t="69">

stat4u

p.s.2001.03.24

S

OKRĘTY PODWODNE

" VII C/41" ( U-69, U-70, U-71, U-72, U-77, U-78, U-79, U-80, U-81, U-82, U-88, U-89, U-90, U-91, U-92, U-93, U-94, U-95, U-96, U-97, U-98, U-132, U-133, U-134, U-135, U-136, U-201, U-202, U-203, U-204, U-205, U-206, U-207, U-208, U-209, U-210, U-211, U-212, U-221, U-222, U-223, U-224, U-225, U-226, U-227, U-228, U-229, U-239, U-231, U-232, U-235, U-236, U-237, U-238, U-239, U-240, U-241, U-242, U-243, U-244, U-245, U-246, U-247, U-248, U-249, U-250, U-251, U-252, U-253, U-254, U-255, U-256, U-257, U-258, U259, U-260, U-261, U-262, U-263, U-264, U-265, U-266, U-267, U-268, U-269, U-270, U-271, U-272, U-273, U-274, U-275, U-276, U-277, U-278, U-279, U-280, U-281, U-282, U-283, U-284, U-285, U-286, U-287, U-288, U-289, U-290, U-291, U-292, U-293, U-294, U-295, U-296, U-297, U-298, U-299, U-300, U-301,  wszystkie do U-1065, U-1101, U-1102, U-1103, U-1104, U-1105, U-1106, U-1107, U-1108, U-1109, U-1110, U-1131, U-1132, U-1161, U-1162, U-1163, U-1164, U-1165, U-1166, U-1167, U-1168, U-1169, U-1170, U-1171, U-1172, U-1191, U-1192, U-1193, U-1194, U-1195, U-1196, U-1197, U-1198, U-1199, U-1200, U-1201, U-1202, U-1203, U-1204, U-1205, U-1206, U-1207, U-1208, U-1209, U-1210, U-1271, U-1272, U-1273, U-1274, U-1275, U-1276, U-1277, U-1278, U-1279, U-1301, U-1302, U-1303, U-1304, U-1305, U-1306, U-1307, U-1308)

Typ średnich okrętów podwodnych z kadłubem naciskotrwałym wykonanym ze stali pancernej Wotan (miękkiej). Miał się stać standardowym, produkowanym seryjnie średnim U-bootem. Jego budowa była taka sama jak typu VII A z niewielkimi modernizacjami. Był o pół metra od typu poprzedniego. Wyrzutnia rufowa torped został umieszczona wewnątrz kadłuba i dzięki temu w morzu mogła być ponownie załadowana.

U-69 - (ex U-99) 13 lutego 1941 roku pod dow. kpt. Josta Metzlera jako nowy okręt w swoim pierwszym rejsie na Atlantyk zatopił 2 brytyjskie statki o łącznej masie 14 100 BRT. W nocy z 23 na 24 lutego 1941 roku wraz z 5-ma innymi U-bootami zaatakował konwój OB-288 i zatopił 1 statek. Powrócił do bazy 3 marca 1941 roku. Na swój drugi rejs wypłynął 18 marca 1941 roku. 21 marca 1941 roku zauważył brytyjski konwój, lecz został odpędzony przez okręty eskorty. 26 marca 1941 roku napotkał konwój OB-302 i nadał o nim meldunek. Płynął dalej za konwojem i 30 marca 1941 roku zatopił jeden statek (3500 BRT). Powrócił do bazy 11 kwietnia 1941 roku. 5 maja 1941 roku okręt udał się na wody Atlantyku Południowego z zadaniem zaminowania portów Takoradi i Lagos na afrykańskim wybrzeżu. 19 maja spotkał się z okrętem zaopatrzeniowym. 21 maja spotkał i zatopił pierwszy statek amerykański zatopiony w tej wojnie "Robin Moor" (5000 BRT). Następnie 27 maja ustawił  miny w Takoradi i 29 maja w Lagos. Brytyjczycy musieli zamknąć oba porty, a na minach zatonął jeden statek (2900 BRT), a jeden został uszkodzony. W połowie czerwca 1941 roku skończyły mu się zapasy paliwa i żywności. 26 czerwca 1941 roku napotkał na północ od Freetown konwój SL-76 i po wystrzeleniu 4 torped zatopił 2 brytyjskie frachtowce "Empire Ability" i "River Lugar" o łącznym tonażu 13 000 BRT. Następnie udał się na Wyspy Kanaryjskie gdzie pobrał paliwo i żywność i w dalszej drodze powrotnej do Lorient nie mając już torped zatopił z działa pokładowego uzbrojony brytyjski statek "Robert L. Holt" (3000 BRT). 8 lipca 1941 roku po 64 dniach w morzu, co było rekordem dla tej klasy jednostki, przybył do St. Nazaire, a dowódca został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Ponownie wypłynął 20 sierpnia 1941 roku. Z uwagi na chorobę dowódcy przerwano patrol i 27 sierpnia 1941 roku okręt powrócił. Pod nowym dowódcą Wilhelmem Zahnem kolejny raz wypłynął 1 września 1941 roku i nie zatapiając żadnego statku powrócił 1 października 1941 roku do bazy.  Kolejny raz wypłynął 30 października 1941 roku. Na skutek awarii i nie zatapiając żadnego statku 8 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 31 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 17 marca 1942 roku. Był to Zahna trzeci patrol bez sukcesów i po powrocie został przeniesiony na inne stanowisko. 12 kwietnia 1942 roku pod wodzą nowego dowódcy Urlicha Grafa wypłynął w rejs na wody amerykańskie. W drodze zatopił z działa żaglowiec amerykański "James E. Newsom" (600 BRT). W pobliżu Trinadadu zatopił norweski zbiornikowiec "Lise" (6800 BRT) oraz mniejszy statek. Przerwał patrol i udał się pod Martynikę ( stacjonowała tam francuska flota z lotniskowcem "Bearn") z misją nie dopuszczenia do zajęcia jej przez amerykanów. 21 maja zatopił tam kanadyjski frachtowiec (1900 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznym tonażu 11 976 BRT i 25 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. 16 sierpnia 1942 roku kolejny raz wypłynął ku brzegom amerykańskim. 10 września postawił miny w Zatoce Chasapeake. Następnie wszedł do Zatoki Św. Wawrzyńca  i popłynął w górę rzeki aż za Matane. 10 października i zatopił kanadyjski frachtowiec "Carolus" (2400 BRT) i popłynął w dół rzeki. W zatoce zatopił kanadyjski prom kolejowy "Caribou" (2200 BRT) z wieloma cywilami na pokładzie. Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznej masie 4597 BRT i 5 listopada 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 17 lutego 1943 roku na wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjski niszczyciel "Viscount".

U-70 - (ex U-100) 23 lutego 1941 roku pod dow. kpt. Joachima Matza (wcześniej "U-59") wypłynął na swój pierwszy patrol bojowy na Atlantyk. 6 marca 1941 roku przybył wezwany przez inny U-boot na trasę konwoju OB-293 i zajął miejsce przed jego czołem. Następnego dnia o świcie zaatakował i uszkodził brytyjski frachtowiec "Delilian (6400 BRT) i prawdopodobnie zbiornikowiec "Athelbeach" (6600 BRT). Potem musiał ratować się zanurzeniem przed atakami brytyjskich eskortowców. Mając jeszcze jedną torpedę w wyrzutni, wyszedł na powierzchnię i wystrzelił ją do holenderskiego zbiornikowca "Mijdrechta" (7500 BRT). Strzał był celny, ale kapitan holenderski zauważył peryskop U-boota i zmienił kurs by go staranować. Wbił się w kiosk niemieckiego okrętu, miażdżąc pomost i peryskopy. Statek popłynął dalej nie doznając wielkiego uszczerbku a U-boot trochę uszkodzony wypłynął na powierzchnię by ocenić straty i w tym momencie został zauważony przez brytyjską korwetę "Camellia", która go zaatakowała zmuszając do alarmowego zanurzenia. Na miejscu pojawiła się korweta "Arbutus", która dalej ścigała okręt obrzucając go bombami głębinowymi. Po obrzyceniu 54 bombami w końcu po kilku godzinach okręt Matza został śmiertelnie raniony. Zalana została część rufowa i stracono panowanie nad nim. Chroniąc się przed zatonięciem szusowano zbiorniki balastowe i okręt wypłynął na powierzchnię, gdzie otworzono zawory denne by zatonął. Załoga ratowała się wyskoczeniem do wody. Brytyjczycy wyłowili dowódcę i 25 członków załogi. 20 Niemców zginęło.

U-71 - (ex U-101) 14 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Waltera Flachsenberga wypłynął na Atlantyk. 24 czerwca zamierzając zaatakować konwój brytyjski HX-133 został obrzucony bombami głębinowymi przez brytyjskie eskortowce i z uszkodzeniami wyszedł na powierzchnię by uciec pod osłoną nocy. Został ostrzelany lecz udało mu się oddalić i dopłynąć do Lorient 2 lipca 1941 roku. Ponownie wyszedł na Atlantyk 2 sierpnia 1941 roku i nie zatapiając żadnego statku powrócił 7 września 1941 roku do bazy. Kolejny raz wypłynął 29 września 1941 roku i nie zatopiwszy żadnego statku 31 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 29 listopada 1941 roku. 5 grudnia 1941 roku po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 18 grudnia 1941 roku i nie zatopiwszy żadnego statku powrócił 21 stycznia 1942 roku. 23 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Tam najpierw zatopił norweski zbiornikowiec "Ranja" (6400 BRT), a potem 20 marca koło przylądka Hatteras amerykański frachtowiec (5800 BRT). Następnego dnia zatopił zbiornikowiec "Dixie Arrow" (8000 BRT) oraz frachtowiec. W drodze powrotnej napotkał i zatopił brytyjski zbiornikowiec "San Gerardo" (12 900 BRT) oraz brytyjski frachtowiec (5800 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 38 894 BRT i 20 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. W czasie tego patrolu pobił nowy rekord dla okrętów tego typu: przebywał w morzu 56 dni i przepłynął 7906 Mm. Kolejny raz na Atlantyk udał się 4 czerwca 1942 roku. 5 czerwca okręt został przyłapany na powierzchni w Zatoce Biskajskiej przez samolot typu Sunderland z 10 Dywizjonu Australijskiego i uszkodzony przez zrzucone przez niego bomby. Jeden marynarz zginął. Niemieckie ścigacze doprowadziły uszkodzony okręt do bazy w La Pallice. Po naprawie uszkodzeń następny raz spróbował 11 czerwca 1942 roku. Po wypłynięciu został wcielony do składu grupy "Endrass" mającej zaatakować konwój HG-84 z Gibraltaru. Znów został uszkodzony i 20 czerwca 1942 roku musiał jednak powrócić. Po powrocie Flachsenberg musiał zdać okręt i objął inne obowiązki. 4 lipca 1942 roku pod nowym dowódcą Hardo Rodlera von Raithberga znowu wypłynął na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Wolf" działającej miedzy Grnlandią a Islandia. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 15 sierpnia powrócił do bazy. Został zatopiony 2 maja 1945 roku w Wilhelmshaven przez własną załogę.

