t="69">
p.s.2001.03.24
S
ŚREDNI BOMBOWIEC
Dornier Do 17
Jeden z najliczniejszych niemieckich samolotów bombowych wykorzystywanych podczas pierwszych lat wojny. Ze względu na smukły kształt kadłuba często nazywany był "latającym ołówkiem". Zwrotny i szybki. Podczas lotu ślizgowego mógł osiągać nawet 600 km/h, co pozwoliło mu uciekać wrogim myśliwcom.
Jego projekt powstał W 1933 roku na bazie zapotrzebowania Lufthansy na szybki samolot pocztowy mogący zabierać 6 pasażerów. Firma Dornier przedstawiła samolot konstrukcji metalowej (na płatach częściowo pokryty był płótnem) o długim, smukłym kadłubie zakończonym takim samym dziobem oraz skrzydłach osadzonych na górze kadłuba. Projekt ponadto przewidywał pojedynczy pionowy statecznik ogonowy. Napęd stanowiły dwa silniki BMW VI, każdy o mocy startowej 660 KM. W kabinie pilotów z dwoma układami sterowania mieściło się dwóch członków załogi. Dalej w środkowej części kadłuba mieściła się bardzo mała i ciasna kabina pasażerska dla 4 osób siedzących do siebie plecami a bokiem do kierunku lotu.
Pomimo, że projekt samolotu robiono pod kątem w służbie cywilnej to konstruktorzy dalekowzrocznie zaprojektowali go tak by mógł być wprowadzony również do służby wojskowej. 23 listopada 1934 roku pilot z fabryki Dorniera kpt. Egon Fath wykonał pierwszy pomyślny lot pierwszym prototypem wykonanym dla potrzeb wojska i oznaczonym Do-17c, a następnie Do-17 V1 o numerze fabrycznym 256. Prace nad samolotem były prowadzone dość energicznie i kilka miesięcy później zostały wyprodukowane i oblatane kolejne prototypy tym razem dla potrzeb cywilnych: w maju 1935 roku Do-17 V2 (nr.257) oraz we wrześniu 1935 roku Do-17 V3 (nr.258). Oba były napędzane silnikami BMW VI 7,3. Po serii prób Lufthansa odrzuciła go stwierdzając, że ze względu na bardzo mały przekrój kadłuba samolot ten nie znajdzie zastosowania w służbie cywilnej. Natomiast prototyp Do-17 V1 zyskał spore zainteresowanie lotnictwa wojskowego (Luftfahrtkommissariat), które widziało w nim doskonały szybki średni bombowiec. Wersja wojskowa Do-17 V1 zamiast kabiny pasażerskiej posiadała dwie komory bombowe mogące pomieścić pięć 50 kilogramowych bomb zawieszonych pionowo i umieszczone w centralnej części kadłuba po jego prawej stronie. Załoga modelu V1 składała się z 3 osób: pilot siedzący po lewej stronie kabiny, nawigator-bombardier siedzący za pilotem i strzelec-radiotelegrafista siedzący w kadłubie za skrzydłami i obsługujący karabiny maszynowe na grzbiecie i spodzie kadłuba. Jego uzbrojenie oprócz bomb składało się z 2 kaemów 7,9 mm MG 15 w tyle kadłuba: jednego na grzbiecie, a drugiego na spodzie kadłuba pomiędzy 19 a 21 wręgą. Na wysokości kaemów po obu bokach kadłuba znajdowały się po 4 niewielkie okienka zapewniające strzelcowi lepszą widoczność. Po serii prób w czerwcu 1935 roku wersji V1 i V2 okazało się niezbędne przeprowadzenie kilku modyfikacji w zakładach w Friedrichshafen. M.in. uznano, że podwójny ogonowy statecznik jest zdecydowanie lepszy od pojedynczego (zmiany tej dokonano na wersji V1), wzmocniono również golenie podwozia głównego zmieniając ich kąt nachylenia co nie powodowało już ich uszkodzeń podczas lądowania. 19 września 1935 roku do prób przyłączono również trzeci prototyp oznaczony symbolem V3. Prototyp ten na grzbiecie kadłuba zamiast kaemu miał działko 20 mm Borsig LB 204 zamontowane na obrotnicy typu KLs/A17. Pod koniec roku 1935 pewne modyfikacje przeszedł również prototyp V2. Zamontowano mu nowa osłonę przodu kadłuba, przesunięto stanowisko strzelca-radiotelegrafisty tuż za plecy nawigatora. Strzelec osłonięty był kroplową owiewką i mógł prowadzić ogień zarówno do tyły jak i po przesunięciu broni w dół przez luk w podłodze. 