwsza amerykańska jednostka pancerne wkroczyły do walki. Walczyłyi w Oranie przeciwko francuskim siłom Vichy, które pokonały w 3 dni. Następnie skierowano ją do Tunezji, gdzie podjęła walkę z bardziej wymagającymi siłami niemieckimi. Podczas grudnia 1942 roku jednostka razem z 1 Armią Brytyjską broniła miasta Tebourba. 1943 rok zastał dywizję w składzie II Korpusu. Ich zadaniem była obrona centralnej Tunezji przed niemieckim kontratakiem. W styczniu 1943 roku dywizja wspierała francusku XIX Korpus w dolinie Ouseltia. W lutym 1943 roku toczyła walki z niemieckimi wojskami pancernymi na przełęczy Kesserine. Dywizja poniosła tu ciężkie straty i musiała się wycofać. W marcu oddziały z powodu ciężkich warunków atmosferycznych posuwały się powoli do przodu i zdobyły Maknassy 22 marca biorąc wielu jeńców. W kwietniu nadal toczyły się uporczywe walki z okrążonymi w Tunezji oddziałami niemieckimi. 3 maja dywizja dotarła do Mateur. 7 maja czołgi dotarły do jeziora Bizerta. 9 maja 1943 roku oddziały amerykańskie połączyły się z Brytyjczykami z 7 DPanc. Jeszcze w maju dywizja wróciła do Maroka i tu przygotowywała się do następnej kampanii we Włoszech. Za dzielność w akcji z 28 kwietnia 1943 roku pod Medjezel Bab w Tunezji, 25 marca 1944 roku Nicholas Minue z kompanii A, 6 pułku piechoty otrzymał od kongresu USA Medal of Honor.  

9 września 1943 roku oddziały 27 batalionu artylerii oraz 16 batalionu saperów jako pierwsze lądowały pod Salermo we Włoszech z siłami 5 Armii. Inne oddziały lądowały 11 września i od razu weszły do walki, m.in. artyleria dywizyjna wspierała ogniem obronę amerykańskiej 45 DP. Neapol zajęty został 1 listopada, a wojska amerykańskie stanęły nad rzeką Volturno.  W listopadzie 1943 roku dywizja stacjonowała w Capua na północ od Neapolu. Stąd planowano skierować ją do ataku na dolinę rzeki Lirii w drodze na Rzym. Po przełamaniu tzw. Linii Zimowej dywizja po ciężkich walkach stanęła pod Cassino. 

22 i 23 stycznia 1944 roku dywizja lądowała pod Anzio. Tu ponieważ wojska alianckie zostały zamknięte na przyczółku i broniły się przez ok. 3 miesiące, czołgi nie mogły spełniać swojej podstawowej roli i zostały okopane po wieże w obronie. Po odparciu wielu niemieckich kontrataków 23 maja 1944 roku alianci rozerwali niemieckie linie pod miastem Cisterna i ruszyli na Rzym. Podczas walk przełamujących dywizja straciła w ciągu tylko jednego dnia ok. 100 czołgów. 1 Dywizja Pancerna posuwała się pierwsza. Wraz z  oddziałami 3 DP zdobyła miasto Valmonte. 4 czerwca 1944 roku zajęto Rzym. W lipcu 1944 roku z powodu dużych strat dywizja przeszła reorganizację i zamiast pułków w jej strukturze znalazły się tylko bataliony. W składzie 5 A 1 września oddziały dywizji dotarły do rzeki Arno napotykając tylko słaby opór. Od października aż do wiosny 1945 roku wstrzymano posuwanie się do przodu. W kwietniu dywizja ponownie ruszyła do ataku w dolinie Po. Oddziały dywizji zajęły Mediolan. Następnie dywizja ścigała Niemców aż do Apeninów, gdzie 2 maja 1945 roku zakończyła walki.