U-72 - (ex U-102) Został zatopiony 2 maja 1945 roku w Bremie przez własną załogę. 

U-77 - 29 maja 1941 roku pod dow. kpt. Heinricha Schondera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Podczas tego patrolu udało mu się zatopić 3 statki o tonażu 11 755 BRT. Powrócił do bazy 7 lipca 1941 roku. Ponownie wyszedł na Atlantyk 2 sierpnia 1941 roku i nie zatapiając żadnego statku powrócił 10 września 1941 roku do bazy. Kolejny raz wypłynął 11 października 1941 roku. Na skutek awarii musiał przerwać rejs i 13 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 10 grudnia 1941 roku. 14 grudnia przygotowując się do przepłynięcia Cieśniny Gibraltarskiej zauważył mały konwój płynący do Freetown. Zaatakował i udało mu się zatopić "Empire Barracuda" (5000 BRT) i uszkodzić zbiornikowiec. Następnie 16 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Na początku 1942 roku u wrót Tobruku uszkodził brytyjski niszczyciel "Kimberley". 12 czerwca 1942 roku zatopił koło Sidi Barani w Egipcie brytyjski niszczyciel "Grove". Został zatopiony 28 marca 1943 roku na wschód od Kartageny przez brytyjskie samoloty.

U-78 - Został zatopiony 16 kwietnia 1945 roku w Pilawie przez radziecką artylerię.

U-79 - 8 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Wolfganga Kaufmanna wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 czerwca 1941 roku dołączył do innych U-bootów atakujących konwój HX-133. Udało mu się uszkodzić brytyjski zbiornikowiec (10 400 BRT). Powrócił do bazy 5 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 21 lipca 1941 roku. Zatopił 26 lipca z konwoju OG-69 brytyjski frachtowiec (2475 BRT). Powrócił do bazy 16 sierpnia 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 4 września 1941 roku, lecz na skutek awarii 19 września powrócił do bazy. Następny raz wypłynął 27 września 1941 roku i 5 października 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Został zatopiony przez własną załogę 23 grudnia 1941 roku na wschód od Tobruku po ataku brytyjskich niszczycieli "Hasty" i "Hotspur" bombami głębinowymi. Uratowano całą załogę. 

U-80 - Podczas prób na Bałtyku eksplodowały na nim akumulatory, skutkiem czego został wycofany z linii i przekształcony na okręt szkolny.  Zatonął 28 listopada 1944 roku na zachód od Piławy na Bałtyku na skutek kolizji.

U-81 - Po przyspieszonych próbach w lipcu 1941 roku pod dow. kpt. Friedricha Guggenberga rozpoczął patrole w pobliżu Murmańska. Na początku sierpnia 1941 roku okręt przybył w rejon Zatoki Kolskiej. Na swój pierwszy rejs na Atlantyk Północny wyruszył 27 sierpnia 1941 roku. Dołączył do grupy "Markgraf" w rejonie Arktyki. 2 września udało mu się zatopić brytyjski frachtowiec (5600 BRT). 2 września zaatakował konwój SC-42 i udało mu się zatopić jeden statek (3300 BRT). 19 września 1941 roku powrócił do bazy. Pierwsza próba przejścia na Morze Śródziemne zakończyła się niepowodzeniem. 30 października okręt został zaatakowany przez Catalinę z 209 Dywizjonu i lekki bombowiec Hudson z 53 Dywizjonu i doznał sporych uszkodzeń. Musiał przerwać rejs i powrócić do bazy. Po pośpiesznym remoncie ponownie wypłynął 5 listopada 1941 roku. 12 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 13 listopada 1941 roku udało mu się przedrzeć przez osłonę brytyjskiej eskadry "Force H" wracającej do Gibraltaru i celnym strzałem torpedowym zatopić brytyjski lotniskowiec "Ark Royal". Otrzymał za ten wyczyn Krzyż Rycerski. Pod koniec listopada wrócił do bazy w La Spezia. Między 13 a 15 kwietnia 1942 roku postawił pole minowe u wejścia do palestyńskiego portu Hajfa. Następnie popłynął pod Bejrut, gdzie zatopił torpedami 2 statki: Francuski trawler pod flagą Vichy "Viking" oraz brytyjski "Caspia" (6000 BRT). W drodze powrotnej pod brzegami Palestyny zatopił jeszcze z działa 7 żaglowców, a jeden staranował. Ostrzelał też elektrownię w Tel Awiwie. Został zatopiony 9 stycznia 1944 roku w Puli na Adriatyku przez amerykańskie samoloty.

U-82 - 11 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Siegfrieda Rollmanna wyszedł na swój pierwszy rejs na Atlantyk Północny. 2 września 1941 roku zaatakował konwój SC-42 i udało mu się zatopić jeden statek "Empire Hudson" (7500 BRT). W drugim ataku na SC-42 10 września zatopił dalsze 3 statki o tonażu 16 900 BRT, w tym brytyjski zbiornikowiec "Bulysses" (7500 BRT) i uszkodził szwedzki statek "Scania" (2000 BRT). W czasie tego patrolu udało mu się zatopić 4 statki o łącznej masie 24 362 BRT i 18 września 1914 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 14 października 1941 roku. Dołączył do stada "Schlagetod". Nocą 21 października udało mu się zaatakować konwój SL-89 i zatopić 2 statki o tonażu 9317 BRT i 19 listopada 1941 roku powrócił do bazy. 19 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 31 stycznia 1942 roku koło Halifaxu zatopił brytyjski niszczyciel "Belmont" (1200 BRT). Następnie zatopił 2 zbiornikowce: brytyjski "Athelcrown" (12 000 BRT) i norweski "Leiesten" (6100 BRT). Został zatopiony 6 lutego 1942 roku przez brytyjskie eskortowce "Rochester" i "Tamarisk" na północny wschód od Azorów. Wracając do Lorient z jedną uszkodzoną torpedą w wyrzutni, 600 Mm od bazy odnalazł konwój OS-18. Czujna eskorta konwoju wyposażona w radar złapała go w pułapkę i zatopił bombami głębinowymi. Zginęła cała załoga. Był to pierwszy U-boot zatopiony na wodach amerykańskich.

U-88 - W maju 1942 roku jako nowy okręt pod dow. kpt. Heino Bohmanaa został skierowany na wody Arktyki. 5 lipca 1942 roku zaatakował rozproszone statki konwoju PQ-17 i zatopił 2 amerykańskie frachtowce: "Carlton" (5100 BRT) oraz uszkodzony wcześniej przez samoloty "Daniel Morgan" (7200 BRT). Został zatopiony 12 września 1942 roku koło Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjski niszczyciel "Faulknor" z osłony konwoju PQ-18.

U-89 - 6 czerwca 1942 roku okręt pod dow. kpt. Dietricha Lohmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Po wypłynięciu został wcielony do składu grupy "Endrass" mającej zaatakować konwój HG-84 z Gibraltaru. 14 czerwca idąc za konwojem został obrzucony bombami głębinowymi przez okręty eskorty i uszkodzony musiał się wycofać. Został skierowany na wody amerykańskie, gdzie 25 lipca koło przylądka Sable udało mu się zatopić z działa kanadyjski trawler rybacki "Lucille M." (54 BRT) i 21 sierpnia 1942 roku po 77 dniach patrolu powrócił do bazy. Po drodze został 3 razy zaatakowany przez alianckie samoloty. Został zatopiony 14 maja 1943 roku na Północnym Atlantyku przez brytyjskie eskortowce.

U-90 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 30 czerwca 1942 roku z Kilonii pod dow. kpt. Hansa-Jurgena Oldorpa. Wszedł w skład grupy "Wolf", działającej między Grenlandią a Islandią. 24 lipca 1942 roku na wschód od Nowej Fundlandii, gdy szykował się do ataku został przyłapany na powierzchni przez kanadyjski niszczyciel "St. Croix" z eskorty konwoju ON-113. Niszczyciel zapędził U-boota pod wodę i przeprowadził 3 dobrze zaplanowane ataki bombami głębinowymi. U-90 eksplodował pod wodą i zatonął wraz z całą załogą. 

U-91 - 15 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Heinza Walkerlinga wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się zatopić kanadyjski niszczyciel "Ottawa" (1375 BRT) i 6 października 1942 roku powrócił do bazy. 14 września 1942 roku zatopił w zatoce Św.Wawrzyńca kanadyjski niszczyciel "Ottawa" w czasie ataku na konwój ON-127. Został zatopiony 25 lutego 1944 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjskie eskortowce.

U-92 - 12 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Adolfa Oelricha wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 25 września 1942 roku powrócił do bazy. 