21 grudnia 1935 roku w Rechlinie podczas prób z powodu awarii silnika rozbił się prototyp V1. Natychmiast też Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium) zamówiło jego zastępczy egzemplarz oznaczony Do-17 V1 Ers (nr.686), który został oblatany 13 czerwca 1936 roku. W grudniu 1935 roku Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy zamówiło dalszych 11 samolotów serii próbnej oznaczonych odpowiednio od V4 do V14. V4 (nr.654) oblatany został już 24 marca 1936 roku. Prototyp służył do prób z uzbrojeniem w Tarnewitz i Ttavemunde. Następne wersje nazwane były samolotami komunikacyjnymi - reiseflugzeuge. I tak V5 (nr.655) napędzany był silnikami Hispano Suiza 12 YKRS o mocy 770 KM ze sprężarkami i osiągał prędkość 391 km/h. V6 (nr.656) napędzany był silnikami BMW VI 7,3. V7 (nr.657) oblatany został 10 grudnia 1936 roku. V8 (nr.658) był później produkowany jako Do-17F. V9 (nr.659) został oznaczony jako "Sonderflugzeug", czyli "samolot specjalny" ponieważ pozostał w zakładach Dorniera i służył do różnych eksperymentów. V10 (nr.681) oblatany został 21 października 1936 roku. V11 (nr.681) oblatany został 11 lutego 1937 roku. V12 (nr.682) napędzany był silnikami Daimler-Benz DB 600C o mocy 1050 KM. V13 (nr.683) również z silnikami Daimler-Benz służył do prób elektrycznych zamków bombowych, a następnie został przekazany do jednostki rozpoznania fotograficznego. V14 (nr.684) również trafił do tej jednostki.
W 1936 roku w zakładach Dorniera w Allmansweiler, Lowenthal oraz Manzell rozpoczęto produkcję seryjną pierwszych typów samolotów Do-17.
Do-17E: Wersja bombowa. Wzorcem Do-17E-1 był prototyp oznaczony symbolem V2. Jego wymiary to: długość 16.25 m, szerokość 18 m, wysokość 4,32 i masa całkowita 7000 kg. Maszyna napędzana była rzędowymi silnikami BMW VI 7,3, dwunastocylindrowe, chłodzone cieczą o mocy startowej 750 KM każdy. Na uzbrojenie składały się 2 kaemy 7,9 mm MG 15: jeden zamontowany na obrotnicy na grzbiecie kadłuba, drugi w luku podłogi kabiny. Ponadto wersja E-1 posiadała trzeci kaem strzelający do przodu. Załoga składała się z 3 osób tak samo jak w prototypie. Samolot do komory bombowej zabierał łącznie 500 kg bomb, a maksymalnie mógł zabrać 750 kg. Maszyna osiągała prędkość rzędu 357 km/h. Z pełnym wyposażeniem jej zasięg wynosił 680 km, a pułap 5100 m. Czas wznoszenia na wysokość 2000 m wynosił 5,5 min. W 1937 roku powstała wersja Do-17E-2 której wzorcem był prototyp oznaczony symbolem V7. Następnie powstała jeszcze wersja E-3. Obie różniły się nieznacznie wyposażeniem. Od początku 1937 samoloty tej wersji zaczęły wchodzić na wyposażenie jednostek bombowych. Pierwszymi jednostkami do których weszły były: 153 pułku bombowego (KG 153), KG 155 przemianowanego na KG 138, KG 252 oraz KG 255. 3 z seryjnych samolotów E-1 przeznaczono do prób przy pracach nad następnymi wersjami. Otrzymały one numery prototypowe: V15, który przebudowano na wersję 5-osobową z dodatkową aparaturą nawigacyjną, V16, który służył do testów z wyposażeniem elektrycznych zamków bombowych i V17 użyty do testów instalacji przeciwoblodzeniowej. Także 4 samoloty z serii E-2 użyto do różnych badań z oznaczeniami: V18 i V19, które testowano z silnikami BMW 132F, V20 i V21 z silnikami Bramo 323 Fafnir.