Dowódcy dywizji:

Gen. Bruce Magruder      lipiec 1940 - marzec 1942

Gen. Orlando Ward         marzec 1942 - kwiecień 1943

Gen. E.N. Harmon           kwiecień 1943 - lipiec 1944

Gen. V.E. Prochard         lipiec 1944 - maj 1945

2 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 66 i 67 pułki pancerne, 41 pułk piechoty zmotoryzowanej, 14, 78 i 92 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 17 batalion saperów i inne służby.

3 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 32 i 33 pułki pancerne, 36 pułk piechoty zmotoryzowanej, 54, 67 i 391 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 23 batalion saperów i inne służby.

4 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 8, 35 i 37 bataliony pancerne, 10, 51 i 53 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 22, 66 i 94 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 24 batalion saperów i inne służby.

5 Dywizja Pancerna

6 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 16, 68 i 69 bataliony pancerne, 9, 44 i 50 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 128, 212 i 231 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 25 batalion saperów i inne służby.

7 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 17, 31 i 40 bataliony pancerne, 23, 38 i 48 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 434, 440 i 489 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 33 batalion saperów i inne służby.

8 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 18, 36 i 80 bataliony pancerne, 7, 49 i 58 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 398, 399 i 405 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 53 batalion saperów i inne służby.

9 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 2, 14 i 19 bataliony pancerne, 27, 52 i 60 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 3, 16 i 73 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 9 batalion saperów i inne służby.

10 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 3, 11 i 21 bataliony pancerne, 20, 54 i 61 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 419, 420 i 423 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 55 batalion saperów i inne służby.

11 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 22, 41 i 42 bataliony pancerne, 21, 55 i 63 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 419, 420 i 423 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 56 batalion saperów i inne służby.

12 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 23, 43 i 714 bataliony pancerne, 17, 56 i 66 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 493, 494 i 495 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 119 batalion saperów i inne służby.

13 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 24, 45 i 46 bataliony pancerne, 16, 59 i 67 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 496, 497 i 498 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 124 batalion saperów i inne służby.

14 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 25, 47 i 48 bataliony pancerne, 19, 62 i 68 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 499, 500 i 501 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 125 batalion saperów i inne służby.

16 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 5, 16 i 26 bataliony pancerne, 18, 64 i 69 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 395, 396 i 397 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 216 batalion saperów i inne służby.

20 Dywizja Pancerna

W jej skład wchodziły: 9, 20 i 27 bataliony pancerne, 8, 65 i 70 bataliony piechoty zmotoryzowanej, 412, 413 i 414 bataliony artylerii zmotoryzowanej, 220 batalion saperów i inne służby.

1 Tymczasowa Grupa Pancerna

Sformowana na Filipinach w listopadzie 1941 roku. Wspierała oddziały amerykańskie i filipińskie, broniące Luzonu. Osłaniała odwrót na półwysep Bataan i uczestniczyła w jego obronie aż do kapitulacji w kwietniu 1942 roku. Składała się z 2 batalionów czołgów. W skład 192 batalionu czołgów lekkich wchodziły 4 kompanie sformowane w USA w grudniu 1940 roku z kompanii lekkich czołgów Gwardii Narodowej stanów Wisconsin, Illinois, Ohio i Kentucky. Trzy kompanie 194 batalionu czołgów lekkich zostały sformowane w USA w marcu 1941 roku z kompanii lekkich czołgów Gwardii Narodowej stanów Minnesota, Missouri i Kalifornia. Obydwa bataliony dotarły na Filipiny w końcu września 1941 roku. W sumie miały one 108 czołgów Stuart M3. W czasie osłaniania odwrotu na półwysep Bataan grupa wielokrotnie ścierała się z siłami japońskimi i niemal całkowicie została rozbita.

