t="69">
p.s.2001.03.24
S
OKRĘTY PODWODNE
" IX C" ( U-66, U-67, U-68, U-125, U-126, U-127, U-128, U-129, U-130, U-131, U-153, U-154, U-155, U-156, U-157, U-158, U-159, U-160, U-161, U-162, U-163, U-164, U-165, U-166, U-171, U-172, U-173, U-174, U-175, U-176, U-501, U-502, U-503, U-504, U-505, U-506, U-507, U-508, U-509, U-510, U-511, U-512, U-513, U-514, U-515, U-516, U-517, U-518, U-519, U-520, U-521, U-522, U-523, U-524)
Okręty te różniły się od typu IXB jedynie tym, że ich zbiorniki paliwa mieściły o 43 t oleju napędowego więcej. 208 t w porównaniu ze 165 t. Pozwalało im to na zwiększenie zasięgu o 2300 Mm przy prędkości 12 węzłów. Dalszym rozwinięciem tych okrętów była seria oznaczona jako IX C/40, która różnił się jedynie tym że miała większą o 6 t pojemność zbiorników paliwa, co zwiększało zasięg do 11 400 Mm przy prędkości 12 węzłów.
U-66 - (ex-122) Jako pierwszy okręt tej serii 13 maja 1941 roku pod dow. kpt. Richarda Zappa wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 maja 1941 roku otrzymał rozkaz wzięcia udziału w zasadzce na okręty brytyjski ścigające pancernik "Bismarck". Powrócił do bazy 12 czerwca 1941 roku z powodu awarii. 23 czerwca 1941 roku okręt został skierowany na wody Południowego Atlantyku. 27 czerwca 1941 roku wszedł w kontakt z brytyjskim konwojem SL-76. Tego dnia i następnego zatopił 3 statki idące samotnie za konwojem o łącznym tonażu 15 600 BRT. 1 lipca 1941 roku na rozkaz dowództwa oddalił się od konwoju. Zanim powrócił do Lorient zatopił jeszcze jeden statek. Powrócił do bazy 5 sierpnia 1941 roku. Podczas następnego zadania okręt utracił wszystkie 4 pokrywy dziobowych wyrzutni torpedowych i musiał je przerwać. 2 września 1941 roku wypłynął na Południowy Atlantyk. Udało mu się zatopić jeden statek "I.C. White" (7015 BRT) 600 Mm na południe od równika i 9 listopada 1941 roku powrócił do bazy. 25 grudnia wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 13 stycznia zajął wyznaczoną pozycję na wschód od przylądka Hatteras. Tu zatopił zbiornikowiec amerykański "Allan Jacson" (6600 BRT) oraz kanadyjski statek pasażersko-handlowy "Lady Hawkins" (8000 BRT). Z 312 pasażerów zginęło 250. 22 stycznia zatopił amerykański frachtowiec "Norvana" (2300 BRT) i 23 stycznia frachtowiec "Venore" (8000 BRT) oraz brytyjski zbiornikowiec "Empire Gem" (8100 BRT). Następnie braku paliwa i torped zawrócił do Francji. W czasie tego udanego rejsu udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 33 456 BRT i 10 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 21 marca 1942 roku. W połowie kwietnia dotarł do Trynidadu. Udało mu się w sumie zatopić 6 statków o łącznym tonażu 43 946 BRT w tym panamskie zbiornikowce "Heinrich von Riedemann" (11 000 BRT) i "Harry G. Seidel" (10 400 BRT), norweski "Sandar" (7600 BRT) oraz holenderski "Amsterdam" (7300 BRT) oraz uszkodził brytyjski zbiornikowiec (12 500 BRT). 27 maja 1942 roku powrócił do bazy. Jeszcze przed zakończeniem rejsu Zapp otrzymał Krzyż Rycerski, a po powrocie został mianowany na dowódcę 3 Flotylli U-bootów i musiał zdać okręt. 26 czerwca 1942 roku okręt już pod nowym dowódcą Friedrichem Markworthen wypłynął na kolejny rejs na wody amerykańskie. Patrolował wody w okolicy Trynidadu. Otrzymał zadanie położenia 6 min TMB u wejścia do portu Castries na wyspie ST. Lucia. 9 lipca napotkał i zatopił jugosłowiański frachtowiec "Triglav" (6400 BRT). 20 lipca tak jak planował położył miny i szybko wycofał się z portu. Następnie miedzy 26 lipca a 6 sierpnia zatopił w pobliżu Trynidadu 3 kolejne frachtowce, w tym mały polski drobnicowiec "Rozewie" (766 BRT) i wziął do niewoli jego kapitana Jerzego Lewandowskiego. 28 sierpnia wykrył nowy szlak żeglugowy między Trynidadem a Kapsztadem w Afryce i w ciągu 3 dni zatopił 4 statki, w tym zbiornikowiec "Winamac" (8600 BRT). W drodze powrotnej dołożył do tego jeszcze 9 września szwedzki statek "Peiping" (6400 BRT). W sumie udało mu się zatopić aż 9 statków o łącznej masie 48 896 BRT i 29 września 1942 roku powrócił. Został zatopiony 6 maja 1944 roku na zachód od Wysp Zielonego Przylądka przez amerykańskie eskortowce.
U-67 - (ex-123) Oddany do służby 22 stycznia 1`941 roku. W maju 1941 roku pod dow. kpt. Heinricha Bleichrodta przeprowadzał na Bałtyku próby badawczo-rozwojowe nad radiolokacją m.in. nawodną część kadłuba miał pokrytą pasami gumy, które miały rozpraszać sygnały azdyku. 14 września 1941 roku pod dow. kpt. Gunthera Mullera-Stockheima wypłynął na Południowy Atlantyk. 23 września udało mu się zatopić jeden statek (3800 BRT) z konwoju SL-87. Następnie został staranowany przez brytyjski okręt podwodny "Clyde". Miało to miejsce w Zatoce Tarafal w archipelagu Wysp Zielonego Przylądka. Tam okręt miał spotkać się z innymi dwoma U-bootami. Brytyjczycy przechwycili wiadomość i wysłali tam swój okręt, który miał zatopić wszystkie okręty niemieckie. Z kolizji Brytyjczycy wyszli prawie bez szwanku a niemiecki okręt został po prostu zdemolowany. Dziób miał wygięty pod kątem 90 stopni. 16 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 26 listopada 1941 roku. Na początku grudnia trafił na konwój OG-77 i wystrzelił salwę torped do niszczyciela z eskorty. Jedna z torped zawrócił i omal go nie trafiła, pozostałe spudłowały. Następnie został odpędzony przez eskortę konwoju. W dalszej kolejności wszedł w skład grupy "Seerauber" mającej zaatakować konwój HG-76 idący z Gibraltaru. Nie zatapiając żadnego statku 26 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 19 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie w rejon Karaibów. Udało mu się zatopić w sumie 2 zbiornikowce o łącznej masie 17 469 BRT: amerykańskiego "J.N. Pew" (9000 BRT) i panamskiego "Penelope" (8400 BRT). Wykrył przeciek kadłuba i musiał 30 marca 1942 roku powrócić do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 20 maja 1942 roku. 16 czerwca przechodząc przez Cieśninę Florydzką na Zatokę Meksykańską zatopił nikaraguański frachtowiec (2200 BRT). 19 czerwca przybył do ujścia Missisipi. Od 20 czerwca do 13 lipca, krążąc od Florydy po Tesas zatopił 4 zbiornikowce i uszkodził 2, a także posłał na dno frachtowiec (2200 BRT). Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 6 statków o łącznym tonażu 30 015 BRT i po 81 dniach w morzu 8 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 16 lipca 1943 roku na środkowym Atlantyku przez samoloty z amerykańskiego lotniskowca eskortowego "Core".