Do-17F: Wersja samolotu dalekiego zasięgu. Wzorcem Do-17F-1 był prototyp oznaczony symbolem V8. Niewiele się różnił od wersji E. Różnice polegały na zastosowaniu, w związku z tym samolot pozbawiony został celowników i wyrzutników bombowych. W zamian wyposażono je w dodatkowe zbiorniki paliwa oraz w 3 stałopasmowe kamery fotograficzne Rb 10/18, Rb 20/30 oraz Rb 50/30. W 1937 roku powstała wersja F-2 różniąca się od poprzednika nieznacznie wyposażeniem. W 1937 roku weszły na wyposażenie 22 dywizjonu dalekiego rozpoznania (Aufkl.Gr.(F)/122) oraz wszystkich jednostek rozpoznawczych dalekiego zasięgu, a były to dywizjony Aufkl.Gr.(F)/121 w Neuhausen, 123 w Grossenheim, 124 w Kassel, 125 w Wurzburg oraz 127 w Goslar. Kilka z seryjnych samolotów przeznaczono do prób przy pracach nad następnymi wersjami.
Do-17K: Wersja eksportowa oparta na Do-17E i produkowana na zamówienie Jugosłowiańskiego Królewskiego Lotnictwa Wojskowego (JKRV). Samolot posiadał hydraulicznie chowane podwozie i częściowo pokryte płótnem płaty. Napędzany był francuskimi gwiazdowymi silnikami Gnome Rhone 14Na Mistral Major, czternasto-cylindrowymi o mocy 980 KM. Śmigła posiadały 3 łopaty i miały przestawialny skok. Wyposażenie bojowe składało się z celownika bombowego Viro, wyrzutników bombowych Trajan, belgijskich kaemów 7,7 mm FN-Browning zamontowanych na grzbiecie i spodzie kadłuba oraz jednym z przodu w prawej szybie wiatrochronu kabiny, radiostacji FuG III Telefunken 274 af i P 63uN. Masa samolotu wynosiła 7000 kg, prędkość dochodziła do 417 km/h, pułap wynosił 5000 m, a zasięg 1780 km. Wersja Ka-2 posiadała 2 dodatkowe zbiorniki paliwa co zwiększało jej zasięg do 2400 km. Jugosławia zamówiła w sumie 36 tych samolotów. W tym 20 oznaczonych Do-17Ka-1 miało być w wersji bombowej, 14 Do-17Ka-2 w wersji rozpoznawczej wyposażonych w kamery Lesner lub Nistri i dwa ostatnie których wzorcem był Do-17M. Pierwszy gotowy samolot odleciał do Jugosławii 25 października 1937 roku.