11 Dywizja Powietrznodesantowa

Sformowana w lutym 1943 roku z zaciągu ochotniczego. Jedyna z pięciu amerykańskich dywizji powietrznodesantowych, która walczyła na Pacyfiku. W maju 1944 roku została przetransportowana drogą morską na południowy Pacyfik, gdzie walczyła na Nowej Gwinei i Filipinach. Była jedyną dywizją powietrznodesantową, która wzięła udział w morskim desancie. 31 stycznia 1945 roku wylądowała z barek desantowych w Nasugubu przy wejściu do zatoki Manilskiej na wyspie Luzon. 30 sierpnia 1945 roku wylądowała w Japonii na lotnisku Atsugi. Jej pojedyncze bataliony i pułki wykonały wiele bojowych desantów z powietrza, ale cała dywizja nigdy nie skakała jako zwarta jednostka. Jej straty wyniosły 2431 żołnierzy, w tym 614 zabitych (25,3 %). Pozostała w służbie czynnej wiele lat po wojnie. Dwóch jej żołnierzy otrzymało Medal of Honor.

13 Dywizja Powietrznodesantowa

17 Dywizja Powietrznodesantowa

W jej skład wchodziły: 517 pułk spadochronowy, 193 i 194 pułki piechoty szybowcowej, 466 batalion artylerii spadochronowej, 680 i 681 bataliony artylerii szybowcowej, 139 batalion saperów i inne służby.

82 Dywizja Powietrznodesantowa

W jej skład wchodziły: 504 i 505 Pułki Spadochronowe ( w 1944 roku dołączyły do nich pułki 507, 508 i 517), 325 pułk piechoty szybowcowej, 376 i 456 bataliony artylerii spadochronowej, 319 i 320 bataliony artylerii szybowcowej, 307 batalion saperów i inne służby. Brała udział w lądowaniu w Normandii. Jej zadaniem było wylądować na zachód od St-Sauveur-le-Vicom-te do Merderet, by opanować teren między rzekami Merderet i Douve. 6 czerwca 1944 roku kilka godzin po północy podczas desantu żołnierze dywizji ulegli znacznemu rozproszeniu na skutek złej pogody i ostrzału wroga. Później lądowały szybowce z zaopatrzeniem. Z powodu ostrzału wroga oraz wysokich na 2 metry żywopłotów na polach straty wśród nich były bardzo duże. Z 957 spadochroniarzy, 25 zginęło, 118 zostało rannych a 14 zaginęło. Aż do świtu trwało zbieranie się żołnierzy w jakieś zwarte grupy złożone z ludzi z różnych jednostek  i marsz do celu akcji. Jedynie żołnierze z 505 pułku wypełnili zadanie i zdobyli miasteczko Ste-Mere-Eglise. Żołnierze przez cały dzień walczyli o przeprawy przez rzekę Merderet w La Fiere i Chef-du-Pont, co pozwoliło by połączyć siły dywizji razem. Tak więc jednostki dywizji były odseparowane od siebie i każda z nich toczyła samotne walki po obu stronach rozlanej szeroko rzeki Merderet. Jeden z plutonów 505 pułku zajął Neuville-au-Plain, na które po południu ruszył kontratak niemieckiej kompanii 91 DP która po kilku godzinnej walce zmusiła spadochroniarzy do wycofania się. Po południu odparto także kontratak niemieckiego 795 pułku na Ste-Mere-Eglise, wspartego ogniem dział 88 mm. Pod wieczór pod miasteczkiem wylądowały szybowce z posiłkami.