U-68 - (ex-124) 30 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Karla-Friedricha Mertena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatapiając żadnego statku powrócił do bazy 1 sierpnia 1941 roku. 8 września 1941 roku wypłynął na Południowy Atlantyk. 22 września atakował konwój SL-87 i poważnie uszkodził brytyjski frachtowiec "Silverbelle" (5300 BRT). Następnie popłynął dalej na południe i zbadał okolice Wysp Wniebowstąpienia oraz Św. Heleny, gdzie w porcie zatopił brytyjski zbiornikowiec "Darkdale" (8100 BRT). Dalej popłynął w stronę Afryki Południowo-Zachodniej i po drodze zatopił 2 samotne statki o łącznym tonażu 16 900 BRT. Podczas tego rejsu pobierał zaopatrzenie ze statku "Atlantis". 30 listopada pobrał zaopatrzenie ze statku "Python". Statek ten został następnie zatopiony przez brytyjski krążownik i U-boot wraz z drugim okrętem podwodnym musieli zabrać 414 rozbitków. Ponad stu wziął na pokład, a pozostałych w szalupach na hol i ruszył do Francji. Udało mu się zatopić w sumie 4 statki (23 696 BRT) i 8 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 11 lutego 1942 roku wypłynął na Południowy Atlantyk. Na początku marca zatopił dwa duże zbiornikowce ( razem 14 400 BRT). Z 16 na 17 marca koło wybrzeży Nigerii zatopił 4 brytyjskie frachtowce (razem 19 100 BRT). 30 marca ostatnimi torpedami zatopił brytyjski frachtowiec (5900 BRT). W sumie podczas tego rejsu udało mu się zatopić 7 statków o łącznej masie 39 350 BRT. 13 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Na wody amerykańskie został skierowany 14 maja 1942 roku. Po wypłynięciu miał eskortować łamacza blokady "Munsterland", lecz na skutek awarii zaworu wydechowego musiał wpłynąć do portu El Ferrol w Hiszpanii. Już na miejscu patrolował wejście do Kanały Panamskiego. 10 czerwca zatopił 2 brytyjskie frachtowce: "Ardenvohr" (5000 BRT) i "Surrey" (8600 BRT). Ten drugi miał na pokładzie 5000 t dynamitu, który eksplodował. Wybuch uszkodził na U-boocie silniki diesla oraz żyrokompas. Gdy zauważono kolejny frachtowiec "Port Montreal" (5900 BRT) Merten nie mógł go ścigać i wystrzelił tylko jedną torpedę z bardzo daleka. Torpeda trafiła i frachtowiec zatonął. Po tych zatopieniach dowódca okrętu otrzymał Krzyż Rycerski. W dniach 5 i 6 czerwca zatopił 2 wielkie zbiornikowce: amerykański "L.J. Drake" (6700 BRT) i panamski "C.O. Stillman" (13 000 BRT). W drodze powrotnej zatopił jeszcze na Karaibach 2 zbiornikowce: panamski "Arriaga" (2500 BRT) i przez pomyłkę francuski "Frimaire" (2500 BRT). Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 7 statków o łącznym tonażu 50 898 BRT i 9 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 20 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Udało mu się zatopić w sumie 9 statków o łącznej masie 56 230 BRT i 6 grudnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 10 kwietnia 1944 roku na północny zachód od Madery przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Guadalcanal".
U-125 - 15 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Gunthera Kuhnke wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Powrócił do bazy 28 lipca 1941 roku. 12 sierpnia 1941 roku wypłynął na Południowy Atlantyk, lecz nie udało mu się zatopić żadnego statku i 5 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Pod nowym dowódcą kapitanem Ulrichem Folkersem 18 grudnia 1941 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 13 stycznia zajął wyznaczoną pozycję u wybrzeży New Jersey. Następnie udał się w rejon przylądka Hatteras gdzie 25 stycznia zaatakował 7 torpedami osadzony na mieliźnie amerykański zbiornikowiec "Olney", ale z nie wyjaśnionych przyczyn tylko zdołał go uszkodzić. Kilka godzin później zatopił amerykański frachtowiec "West Ivis" (5666 BRT). Z braku paliwa 23 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykański wypłynął 4 kwietnia 1942 roku. W drodze na środku Atlantyku zatopił samotny amerykański frachtowiec (5100 BRT). Dotarł w rejon Karaibów przy wejściu do Kanału Jukatańskiego i tu w ciągu 16 dni od 3 do 18 maja zatopił 8 statków, w tym 2 zbiornikowce - amerykański "Mercury Sun" (8900 BRT) i kanadyjski "Calgarolite" (12 000 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 9 statków o łącznym tonażu 47 055 BRT i 13 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem 27 lipca 1942 roku wypłynął w rejs na południowy Atlantyk. Popłynął w rejon Nigerii. Do 5 września posłał na dno jedynie brytyjski statek kabotażowy (815 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 6 statków o łącznym tonażu 25 415 BRT i 6 listopada 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 6 maja 1943 roku na wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjski niszczyciel "Oribi" przy użyciu nowej wyrzutni bomb głębinowych tzw. "Hedgehog" (jeż).
U-126 - 5 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Ernsta Bauera wyszedł na swój pierwszy patrol bojowy na Atlantyk. 27 lipca 1941 roku wystrzelił do konwoju OG-69 8 torped i zatopił 2 frachtowce: brytyjski "Erato" i norweski (każdy po 1300 BRT). 24 września 1941 roku wypłynął na Południowy Atlantyk. Podczas tego rejsu zatopił 2 statki o tonażu 10 594 BRT i 13 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. Podczas tego rejsu zatopił 4 statki o łącznej masie 5400 BRT. Powrócił do bazy 26 sierpnia 1941 roku. Ponownie na Południowy Atlantyk wypłynął 24 września 1941 roku. 22 listopada gdy pobierał zaopatrzenie ze statku "Atlantis", ten został zatopiony przez brytyjski krążownik. Bauer wziął na pokład 107 rozbitków, a resztę z 305 usadził w szalupach i wziął na hol. 24 listopada oddał rozbitków na pokład statku "Python" i odpłynął do Francji. 13 grudnia powrócił do bazy. 2 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Został wysłany w pobliże północno-wschodnich brzegów Kuby gdzie miał atakować statki w cieśninie Nawietrznej. W ciągu zaledwie 12 dni udało mu się zatopić w sumie 7 statków o łącznej masie 32 955 BRT w tym panamski zbiornikowiec "Hanseat" (8200 BRT). 29 marca 1942 roku powrócił do bazy, gdzie Bauer został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Kolejny raz na wody amerykański wypłynął 25 kwietnia 1942 roku. W drodze do brzegów Brazylijskich 11 maja napotkał konwój SL-109 i następnego dnia po ściągnięciu jeszcze dwóch U-bootów zaatakował. Udało mu się zatopić tylko brytyjski parowiec "Denpark" (3500 BRT) i został odpędzony przez eskortę. Następnie w okolicach Trynidadu zatopił 5 statków, w tym norweski zbiornikowiec "Hoegh Giant" (11 000 BRT) oraz 2 żaglowce i uszkodził amerykański zbiornikowiec "Gulfbelle" (7100 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 7 statków o łącznym tonażu 41 708 BRT i 25 lipca 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 3 lipca 1943 roku w zatoce Biskajskiej przez brytyjskie samoloty.
U-127 - 29 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Bruno Hansmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Seerauber" mającej zaatakować konwój HG-76 idący z Gibraltaru. Został zatopiony przez australijski niszczyciel "Nestor" z eskorty konwoju 15 grudnia 1941 roku na zachód od Gibraltaru. Niszczyciele z eskorty już z daleka dostrzegły U-boota i otworzyły niecelny ogień. Po nadpłyniecie w miejsce jego zanurzenia niszczyciel "Nestor" rzucił 5 bomb głębinowych i po chwili usłyszano głuchą eksplozję po której na powierzchnie wypłynęła ropa i jakieś szczątki. Po U-127 słuch zaginął. Zginęła cała załoga.
U-128 - Jako nowy okręt pod dow. kpt. Urlicha Heysego na przełomie maja i czerwca 1941 roku idąc do Norwegii wpadł na nie oznaczoną mieliznę, uderzając w skałę rozpruł dno. 10 grudnia wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 24 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 8 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Patrolował u brzegów Florydy. Od 19 lutego do 5 marca udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 30 803 BRT, w tym amerykańskie zbiornikowce "Pan Massachusetts" (8200 BRT) i "City Service Empire" (8100 BRT) oraz norweski "O.A. Knudsen" (11 000 BRT). 23 marca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 25 kwietnia 1942 roku. Na wchód od Trynidadu zatopił od 8 do 28 czerwca 4 statki, w tym norweskie zbiornikowce "South Africa" (9200 BRT) i "Andrea Brovig" (10 200 BRT) oraz uszkodził amerykański frachtowiec "Steel Engineer" (5700 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 5 statków o łącznym tonażu 35 620 BRT i 22 lipca 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 17 maja 1943 roku na południe od Recife w Brazylii przez amerykańskie niszczyciele "Moffet" i "Jouett".