Do-17M: Wersja bombowa bazująca na samolocie Do-17E. Jej pierwszym prototypem był Do-17M V1, którego pierwszy lot miał miejsce 7 kwietnia 1937 roku. Różnice z wersją E polegały m.in. na zainstalowaniu instalacji przeciwoblodzeniowej, elektromechanicznie wciąganym podwoziem, całkowicie metalowymi pokryciami płatów, zbiornikami samouszczelniającymi się i dodatkowym zbiornikiem paliwa w kadłubie, ponadto posiadał wydłużony, kanciasty przód kadłuba opracowany dla wersji eksportowej. Samolot napędzany był rzędowymi silnikami Daimler-Benz DB 600 zamienionymi na typ DB 601A, które osiągały o 1/3 większą moc niż silniki instalowane w samolotach seryjnych, co pozwoliło tej konstrukcji osiągać prędkość maksymalną 457 km/h. Został pokazany na 4 Międzynarodowym Mityngu Lotniczym w Zurichu odbywającym się pomiędzy 23 lipca a 1 sierpnia 1937 roku, gdzie stał się prawdziwą rewelacją zwyciężając w próbie prędkości przelotu zwanej "Alpenflug" (Lot Alpejski). Podczas tych zawodów drugim pilotem w samolocie był osobiście Erhard Milch, jeden z głównych dowódców Luftwaffe. Następny prototyp Do-17M V2 wyposażono w silnik gwiazdowy Bramo 323A, przewidziany jako silnik samolotów seryjnych. Nowszą wersję silników Bramo 323D posiadał prototyp Do-17M V3. W Samolotów seryjnych z tym silnikiem wyprodukowano ok. 200. Licencję na budowę 100 samolotów tego typu sprzedano jugosłowiańskiej fabryce w Drzavna. Podczas wojny seryjne samoloty wyposażano w zestawy filtrów piaskowych oraz wyposażenie umożliwiające przeżycie na pustyni. Nazwano je Do-17M1/Trop. 6 samolotów przerobiono zwiększając komory bombowe z możliwością załadunku do 1000 kg bomb i nazwano Do-17M-1/U-1.
Do-17P: Samolot rozpoznawczy oparty na konstrukcji wersji Do-17M samolot rozpoznawczy. Posiadał silniki BMW 132N o mocy 865 KM napędzające trójłopatowe śmigła przestawne VDM. Maszyna miała 4 samouszczelniające się zbiorniki paliwa. Wyposażenie fotograficzne było identyczne jak w wersji F. Pierwszy egzemplarz oblatany został 18 czerwca 1938 roku. W sumie wyprodukowano 330 tych samolotów. Już podczas wojny podobnie jak samoloty wersji M, niektóre maszyny wyposażono w filtry piaskowe i nazwano Do-17P-1/Trop.
Do-17R: Kolejna wersja rozpoznawcza. 4 samoloty wersji M wyposażone w silniki Daimler-Benz DB 601A oraz 3 kamery fotograficzne: Rb 50/30 i 2 Rb 20/30. Czas wznoszenia na wysokość 8000 m wynosił 16,5 min, a zasięg sięgał 2250 km. Była to najszybsza wersja Do-17 mogąca osiągać prędkość do 532 km/h.
Do-17S: Pierwsza maszyna ze zmienionym kadłubem typu "Waffenkopf" (uzbrojona głowa). Doszło do tego ponieważ warunki pracy w dotychczasowej ciasnej kabinie były naprawdę trudne. Dzięki zastosowaniu nowego obszernego, oszklonego przodu, cała załoga zgrupowana została w jednej kabinie. Pierwszy taki samolot oznaczony jako Do-17S-0 i napędzany silnikami Daimler-Benz DB 600G oblatany został na początku 1938 roku. W sumie zbudowano zaledwie 3 takie samoloty nie podejmując produkcji seryjnej.
Do-17U: Wersja bombowa wywodząca się z samolotu Do-17S. Był to 5-osobowy bombowiec naprowadzający i wyszukujący cele. W skład załogi wchodzili: pilot, bombardier, strzelec pokładowy i dwóch radiotelegrafistów. W sumie zbudowano 15 samolotów tej wersji.