101 Dywizja Powietrznodesantowa

W jej skład wchodziły: 502 i 506 Pułki Spadochronowe (w 1944 roku dołączył do nich 501), 327 pułk piechoty szybowcowej, 377 i 463 bataliony artylerii spadochronowej, 321 i 907 bataliony artylerii szybowcowej, 326 batalion saperów i inne służby. Na początku maja 1944 roku dywizja została zgromadzona na południu Anglii w pobliżu lotnisk. Np. 506 pułk przybył do obozu w Uppottery. W operacji "Overlord" jej zadaniem było wylądować na zachód od Ste-Mere-Eglise i zabezpieczenie grobli w głębi lądu oraz zniszczenie mostów w pobliżu Carentan i opanowanie pozostałych osłaniając jednocześnie flankę plaży "Utah". 6 czerwca 1944 roku ok. godz. 2.00 w nocy oddziały dywizji znalazły się nad Normandią. Na skutek fatalnych warunków prawie wszystkie oddziały nie zdołały wylądować w swoich strefach. 506 pułk skakał koło miasta Ste-Mere-Eglise. 6 kilometrów dalej, w Hiesville, wylądowało 52 szybowce ze wsparciem. Aż do świtu trwało zbieranie się żołnierzy w jakieś zwarte grupy złożone z ludzi z różnych jednostek  i marsz do celu akcji. Przed świtem grupa żołnierzy z 506 pułku zdobyła śluzę La Barquette. O świcie grupa żołnierzy z 502 pułku, który miał zabezpieczyć wyjścia z plaży Utah dotarła do miasteczka St-Martin-de-Varreville. Następnie w południe zabezpieczyli wyjścia nr.3 i 4 z plaży zabijając przy tym kilkudziesięciu Niemców próbujących wycofać się tą drogą i czekali na przybycie 4 DP. Kilkunastu spadochroniarzy 502 pułku opanowało kwatery załóg niemieckiej artylerii przybrzeżnej zabijając kilkudziesięciu z nich. Inny oddział zdobył wieś Pouppeville i po opanowaniu wyjść z plaż nawiązał kontakt z lądującą 4 DP. O. 8.30 sławna kompania E 506 pułku zaatakowała i zdobyła baterię pod Brecourt Manor. W Holdy podobnie postąpili żołnierze 1 batalionu 506 pułku. Następnie pułk wyparł z Ste-Marie-du-Mont niemiecki batalion 6 pułku spadochronowego. Tym sposobem mimo rozproszenia dywizja wykonała swoje zadanie i umożliwiła 4 DP wyjście z plaż. Nie udało się natomiast w pełni wykonać zabezpieczenia południowej flanki i zdobyć mostów na Douve. Ponadto niemieccy spadochroniarze odparli atak na St-Come-du-Mont. Część 506 pułku utrzymały mosty w dolnym biegu Douve.

2 Batalion Rangersów

Jak inne takie oddziały składał się z samych ochotników. Często nazywano je "oddziałami samobójców". 6 czerwca 1944 roku brał udział jako pierwszorzutowy oddział w lądowaniu aliantów w Normandii. Ich zadaniem było zniszczyć ufortyfikowaną baterię dział na Pointe-du-Hoc. Na zachodnim odcinku plaży Omaha w sektorze Charlie wraz z 119 pułkiem 29 DP, lądowały kompanie A, B i C razem ok. 280 ludzi. Kompanie D, E i F wylądowały ok. 7 kilometrów na zachód dalej by wspiąć się po stromym klifie wysokości 40 metrów i zaatakować baterię Pointe-du-Hoc. Po zrealizowaniu zadania wszystkie one miały się połączyć. Niestety nic z tego nie wyszło. Kompania C wylądowała sama i tak pozostała przez cały dzień. Jej zadaniem było oczyścić teren koło wioski Vierville. Lądowanie nastąpiło o 6.45 ok. 2 kilometry na zachód od lądujących wojsk amerykańskich koło drogi dojazdowej do wsi. Po wyjściu na plażę dostali się w morderczy ogień i z 69 rangersów do klifu dotarło zaledwie 31. Wspięli się oni po linach i o 7.30 rozpoczęli oczyszczanie okopów niemieckich i do końca dnia zabili kilkudziesięciu Niemców tracąc tylko dwóch ludzi. Kompanie A i B wylądowały o 7.50 na wschód od drogi do Vierville i walczyły razem  z żołnierzami 119 pułku 29 DP ponosząc równie duże straty. Kompanie D, E i F wylądowały na plaży w Pointe-du-Hoc po godzinie 7. Pod ostrzałem wspięli się na 40-metrowy klif i ruszyli do ataku. Gdy stwierdzili, że działa 155 mm zostały ruszyli w stronę drogi łączącej Grandcamp i Vierville, by ją zablokować uniemożliwiając Niemcom przerzucanie posiłków na plaże Omaha. Przez całą drogę rangersi musieli walczyć ponosząc spore straty. Z 70 ludzi kompanii D zdolnych do walki pozostało zaledwie 20. Koło drogi 47 rangersów zorganizowało obronę okrężną i pozostało na miejscu. Ci właśnie żołnierze odnaleźli w końcu o 9.00 ukrytą przez Niemców baterię 155 mm i zniszczyli ją wraz ze składem amunicji. Walki odizolowanych rangersów w Pointe-du-Hoc trwały cały dzień, noc i dzień następny. Tylko do wieczora pierwszego dnia z ok. 200 żołnierzy zdolnych do walki pozostało zaledwie 50. W sumie rangersi spisali się znakomicie i zadanie zostało wykonane. Działa niemieckie które mogły wyrządzić ogromne straty nigdy nie przemówiły.  