U-93 - Oddany do służby 30 lipca 1940 roku . Był pierwszym okrętem tej serii. W swój pierwszy rejs na Atlantyk pod dow. kpt. Clausa Kortha (wcześniej "U-57") popłynął 5 października 1940 roku. 14 października 1940 roku napotkał idący z Wysp Brytyjskich konwój OB-227 i po kilku nieudanych atakach zatopił tylko brytyjski frachtowiec "Hurunui" (9300 BRT), wcześniej powiadamiając o spotkaniu inne U-booty. 17 października napotkał inny konwój i po początkowych niecelnych strzałach w końcu zatopił 2 statki. Powrócił do bazy 25 października 1940 roku. Wypłynął na Atlantyk 7 listopada 1940 roku. Pod koniec listopada 1940 roku został naprowadzony na konwój SC-11 jednak nie dopisało mu szczęście. 15 grudnia 1940 roku powrócił jako pierwszy okręt któremu nie udało się w patrolu zatopić ani jednego statku. Po powrocie stojąc przy nabrzeżu został trafiony bombą przez jeden z nielicznych brytyjskich bombowców, co opóźniło jego zdolność bojową do stycznia 1941 roku. Ponownie wypłynął na Atlantyk 11 stycznia i 29 stycznia 1941 roku trafił na konwój SC-19 i podał jego pozycję do dowództwa. Następnie zaatakował i zatopił 3 statki o łącznym tonażu 21 300 BRT, w tym brytyjski zbiornikowiec "W.B. Walker" (10 000 BRT). Na początku lutego 1941 roku napotkał konwój SC-20 i zatopił z niego jeden statek (2700 BRT). 10 lutego 1941 roku został zbombardowany przez samolot typu Whitley z 502 dywizjonu CC, co spowodowało jego powrót do Lorient 13 lutego 1941 roku . Naprawa trwała 3 miesiące. 3 maja 1941 roku ponownie wypłynął na Atlantyk i 20 maja wraz z innymi U-bootami zaatakował konwój HX-126 i spowodował pożar na 2600-tonowym brytyjskim zbiornikowcu. 3 czerwca 1941 roku gdy pobierał paliwo ze statku zaopatrzeniowego "Belchem" ten został zatopiony, a U-boot po pewnym czasie wziął na pokład całą jego 50 osobową załogę i wziął kurs do bazy. 6 czerwca zauważył konwój i powiadomił o nim dowództwo. Powrócił do bazy 9 czerwca 1941 roku. 12 lipca 1941 roku wypłynął na Południowy Atlantyk, lecz nie udało mu się zatopić żadnego statku i 21 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. Pod dowództwem nowego kapitana Horsta Elfe 23 grudnia 1941 roku wypłynął na Atlantyk. Został zatopiony 15 stycznia 1942 roku na północ od Madery przez brytyjski niszczyciel "Hesperus" z eskorty konwoju SL-97. Niszczyciel na pełnej prędkości staranował U-boota. Taran wyrzucił Elfa i kilku ludzi którzy przebywali w kiosku do morza i zablokował pokrywę włazu uniemożliwiając załodze opuszczenie okrętu. Dopiero w ostatniej chwili udało im się wywarzyć właz i wyskoczyć do morza z tonącego U-93. Wyłowiono 40 niemieckich marynarzy. 6 zgineło.

U-94 - Jako nowy okręt pod dow. kpt. Herberta Kuppischa wyszedł 20 listopada 1940 roku na Atlantyk. 2 grudnia zauważył konwój brytyjski i zameldował o tym dowództwu. Następnie wynurzył się i zaatakował posyłając na dno 2 brytyjskie frachtowce o ogólnym tonażu 12 700 BRT. Powrócił do bazy 31 grudnia 1940 roku. 9 stycznia 1941 roku wypłynął ponownie na Atlantyk i zatopił dwa statki z konwoju SC-19. Powrócił do bazy 19 lutego 1941 roku. Ponownie wyszedł w morze 29 marca 1941 roku. W nocy z 3 na 4 kwietnia 1941 roku wraz z innymi U-bootami zaatakował konwój SC-26 i zatopił brytyjski parowiec (5400 BRT). Następnie płynąc do Cieśniny Duńskiej zatopił norweski zbiornikowiec "Lincolm Ellsworth" (5600 BRT). Powrócił do bazy 18 kwietnia 1941 roku. 1 maja 1941 roku ponownie wypłynął na Atlantyk i 7 maja powiadomił dowództwo o zauważonym konwoju OB-318. Następnie zaatakował z zanurzenia zatapiając statki "Ixion" (10 300 BRT) i statek norweski (5700 BRT). Potem został odpędzony przez okręty eskorty, które rzuciły 89 bomb głębinowych. Bomby dokonały małych uszkodzeń, a mimo to okręt nadal patrolował. 19 maja 1941 roku natrafił na konwój HX-126 i zawiadomił dowództwo. Czekając na inne U-booty popłynął za konwojem i 20 maja jako pierwszy ze stada ruszył do ataku. Dwie torpedy zatopiły dwa statki ze środka konwoju. Jeszcze później po południu zatopił "John P. Pedersen" (6100 BRT). 24 maja 1941 roku otrzymał rozkaz wzięcia udziału w zasadzce na okręty brytyjski ścigające pancernik "Bismarck". Powrócił do bazy 6 czerwca 1941 roku. 12 lipca 1941 roku wypłynął na Południowy Atlantyk, lecz nie udało mu się zatopić żadnego statku i 16 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. Już z nowym dowódcą Otto Itesa 2 września 1941 roku wypłynął na Atlantyk. Dołączył na południe od Islandii do grupy U-bootów "Branderburg". W drodze 15 września napotkał i zatopił 3 statki (dwa brytyjski i jeden grecki) o masie 16 477 BRT. 1 października 1941 roku napotkał i zatopił brytyjski zbiornikowiec "San Florentino" (12 800 BRT). Podczas tego rejsu udało mu się zatopić 4 statki o masie 29 319 BRT i 9 października 1941 roku powrócił do bazy na Bałtyku oddając okręt na remont i modernizację. Kolejny raz po remoncie na Atlantyk wypłynął 12 stycznia 1942 roku. Nie zatopiwszy żadnego statku na skutek awarii 30 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 12 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. W drodze zatopił frachtowiec oraz trawler "Northern Princess". U wejścia do Nowego Yorku zatopił brazylijski pasażersko-towarowy statek "Caryu" (5200 BRT). Zatopił jeszcze jeden statek i w drodze powrotnej Zaatakował konwój ON-77 uszkadzając zbiornikowiec brytyjski "Imperial Transport". Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznej masie 14 442 BRT i 2 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Ites został udekorowany Krzyżem Rycerskim. Na swój kolejny rejs na Atlantyk wyruszył 14 maja 1942 roku. Wszedł w skład grupy "Hecht". 11 maja w nocy zaatakował konwój ON-92 i zatopił frachtowiec (5600 BRT). Następnej nocy ponownie zaatakował i zatopił kolejne 2 frachtowce (łącznie 8900 BRT). 9 czerwca zaatakował konwój ON-100 i zatopił 2 frachtowce o łącznej masie 11 600 BRT. Udało mu się zatopić 5 statków o łącznym tonażu 25 502 BRT i 30 maja 1942 roku ciężko uszkodzony po atakach eskorty konwoju powrócił do bazy. W remoncie spędził 41 dni. 2 sierpnia 1942 roku ponownie wypłynął na wody amerykańskie. Patrolował w Cieśninie Nawietrznej na Karaibach. 28 sierpnia został zauważony na powierzchni przez amerykańską łódź latającą typu Catalina, która go zbombardowała uszkadzając wały napędowe, co zmniejszyło jego prędkość do 11 węzłów. W rejonie Kingstonu na Jamajce dopadła go kanadyjska korweta "Oakville" wezwana przez amerykański samolot. Korweta 2 razy staranowała niemiecki okręt. Ites wydał rozkaz zatopienia okrętu i opuszczenia pokładu. Kanonierka w tym czasie staranowała go po raz trzeci i U-94 zatonął. Zdołano wyłowić tylko 24 Niemców. 

U-95 - 20 listopada 1940 roku pod dow. kpt. Gerda Schreibera jako nowy okręt wyszedł w swój pierwszy rejs na Atlantyk. Po przybyciu na miejsce łowów zatopił jeden statek aliancki a jeden uszkodził. Powrócił do bazy 6 grudnia 1940 roku. 16 grudniu 1940 roku wypłynął ponownie i został sprowadzony na konwój HX-90 i zatopił uszkodzony wcześniej przez "U-47" statek "Conch" (8400 BRT). Następnie zatopił jeszcze brytyjski frachtowiec (12 800 BRT). Powrócił do bazy 14 stycznia 1941 roku. Ponownie wypłynął 16 lutego 1941 roku. W nocy z 23 na 24 lutego 1941 roku wraz z 5-ma innymi U-bootami zaatakował konwój OB-288 i zatopił 3 statki o łącznej masie 13 900 BRT. 1 marca 1941 roku wezwany przez inny U-boot zaatakował brytyjski konwój HX-109 koło Szkocji i zatopił 2 statki o łącznym tonażu 11 100 BRT. Powrócił do bazy 19 marca 1941 roku. Ponownie wypłynął 12 kwietnia 1941 roku i po zatopieniu jednego statku (4873 BRT) powrócił 13 maja 1941 roku do bazy. Ponownie wypłynął na Atlantyk 30 czerwca 1941 roku. Powrócił do bazy 31 lipca 1941 roku nie zatapiając żadnego statku. Kolejny raz wypłynął 26 sierpnia 1941 roku. Ponownie nie zatapiając żadnego statku powrócił do bazy 20 września 1941 roku. Ponownie wypłynął 19 listopada 1941 roku. 27 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Został zatopiony na drugi dzień koło Almerii przez holenderski okręt podwodny "O-21". Schreiber zauważył w ciemnościach jakiś okręt podwodny i ustawił się do ataku. Nie był pewien czy nie jest to niemiecki albo włoski okręt więc wysłał aktalny świetlny sygnał rozpoznawczy. Holender na nieznany sygnał ustawił się rufą i odpalił torpedy. Pierwsza chybiła, ale druga rozerwała U-boota na strzępy. Po podpłynięciu do szczątków holenderski okręt wyłowił Schreidera i8 ludzi jego załogi, reszta zginęła.