Do-17Z: Wersja bombowa powstała w związku z wycofaniem silników Daimler-Benz DB dla samolotów myśliwskich i zastąpieniem ich silnikami gwiazdowymi Bramo 323A-1 Fafnir. Prototyp nowej wersji Do-17Z V1 swój pierwszy lot odbył 1 marca 1938 roku. Wersja ta posiadała wiele wariantów. Konstrukcja samolotu Do-17Z-1 oparta byłą na wersji M z kabiną wersji S. Standardowo załoga składała się z 4 osób. Uzbrojenie natomiast to 4 ruchome kaemy 7,9 mm MG 15 i ok. 500 kg bomb. Do-17Z-2 napędzany był silnikiem Bramo 323P z dwubiegową sprężarką. Jego uzbrojenie składało się aż z 6 kaemów, a ładunek bomb wynosił 1000 kg. Kolejny wariant Do-17Z-3 był samolotem bombowo-rozpoznawczym z zamontowanymi kamerami. Do-17Z-4 był szkolną odmianą z podwójnym układem sterowania. Zbudowano ich 22 sztuki. Do-17Z-5 w liczbie kilku sztuk przystosowany został do patroli morskich i posiadał sprzęt ratownictwa morskiego. Wariant Do-17Z-6 został przystosowany do działania w warunkach nocnych w roli myśliwców. Samolot ten nazywany Kauz (puszczyk) zamiast oszklonego dziobu posiadał pełen nos z bombowca Ju-88C-2 z okrągłą płytą pancerną o grubości 11 mm. Uzbrojenie składało się z działka 20 mm MG FF i 3 kaemów 7,9 mm MG 17. Załoga liczyła tylko 3 osoby: pilot, radiooperator i mechanik pokładowy. W tylnej komorze bombowej mieściło się 500 kg bomb, a w przedniej znajdował się dodatkowy zbiornik paliwa. Samolot ten powstał jednak tylko w jednym egzemplarzu. Jego następcą był wariant Do-17Z-10 Kauz II z nowym aerodynamicznym dziobem. W nim umieszczono uzbrojenie składające się z 2 działek 20 mm MG FF i 4 kaemów MG 17. Po za tym do jego wyposażenia należał system podczerwieni nazywany Spanner-Anlage składający się z reflektora promieni podczerwonych oraz ekranu (Q-Rohr). W sumie wyprodukowano ich tylko 9 sztuk. Wszystkich samolotów wersji Do-17Z wyprodukowano w sumie 1700 egzemplarzy.
Działania bojowe:
Chrzest bojowy samoloty te przeszły w Hiszpanii w czasie wojny domowej. Wysłano tam już na początku 1937 roku 15 samolotów Do-17F z eskadry rozpoznania Aufkl.Gr.(F)/122 która zastąpiła samoloty typu He-70F-2 w składzie "Legionu Condor". Później trafiło tam również 20 samolotów bombowych Do-17E-1. Pierwszy bombowiec zestrzelony został 18 kwietnia 1938 roku nad Bilbao przez republikański myśliwiec radzieckiej produkcji I-15. Służyły tu też samoloty wersji Do-17P. 13 samolotów Do-17 służyło w siłach hiszpańskich do końca lat 40-tych.
Podczas wojny samoloty wersji Do-17K brały udział w walkach w barwach jugosłowiańskich. Kilkadziesiąt z nich zostało zestrzelonych, 2 przeleciały do Anglii, gdzie wcielono je do sił RAF, 2 zdobyli włosi i użyli do testów, a jeden przeleciał do Bułgarii. 11 tych maszyn służyło też w lotnictwie Chorwacji i używane było w walkach z jugosłowiańskimi partyzantami. W 1942 roku 15 maszyn przekazano także Finlandii.
We wrześniu 1939 roku do działań przeciwko Polsce w 1 i 4 Flocie Powietrznej skierowano ok. 527 tych samolotów. W czasie kampanii wrześniowej stracono w sumie 53 samoloty Do-17, a 29 zostało uszkodzonych. Samoloty Do-17P brały udział w kampanii norweskiej. Następnie w kampanii francuskiej wzięło udział ok. 400 samolotów Do-17. W momencie rozpoczęcia Bitwy o Anglię samoloty Do-17 zaczęto zastępować samolotami Ju-88. W 1941 roku brały udział w wojnie na Bałkanach. Następnie w składach 2 i 3 pułków bombowych brały udział w operacji Barbarossa. Od 1942 roku wycofane z frontu samoloty służyły jako holowniki szybowców transportowych DFS 230.
W dywizjonach dalekiego rozpoznania służyły przede wszystkim samoloty wersji F oraz niektóre egzemplarze przystosowane z innych wersji. Były to dywizjony:
(F)/10) - We wrześniu 1939 roku 12 samolotów Do-17P z 3 eskadry podlegało dowództwu 3 A z GA Północ.