U-129 - 3 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Nikolausa Clausena wyszedł na swój pierwszy patrol bojowy na Atlantyk. Nie zatapiając żadnego statku i podejrzewając zachorowanie na dyfteryt 29 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. 29 września 1941 roku wypłynął na Atlantyk w operacji ratunkowej. Powrócił do bazy 13 października 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 27 października 1941 roku. Nie zatapiając żadnego statku 27 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 26 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie w rejon Karaibów. Patrolował wody na południowy zachód od Trynidadu. Od 20 do 23 lutego zatopił 4 frachtowce o łącznej pojemności 10 700 BRT. Następnie popłynął wzdłuż brzegów holenderskiej i brytyjskiej Gujany, lecz bez rezultatów. Powrócił więc pod Trynidad i od 28 lutego do 6 marca zatopił 3 frachtowce o łącznej masie 13 900 BRT. Udało mu się zatopić w sumie 7 statków o łącznej masie 25 613 BRT i 5 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Clausen otrzymał Krzyż Rycerski i zdał dowodzenie przenosząc się na nowy okręt. Kolejny raz na wody amerykańskie pod dowództwem nowego kapitana Hansa-Ludwiga Witta został skierowany 20 maja 1942 roku. Po drodze na środku Atlantyku zatopił 2 wielkie frachtowce. 18 czerwca u zachodniego końca Kanału Starych Bahamów zatopił amerykański frachtowiec (3500 BRT). Nastepnie u brzegów Meksyku zatopił jeszcze 5 statków, w tym 2 meksykańskie zbiornikowce, "Tuxpan" (7000 BRT) i "Las Choapas" (2000 BRT). Potem popłynął pod Hondura i wrócił z powrotem do brzegów Meksyku. Udało mu się zatopić jeszcze 3 statki, w tym radziecki zbiornikowiec "Tuapse" (6300 BRT). 21 lipca zawrócił do bazy. Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 11 statków o łącznym tonażu 41 571 BRT i po 94 dniach w morzu, 21 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 18 sierpnia 1944 roku w porcie Lorient przez własną załogę.
U-130 - 1 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Ernsta Kalsa wyszedł na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Zatopił 3 statki z konwoju SC-57 o łącznym tonażu 15 000 BRT. Powrócił do bazy 16 grudnia 1941 roku. W swój drugi rejs, ale tym razem na wody amerykańskie wypłynął 27 grudnia 1941 roku. Zajał pozycje w Cieśninie Cabota i 12 stycznia został zaatakowany przez kanadyjski samolot. Wyszedł z tego cało i 13 stycznia w dwóch odrębnych atakach wystrzelił 5 torped i zatopił 2 frachtowce: norweski "Frisco" (1600 BRT) i panamski "Friar Rock" (5400 BRT). Następnie opuścił zimne wody Kanady i przeszedł w rejon przylądka Hatteras. W drodze zatopił norweski zbiornikowiec "Alexandra Hoegh". 22 stycznia zatopił panamski zbiornikowiec "Olimpic" (5300 BRT). U brzegów stanu New Jersey 25 stycznia zatopił norweski zbiornikowiec "Varanger" (9300 BRT) i 27 stycznia amerykański zbiornikowiec "Francis E. Powell" (7100 BRT). W czasie tego długiego rejsu udało mu się zatopić w sumie 6 statków o łącznym tonażu 36 988 BRT i 25 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Wliczając wszystkie dotychczasowe zatopienia Kalsa był to najlepszy debiut dowódcy okrętu podwodnego podczas II WŚ. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 24 marca 1942 roku. Miał za zadanie ostrzelać rafinerię i zbiorniki paliwa na wyspie Curacao na Karaibach. 19 kwietnia zaatakował rafinerię i po wystrzeleniu 12 pocisków musiał wycofać się na pełne morze. Udało mu się w sumie zatopić tylko 2 statki o łącznym tonażu 12 099 BRT w tym frachtowiec (5400 BRT) i amerykański zbiornikowiec "Esso Boston" (7700 BRT) i 16 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Był to długi trwający aż 75 dni patrol. Następnym razem 4 lipca 1942 roku wypłynął w rejs na południowy Atlantyk. W drodze na południe zatopił 2 wielkie statki: norweski zbiornikowiec "Tankexpress" (10 100 BRT) i brytyjski parowiec "Elmwood" (7200 BRT). 30 lipca zatopił brytyjski frachtowiec "Danmark" (8400 BRT). Patrolował u wrót Freetown przez cały sierpień i zatopił torpedami i z działa jeszcze 4 statki o łącznej pojemności 25 900 BRT, w tym 2 norweskie zbiornikowce: "Malmanger" (7100 BRT) i "Mirlo" (7500 BRT). Po tych sukcesach nadano mu drogą radiową Krzyż Rycerski. Udało mu się w sumie zatopić 7 statków o łącznym tonażu 51 528 BRT i 12 września 1942 roku powrócił do bazy. W listopadzie 1942 roku został odwołany z północnego Atlantyku do atakowania floty inwazyjnej koło Afryki Północnej. 11 listopada okręt zatopił 3 transportowce alianckie. Został zatopiony 12 marca 1943 roku na zachód od Azorów przez amerykański niszczyciel "Champlin".
U-131 - 27 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Arenda Baumanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Seerauber" mającej zaatakować konwój HG-76 idący z Gibraltaru. Na początku grudnia udało mu się zatopić marudera (4000 BRT) z konwoju HX-166. 17 grudnia 1941 roku czając się w pobliżu konwoju HG-76 został zauważony przez samolot Marlet z lotniskowca eskortowego "Audacity". Natychmiast do ataku ruszyły 3 niszczyciele i korweta rzucając bomby głębinowe na zanurzonego U-boota. Korweta "Penstemon" uzyskała najlepszy namiar i jej 10 bomb spowodowało spore uszkodzenia niemieckiego okrętu. Baumann zygzakując próbował naprawić szkody, ale po godzinie zrezygnował i postanowił się wynurzyć. Wynurzony okręt zaatakował myśliwiec Marlet, ale został strącony do morza przez działko przeciwlotnicze U-boota. Kiedy już wszystkie uczestniczące w polowaniu brytyjskie okręty ostrzeliwały U-131, dowódca rozkazał otworzyć zawory denne i zatopić okręt. O 13.21 okręt zatonął a załogę wyratowały brytyjskie niszczyciele.
U-153 - 15 listopada 1941 roku przez przypadek zatopił na Bałtyku niemiecki okręt podwodny "U-583". Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 18 maja 1942 roku pod wodzą kpt. Wilfrieda Reichmanna. Wszedł w skład grupy "Hecht". Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 30 maja 1942 roku powrócił do bazy. W swój drugi rejs został skierowany na wody amerykańskie 6 czerwca 1942 roku. Idąc w stronę Karaibów napotkał i zatopił od 25 do 29 czerwca 3 statki o łącznej masie 16 166 BRT. 11 lipca 60 Mm od małego portu Almirante w Panamie zaatakował mały (560 BRT) stawiacz sieci zaporowych, lecz żadna z 3 torped nie trafiła. Zaatakowany okręt nadał wiadomość o obecności U-boota i ściągnął na niego samoloty typu Catalina z 3 Dywizjonu Patrolowego, które obrzuciły go bombami głębinowymi. U-153 udało się jednak ujść. Jednak alianci szukali go nadal i 13 lipca zlokalizowali go po plamie ropy jaką zostawiał za sobą. Po ataku lotniczym do akcji włączył się amerykański niszczyciel "Lansdowne" i po dokładnym namierzeniu zrzucił 4 300-kilowe bomby głębinowe. Od tej pory słuch po niemieckim okręcie zaginał. Zginęła prawdopodobnie cała załoga.