U-96 - 4 grudnia 1940 roku pod dow. kpt. Heinricha Lehmanna-Willenbrocka wyszedł z Niemiec w swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Po południu 11 grudnia 1940 roku wpadł w środek dużego konwoju HX-92 i zatopił brytyjski frachtowiec "Rotorua" (10 900 BRT). Następnie ścigał konwój i zatopił jeszcze 3 statki o łącznej masie 15 200 BRT. 14 grudnia posłał na dno statek (11 000 BRT) i frachtowiec (5100 BRT). 18 grudnia wykrył i ostatnimi torpedami zaatakował konwój OB-259. Udało mu się jedynie uszkodzić brytyjski zbiornikowiec (10 000 BRT). Powrócił do Lorient 29 grudnia 1940 roku i po zaledwie 12 dniach postoju 9 stycznia 1941 roku wyszedł z powrotem na Atlantyk. 16 stycznia przybył w rejon Rockall Bank i jeszcze tego samego dnia zatopił brytyjski parowiec (14 118 BRT), a następnego dnia drugi (14 935 BRT). Jednak wystrzelał wszystkie torpedy i 22 stycznia powrócił do Lorient. 1 lutego 1941 roku ponownie wypłynął i na południe od Islandii zatopił brytyjski zbiornikowiec "Clea" (8100 BRT) oraz frachtowiec. Następnie wraz z "U-103" jeszcze zbiornikowiec "Arthur F. Corwin". W połowie lutego poszukując konwoju OB-287 napotkał i zatopił samotny statek brytyjski "Scottish Standart" (7000 BRT). W nocy z 23 na 24 lutego wraz z 5-ma innymi U-bootami zaatakował konwój OB-288 i zatopił 3 statki o łącznym tonażu w tym uzbrojony parowiec "Huntingdon" (11 000 BRT). Powrócił do bazy 28 lutego 1941 roku. Ponownie wypłynął 12 kwietnia 1941 roku. 28 kwietnia 1941 roku zaatakował konwój HX-121 i zatopił 3 statki o łącznym tonażu 27 300 BRT w tym dwa zbiornikowce: brytyjski "Oilfield" (8500 BRT) i norweski "Caledonia" (9900 BRT) oraz brytyjski frachtowiec "Port Hardy" (8900 BRT). Później zatopił jeszcze jeden i z bilansem 4 statków o masie 30 227 BRT powrócił 22 maja 1941 roku do bazy. Kolejny raz na Atlantyk wypłynął 19 czerwca 1941 roku. 6 lipca 1941 roku natknął się na brytyjski frachtowiec "Anselm" (6000 BRT) wiozący 1200 żołnierzy w otoczeniu kilku okrętów eskorty. Zaatakował i udało mu się go zatopić. Zginęło 254 żołnierzy. Kontratak eskorty wyrządził poważne szkody na U-boocie, ale udało mu się umknąć. Powrócił do bazy 9 lipca 1941 roku. Kolejny raz wyszedł na Atlantyk 2 sierpnia 1941 roku. Udało mu się zatopić jeden statek (5954 BRT). Powrócił do bazy 12 września 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 27 października 1941 roku. 31 października zaatakował płynący do Sierra Leone konwój  i udało mu się zatopić holenderski frachtowiec (5998 BRT) i po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne 6 grudnia 1941 roku mocno uszkodzony przez brytyjskie bomby powrócił do bazy. 31 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. U wrót Halifaksu w Nowej Szkocji zatopił w sumie 5 statków o łącznej masie 25 464 BRT, w tym brytyjski zbiornikowiec "Kars" (9000 BRT) i powrócił do bazy 23 marca 1942 roku. Po powrocie Willenbrock został awansowany na dowódcę 9 Flotylli w Brescie. Pod nowym dowództwem Hansa-Jurgena Hellriegela 23 kwietnia 1942 roku ponownie wypłynął na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 1 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 24 sierpnia 1942 roku znowu wypłynął na Atlantyk, tym razem w rejon Arktyki. Zatopił w sumie podczas rejsu 4 statki o łącznej masie 15 959 BRT i 5 października powrócił do bazy. Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Wilhelmshaven przez amerykańskie samoloty.

U-97 - 19 lutego 1941 roku pod dow. kpt. Udo Heilmanna (poprzednio "U-24") wyszedł z Niemiec w swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. 24 lutego 1941 roku zaatakował nad ranem brytyjski konwój OB-289 i zatopił zbiornikowiec "British Gunner" (6400 BRT) i 2 frachtowce oraz uszkodził zbiornikowiec (9700 BRT). Na początku marca 1941 roku nie mając już torped dostał zadanie obserwacji meteorologicznej. Powrócił do bazy 7 marca 19141 roku. Ponownie wypłynął 20 marca 1941 roku. Zatopił 3 statki o łącznej masie 20 500 BRT i 10 kwietnia 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 2 maja 1941 roku. W maju 1941 roku wracając z patrolu na którym udało mu się zatopić 3 statki o łącznym tonażu 17 852 BRT, został skierowany do postawienia zasadzki na brytyjskie okręty ścigające pancernik "Bismarck". Powrócił do bazy 30 maja 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 2 lipca 1941 roku i nie zatapiając żadnego statku powrócił do bazy 8 sierpnia 1941 roku. Następny raz wypłynął 20 września 1941 roku i 27 września 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. W październiku na Morzu Śródziemnym zatopił 2 kabotażowce o łącznym tonażu 2000 BRT. Pod nowym dowódcą Friedrichem Burgelem w czerwcu 1942 roku zatopił pod Hajfą 3 statki żeglugi przybrzeżnej o łącznym tonażu 4000 BRT. 4 sierpnia został poważnie uszkodzony na skutek ataku lotniczego. Zdołał dowlec się do bazy, ale jego remont ciągnął się miesiącami. Został zatopiony 16 czerwca 1943 roku na zachód od Haify przez australijskie samoloty.

U-98 - 13 marca 1941 roku pod dow. kpt. Roberta Gysae'a wyszedł z Niemiec w swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. W nocy z 3 na 4 kwietnia 1941 roku wraz z innymi U-bootami zaatakował konwój SC-26 i zatopił 2 brytyjskie statki. Dodał do tego jeszcze 2 statki i powrócił z pierwszego patrolu z wynikiem 15 588 BRT. Powrócił do bazy 14 kwietnia 1941 roku. 5 maja 1941 roku ponownie wypłynął na Atlantyk. W maju 1941 roku zatopił brytyjski krążownik pomocniczy "Salopian" (10 500 BRT). 20 maja wraz z innymi U-bootami zaatakowała konwój HX-126 i zatopił frachtowiec (5400 BRT) i uszkodził inny. Następnie już bez torped został skierowany na obserwację do Zatoki Biskajskiej. Powrócił do bazy 29 maja 1941 roku. Na Atlantyk ponownie wypłynął 23 czerwca 1941 roku. W lipcu 1941 roku posłał na dno 2 statki alianckie o łącznym tonażu 10 842 BRT. Powrócił do bazy 23 lipca 1941 roku. Ponownie wyszedł na Atlantyk 31 sierpnia 1941 roku. 16 września udało mu się zatopić jeden statek (4392 BRT) z konwoju SC-42 i 26 września 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 29 października 1941 roku. Nie zatapiając żadnego statku 29 listopada 1941 roku powrócił do bazy. 18 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Zatopił brytyjski frachtowiec (5298 BRT) i powrócił do bazy 27 lutego 1942 roku. Drugi raz na wody amerykańskie pod wodzą nowego dowódcy Wilhelma Schulze'a wypłynął 31 marca 1942 roku. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 6 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie został skierowany 14 lipca 1942 roku. 9 sierpnia postawił pole minowe u wejścia do Jacksonville. Następnie udał się w pobliże przylądka Hatteras. Nie zatopił żadnych statków i 15 września 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Schulza za brak wyników odsunięto go od dowództwa i skierowano do innych zadań. Został zatopiony 19 listopada 1942 roku na zachód od Gibraltaru przez brytyjskie samoloty.

U-132 - We wrześniu 1941 roku został skierowany do służby na wodach Arktyki. Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Ernsta Vogelsanga 15 stycznia 1942 roku. 29 stycznia u wejścia do portu w Reikjawiku storpedował i uszkodził amerykańską kanonierkę "Alexander Hamilton" (2200 BRT), tak poważnie, że musiał ją dobić niszczyciel. Inny niszczyciel tak uszkodził U-boota, że musiał on przerwać patrol i wracać do bazy. Powrócił do bazy 8 lutego 1942 roku. Jego remont trwał 4 miesiące. Następnym razem został skierowany na wody amerykańskie i wypłynął 3 czerwca 1942 roku. Po wypłynięciu został wcielony do składu grupy "Endrass" mającej zaatakować konwój HG-84 z Gibraltaru. 14 czerwca idąc za konwojem został obrzucony bombami głębinowymi przez okręty eskorty i uszkodzony musiał się wycofać. Odmówił powrotu i naprawienia szkód i skierował się na wody kanadyjskie do Zatoki Św. Wawrzyńca, gdzie dotarł 1 lipca przez Przesmyk Cabota. Wszedł do ujścia rzeki Św. Wawrzyńca i 6 lipca zaatakował konwój QS-15 topiąc 2 frachtowce o łącznej pojemności 6000 BRT. W drugim ataku zatopił kolejny statek o tonażu 4300 BRT. Następnie jeszcze przez 2 tygodnie patrolował zatokę i zatopił 20 lipca brytyjski frachtowiec "Frederika Lenson" (4400 BRT) z konwoju QS-19. Następnie uciekł przed eskortowcami na pełne morze. Koło Halifaksu zatopił jeszcze brytyjski frachtowiec "Pacific Pionier" (6700 BRT). W sumie udało mu się zatopić 5 statków o łącznym tonażu 21 350 BRT i 16 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji. Został zatopiony 5 listopada 1942 roku na południowy wschód od przylądka Farnel przez brytyjskie samoloty.

U-133 - 22 października 1941 roku pod dow. kpt. Hermanna Hesse wypłynał na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 26 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 16 grudnia 941 roku. 21 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 17 stycznia 1942 roku w rejonie Cyranejki na Morzu Śródziemnym zatopił płynący w konwoju na Maltę brytyjski niszczyciel "Gurkha". Zatonął 14 marca 1942 roku po wyjściu z bazy w Salaminie. Nowy, niedoświadczony dowódca Eberhard Mohr wpakował okręt na obronne pole minowe. Nikt z załogi nie przeżył.

U-134 - Na przełomie 1941 i 42 roku pod dow. kpt. Rudolfa Schendela stacjonował na północy Norwegii w porcie Kirkenes. W styczniu 1942 roku zatopił frachtowiec (5100 BRT) z konwoju PQ-7. W pierwszy rejs dalekomorski wyruszył na wody amerykańskie 11 czerwca 1942 roku. 5 lipca dopłynął do brzegów północnej Florydy. Następnie wpłynął do Zatoki Meksykańskiej. Nie zatopił żadnego statku i 29 lipca 1942 roku powrócił do Francji. Został zatopiony 24 sierpnia 1943 roku w zatoce Biskajskiej przez brytyjskie samoloty.