(F)/11 - We wrześniu 1939 roku 12 samolotów Do-17P z 2 eskadry podlegało dowództwu GA Północ, kolejne 12 z 3 eskadry podlegało bezpośrednio dowództwu 4 Armii. 12 Do-17P z 4 eskadry natomiast podlegało bezpośrednio dowództwu GA Południe. W 1941 roku samoloty 2 eskadry brały udział w ataku na Jugosławię i Grecję. Następnie eskadra brała udział w działaniach przeciw ZSRR.
(F)/14 - We wrześniu 1939 roku 9 samolotów Do-17P z 4 eskadry podlegało dowództwu 14 Armii.
(F)/22 - We wrześniu 1939 roku 12 samolotów Do-17P z 1 eskadry podlegało dowództwu XXX Korpusu G.A. C, 12 innych z 2 eskadry podlegało pod VI Korpus, a 12 samolotów z 3 eskadry podlegało XI Korpusowi na zachodzie.
(F)/31 - We wrześniu 1939 roku 12 samolotów Do-17P z 3 eskadry podlegało dowództwu 10 Armii z GA Południe.
(F)/120 - W kampanii wrześniowej 1 eskadra miała 12 samolotów Do-17P w składzie 1 Fl. Pow. 5 samolotów z 1 eskadry Do-17P brało udział w kampanii norweskiej w składzie X Korpusu Lotniczego. W maju 1940 roku samoloty te stacjonujące w Trondheim weszły w skład 5 Fl. Pow.
(F)/121 - W kampanii wrześniowej 1939 roku w 1 Flocie Pow. brało udział 24 samoloty Do-17P i F z 1 i 3 eskadrze dywizjonu oraz 11 Do-17P i F z 2 eskadry w składzie 1 DLot, a także 12 Do-17P i F w składzie 4 eskadry w Dywizji Instruktorskiej 1 Fl. Pow.. 1 eskadra dywizjonu brała udział w kampanii norweskiej. W czasie kampanii we Francji w maju 1940 roku w skład 3 Fl. Pow. wchodziło 10 samolotów Do-17P z 4 eskadry.
(F)/122 - W czasie kampanii wrześniowej 12 samolotów Do-17P z 3 eskadry znajdowało się w składzie 2 DLot 4 Fl. Pow. W tym samym czasie 12 Do-17P z 2 eskadry służyło na zachodniej granicy Niemiec. W czasie kampanii we Francji w maju 1940 roku w skład 3 Fl. Pow. wchodziło 11 samolotów Do-17P z 5 eskadry.
(F)/123 - W czasie kampanii wrześniowej 12 samolotów Do-17P z 3 eskadry podlegało dowództwu 4 Fl. Pow., W tym czasie na zachodzie 12 samolotów z 1 eskadry oraz 12 z 2 eskadry podlegało dowództwu 3 Fl. Pow. Podczas kampanii francuskiej w 1940 roku w składzie 2 Fl. Pow. było 12 samolotów Do-17P z 2 eskadry, a 8 Do-17P z 1 eskadry i 9 z 3 eskadry wchodziło w skład 3 Fl.Pow.
(F)/124 - We wrześniu 1939 roku 12 Do-17P z 3 eskadry podlegało Dowództwu do Zadań Specjalnych w 4 Fl. Pow. 2 września 1939 roku lotnikom tego dywizjonu udało się zapobiec wysadzeniu mostu pod Radomskiem na Warcie.