U-154 - 7 lutego 1942 roku pod dow. kpt. Walthera Kolle wyszedł na swój pierwszy patrol na wody koło Norwegii. Następnie został skierowany ku wybrzeżom amerykańskim. Po drodze odnalazł na środku oceanu konwój HX-175. Wystrzelił w sumie 14 torped, ale żadna z nich nie trafiła. Powrócił do bazy 1 marca 1942 roku. Kontrola wykazała, że zepsuty był kalkulator przetwarzający dane nastawienia torped. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 11 marca 1942 roku. Udało mu się w sumie zatopić 5 statków o łącznym tonażu 28 715 BRT i 9 maja 1942 roku powrócił do bazy. Z powrotem wypłynął 4 czerwca 1942 roku. 6 lipca płynąc do Zatoki Meksykańskiej w Kanale Jukatańskim zatopił mały trawler panamski (65 BRT) i z pękniętym zbiornikiem balastowym 23 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji. Po powrocie za brak dokonań Kolle został przeniesiony a inne stanowisko. Został zatopiony 3 lipca 1944 roku na zachód od Madery przez amerykańskie eskortowce "Inch" i "Frost".
U-155 - 7 lutego 1942 roku pod dow. kpt. Adolfa Corneliusa Pieninga wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. W drodze, już na środku oceanu trafił na duży konwój ON-67 płynący na zachód. 22 lutego wyminął eskortę i zaatakował pełną salwą torped. Zatopił brytyjski zbiornikowiec "Adellen" (8000 BRT) oraz frachtowiec (1600 BRT). W tym czasie cały czas nadawał sygnały ściągając na swoją pozycję inne U-booty. Następnie kontynuował rejs do przylądka Hatteras. Prześladował go pech: w silnym sztormie fala zmyła z pomostu pierwszego oficera. Był to pierwszy niemiecki podwodniak który zginął na wodach Stanów Zjednoczonych. Przed udaniem się do bazy zatopił jeszcze brazylijski frachtowiec "Arabutan" (7900 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 17 657 BRT i 27 marca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 20 kwietnia 1942 roku. Patrolował na zachód od Trynidadu i od 14 do 30 maja w sumie zatopił 7 statków o łącznym tonażu 33 086 BRT w tym brytyjski zbiornikowiec "San Victorio" (8100 BRT), panamski "Sylvan Arrow" (7800 BRT) i uszkodził prawdopodobnie ósmy statek. 14 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie został skierowany 7 lipca 1942 roku. Patrolował koło Trynidadu i Surinamu. W ciągu 2 tygodni od 28 lipca do 10 sierpnia udało mu się w sumie zatopić 10 statków o łącznym tonażu 43 892 BRT, w tym brytyjski zbiornikowiec "San Emiliano" (8100 BRT) oraz 2 kabotażowce holenderskie (każdy po 400 BRT). Po tych sukcesach drogą radiową przyznano mu Krzyż Rycerski. Następnie został zaatakowany i uszkodzony przez amerykańskie samoloty. 15 września 1942 roku powrócił do bazy. 15 listopada 1942 roku na zachód od Gibraltaru zatopił brytyjski lotniskowiec eskortowy "Avenger".
U-156 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął 24 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Wernera Hartensteina. Na skutek awarii musiał 10 stycznia 1942 roku powrócić do bazy. 19 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie w rejon Karaibów. 16 lutego rozpoczął kampanię na Karaibach i wśliznął się do ujścia rzeki San Nicholas, a potem do portu Aruba i zatopił brytyjski tankowiec "Oranjestad" (2400 BRT) i uszkodził 2 inne. Na drugi dzień po zmroku powtórzył rajd, chcąc ostrzelać z działa rafinerię, lecz skończyło się to tragicznie. W podnieceniu zapomniano wyjąć zatyczkę z lufy działa i pocisk rozerwał ją zabijając jednego z marynarzy, a jednego raniąc. Rannego musiano wysadzić na Martynice będącej pod rządami Vichy. Wrócił w rejon Aruby i zatopił 4 statki, w tym 2 zbiornikowce: amerykański "Oregon" (7000 BRT) i brytyjski "La Carriere" (5700 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 22 723 BRT i 17 marca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 22 kwietnia 1942 roku. Na Karaibach w czasie 6 dni od 13 maja zatopił 5 frachtowców (razem 25 600 BRT) oraz uszkodził brytyjski "San Eliseo" (8000 BRT). Na rozkaz Donitza musiał przerwać działania i udał się pod Martynikę ( stacjonowała tam francuska flota z lotniskowcem "Bearn") z misją nie dopuszczenia do zajęcia jej przez amerykanów. 21 maja u brzegów Martyniki zatopił dominikański frachtowiec (1700 BRT). 25 maja storpedował amerykański niszczyciel "Blakeley", który uszkodzony skrył się we francuskiej bazie Forte-de-France. Następnie zatopił tam jeszcze 2 statki, w tym brazylijski "Alegrete" (6000 BRT). Został wypatrzony przez amerykański samolot Catalina i celnie zbombardowany. Uszkodzenia objęły zbiorniki balastowe, paliwa i hydrofon i okręt musiał wracać do bazy. W drodze powrotnej 23 czerwca zatopił jeszcze z działabrytyjski frachtowiec "Willimantic" (4600 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 10 statków o łącznym tonażu 39 785 BRT i 7 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 20 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. 12 września 1942 roku okręt 600 Mm na południe od Azorów zatopił płynący samotnie transportowiec wojska "Laconia" mający na pokładzie 3000 ludzi w tym 1800 jeńców włoskich. Po ataku dowódca U-boota kmdr. ppor. Hartenstein wysłał wiadomość o wypadku otwartym tekstem po niemiecku i angielsku zobowiązując się nie atakować statków przybywających na pomoc rozbitkom. Okręt wziął na hol łódź z rozbitkami i rozpoczął holowanie do afrykańskiego brzegu. Tymczasem pojawił się amerykański samolot i zbombardował okręt uszkadzając go i zatapiając szalupę z rozbitkami. Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 30 381 BRT i 16 listopada 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 8 marca 1943 roku na wschód od Barbados przez amerykańskie samoloty.
U-157 - 30 kwietnia 1942 roku pod dow. kpt. Wolfa Henne wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 10 maja powrócił do bazy. Kolejny raz na Atlantyk został skierowany 18 maja 1942 roku. Jego celem było wybrzeże amerykańskie. W drodze do ujścia Missisipi udało mu się zatopić amerykański zbiornikowiec "Hagan" (6401 BRT). Amerykanie rozpoczęli intensywne poszukiwania okrętu. 11 czerwca dostrzegł go bombowiec B-18 i zbombardował, jednak bez rezultatu. O świcie 13 czerwca 1942 roku koło Kuby w rejonie Hawany został powtórnie wytropiony i zatopiony przez amerykański ścigacz "Thetis", który skutecznie rzucił serie bomb głębinowych. Zginęła cała załoga.
U-158 - 2 lutego 1942 roku pod dow. kpt. Ericha Rostina wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i skierował się na wody amerykańskie. 22 lutego został ściągnięty sygnałami na pozycję konwoju ON-67. Najpierw uszkodził zbiornikowiec, a następnie razem z U-162 trafił zbiornikowiec "Empire Celt" (8000 BRT), który szybko zatonął. Następnie odpłynął ku amerykańskiemu przylądkowi Hatteras. Tu bez większych trudności zatopił dwa amerykańskie zbiornikowce "Ario" (7000 BRT) i "John D. Gill" (11 600 BRT) oraz jeden frachtowiec. Uszkodził też amerykański zbiornikowiec "Olen" (11 600 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznej masie 29 234 BRT i 31 marca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 4 maja 1942 roku. W drodze do rejonu patrolowania zatopił 3 statki w tym brytyjski zbiornikowiec "Darina" (8100 BRT). W kanale Jukatańskim w drodze do Zatoki Meksykańskiej zatopił od 4 do 7 czerwca jeszcze 3 statki. U ujścia Missisipi 11 i 12 czerwca zatopił 2 duże zbiornikowce: panamski "Sheherezade" (13 500 BRT) i amerykański "Cities Service Toledo" (8200 BRT). U brzegów Meksyku od 17 do 23 czerwca zatopił 4 kolejne statki, w tym norweski zbiornikowiec "Moira" (1600 BRT). Za dotychczasowe osiągnięcia nadano Rostinowi 28 czerwca drogą radiową Krzyż Rycerski. Na koniec w drodze powrotnej koło Bermudów zatopił łotewski frachtowiec "Everalda". Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić aż 13 statków o łącznym tonażu 65 108 BRT i był to dotychczasowy rekord zatopień na wodach amerykańskich. 30 czerwca 1942 roku na zachód od Bermudów jego meldunki do bazy przechwyciła brytyjska stacja nasłuchowa. Brytyjczycy natychmiast wysłali w powietrze samoloty Mariner z 74 Dywizjonu Patrolowego US Navy. Jeden z samolotów natknął się na U-boota płynącego na powierzchni, a jego załoga opalała się. Był to niewybaczalny błąd popełniony koło alianckich garnizonów. Samolot wykonał atak bombami głębinowymi Mark XVII. Jedna z nich utkwiła w kiosku okrętu i eksplodowała, gdy ten był już w zanurzeniu. Zginęła całą załoga.