U-135 - Na swój pierwszy rejs pod dow. kpt. Friedricha-Hermanna Praetoriusa na wody amerykańskie wypłynął 24 grudnia 1941 roku. W drodze powrotnej udało mu się zatopić frachtowiec belgijski "Gandia" (9626 BRT) i 31 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 22 lutego 1942 roku wyszedł patrolować wody koło Norwegii. Powrócił do bazy 3 kwietnia 1942 roku. 26 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. W drodze zatopił brytyjski frachtowiec "Qu'Appelle". Wracając zatopił norweski frachtowiec "Pleasantville" (4500 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznym tonażu 11 676 BRT i 5 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 8 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk. Przekraczając Zatokę Biskajską został zaatakowany przez brytyjskie samoloty. Od ognia ich broni maszynowej zginęło 2 ludzi z załogi. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i z powodu awarii spowodowanej atakiem eskortowców konwoju ON-122, 3 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 15 lipca 1943 roku na zachód od Afryki przez brytyjskie eskortowce.

U-136 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Heinricha Zimmermanna 22 stycznia 1942 roku. 16 lutego w pobliżu Rockall Bank zatopił brytyjski statek "Empire Comet" (6900 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznej masie 8739 BRT w tym dwie korwety: "Arbutus" i "Spikenard" i 1 marca 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem wypłynął na wody amerykańskie 24 marca 1942 roku. 18 kwietnia zaatakował i uszkodził amerykański zbiornikowiec "Axtell J. Byles" (9000 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 3 statków o łącznym tonażu 12 707 BRT i 20 maja 1942 roku powrócił do bazy. 30 czerwca 1942 roku wypłynął na swój ostatni rejs. Wysłano go na wody Atlantyku Południowego. Wszedł tam w skład grupy "Hai" (Rekin). 10 lipca 1942 wraz z innymi okrętami grupy zaatakował konwój OS-33 i został zatopiony na zachód od Madery przez brytyjskie eskortowce "Spey" i "Pelican" oraz niszczyciel WFr. "Leopard". Atakowany bombami głębinowymi okręt poszedł na dno wraz z całą załogą. 

U-201 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Adalberta Schnee (wcześniej "U-6" i "U-60") z Bergen 29 kwietnia 1941 roku. 8 maja 1941 roku natrafił na konwój OB-318. Nim zdążył zaatakować sam stał się atakowanym. Po kilku godzinach i wytrzymaniu wybuchów kilkudziesięciu bomb głębinowych z małymi tylko uszkodzeniami udało mu się oddalić i kontynuować patrol. Powrócił do bazy 18 maja 1941 roku z 1,5 zatopienia (9800 BRT) na koncie. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 8 czerwca 1941 roku i nie zatapiając ani jednego statku powrócił do bazy 19 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 14 sierpnia 1941 roku. 19 sierpnia 1941 roku zatopił z konwoju OG-71 2 brytyjskie frachtowce o masie 5000 BRT. W nocy z 22 na 23 sierpnia ponownie zaatakował konwój i zatopił 2 frachtowce o tonażu 2800 BRT. Na patrolu tym udało mu się zatopić 4 statki o łącznym tonażu 7825 BRT i 27 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. 18 września 1941 roku kolejny raz wypłynął na wody Arktyki. 21 września zatopił 3 statki z konwoju OG-74 o tonażu 4500 BRT. 26 września zaatakował konwój HG-73 i zatopił frachtowiec (2500 BRT) i statek "Springbank". 27 września wystrzelił wszystkie torpedy i zatopił frachtowiec (3100 BRT). Na patrolu tym udało mu się zatopić aż 6 statków o tonażu 15 193 BRT i 30 września 1914 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 29 października 1941 roku. Nie zatapiając żadnego statku 9 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz, tym razem na wody amerykańskie wypłynął 24 marca 1942 roku. 17 kwietnia wykrył i uszkodził argentyński zbiornikowiec (7500 BRT). U brzegów stanu Georgii udało mu się w sumie zatopić 3 frachtowce o łącznym tonażu 15 313 BRT i 11 maja 1942 roku powrócił do bazy. 27 czerwca 1942 roku wypłynął w rejs na wody Atlantyku Południowego. Wszedł tam w skład grupy "Hai" (Rekin). W drodze na południe odnalazł i zatopił 6 lipca potężny frachtowiec brytyjski "Avila Star" (14 500 BRT). 4 dni później na zachód od Madery wykrył konwój OS-33, sprowadzając na niego pozostałe okręty grupy. Sam zatopił z konwoju 4 statki o łącznej pojemności 26 000 BRT, w tym 3 frachtowce i zbiornikowiec "British Yeoman" (7000 BRT). Za dotychczasowe osiągnięcia przyznano mu drogą radiową Krzyż Rycerski z Dębowymi Liśćmi. Ostatnią torpedą zatopił brytyjski trawler do zwalczania okrętów podwodnych "Laertes" (500 BRT). W sumie zatopił 6 statków o łącznym tonażu 41 036 BRT i powrócił 8 sierpnia 1942 roku. Po powrocie Schnee został awansowany na stanowisko pierwszego oficera sztabowego przy Donitzu i odszedł z okrętu. Został zatopiony 17 lutego 1943 roku na wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjski niszczyciel "Fame".

U-202 - 17 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Hansa-Heinza Lindera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił w tym patrolu żadnego statku i powrócił do bazy 23 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 11 sierpnia 1941 roku. Udało mu się zatopić 2 statki o łącznym tonażu 2210 BRT. Powrócił do bazy 17 września 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 16 października 1941 roku. Podczas rejsu zatopił z konwoju SC-52 2 statki o masie 10 456 BRT i 12 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął z Brestu 13 grudnia 1941 roku i po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne powrócił do bazy 27 grudnia 1941 roku. Kolejny raz, tym razem na wody amerykańskie wypłynął 1 marca 1942 roku. Udało mu się zatopić jeden statek o tonażu 5249 BRT i 26 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 27 maja 1942 roku. Jego zadaniem było wysadzić na amerykańskim brzegu agentów Abwehry. 22 czerwca zatopił frachtowiec neutralnej Argentyny "Rio Tercero" (4900 BRT). W ostatnim dniu czerwca zatopił jeszcze amerykański statek "City of Birmingham" (5900 BRT). Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 2 statki o łącznym tonażu 10 725 BRT i 25 lipca 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 1 czerwca 1943 roku na południowy wschód od przylądka Farvel przez brytyjski eskortowiec "Starling".

U-203 - 2 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Rolfa Mutzelburga (wcześniej "U-10") wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 20 czerwca 1941 roku płynąc na swoją pozycję dozoru zauważył amerykański pancernik "Texas". Chciał go zaatakować lecz pancernik okazał się być szybszy i po 148 milach pościgu musiał zrezygnować. 23 czerwca natrafił na konwój HX-133 400 Mm na południe od Grenlandii i zawiadomił o tym dowództwo. 24 czerwca otrzymał dopiero zgodę na zaatakowanie konwoju. Swoją pierwszą salwą w wojnie zatopił norweski frachtowiec "Soloy" (4400 BRT). Tego samego dnia zaatakował też drugi konwój w tym rejonie - OB-336 i zatopił 2 frachtowce - brytyjski "Kinross" (5000 BRT) i holenderski "Schie" (2000 BRT). Powrócił do bazy 29 czerwca 1941 roku. Ponownie wypłynął na Atlantyk 10 lipca 1941 roku. Zatopił 26 lipca z konwoju OG-69 brytyjski parowiec (1500 BRT), a następnie 28 lipca dołożył jeszcze dwa małe frachtowce (łącznie 2800 BRT). W czasie tego rejsu zatopił 3 statki o łącznej masie 4305 BRT. Powrócił do bazy 31 lipca 1941 roku. Następnym razem wypłynął 20 września 1941 roku. Dołączył do stada "Schlagetod". 25 września zaatakował konwój HG-73 zatapiając w sumie 3 statki o tonażu 7658 BRT. 30 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 26 grudnia 1941 roku ale tym razem na wody amerykańskie. Zatopił w sumie 2 statki ( w tym jeden portugalski ) o masie 1977 BRT i 29 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 12 marca 1942 roku. Udało mu się w sumie zatopić 2 statki o łącznym tonażu 14 232 BRT i 30 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie wypłynął 3 czerwca 1942 roku. Patrolował w rejonie Trinidadu. W drodze 16 i 28 czerwca zatopił 3 frachtowce o łącznej masie 16 000 BRT. Na miejscu 11 lipca zatopił panamski zbiornikowiec "Stanvac Palembang" (10 000 BRT). 15 lipca Mutzelburg otrzymał od Donitza Dębowe Liście do Krzyża Rycerskiego. W sumie udało mu się zatopić 5 statków o łącznym tonażu 32 985 BRT i 29 lipca 1942 roku powrócił do Francji. Został zatopiony 25 kwietnia 1942 roku na wschód od przylądka Farvel przez brytyjskie samoloty z lotniskowców eskortowych.

U-204 - 24 maja 1941 roku wypłynął z Niemiec pod dow. kpt. Waltera Kella wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się zatopić 2 statki o łącznej masie 7900 BRT i 28 czerwca 1941 roku powrócił do bazy. Wypłynął ponownie na Atlantyk 21 lipca 1941 roku. 2 sierpnia 1941 roku zauważył na zachód od Brestu konwój SL-81 i powiadomił o nim dowództwo. 4 sierpnia zaatakował i zatopił brytyjski frachtowiec "Kumasian" (5000 BRT). 19 sierpnia 1941 roku zaatakował konwój OG-71 i zatopił z niego niszczyciel norweski "Bath". Z braku paliwa musiał wracać do Francji. W sumie na tym patrolu zatopił 2 statki o tonażu 5982 BRT. Powrócił do bazy 21 sierpnia 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 20 września 1941 roku. Po zatopieniu 2 statków o masie 9902 BRT, w tym zbiornikowiec "Inverlee" (9200 BRT). 9 października 1914 roku został zatopiony w rejonie Tangieru przez brytyjski eskortowiec "Rochester". Zginęła cała załoga.