W pułkach bombowych:
KG 2 - drugi pułk bombowy. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku maszyny te znajdowały się w I i II dywizjonie tego pułku (I. i II./KG 2) w liczbie 84 Do-17Z/M w składzie 1 Fl. Pow. 1 września 1939 roku samoloty pułku bombardowały lotniska w Płocku, Lidzie i Białej Podlaskiej. W czasie kampanii we Francji w maju 1940 roku pułk wchodził w skład 3 Fl. Pow., a w jego składzie było jeszcze: 7 samolotów Do-17Z w sztabie oraz po 36 w I, II i III dywizjonie. Następnie wzięły udział w Bitwie o Anglię. 10 lipca 1940 roku pułk bombardował podejścia do portu w Dover. 12 sierpnia 1940 roku Do-17Z bombardowały lotnisko RAF w Manston. 13 sierpnia 1940 roku 74 Do-17Z z pułku bombardowało lotniska w Eastchurch i Sheerness. Udało się przy stracie 4 maszyn zbombardować tylko to pierwsze lotnisko. Wyprawa na drugie lotnisko po stracie jednego bombowca zawróciła. Brały udział w ataku na Jugosławię i Grecję. Podczas operacji Barbarossa w I dywizjonie było 38 samolotów Do-17Z, a w III 24 samoloty. W 1941 roku jego dywizjony zostały przezbrojone na samoloty Do-217.
KG 3 - W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku w II i III dywizjonie było 87 sztuk Do-17Z w składzie 1 Fl.Pow. Samoloty Do-17Z z 3 dywizjonu jako pierwsze 1 września 1939 roku o 5.30 rano wzięły udział w działaniach bojowych z terenu Prus Wschodnich. Ich celem był most w Tczewie. W czasie kampanii we Francji w maju 1940 roku pułk wchodził w skład 3 Fl. Pow., a w jego składzie było jeszcze: 6 samolotów Do-17Z w sztabie oraz po 36 w I, II i III dywizjonie. Następnie wzięły udział w Bitwie o Anglię. 15 sierpnia 1940 roku samoloty pułku atakowały lotniska RAF w Eastchurch i Rochester. Brały udział w ataku na Jugosławię i Grecję. Podczas operacji Barbarossa III dywizjon posiadał jeszcze 36 samolotów Do-17Z. W 1941 roku Do-17Z były już tylko w 3 dywizjonie.
KG 51 - w składzie jednostki sztabu pułku oraz sztabie 3 eskadry (Stab.III./KG 51). W 1940 roku zostały zastąpione przez Ju-88.
KG 76 - W 1939 roku w I i II dywizjonie pułku było 84 samoloty Do-17Z w składzie 2 DLot. 4 Fl. Pow.. 1 września 1939 roku samoloty pułku atakowały lotniska w Radomiu, Łodzi i Tomaszowie. W czasie kampanii we Francji w maju 1940 roku pułk wchodził w skład 3 Fl. Pow., a w jego składzie było jeszcze: 4 samoloty Do-17Z w sztabie oraz 36 w I, 34 w II i 35 w III dywizjonie. Następnie wzięły udział w Bitwie o Anglię w dywizjonach I i III. 18 sierpnia 1940 roku samoloty pułku bombardowały lotniska RAF Kenley i Biggin Hill. Do końca 1940 roku Do-17 zastąpiły w pułku bombowce Ju-88.
KG 77 - We wrześniu 1939 roku w I, II i III dywizjonie pułku znajdowało się w sumie 123 samoloty Do-17E w składzie 2 DLot. 4 Fl. Pow. 1 września 1939 roku samoloty Do-17E z 3 dywizjonu bombardowały krakowskie lotnisko w Rakowicach. 2 maszyny podczas tego zadania zderzyły się ze sobą i spadły stając się pierwszymi niemieckimi samolotami zniszczonymi podczas wojny. Prawdopodobnie (?) przyczynił się do tego polski pilot myśliwca P 11 - W. Gnyś. Tego samego dnia 2 dywizjon dokonał nalotów na lotniska Krosno i Moderowka. Podczas kampanii francuskiej w maju 1940 roku wszedł w skład 2 Fl. Pow. W jego składzie było: 8 samolotów Do-17Z w sztabie, po 35 w I i II dywizjonie oraz 34 samoloty w III dywizjonie. W czasie Bitwy o Anglię pułk przezbrojono w samoloty Ju-88.
A także w innych jednostkach:
Ob.d.L - 9 samolotów 3 eskadry dalekiego rozpoznania w Naczelnym Dowództwie Luftwaffe (3(F)/Ob.d.L) w 1939 roku podczas kampanii wrześniowej.