U-159 - 22 kwietnia 1942 roku pod dow. kpt. Helmuta Witte'a wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 3 maja 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz, ale tym razem na wody amerykańskie został skierowany 14 maja 1942 roku. Po drodze napotkał i zatopił 3 samotne statki (razem 14 600), w tym brytyjski zbiornikowiec "Montenol" (2600 BRT). Będąc już na Karaibach zatopił 2 żaglowce: brazylijski "Paracury" (265 BRT) i honduraski "Sally" (150 BRT). W pobliżu wysp Aruba i Curacao zatopił 7 czerwca amerykański frachtowiec (3400 BRT). Patrolował wejście do Kanały Panamskiego. Od 11 do 13 czerwca zatopił tu 3 frachtowce: 2 amerykańskie i brytyjski (łącznie 18 600 BRT). Nie mając już torped zawrócił i po drodze przez Karaiby z działa zatopił jeszcze dwa małe frachtowce. Już na Atlantyku zatrzymał amerykański zbiornikowiec "E.J. Sadler" (9600 BRT) i wysadził go ładunkami. Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 10 statków o łącznym tonażu 50 354 BRT i 13 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 24 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Udało mu się zatopić w sumie 11 statków o łącznej masie 63 730 BRT i 5 stycznia 1943 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 15 lipca 1943 roku na południe od Haiti przez amerykańskie samoloty.
U-160 - 24 lutego 1942 roku pod dow. kpt. Georga Lassena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 36 731 BRT w tym amerykański statek pasażersko-towarowy "City of New York" (8300 BRT) oraz brytyjski "Ulysses" (14 647 BRT). 28 marca 1942 roku powrócił do bazy. Drugi raz na wody amerykańskie wypłynął 20 czerwca 1942 roku. Udało mu się w sumie zatopić 6 statków o łącznym tonażu 29 281 BRT i 24 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji. Patrolował wody w okolicy Trynidadu. Dotarł na miejsce ok. 11 lipca. Od 16 do 21 lipca zatopił 3 statki: frachtowiec (5500 BRT), oraz 2 zbiornikowce, panamski "Beaconlight" (7000 BRT) oraz brytyjski "Donovania" (8100 BRT). Następnie przeszedł na wschodnią stronę Trynidadu od 25 lipca do 4 sierpnia zatopił kolejne 3 statki o łącznej masie 8700 BRT oraz zniszczył norweski zbiornikowiec "Havsten" (6200 BRT). W sumie zatopił 6 statków o łącznym tonażu 29 000 BRT. Krzyż Rycerski przyznano mu drogą radiową gdy wracał do Francji. Został zatopiony 14 lipca 1943 roku na południe od Azorów przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Santee".
U-161 - 3 stycznia 1942 roku pod dow. kpt. Alberta Achillesa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopiwszy żadnego statku 15 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 24 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie w rejon Karaibów. 18 lutego zatopił brytyjski zbiornikowiec (7000 BRT) i amerykański frachtowiec (7500 BRT). Następnie przeszedł w rejon Wysp Nawietrznych i tu zatopił 2 zbiornikowce: brytyjski "Circe Shell" (8200 BRT) i kanadyjski "Uniwaleco" (9800 BRT) oraz amerykański frachtowiec "Lihue" (7000 BRT). 9 marca wśliznął się do portu Port Castries i storpedował kanadyjski liniowiec pasażerski (8000 BRT) oraz brytyjski statek pasażersko-towarowy. Oba osiadły na dnie przy nabrzeżu. W następnych dniach zatopił 2 kolejne statki. Kanadyjski frachtowiec (2000 BRT) i lekko uzbrojony trawler "Acacia". Zaliczono mu zatopienie w sumie 5 statków o łącznej masie 28 033 BRT i 2 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 28 kwietnia 1942 roku. Nie sprzyjało mu szczęście ani pogoda. W pobliżu Trinidadu zatopił statek "Scottsburg" (8000 BRT). W okolicach Kanału Panamskiego zatopił mały amerykański żaglowiec "Cheerio" i storpedował stojący przy nabrzeżu w Puerto Limona w Kostaryce frachtowiec (3300 BRT), który jednak później podniesiono. W drodze powrotnej zaatakował konwój i zatopił jeden transportowiec. Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznym tonażu 14 201 BRT i 7 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 27 września 1943 roku w rejonie Salvadoru w Brazylii przez amerykańskie samoloty.
U-162 - 7 lutego 1942 roku pod dow. kpt. Jurgena Wattenberga wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. 22 lutego został ściągnięty sygnałami na pozycję konwoju ON-67. Na skutek awarii 18 marca 1942 roku musiał powrócić do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 7 kwietnia 1942 roku. Od 30 kwietnia do 18 maja na Karaibach zatopił 8 statków, w tym zbiornikowce: amerykański "Esso Houston" (7700 BRT), i brytyjskie "Athelempress" (8900 BRT), "British Colony" (6900 BRT) i "Beth" (6900 BRT). Zatopił jeszcze amerykański szkuner żaglowy "Florence M. Douglas" (119 BRT) co dało mu w sumie 9 statków o łącznym tonażu 47 181 BRT i 10 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie został skierowany 7 lipca 1942 roku. Patrolował w rejonie Trynidadu. 18 sierpnia trafił na konwój i zatopił amerykański frachtowiec (5700 BRT). Od 24 do 30 sierpnia koło Trynidadu zatopił jeszcze 2 duże frachtowce oraz norweski zbiornikowiec "Thelma" (8300 BRT). W sumie zatopił 4 statki o łącznym tonażu 30 500 BRT. 3 września 1942 roku w rejonie Trynidadu zaatakował 3 brytyjskie niszczyciele "Vimy", "Pathfinder" i "Quentin". Atak okazał się nieudany i niszczyciele przeszły do kontrataku. U-boot przeczekał pierwsze ataki i po pewnym czasie wynurzył się. Niszczyciele jednak czekały i natychmiast podjęły na nowo atak. Kilka pocisków trafiło w kiosk i rozerwało się wewnątrz kadłuba. Niemcy zaczęli wyskakiwać do morza, gdy staranował ich niszczyciel "Vimy". U-boot szybko tonął. Z wody uratowano i wzięto do niewoli 48 ludzi załogi.
U-163 - 21 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Kurta-Eduarda Engelmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. W nocy z 12 na 13 sierpnia w Cieśninie Zawietrznej został zbombardowany przez łodzie latające Catalina i uszkodzony. Ze względu na awarię parowników do wytwarzania słodkiej wody musiał przerwać rejs i 16 września 1942 roku powrócił do bazy. Zatonął prawdopodobnie 15 marca 1943 roku w zatoce Biskajskiej po wejściu na minę, lub 21 marca zatopił go brytyjski okręt podwodny "Herring".
U-164 - Przechodził próby na Bałtyku w 1942 roku przez niemal 8 miesięcy ze względy na powtarzające się awarie spowodowane po części sabotażem. 18 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Otto Fechnera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. Patrolował w okolicach wysp Aruba i Curacao. 25 sierpnia zaatakował konwój TAW-15 i zatopił holenderski frachtowiec (3800 BRT). Następnie koło Kuby posłał na dno mały frachtowiec (1700 BRT). Opuścił Karaiby i przeszedł na Atlantyk. Tam zbombardował go i uszkodził samolot amerykański. Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznej masie 5525 BRT i 7 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 6 stycznia 1943 roku w rejonie Recife w Brazylii przez amerykańskie samoloty.