5 Batalion Rangersów

6 czerwca 1944 roku batalion brał udział w lądowaniu w Normandii jako oddział pierwszorzutowy. Wylądowali ok  7.45 na prawej części plaży Omaha wraz ze 116 pułkiem 29 DP. Już od pierwszych minut rangersi dostali się w huraganowy ogień obrony niemieckiej i ponieśli spore straty. Następnie walczyli razem z piechotą 116 pułku. Do wału batalion dotarł szczęśliwie tracąc zaledwie 6 ludzi z ok. 450. Następnie by dać przykład piechocie jako pierwsi zrobili wyrwy w zasiekach i wspięli się po zboczu. Następnie walczyli na płaskowyżu próbując obejść Vierville od południa. Do wieczora batalon walczył koło osady.

1 Specjalny Batalion Rozpoznawczy

Sformowany w październiku 1943 roku w Australii z żołnierzy filipińskich jako 5217 batalion rozpoznawczy. Początkowo stacjonował na Nowej Gwinei, a następnie na Leyte. Małe pododdziały i sekcje batalionu były wysyłane okrętami podwodnymi i drogą powietrzną na Filipiny w celach rozpoznawczych i do wykonywania zadań specjalnych. Batalion rozwiązano w Manili w sierpniu 1945 roku.

1 Jednostka do Zadań Specjalnych - 1 SSF

(Special Service Force) Sformowana w 1942 roku z żołnierzy amerykańskich i kanadyjskich. Była to w zasadzie lekka dywizja złożona z 3 specjalnie przeszkolonych pułków, pozbawiona większości artylerii, pododdziałów wsparcia i służb tyłowych. Liczyła 7 tys. ludzi. Przeszkolono ją wszechstronnie: do działań w warunkach zimowych, do walki w dżungli,  górach, bagnach, w desantach morskim i powietrznym oraz do walki w niewielkich zespołach. W połowie 1943 roku została skierowana do odbicia wyspy Kiska - z której jak się okazało japończycy wycofali się wcześniej. Jesienią 1943 roku została wysłana do Europy. Brała udział w lądowaniu pod Anzio, gdzie długo i bohatersko broniła prawej flanki przyczółka. Mimo wspaniałej postawy, po wyjściu sił Sprzymierzonych z przyczółka pod Anzio, dowództwo oceniło, że jednostka wiąże zbyt wielu świetnie wyszkolonych żołnierzy, którzy mogą świecić przykładem i służyć doświadczeniem w regularnych jednostkach. Rozformowano ją więc, a jej sztandar i tradycję przekazano później 47 DP.

6 batalion specjalnego przeznaczenia

Sformowany w Hollandii na Nowej Gwinei we wrześniu 1944 z 98 batalionu artylerii polowej. Brał udział w walkach na Nowej Gwinei i Filipinach. Rozwiązana późną jesienią 1945 roku.