U-205 - 24 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Franza-Georga Reschkego wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wykonywał zadania głównie eskortowe. Powrócił do bazy 26 sierpnia 1941 roku. Następnie wypłynął 23 września 1941 roku. Na skutek uszkodzeń spowodowanych przez samolot z osłony konwoju HG-73 nie zatopiwszy żadnego statku 2 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 3 listopada 1941 roku. 11 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 16 czerwca 1942 roku na południe od Krety przedarł się przez osłonę brytyjskiego konwoju wracającego do Aleksandrii i celna serią torped zatopił brytyjski lekki krążownik "Hermione". Został zatopiony 17 lutego 1943 roku na północny zachód od Derny przez brytyjskie samoloty i niszczyciel "Paladin".

U-206 - 30 września 1941 roku pod dow. kpt. Herberta Opitza wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 14 października u wejścia do Cieśniny Gibraltarskiej zatopił brytyjską korwetę "Fleur de Lys" z osłony konwoju OG-75, która zatonęła z większością załogi. Następnie frachtowiec (3000 BRT). W sumie zatopił 2 statki o łącznej masie 4006 BRT i 28 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 29 listopada 1941 roku z portu St. Nazaire. Wychodząc z portu wszedł na miny i zatonął wraz z całą załogą. Brytyjczycy mylnie podali później że został zatopiony 30 listopada 1941 roku na zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.

U-207 - 24 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Fritza Meyera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 10 września 1941 roku zaatakował konwój SC-42 i udało mu się zatopić 2 statki o tonażu 9600 BRT. Został zatopiony 11 września 1941 roku na południowy wschód od Grenlandii przez brytyjskie niszczyciele "Leamington" i "Veteran". O godz.15.00 niemiecki okręt został zauważony z odległości 7 Mm z pomostów niszczycieli. Atak nastąpił bardzo szybko i po 3 atakach 21 bombami głębinowymi niemiecki okręt nie dał znaku życia. Zginęła cała załoga.

U-208 - 29 września 1941 roku pod dow. kpt. Alfreda Schliepera wypłynął w swój pierwszy rejs na Atlantyk. W drodze powrotnej zatopił brytyjski frachtowiec (3900 BRT). 2 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Drugi raz wypłynął z Brestu 3 grudnia 1941 roku z zadanie przejścia na Morze Śródziemne. Udało mu się przejść Zatokę Biskajską i słuch po nim zaginął. Później dopiero ustalono, że został zatopiony 7 grudnia 1941 roku na zachód od Gibraltaru przez brytyjskie niszczyciel "Hesperus" i "Harvester". Zginęła cała załoga.

U-209 - W lutym 1942 roku pod dow. kpt. Heinricha Brodda rozpoczął służbę na wodach Arktyki. Został zatopiony 19 maja 1943 roku na południowy wschód od Grenlandii przez brytyjskie fregaty "Jed" i "Sennen".

U-210 - 18 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Rudolfa Lemcke wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 6 sierpnia 1942 roku został zauważony z odległości 2000 metrów przez kanadyjski niszczyciel "Assiniboine" z eskorty konwoju SC-94. Niszczyciel oddał jeden strzał z działa 120 mm i ruszył do ataku. Pocisk dziwnym trafem przebił paliwowy zbiornik balastowy, uniemożliwiając U-bootowi zanurzenie. Niemiecki okręt nie miał wyboru i musiał próbować szybką ucieczkę we mgle. Podczas pościgu oba okręty gęsto się ostrzeliwały. Na niszczycielu zginął jeden marynarz trafiony pociskiem z działka przeciwlotniczego, a na U-210 pociski 120 mm zniszczyły całkiem kiosk zabijając jego dowódcę. Następnie niszczyciel staranował podwójnie niemiecki okręt i obrzucił bombami głębinowymi. Nie widząc innego  wyjścia Niemcy otworzyli zawory denne i zatopili okręt wyskakując do morza. Brytyjczycy wyłowili 37 członków niemieckiej załogi. 

U-211 - 26 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Karla Hause wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk w rejon Arktyki. Udało mu się zatopić "Essa Williamsburg" (11 237 BRT) oraz wspólnie z U-608 bazę wielorybniczą "Hektoria" i tankowiec "Empire Moonbeam". W sumie zaliczono mu razem 21 560 BRT i 6 października 1942 roku powrócił do bazy. 17 grudnia 1942 roku zatopił na Atlantyku brytyjski niszczyciel "Firedrake". Został zatopiony 19 listopada 1943 roku na wschód od Azorów przez brytyjskie samoloty.

U-212 - Został zatopiony 21 lipca 1944 roku na południe od Brighton w kanale La Manche przez brytyjskie eskortowce.

U-221 - Został zatopiony 27 września 1943 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie samoloty.

U-222 - Zatonął 2 września 1942 roku w porcie w Gdyni na skutek zderzenia.

U-223 - 30 marca 1944 roku na północ od Sycylii zatopił brytyjski niszczyciel "Laforey". Następnie sam został zatopiony przez brytyjskie niszczyciele.

U-224 - Został zatopiony 13 stycznia 1943 roku na zachód od Algieru przez kanadyjska korweta "Ville de Quebec".

U-225 - Został zatopiony 21 lutego 1943 roku na północnym Atlantyku przez amerykański eskortowiec "Spencer" podczas ataku na aliancki konwój ON-166.

U-226 - Został zatopiony 6 listopada 1943 roku na wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjskie eskortowce "Woodcock" i "Starling".

U-227 - Został zatopiony 30 kwietnia 1943 roku na południowy wschód od Wysp Owczych przez brytyjskie samoloty.

U-229 - Został zatopiony 22 września 1943 roku na południowy wschód od przylądka Farvel przez brytyjski niszczyciel "Keppel".

U-230 - Został zatopiony przez własną załogę 21 sierpnia 1944 roku na redzie w Tulonia po tym jak odniósł ciężkie uszkodzenie na skutek kolizji.

U-231 - Został zatopiony 13 stycznia 1944 roku na północny wschód od Azorów przez brytyjskie samoloty.

U-232 - Został zatopiony 8 lipca 1943 roku na zachód od Porto w Portugalii przez amerykańskie samoloty.

U-235 - Został zatopiony 14 maja 1943 roku w Kilonii przez aliancie samoloty. 

U-237 - Został zatopiony 4 kwietnia 1945 roku w Kilonii przez aliancie samoloty. 

U-238 - Został zatopiony 9 lutego 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-240 - Został zatopiony 16 maja 1944 roku na Morzu Norweskim przez norweskie samoloty.

U-241 - Został zatopiony 18 maja 1944 roku na Morzu Norweskim przez norweskie samoloty.

U-242 - Został zatopiony 30 kwietnia 1944 roku koło Irlandii przez brytyjskie niszczyciele.

U-243 - Został zatopiony 8 lipca 1944 roku na zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.

U-246 - Został zatopiony 29 marca 1945 roku na kanale La Manche przez brytyjski eskortowiec "Duckworth".

U-247 - Został zatopiony 1 września 1944 roku w kanale La Manche przez kanadyjskie fregaty.

U-248 - Został zatopiony 16 stycznia 1945 roku na Atlantyku Północnym przez amerykańskie eskortowce.

U-250 - Został zatopiony 30 lipca 1944 roku w Zatoce Fińskiej przez radzieckie dozorowce.

U-251 - W kwietniu 1942 roku pod dow. kpt. Heinricha Timma został skierowany na wody Arktyki. Na początku czerwca 1942 roku wysłano go na patrol w północny rejon Cieśniny Duńskiej. Został zatopiony 19 kwietnia 1945 roku w Kattegat przez alianckie samoloty.

U-252 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Kaia Lerchena 26 marca 1942 roku. Podczas rejsu okręt wysadził agenta niemieckiego na Islandii. Następnie przeprowadził rekonesans w Zatoce Duńskiej, gdzie zatopił norweski frachtowiec (1400 BRT). Został zatopiony 14 kwietnia 1942 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjski eskortowiec "Stork" i korwetę "Vetch" z osłony konwoju płynącego do Gibraltaru. Zginęła cała załoga.

U-253 - Został zatopiony 23 września 1942 roku na północny wschód od Islandii przez brytyjskie samoloty. 

U-254 - 14 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Hansa Gilardone wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się po drodze zatopić jeden statek (1218 BRT) i 19 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 8 grudnia 1942 roku na południowy wschód od Grenlandii przez brytyjskie samoloty.

U-255 - W czerwcu 1942 roku został skierowany pod dow. kpt. Reinharta Reche na wody Arktyki. 3 lipca 1942 roku zaatakował z zanurzenia konwój PQ-17, lecz nie trafił, a eskorta zaatakowała go i obrzuciła ok. 40 bombami głębinowymi. Od 5 lipca w ciągu kilku dni zatopił 3 statki z konwoju PQ-17 o łącznej pojemności 18 400 BRT oraz dobił holenderski "Paulus Potter" (7200 BRT) uszkodzony wcześniej przez lotnictwo. 

U-256 - 28 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Odo Loewe wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Ze względu na awarię spowodowaną bombami głębinowymi zrzuconymi przez eskortowce konwoju ON-122 24 sierpnia, musiał przerwać rejs i 3 września 1942 roku powrócił do bazy w Lorient. Uszkodzenia okazały się na tyle duże, że okręt musiał zostać wycofany z linii, a załoga przeniesiona została na inny okręt.

U-257 - Został zatopiony 24 lutego 1944 roku na Atlantyku Północnym przez kanadyjską fregatę "Waskesiu".

U-258 - Został zatopiony 20 maja 1943 roku na północnym Atlantyku przez brytyjskie samoloty.

U-259 - 29 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Klausa Kopke wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 5 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 15 listopada 1942 roku na północ od Algieru przez brytyjskie samoloty.

U-261 - Został zatopiony 15 września 1942 roku na południe od Wysp Owczych przez brytyjskie samoloty.

U-263 - Zatonął 20 stycznia 1944 roku w rejonie La Rochelle po wejściu na minę.

U-264 - Został zatopiony 19 lutego 1944 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjskie eskortowce.