U-165 - 7 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Eberharda Hoffmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. Koło Grenlandii 27 sierpnia wykrył i zaatakował mały konwój. Uszkodził 2 statki: zbiornikowiec "Laramie" (4410 BRT) oraz frachtowiec "Arlyn" (3300 BRT), który został później dobity przez U-517. Następnie wszedł do Zatoki Św. Wawrzyńca i popłynął w górę rzeki o tej samej nazwie. Tam zatopił grecki parowiec "Aeas" (4700 BRT) i statek "Racoon" (358 BRT) z konwoju QS-33. Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 8754 BRT. Powracając, 27 września 1942 roku zatonął wraz z całą załogą w zatoce Biskajskiej po wejściu na minę.
U-166 - Zwodowany 3 listopada 1941 roku. Został pośpiesznie wykończony i przyjęty do służby 23 marca 1942 roku. Następnie przeszedł na Bałtyku 2-miesięczne próby i przeszedł do bazy we Francji. Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 30 maja 1942 roku pod wodzą kpt. Hansa-Gunthera Kuhlmanna. Wszedł w skład grupy "Hecht". Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 10 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. W drugi rejs został wysłany na wody amerykańskie 17 czerwca 1942 roku. Otrzymał zadanie postawienia min magnetycznych TMB w ujściu Missisipi. W drodze do Zatoki Meksykańskiej przez Kanał Starych Bahamów oraz Cieśninę Florydzka zaatakował 10 lipca mały konwój, lecz bez rezultatów. 11 lipca zatopił pociskami z działa malutki żaglowiec "Carmen" (84 BRT). 13 lipca w okolicach północnego krańca Cieśniny Nawietrznej napotkał duży konwój i zatopił z niego amerykański frachtowiec (2300 BRT). Następnie przechodząc przez Cieśninę Florydzką zatopił z działa amerykański trawler "Gertrude" (16 BRT). W nocy z 24 na 25 lipca położył 9 min w ujściu Missisipi. 30 lipca zatopił torpedami uzbrojony amerykański statek towarowo-pasażerski "Robert E. Lee" (5200 BRT). Zatopił na tym patrolu w sumie 4 statki o łącznej masie 7593 BRT. 1 sierpnia 1942 roku zatopił go w Zat. Meksykańskiej amerykański samolot ze Straży Wybrzeża. Zginęła cała załoga.
U-171 - 17 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Gunthera Pfeffera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Został skierowany na wody amerykańskie. Skierowano go do zachodniego rejonu Zatoki Meksykańskiej, gdzie wszedł 22 lipca. W rejonie Galvestonu w Teksasie zatopił meksykański frachtowiec (4400 BRT). Od 4 sierpnia do 4 września zatopił 2 zbiornikowce: 13 sierpnia amerykański "R.M. Parker" (6800 BRT) i 4 września meksykański "Amaltan" (6500 BRT). Udało mu się podczas tego patrolu zatopić 3 statki o łącznym tonażu 17 641 BRT. W drodze powrotnej wszedł na minę i zatonął 9 października 1942 roku w rejonie Lorient. 22 jego członków załogi zginęło.
U-172 - 22 kwietnia 1942 roku pod dow. kpt. Carla Emmermanna wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i na skutek awarii spowodowanej lotniczym bombardowaniem powrócił do bazy 3 maja 1942 roku. Kolejny raz, tym razem na wody amerykańskie został skierowany 11 maja 1942 roku. Po drodze napotkał i zatopił 3 statki, w tym brytyjski zbiornikowiec "Athelknight" (9000 BRT). Po dopłynięciu na Karaiby 8 czerwca koło wysp Curacao i Aruba zatopił amerykański frachtowiec (1700 BRT). Patrolował wejście do Kanały Panamskiego. Tu od 14 do 18 czerwca zatopił 4 statki (łącznie 12 800 BRT), w tym szkuner szkolny "Dutch Princess" (125 BRT) i amerykański zbiornikowiec "Motorex" (2000 BRT). Następnie z działa zatopił szkuner kolumbijski "Resolute". W drodze powrotnej zatopił amerykański frachtowiec "Santa Rita" (8400 BRT). Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 10 statków o łącznym tonażu 40 745 BRT i 21 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 19 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. W październiku 1942 roku zatopił na południowym Atlantyku brytyjski transportowiec wojska "Orcades" (23 456 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 8 statków o łącznej masie 60 048 BRT i 18 listopada 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 12 grudnia 1943 roku na zachód od Wysp Kanaryjskich przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Bogue" i eskortowce.
U-173 - 25 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Heinzem-Ehlerem Beucke wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Skierowano go na wody amerykańskie do zachodniego rejonu Zatoki Meksykańskiej. Następnie wycofał się w rejon Surinamu. Podczas patrolu był 2 razy bombardowany przez alianckie samoloty, które wyrządziły mu spore szkody. Nie udało mu się zatopić żadnego statku, choć do kilku strzelał i 20 września 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Beucke został odwołany ze stanowiska za niepowodzenia i skierowany do innych zadań. W listopadzie 1942 roku został odwołany z północnego Atlantyku do atakowania floty inwazyjnej koło Afryki Północnej. 10 listopada okręt zatopił 1 transportowiec aliancki, 16 listopada zatopiły go koło Casablanki amerykańskie niszczyciele "Woolsey", "Swanson" i "Quick".
U-174 - 30 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Urlicha Thilo wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Loss". Nie udało mu się zatopić żadnego statku i na skutek odniesionych uszkodzeń spowodowanych atakami alianckich okrętów eskortowych 19 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 27 kwietnia 1943 roku na południe od Nowej Funlandi przez alianckie samoloty.
U-175 - 15 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Heinricha Brunsa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. Patrolował wokół wysp brytyjskiej Gujany. Od 18 września do 5 października udało mu się zatopić w sumie 9 frachtowców o łącznej masie 33 426 BRT i 27 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 17 kwietnia 1943 roku na południowy zachód od Irlandii przez amerykański eskortowiec "Spencer".
U-176 - 21 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Reinera Dierksena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 8 sierpnia działając już w grupie "Steinbrink" w świetle dnia zaatakował od czoła z głębokości peryskopowej konwój SC-94. Wystrzelił 6 torped i zatopił 3 frachtowce: 2 brytyjskie i grecki, w sumie 16 700 BRT. Później odnalazł i zatopił opuszczony statek brytyjski "Rauchurch" (3700 BRT), którego załoga po opuszczeniu w panice pokładu odmówiła powrotu. Następnie wszedł w skład grupy "Loss". 24 sierpnia dogonił i zaatakował powolny konwój ON-122. Wspólnie z U-438 zatopił brytyjski frachtowiec "Empire Breeze" (7500 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 31 886 BRT i 2 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 15 maja 1943 roku w cieśninie Florydzkiej przez amerykańskie samoloty.
U-193 - Został zatopiony 20 kwietnia 1944 roku na zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.
U-501 - Został oddany do służby 30 kwietnia 1941 roku. Był pierwszym okrętem klasy oznaczonej jako IXC/40. 7 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Hugo Forstera wyszedł z Trondheim na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 11 sierpnia 1941 roku koło Islandii przechwycił powolny konwój ON-5, lecz odpędziła go eskorta. 28 sierpnia koło Islandii został zaatakowany przez aliancki samolot. Został zatopiony 10 września 1941 roku przez kanadyjskie kanonierki z osłony konwoju SC-42. Został zauważony gdy płynął w półzanurzeniu i natychmiast zaatakowany bombami głębinowymi, co spowodowało wyrzucenie go na powierzchnię niedaleko kanadyjskich okrętów. Załoga dawała oznaki poddania się. Pierwszy na pokład kanadyjskiej korwety wszedł niemieckie dowódca. W chwili gdy miała to uczynić reszta załogi, fala odrzuciła okręt na kilkanaście metrów i w zamieszaniu niemiecka załoga, oddalając się z dużą prędkością ruszyła do dział. "Moosejew" zawrócił i staranował dziobek niemiecki okręt, który po kilku godzinach zatonął. Kanadyjczycy wyłowili z morza 37 niemieckich marynarzy. 11 członków jego załogi zgineło.