24 pułk piechoty

Samodzielny pułk nie wchodzący w skład dywizji, jeden z czterech pułków sił lądowych sformowanych po wojnie secesyjnej z "kolorowych" żołnierzy zawodowych. Stanowił trzon 24 bojowej grupy pułkowej. Został wysłany na Pacyfik na wiosnę 1944 roku. Od marca do maja 1944 roku brał udział w oczyszczaniu z nieprzyjaciela wyspy Bougainville i pełnił na niej służbę okupacyjną. Od grudnia 1944 do marca 1945 roku oczyszczał wyspy Saipan oraz Tinian, zaś w lipcu i sierpniu 1945 roku Okinawę, likwidując ostatnie gniazda japońskiego oporu. Do stanów powrócił w 1946 roku.

112 pułk kawalerii

Jednostka Gwardii Narodowej stanu Texas. Zmobilizowana w listopadzie 1940 roku. W sierpniu 1942 roku przetransportowana bez koni do Nowej Kaledonii, gdzie pełniła służbę garnizonową. W Australii została spieszona. 22 czerwca 1943 roku wraz z 148 batalionem artylerii polowej tworzyła 112 grupę pułkową i wylądowała na niezajętej przez japończyków wyspie Woodlark. Walczył też na innych wyspach i na Nowej Gwinei. 15 grudnia 1943 roku pułk wylądował na półwyspie Arawe na Nowej Brytanii. Dołączony do 1 Dywizji Kawalerii walczył u jej boku przez całą kampanię na Filipinach. Jako spieszony pułk kawalerii liczył tylko 1500 żołnierzy, czyli ok. połowę stanu pułku piechoty. Został rozwiązany w styczniu 1946 roku w Japonii. Dwóch żołnierzy pułku otrzymało Medal of Honor.

124 pułk kawalerii

Jednostka Gwardii Narodowej stanu Texas, zmobilizowany w listopadzie 1940 roku. W połowie 1942 roku został rozmieszczony w Indiach jako jednostka piechoty. W połowie 1944 roku został włączony do Grupy Bojowej Mars. W październiku został przerzucony drogą lotniczą do Myitkyina w Birmie, gdzie w składzie GB Mars walczył aż do rozwiązania w południowych Chinach w lipcu 1945 roku. W czasie kampanii Birmańskiej niektóre oddziały pułku walczyły konno. Jeden z żołnierzy pułku otrzymał Medal of Honor. 

147 pułk piechoty

Sformowany w październiku 1940 roku jako jednostka Gwardii Narodowej stanu Ohio. Wszedł w skład 37 DP. Przekształcony w jednostkę samodzielną, gdy dywizja przeszła na strukturę "trójkątną". W maju1942 roku został przetransportowany na Fidżi. Chrzest bojowy przeszedł w listopadzie 1942 roku na Guadalcanal, gdzie walczył razem z piechotą morską. Pułk walczył na Guadalcanal do końca kampanii. Wycofany z pierwszej linii do końca wojny pełnił wyłącznie służbę garnizonową lub oczyszczał z nieprzyjaciela różne wyspy, włącznie z Iwo Jimą i Okinawą. Rozwiązany w stanie Washington w grudniu 1945 roku.

158 pułk piechoty

Jednostka Gwardii Narodowej stanu Arizona. Została zmobilizowana razem z innymi oddziałami wchodzącymi w skład 45 DP we wrześniu 1940. Wydzielona ze składu dywizji podczas jej reorganizacji w jednostkę "trójkątną". Podobno kompania F składała się w większości z Indian szczepu Pueblo. W grudniu 1941 roku pułk wysłano nad Kanał Panamski na ćwiczenia w walkach w dżungli. Na początku 1943 roku przetransportowano go na Pacyfik, gdzie wraz z 147 batalionem artylerii polowej stworzył 158 pułkową grupę bojową. 23 czerwca 1943 roku wylądowała na nie zajętej przez japończyków wyspie Kirwina w Archipelagu Triobriandzkim. Walczył na Nowej Brytanii. Od maja do końca lipca 1944 roku walczyła na Nowej Gwinei. Szlak bojowy zakończyła walkami na Filipinach. Zdobyła sobie przydomek "władców dżungli". Została rozwiązana w 1946 roku na terytorium Japonii.