U-265 - Został zatopiony 3 lutego 1943 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty podczas ataku na konwój HX-224.

U-266 - Został zatopiony 14 maja 1943 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjskie samoloty.

U-267 - Został zatopiony 4 maja 1945 roku w zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-268 - Został zatopiony 19 lutego 1943 roku na zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.

U-269 - Został zatopiony 25 lutego 1944 roku na kanale La Manche przez brytyjskie eskortowce.

U-270 - Został zatopiony 12 lub13 sierpnia 1944 roku na zachód od La Rochelle przez brytyjskie samoloty.

U-271 - Został zatopiony 28 stycznia 1944 roku na zachód od Limerick w Irlandii przez amerykańskie samoloty.

U-272 - Zatonął 12 listopada 1942 roku koło Helu na skutek zderzenia.

U-273 - Został zatopiony 19 maja 1943 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-274 - Został zatopiony 23 października 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie niszczyciele "Duncan" i "Vidette".

U-275 - 24 grudnia 1943 roku na Atlantyku Północnym zatopił amerykański niszczyciel "Leary". Zatonął 10 czerwca 1945 roku na kanale La Manche po wejściu na minę.

U-277 - Został zatopiony 1 maja 1944 roku na południowy zachód od Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Fencer".

U-279 - Został zatopiony 4 października 1943 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-280 - Został zatopiony 16 listopada 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-282 - Został zatopiony 29 października 1943 roku na południowy wschód od Grenlandii przez brytyjskie niszczyciele.

U-283 - Został zatopiony 11 lutego 1944 roku na północny zachód od Wysp Owczych przez kanadyjskie samoloty.

U-284 - Został zatopiony 21 grudnia 1943 roku przez własną załogę na południowy wschód od Grenlandii po ciężkim uszkodzeniu przez brytyjskie samoloty.

U-285 - Został zatopiony 15 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-286 - Został zatopiony 22 kwietnia 1945 roku w Zatoce Kolskiej przez radziecki niszczyciel "Karl Libknecht". 

U-287 - Zatonął 16 maja 1945 roku u ujścia Łaby po wejściu na minę.

U-288 - Został zatopiony 3 kwietnia 1944 roku na południowy wschód od Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Tracker".

U-289 - Został zatopiony 31 maja 1944 roku na południowy zachód od Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjski niszczyciel "Milne".

U-290 - Został zatopiony 4 maja 1945 roku w rejonie Flensburgu.

U-292 - Został zatopiony 27 maja 1944 roku na północ od Szetlandów przez samoloty alianckie.

U-296 - Został zatopiony 22 marca 1945 roku w Kanale Północnym przez brytyjskie samoloty. 

U-297 - Został zatopiony 6 grudnia 1944 roku w rejonie Orkadów przez brytyjskie eskortowce.

U-300 - Został zatopiony 22 lutego 1945 roku w rejonie Kadyksu przez brytyjskie trałowce.

U-301 - Został zatopiony 21 stycznia 1943 roku na zachód od Bonifacio na Korsyce przez brytyjski okręt podwodny "Sahib".

U-302 - Został zatopiony 6 kwietnia 1944 roku na północny zachód od Azorów przez brytyjską fregatę "Swale".

U-303 - Został zatopiony 21 maja 1943 roku na południe od Tulonu przez brytyjski okręt podwodny "Sickle".

U-304 - Został zatopiony 28 maja 1943 roku na południowy wschód od Grenlandii przez brytyjskie samoloty.

U-305 - 20 września 1943 roku na południe od Islandii zatopił brytyjski niszczyciel "St. Croix". Został zatopiony 17 stycznia 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-306 - Został zatopiony 31 października 1943 roku na północny wschód od Azorów przez brytyjski niszczyciel "Whitehall" i korwetę "Geranium".

U-307 - Został zatopiony 29 kwietnia 1945 roku w rejonie Murmańska przez francuską fregatę "Loch Insh".

U-308 - Został zatopiony 4 czerwca 1943 roku na południowy wschód od Wysp Owczych przez brytyjski okręt podwodny "Truculent".

U-309 - Został zatopiony 16 lutego 1945 roku w rejonie Moray Firth przez kanadyjską fregatę "St. John".

U-311 - Został zatopiony 24 kwietnia 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez kanadyjskie samoloty. 

U-314 - Został zatopiony 30 stycznia 1944 roku na Morzu Barentsa przez brytyjskie niszczyciele "Whitehall" i "Meteor" podczas ataku na konwój JW-56B.

U-316 - Został zatopiony 2 maja 1945 roku w bazie w Travemunde przez własną załogę.

U-317 - Został zatopiony 26 czerwca 1944 roku na północ od Szetlandów przez brytyjskie samoloty.

U-319 - Został zatopiony 15 lipca 1944 roku na południowy zachód od przylądka Lindesnes w Norwegii przez brytyjskie samoloty.

U-320 - Został zatopiony 7 maja 1945 roku na zachód od Bergen przez brytyjskie samoloty.

U-321 - Został zatopiony 2 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Irlandii przez polskie samoloty z Dyw. 304.

U-322 - Został zatopiony 25 listopada 1944 roku na zachód od Szetlandów przez brytyjską fregatę "Ascension".

U-323 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Nordenham przez własną załogę.

U-325 - Zaginał 30 kwietnia 1945 roku na kanale La Manche.

U-326 - Zaginał w kwietniu 1945 roku koło Irlandii.

U-327 - Został zatopiony 27 lutego 1945 roku w zachodniej części kanału La Manche przez brytyjskie eskortowce.

U-329 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Bremie przez brytyjskie samoloty.

U-331 - 2 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Hansa-Dietricha von Tiesenhausena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Zapasy uzupełnił w hiszpańskim Kadyksie. Na skutek awarii musiał 19 sierpnia 1941 roku powrócić do bazy. Następny raz wypłynął 24 września 1941 roku i 30 września 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Bazował na greckiej wyspie Salaminie. Był pierwszym okrętem, który wypłynął w drugi patrol śródziemnomorski z zadaniem wyładowania i ewakuowania grupy niemieckich komandosów, którzy mieli wysadzić brytyjski pociąg w okolicy Ras Gibeisa w Libii. Po wysadzeniu na brzeg Brytyjczycy wyłapali całą grupę. 25 listopada 1941 roku przedostał się przez osłonę eskadry Aleksandryjskiej w rejonie Sollum i w doskonale przeprowadzonym ataku torpedowym zatopił brytyjski pancernik "Barham". Zginęło 862 Brytyjczyków. Następnie zszedł na rekordową głębokość 270 metrów. Za zatopienie pancernika von Tiesenhaus został odznaczony Krzyżem Rycerskim. W kwietniu 1942 roku zaminował wejście do Bejrutu, lecz na jego miny nie wszedł żaden statek. W ciągu kilku następnych dni zatopił kilka żaglowców, oraz zniszczył pociskami z działa elektrownię w Bejrucie. 9 sierpnia 1942 roku został zbombardowany przez aliancki samolot i musiał przejść remont w bazie La Spezia. Został zatopiony 17 listopada 1942 roku na zachód od Algieru przez samoloty z brytyjskiego lotniskowca "Formidable".

U-332 - 30 października 1941 roku pod dow. kpt. Johannesa Liebe wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne ( uszkodzenia na skutek bombardowania )16 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na Atlantyk wyszedł 27 stycznia 1942 roku. Na skutek awarii musiał powrócić do bazy 8 lutego 1942 roku. 17 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. U brzegów przylądka Hatteras zatopił 3 statki: czteromasztowy szkuner amerykański (700 BRT), jugosłowiański frachtowiec (5000 BRT) i amerykański zbiornikowiec "Australia" (11 600 BRT). 18 marca zatopił amerykański frachtowiec "Liberator" (7700 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznej masie 25 125 BRT i 10 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 24 maja 1942 roku. Zaraz po przybyciu na miejsce patrolu został zbombardowany i musiał wracać do Francji. W drodze powrotnej udało mu się zatopić 2 samotne frachtowce o łącznym tonażu 10 738 BRT: amerykański "Raphael Semmes"  i portugalski "Leonidas M.". 1 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 2 maja 1943 roku w rejonie przylądka Finisterre przez brytyjskie samoloty.

U-333 - W swój pierwszy rejs bojowy wypłynął 27 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Petera Cremera z zadaniem operowania na wodach amerykańskich. Na początku stycznia 1942 roku wystrzelił 4 torpedy do amerykańskiego zbiornikowca, ale fatalna pogoda sprawiła że chybiły. 31 stycznia napotkał i przez pomyłkę zatopił niemiecki statek "Spreewald" (5100 BRT). Zatopił w sumie 3 statki o masie 14 045 BRT i 9 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Cremer stanął przed sądem polowym za zatopienie własnego statku i został uniewinniony. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 30 marca 1942 roku. Udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznym tonażu 13 596 BRT i 26 maja 1942 roku powrócił do bazy. 1 sierpnia 1942 roku wypłynął na Południowy Atlantyk. Wszedł tam w skład grupy "Blicher". Z powodu awarii wału przwoburtowej śruby, spowodowanej atakiem eskortowców konwoju SL-118, musiał przerwać patrol i 24 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 31 lipca 1944 roku na zachód od Wysp Scylli przez brytyjskie eskortowce "Starling" i "Loch Killin".

U-334 - W marcu 1942 roku pod dow. kpt. Hilmara Siemona rozpoczął służbę na wodach Arktyki. 4 lipca 1942 roku natrafił na opuszczony frachtowiec "William Hooper" (7200 BRT) z konwoju PQ-17 i zatopił go. 5 lipca 1942 roku zatopił kolejny statek z konwoju PQ-17, wcześniej uszkodzony przez samoloty "Earlston" (7200 BRT). Musiał jednak przerwać polowanie ponieważ został pomyłkowo zbombardowany przez niemiecki samolot. Bomby wyrządziły spore straty i okręt musiał wracać do bazy w Norwegii. Został zatopiony 14 czerwca 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie eskortowce "Pelican" i "Jed".