U-502 - 29 września 1941 roku pod dow. kpt. Jurgena von Rosenstiel wypłynął na swój pierwszy rejs na wody Arktyki. Udało mu się uszkodzić norweski statek "Sven Foyn" (15 000 BRT), jednak celne strzały jego załogi ze 102 mm działka skutecznie go odpędziły. Na skutek awarii powrócił do bazy 9 listopada 1941 roku. 18 grudnia 1941 roku znowu wypłynął w rejs tym razem na wody amerykańskie. I znów na skutek awarii musiał zawrócić do bazy 22 grudnia 1941 roku. 19 stycznia 1942 roku ponownie wypłynął w rejs na wody amerykańskie w rejon Karaibów. Udało mu się zatopić w sumie 5 zbiornikowców o łącznej masie 25 232 BRT, w tym 3 przybrzeżne pływające na szlaku z Maracaibo, panamski "Thalia" (8300 BRT) i norweski "Kongsgaard" (9500 BRT). 16 marca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 22 kwietnia 1942 roku. W pobliżu wysp Curacoa i Aruba na Karaibach w ciągu 2 tygodni zatopił jedynie brazylijski "Goncalves Dia" (5000 BRT). Na początku czerwca popłynął w okolice Trynidadu i tu od 2 do 15 czerwca zatopił 6 statków, w tym amerykańskie zbiornikowce "M.F. Elliott (6900 BRT) oraz "Franklin K. Lane" (6600 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 8 statków o łącznym tonażu 41 213 BRT. Został zatopiony w drodze powrotnej 5 lipca 1942 roku na zachód od La Rochelle przez brytyjski samolot typu Wellington ze 172 Dywizjonu Coastal Command patrolujący Zatokę Biskajską. Nikt z załogi nie przeżył.
U-503 - 15 lutego 1942 roku pod dow. kpt. Otto Gericke wyszedł na swój pierwszy patrol na wody koło Norwegii. Powrócił do bazy 22 lutego 1942 roku. 28 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Został zbombardowany 15 marca 1942 roku przez amerykański samolot "Hudson" ze stacjonującego w Argentii 82 Dywizjonu Patrolowego w rejonie Nowej Funlandii. Atak okazał się skuteczny i okręt zatonął wraz z całą załogą.
U-504 - 6 stycznia 1942 roku pod dow. kpt. Friedricha Poske wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopiwszy żadnego statku 20 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 26 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Patrolował u brzegów Florydy. Od 26 do 28 lutego udało mu się zatopić 3 statki: amerykańskie "Republic" (5300 BRT), "W.D. Anderson" (10 200 BRT) oraz holenderski "Mamura" (5300 BRT). W drodze powrotnej do Francji zatopił brytyjski frachtowiec (2800 BRT). Zatopił w sumie 4 statki o łącznej masie 26 561 BRT i 1 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 2 maja 1942 roku. 29 maja na południe od Kanału Jukatańskiego zatopił mały brytyjski frachtowiec. Następnie od 8 do 14 czerwca udało mu się zatopić 5 frachtowców. Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 6 statków o łącznym tonażu 19 418 BRT i 7 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 19 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Udało mu się zatopić w sumie 6 statków o łącznej masie 36 156 BRT i 11 grudnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 30 lipca 1943 roku w zatoce Biskajskiej przez brytyjskie eskortowce.
U-505 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Axela-Oafa Lowe 19 stycznia 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 8 lutego 1942 roku. 11 lutego 1942 roku wypłynął na Południowy Atlantyk. Na początku marca zatopił norweski zbiornikowiec "Sydhav" (7600 BRT) i brytyjski statek (5000 BRT). 3 kwietnia zatopił jeszcze 2 frachtowce: amerykański i duński (każdy po 5800 BRT). W sumie podczas tego rejsu udało mu się zatopić 5 statków o łącznej masie 25 041 BRT. 7 maja 1942 roku powrócił do bazy. 7 czerwca 1942 roku skierowano go na wody amerykańskie. Idąc w stronę Karaibów zatopił 2 frachtowce. Już na miejscu 22 lipca zatopił z działa żaglowiec kolumbijski "Roamar" (110 BRT). Zatopił w sumie 3 statki o łącznym tonażu 12 748 BRT i 25 sierpnia 1942 roku powrócił. Po powrocie Lowe zdał okręt i przeszedł do innych obowiązków.
U-506 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął 2 marca 1942 roku pod dow. kpt. Ericha Wurdemanna. Nie zatopiwszy żadnego statku 25 marca 1942 roku powrócił do bazy. W drugi swój patrol, tym razem na wody amerykańskie wypłynął 6 kwietnia 1942 roku. Wchodząc do Zatoki Meksykańskiej 3 maja w cieśninie Floryda zatopił nikaraguański frachtowiec "Sama" (600 BRT). 10 maja u ujścia Missisipi uszkodził amerykański tankowiec "Aurora" (7000 BRT). Od 11 do 20 maja zatopił jeszcze 5 statków: zbiornikowce "Gulfpenn" (8900 BRT), David Mckelvi" (6800 BRT), "Gulfoil" (5200 BRT) oraz "Halo" (7000 BRT), a także frachtowiec "Heredia" (4700 BRT). Ponadto uszkodził 2 inne zbiornikowce: "William C. McTarnahan" i "Sun". W drodze powrotnej zatopił jeszcze z działa 2 frachtowce brytyjskie. Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 8 statków o łącznym tonażu 39 906 BRT i 15 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem 28 lipca 1942 roku wypłynął w rejs na południowy Atlantyk. Popłynął w rejon Nigerii. Do 5 września zatopił 3 statki o łącznej masie 16 400 BRT. Uczestniczył w ratowaniu rozbitków z liniowca "Laconia". Udało mu się w sumie zatopić 5 statków o łącznym tonażu 28 023 BRT i 6 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 12 lipca 1943 roku na zachód od Vigo przez alianckie samoloty.
U-507 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Harro Schachta 7 marca 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 25 marca 1942 roku. Kolejny raz ale już na wody amerykańskie wypłynął 4 kwietnia 1942 roku. Miał zadanie wpłynąć do Zatoki Meksykańskiej. 30 kwietnia wszedł do Kanału Starych Bahamów i zatopił samotny amerykański zbiornikowiec "Federal" (2900 BRT). W Zatoce Meksykańskiej najpierw 4 maja zatopił amerykański frachtowiec "Norlindo" (2700 BRT). 5 maja zatopił 2 amerykańskie zbiornikowce - "Munger T. Ball" (5100 BRT) i "Joseph M. Cudahy" (6950 BRT). 6 maja zatopił amerykański frachtowiec "Alcoa Puritan" (6800 BRT). 7 maja z dział posłał na dno płynący pod flagą Hondurasu frachtowiec "Ontario" (3100 BRT). 8 maja to samo spotkało norweski frachtowiec "Torny" (2400 BRT). U ujścia Missisipi zatopił amerykański zbiornikowiec "Virginia" (10 700 BRT) i honduraski frachtowiec "Amapala" (4150 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się w sumie zatopić 9 statków o łącznym tonażu 44 782 BRT i 4 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem 4 lipca 1942 roku wypłynął w rejs na południowy Atlantyk. U brzegów Afryki nie odniósł żadnych sukcesów i został skierowany ku wybrzeżom brazylijskim. 16 i 17 sierpnia 1942 roku zatopił koło brzegów Brazylii 5 brazylijskich statków o łącznym tonażu 14 800 BRT. 19 sierpnia zatopił z działa żaglowiec "Jacyra" (90 BRT). 22 sierpnia musiał zużyć aż 5 torped do zatopienia szwedzkiego frachtowca (3200 BRT). Skutkiem tego wypadu było formalne wypowiedzenie 22 sierpnia przez Brazylię wojny Niemcom. Udało mu się w sumie zatopić 7 statków o łącznym tonażu 18 132 BRT i 12 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 13 stycznia 1943 roku na południowy zachód od Natalu w Brazylii przez amerykańskie samoloty.
U-508 - 25 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Georga Staatsa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Został skierowany na wody amerykańskie. Patrolował Cieśninę Florydzką. 12 sierpnia zaatakował konwój i udało mu się zatopić 2 małe kubańskie kabotażowce o łącznym tonażu 2710 BRT. Z baku torped 15 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 12 listopada 1943 roku na północ od przylądka Ortegal przez amerykańskie samoloty.