LG 1 - w składzie 1 pułku doświadczalnego w jednostce sztabowej bombowej (Stab.(K)/LG 1), w 4 eskadrze szturmowej (Stab. IV.(St)/LG 1) było 3 Do-17M i 7 oraz 8 eskadrze dalekiego rozpoznania (7,. 8.(F)/LG 1).
LG 2 - We wrześniu 1939 roku 12 samolotów Do-17P służyło w 7 eskadrze dalekiego zwiadu w składzie 2 pułku doświadczalnego na zachodzie. W składzie II dywizjonu dalekiego zwiadu brały też udział w Bitwie o Anglię.
StG 1 - Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku w składzie sztabowej jednostki 1 dywizjonu 1 pułku szturmowego (Stab. I./StG 1) było 3 samoloty Do-17M. W czasie kampanii we Francji w maju 1940 roku pułk wchodził w skład 3 Fl. Pow., a w jego składzie było jeszcze: 6 samolotów Do-17M jednostce sztabu. Brały też udział w Bitwie o Anglię.
StG 2 - Wchodziły w składzie jednostek sztabu 1, 2 i 3 eskadry (Stab.I., II., III./StG 2). W kampanii wrześniowej 1939 roku 6 samolotów Do-17M służyło w 2 i 3 eskadrze w składzie 1 DLot. 1 Fl.Pow, a 3 Do-17P z I dywizjonu podlegało Dowództwu do Zadań Specjalnych w 4 Fl. Pow. Brały też udział w Bitwie o Anglię.
StG 2 - W składzie jednostki sztabu pułku brały udział w Bitwie o Anglię.
StG 51 - W 1939 roku 3 Do-17P służyło w składzie III dywizjonu (III./StG 51) w składzie 3 Fl.Pow. na zachodzie.
StG 54 - W 1939 roku od 3 września 3 Do-17M służyło w składzie III dywizjonu (III./StG 54) w składzie 4 Fl.Pow.
StG 76 - (Stab.I./StG 76). 3 Do-17P z I dywizjonu podlegało Dowództwu do Zadań Specjalnych w 4 Fl. Pow. we wrześniu 1939 roku.
StG 77 - W 1939 roku 6 Do-17P służyło w składzie jednostek sztabu 1 i 2 dywizjonów (Stab.I., II./StG 77) i podlegało Dowództwu do Zadań Specjalnych w 4 Fl. Pow. Brały też udział w Bitwie o Anglię.
NJG 1 - w składzie 2 dywizjonu pułku myśliwców nocnych (II./NJG 1). Były to samoloty Do-17Z-10 Kauz II. Samoloty bazowały w Holandii na lotnisku Deelen. W nocy z 18 na 19 października udało się im zestrzelić Brytyjski bombowiec Wellington. W grudniu 1940 roku zastąpione zostały przez samoloty Do-215.
NJG 2 - w składzie 1 dywizjonu pułku myśliwców nocnych (I./NJG 2). W1940 roku trafiły tu samooty Do-17Z-10 z NJG 1. Samoloty operowały nad Wyspami Brytyjskimi. Od listopada 1941 roku przekazane zostały do 2 dywizjonu pułku. W 1942 roku wszystkie zostały wycofane.
Dane techniczne:
Rok wprow. - 1937
Ilość prod. - ?
Prędkość - 410 km/h
Masa - 5210 kg, maks 8590 kg
Uzbrojenie - 6x7,9 mm MG 15
Udźwig - do 1000 kg bomb.
Załoga - 4
Zasięg - maks. 1160 km, z pełnym ładunkiem 320 km.
Napęd - 2 gwiazdowe silniki tłokowe Bramo 323P Fafnir, 9-cylindrowe, chłodzone powietrzem o mocy 1000 KM każdy
Pułap - 8200 km
Wymiary - szer.18,00 m, dł. 15,80 m, wys. 4,60 m, pow. nośna 55 m²
Czas znoszenia - 7,5 min na 2000 m.