503 pułk piechoty spadochronowej

Samodzielny pułk sformowany w lutym 1942 roku z dwóch samodzielnych batalionów spadochronowych. W listopadzie 1942 roku przetransportowany do Australii, a następnie , w sierpniu 1943, na Nową Gwineę, gdzie służył ponad rok. Później walczył na Filipinach. Wykonał 3 desanty. We wrześniu 1943 roku 1700 żołnierzy skakało na Nadzab w Nowej Gwinei, gdzie zajęło lotnisko. A w lipcu 1944 na niewielką wysepkę Neomfoor. W obu przypadkach nie napotkano oporu. Trzeci desant powietrzny, w lutym 1945 roku na wyspę Corregidor, leżącą u wejścia do zatoki Manilskiej. Ten desant zakończył się krwawymi walkami z broniącymi się uparcie japończykami. Był to jedyny desant powietrzny podczas walk na Pacyfiku przeprowadzony w warunkach bojowych. Pułk został rozwiązany w Kalifornii w 1945 roku. Dwóch żołnierzy pułku otrzymało Medal of Honor.

5307 jednostka mieszana, tymczasowa

Lepiej znana pod nazwą Grupa Galahad, a jeszcze bardziej jako Maruderzy Merilla. Sformowana w październiku 1943 roku. Była przeszkolona do operacji specjalnych. W jej skład wchodziły 3 bataliony specjalnego przeznaczenia, wyszkolone w działaniu na głębokich tyłach wroga. Były one w pewnym sensie wzorowane na Czinditach brytyjskich, którymi dowodził Orde Wingate. Nazwę Maruderzy Merilla nadała jednostce prasa i nie była ona używana przez żołnierzy. W maju 1944 roku jednostka opanowała lotnisko Myitkyina w środkowej Birmie, co ułatwiło zajęcie na początku sierpnia miasta przez połączone siły maruderów Merilla i chińskie oddziały gen. Stilwella. W tym czasie żołnierze jednostki szósty miesiąc walczyli w wyjątkowo trudnych warunkach. Odbiły się one negatywnie na morale i dyscyplinie, zwłaszcza po odwołaniu dowódcy gen. bryg. Franka D. Merilla, z powodów zdrowotnych. Krótko po zakończeniu kampanii jednostka została wycofana do Ledo w Indiach i przeformowana w 475 pułk piechoty, który w październiku 1944 roku wcielono do Grupy Bojowej Mars. Służył w jej składzie aż do rozwiązania w Chinach w lipcu 1945 roku. Na początku 1960 roku sztandar 475 pułku piechoty oraz tradycję jednostki przejął nowo sformowany 75 pułk piechoty sił specjalnego przeznaczenia.

Kachin Rangers

Grupy wywiadowczo dywersyjne sformowane przez OSS w 1944 roku z ochotników należących do zamieszkującego północną Birmę plemienia Kaczin.

Grupa Bojowa Mars

Sformowana w lipcu 1944 roku w Birmie. Oficjalnie znana jako 5332 brygada. Składała się początkowo z częściowo spieszonego 124 pułku kawalerii, 2 amerykańskich batalionów artylerii polowej oraz chińskiego 1 samodzielnego pułku piechoty. W październiku 1944 roku wzmocniono ją 475 pułkiem piechoty. W styczniu i lutym 1945 roku brała udział w operacjach, których celem było odblokowanie Drogi Birmańskiej. W kwietniu 1945 roku przetransportowano ją drogą lotniczą do Chin, gdzie została rozwiązana.