U-509 - 25 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Karla-Heinza Wolffa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Został skierowany na wody amerykańskie. Płynąc do Zatoki Meksykańskiej przez Kanał Jukatański 2 sierpnia został zbombardowany przez samolot i musiał wracać do bazy dla naprawienia uszkodzeń. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 12 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 15 lipca 1943 roku na północny zachód od Madery przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Santee".
U-510 - 7 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Karla Neitzela wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. Patrolował w rejonie Kuby. 2 sierpnia napotkał jasno oświetlony statek. Dostał zgodę na zatopienie go i gdy wziął na pokład jego dowódcę dowiedział się, że jest to statek urugwajski "Maldonaldo". Dwa dni później na okręcie nastąpiła awaria hydrofonów i z tego powodu skierowano go na otwarty Atlantyk. Na wschód od Wysp Nawietrznych napotkał brytyjski statek "Alexia" (8000 BRT) i stoczył z nim walkę, uszkadzając go. 19 sierpnia zatopił brytyjski statek (5000 BRT). W rewanżu został uszkodzony przez alianckie samoloty. Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznej masie 10 256 BRT i 13 września 1942 roku powrócił do bazy.
U-511 - Okręt pełnił służbę w eksperymentalnym ośrodku w Peenemunde. Służył tam za platformę dla pocisków rakietowych, które miały być wystrzeliwane z okrętów podwodnych. 16 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Friedricha Steinhoffa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. Patrolował w Cieśninie Nawietrznej na Karaibach. 27 sierpnia zaatakował konwój TAW-15 i udało mu się zatopić w sumie 2 zbiornikowce: brytyjski "San Fabian" (13 000 BRT) i holenderski "Rotterdam" (9000 BRT) o łącznej masie 21 999 BRT oraz uszkodzić amerykański "Esso Aruba" (8800 BRT). 29 września 1942 roku powrócił do bazy.
U-512 - 15 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Wolfganga Schultze wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim w rejon Trynidadu. 12 września zatopił z działa amerykański zbiornikowiec "Patrick J. Hurley" (10 900 BRT). 19 września koło Martyniki zatopił z premedytacją neutralny hiszpański statek "Monte Gorbea" (3700 BRT) za co groził mu sąd wojenny. 24 września napotkał i dobił opuszczony i dryfujący amerykański statek "Antinous" (6000 BRT) wcześniej uszkodzony przez U-515. Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 20 619 BRT. Został zatopiony 2 października 1942 roku w rejonie Cayenne koło Gujany przez amerykański samolot typu B-18 z 99 Dywizjonu USAF, który przyłapał go na powierzchni. Eksplozje bomb zmiażdżyły i posłały na odległe o 42 metry dno. Zginęło 48 ludzi załogi. Jednemu z marynarzy udało się jakoś wydostać i dostał się do amerykańskiej niewoli.
U-513 - 7 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Rolfa Rueggeberga wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. W rejonie Zatoki Św. Wawrzyńca 5 września udało mu się zatopić 2 wielkie frachtowce o łącznej masie 12 789 BRT w tym brytyjski "Saganaga" (5400 BRT) i kanadyjski "Lord Strathcona" (7300 BRT). W panującym zamęcie został staranowany przez uciekający frachtowiec i miał uszkodzony kiosk. Pozostał jednak w okolicy i uszkodził brytyjski frachtowiec "Ocean Vagabond" (7200 BRT). 22 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 19 lipca 1943 roku na wschód od Florinapolis w Brazylii przez amerykańskie samoloty.
U-514 - 12 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Hansa-Jurgena Auffermanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. 11 września koło Wysp Nawietrznych w porcie Bridgetown zatopił kanadyjski parowiec "Cornwallis" (5500 BRT). Następnie popłynął na południe i 28 września znalazł się u ujścia Amazonki, gdzie zatopił 2 brazylijskie frachtowce (razem 8200 BRT). Wracając na wodach Gujany Francuskiej 12 października zatopił amerykański frachtowiec (5700 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 17 354 BRT i 9 listopada 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 8 lipca 1943 roku na południe od Finisterre przez brytyjskie samoloty.
U-515 - Do służby przyjęty w lutym 1942 roku. 12 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Wernera Henke wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. Patrolował na wschód od Trynidadu. Od 12 do 23 września udało mu się zatopić w sumie 8 statków o łącznej masie 42 114 BRT, oraz uszkodził 2 inne. Wśród ofiar m.in. były: brytyjski frachtowiec "Ocean Vanguard", panamski zbiornikowiec "Stanvac Melbourne" (10 000 BRT) i holenderski zbiornikowiec "Woensdrecht" (4700 BRT ). 14 października 1942 roku powrócił do bazy. 12 listopada 1942 roku zatopił na Morzu Śródziemnym brytyjski okręt-bazę niszczycieli "Hecla". Został zatopiony 9 kwietnia 1944 roku na północ od Madery przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Guadalcanal" i amerykańskie eskortowce.
U-516 - Do służby został przyjęty 10 marca 1942 roku. 12 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Gerhard Wiebe wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. Patrolował w okolicach Trynidadu. Po drodze na środku Atlantyku napotkał i zaatakował amerykański zbiornikowiec "Jack Carnes" (1000 BRT), który zatopił 7 torpedami dopiero po 270 milowym pościgu. Pobrał zaopatrzenie z U-163 i 19 września koło Trynidadu zatopił amerykański motorowiec "Wichita" (6200 BRT). 28 września napotkał i zatopił z działa brazylijski "Antonico" (1200 BRT). Dwa dni później posłał na dno brytyjski "Alipore" (5300 BRT). W drodze powrotnej 23 października zatopił brytyjski parowiec (5800 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 29 357 BRT i 14 listopada 1942 roku powrócił do bazy.
U-517 - 8 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Paula Hartwiga wypłynął z Kilonii na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany ku brzegom amerykańskim. Koło Grenlandii 27 sierpnia wykrył i zaatakował mały konwój. Wykonał atak i zatopił idący na czele amerykański statek pasażerski "Chatham" (5600 BRT) wiozący 562 żołnierzy. Później dobił frachtowiec "Arlyn" (3300 BRT) wcześniej uszkodzony przez U-165. 3 września w przesmyku Belle Isle zatopił kanadyjski statek "Donald Steward" (1800 BRT). Wpłynął do Zatoki Św. Wawrzyńca i 7 września zaatakował konwój QS-33 i zatopił 2 statki greckie (razem 9000 BRT) oraz kanadyjski kabotażowiec (1700 BRT). Później zatopił kanadyjską korwetę "Charlottetown" oraz 2 frachtowce. Udało mu się zatopić w sumie 9 statków o łącznej masie 27 283 BRT i 19 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 21 listopada 1942 roku przez samoloty brytyjskiego lotniskowca "Victorious" koło Irlandii.
U-518 - Został zatopiony 22 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Azorów przez amerykańskie eskortowce.
U-519 - Został zatopiony 10 lutego 1943 roku na południowy zachód od Irlandii przez amerykańskie samoloty.
U-520 - Został zatopiony 30 października 1942 roku na wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjskie samoloty.
U-521 - Został zatopiony 2 czerwca 1943 roku na południowy wschód od Baltimore przez amerykański dozorowiec "PC-565".
U-522 - Został zatopiony 23 lutego 1943 roku na południowy zachód od Madery przez brytyjski eskortowiec "Totland".
U-523 - Został zatopiony 25 sierpnia 1943 roku na zachód od Vigo przez brytyjski niszczyciel "Wanderer".
U-524 - Został zatopiony 22 marca 1943 roku na południe od Madery przez alianckie samoloty.
Dane techniczne:
Wodowany: - 1940-42
Wyporność - standardowa 1120 / w zanurzeniu 1232 ton
Prędkość - na powierzchni 18,2 / w zanurzeniu 7,3 węzła
Liczba wyrzutni torped - 6 kal. 533 mm
Uzbrojenie - 1x105, pl. - 1x37, 1x20
Liczebność typu - 55
Zatopionych - 50
Wymiary - dł. - 76,8, szer. - 6,8, zam. - 4,7.
Zasięg - 11 000 Mm (12 węzłów/h), w zan. 63 Mm (4 węzły/h).