U-335 - 31 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Hansa-Hermana Pelknera wypłynął z Kilonii na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Miał za zadanie penetrować i szukać nowych szlaków na zachód. 3 sierpnia 1942 roku na północny zachód od Szetlandów został zaatakowany przez brytyjski okręt podwodny "Saracen", który czekał na niego w zasadzce. Brytyjski okręt wystrzelił torpedy z odległości 3000 metrów i 2 z nich trafiły. Uratowano tylko jednego członka załogi, który akurat w momencie wybuchu znajdował się w kiosku i został wyrzucony do morza.

U-336 - Został zatopiony 4 października 1943 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-337 - Został zatopiony 15 stycznia 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-338 - Został zatopiony 20 września 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-339 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Wilhelmshaven przez własną załogę.

U-340 - Został zatopiony 1 listopada 1943 roku w rejonie Gibraltaru przez brytyjski eskortowiec "Fleetwood" i niszczyciele "Active" i "Witherington".

U-341 - Został zatopiony 19 września 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez kanadyjskie samoloty.

U-342 - Został zatopiony 17 kwietnia 1944 roku na południowy zachód od Islandii przez kanadyjskie samoloty.

U-343 - Został zatopiony 10 marca 1944 roku na południe od Sardynii przez brytyjską fregatę "Mull".

U-344 - Został zatopiony 22 sierpnia 1944 roku koło Wyspy Niedźwiedziej przez radziecki niszczyciel "Dierzkij" płynący w osłonie konwoju. Lub 24 sierpnia 1944 roku przez alianckie eskortowce.

U-346 - Na skutek katastrofy w rejonie Helu zatonął 20 września 1943 roku.

U-347 - Został zatopiony 17 lipca 1944 roku na zachód od Narviku przez brytyjskie samoloty.

U-348 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Hamburgu przez brytyjskie samoloty.

U-349 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku we wschodniej części Zatoki Flensburskiej przez własną załogę.

U-350 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Hamburgu przez brytyjskie samoloty.

U-351 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku we wschodniej części Zatoki Flensburskiej przez własną załogę.

U-352 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Hellmuta Kroninga 15 stycznia 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 26 lutego 1942 roku. 17 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 8 maja wszedł śmiało do Zatoki Onslow w Karolinie Północnej. Został zatopiony 9 maja 1942 roku w rejonie przylądka Lookout przez amerykański ścigacz "Icarus". U-boot pierwszy zaatakował, lecz jego torpeda nie trafiła. Kanonierka zrzuciła serię bomb głębinowych, co wywołało na niemieckim okręcie spore szkody i zmusiły go do wynurzenia i samozatopienia. Wyratowano 33 ludzi, a 13 zginęło od ognia amerykańskiego zaraz po wynurzeniu. 

U-353 - Został zatopiony 16 października 1942 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjski niszczyciel "Fama".

U-354 - Został zatopiony 22 lub 25 sierpnia 1944 roku na południowy zachód od Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Vindex".

U-355 - W czerwcu 1942 roku został skierowany pod dow. kpt. Guntera La Baume na wody Arktyki. W lipcu 1942 roku atakował wraz z innymi U-bootami konwój PQ-17 i  zatopił z niego brytyjski frachtowiec (5100 BRT). Został zatopiony 1 kwietnia 1944 roku na południowy zachód od Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjskie eskortowce.

U-356 - Został zatopiony 27 grudnia 1942 roku na północ od Azorów przez kanadyjski niszczyciel "St. Laurent" oraz kanonierki.

U-357 - Został zatopiony 26 grudnia 1942 roku na północny zachód od Irlandii przez brytyjskie niszczyciele "Hesperus" i "Vanessa".

U-358 - Został zatopiony 1 marca 1944 roku na północ od Azorów przez brytyjskie eskortowce.

U-359 - Został zatopiony 28 lipca 1943 roku na Morzu Karaibskim przez amerykańskie samoloty.

U-360 - Został zatopiony 2 kwietnia 1944 roku na północny zachód od Hammerfestu przez brytyjski niszczyciel "Keppel".

U-361 - Został zatopiony 17 lipca 1944 roku na zachód od Narviku przez brytyjskie samoloty.

U-362 - Został zatopiony 5 września 1944 roku na Morzu Karskim przez radziecki trałowiec "T-116".

U-364 - Został zatopiony 30 stycznia 1944 roku na zachód od Bordeaux przez brytyjskie samoloty.

U-365 - Został zatopiony 13 grudnia 1944 roku na Morzu Barentsa przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Campania".

U-366 - Został zatopiony 5 marca 1944 roku na północ od Hammerfestu przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Chaser".

U-367 - Zatonął 15 marca 1945 roku koło Helu po wejściu na minę.

U-370 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku we wschodniej części Zatoki Flensburskiej przez własną załogę.

U-371 - 5 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Heindicha Drivera wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 czerwca 1941 roku dołączył do innych U-bootów atakujących konwój HX-133. Zatopił norweski frachtowiec "Vigrid" (4800 BRT). Powrócił do bazy 1 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął na Południowy Atlantyk 23 lipca 1941 roku. Zatopił na tym patrolu tylko 2 statki 27 lipca z konwoju OG-69 o łącznej masie 13 984 BRT i 18 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. Następny raz wypłynął 16 września 1941 roku i 27 września 1941 roku jako pierwszy U-boot przeszedł na Morze Śródziemne. Został zatopiony 4 maja 1944 roku na północny wschód od Bougie w Algierii przez alianckie eskortowce.

U-372 - 9 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Heinza-Joachima Neumanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 4 sierpnia 1941 roku zatopił 2 statki o łącznej masie 8341 BRT z konwoju SL-81. 13 sierpnia powrócił do bazy. Następny raz wypłynął 10 września 1941 roku. Udało mu się zatopić statek "Baron Pentland" (3410 BRT) i 13 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 13 listopada 1941 roku. 8 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. W czerwcu 1942 roku zatopił cenną dla Brytyjczyków bazę okrętów podwodnych "Medway" (14 650 BRT). 4 sierpnia 1942 roku w rejonie Jaffy został dostrzeżony przez brytyjski samolot typu Wellington z 221 Dywizjonu RAF, który zrzucił flary i natychmiast wezwał do pomocy niszczyciele "Zulu" i "Sikh". Niszczyciele po dokładnym namierzeniu U-boota rozpoczęły planowe bombardowanie bombami głębinowymi. Niemiecki okręt wymknął się tym zabiegom, ale gdy tylko się wynurzył został dostrzeżony i zmuszony ogniem 120 mm dział do ponownego zanurzenia. Po południu do ataków przyłączyły się jeszcze brytyjskie niszczyciele "Croome" i "Tetcott". W końcu o godz.13.30 na wpół zmasakrowany U-372 wyszedł na powierzchnię, a załoga dokonała samozatopienia. Brytyjczycy podjęli z morza wszystkich członków jego załogi oraz agenta którego miał wysadzić na brzeg palestyński. 

U-373 - 2 września 1941 roku pod dow. kpt. Paula-Karla Loesera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 2 października 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 30 października 1941 roku. Na skutek awarii i nie zatapiając żadnego statku 21 listopada 1941 roku powrócił do bazy. 25 grudnia 1941 roku wypłynął w misji konwojowej. Powrócił 15 stycznia 1942 roku. Kolejny raz wypłynął 1 marca 1942 roku, tym razem na wody amerykańskie. Udało mu się w sumie zatopić 2 frachtowce o łącznym tonażu 9867 BRT  i 14 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 19 maja 1942 roku. Jego zadaniem było zaminowanie wejścia do Zatoki Delaware. Zadanie wykonał 11 czerwca. Na minach tych zatonął tylko amerykański holownik "John R. Williams" (400 BRT). Następnie przeszedł pod przylądek Hatteras, ale tu nie miał już szczęścia i nie topiąc żadnego statku 8 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 6 sierpnia 1942 roku ponownie wypłynął na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 4 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 8 czerwca 1944 roku na zachód od Brestu przez brytyjski samolot typu "Liberator" pod dowództwem por. Moore'a.

U-374 - 29 września 1941 roku pod dow. kpt. Unno von Fischela wypłynął z Kilonii na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 50 Mm na południe od Przylądka Race udało mu się zatopić brytyjski frachtowiec "King Malcolm" (5120 BRT). Następnie napotkał konwój SC-52 i podążył jego śladem. Z braku paliwa 11 listopada 1914 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 6 grudnia 941 roku. 10 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Podczas przechodzenia przez Cieśninę Gibraltarską został wykryty przez brytyjskie okręty. Podczas obrony 11 grudnia zatopił patrolowiec "Rosabelle" (500 BRT) i trawler "Lady Shirley". Został zatopiony 12 stycznia 1942 roku na wschód od Sycylii na Morzu Śródziemnym przez brytyjski okręt podwodny "Unbeaten".

U-375 - 12 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Jurgena Konenkampa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 6 grudnia podjął pierwszą nieudaną próbę przejścia przez cieśninę Gibraltarską, lecz został odpędzony przez brytyjską obronę. Ponownie spróbował i 9 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Został zatopiony 30 lipca 1943 roku na północny zachód od Malty przez amerykański dozorowiec "PC-624".

U-376 - Pod dow. kpt. Friedricha-Karla Marksa pełnił służbę na początku roku 1942 na wodach Arktyki. W marcu 1942 roku zatopił statek z konwoju PQ-13.  Na początku czerwca 1942 roku wysłano go na patrol w północny rejon Cieśniny Duńskiej. Został zatopiony 10 kwietnia 1943 roku na zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.

U-377 - W lutym 1942 roku został wysłany pod dow. kpt. Otto Koehlera na wody Arktyki. Miał tam bezpośrednio wspierać działania pancernika "Tirpitz". W czasie pełnienia zadań został przez pomyłkę zaatakowany przez niemieckie samoloty i poważnie uszkodzony. Zaginął po 15 stycznia 1944 roku w rejonie Azorów.

U-378 -  W marcu 1942 roku pod dow. kpt. Alfreda Hoschatta rozpoczął służbę na wodach Arktyki. 8 października 1943 roku na Atlantyku Północnym działając w grupie okrętów "Rossbach" zatopił polski niszczyciel "Orkan" broniący konwoju SG-143. Został zatopiony 20 października 1943 roku na północ od Azorów przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Core".

U-379 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 25 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Paula-Hugo Kettnera. Wszedł w skład grupy "Wolf", działającej między Grenlandią a Islandią. 8 sierpnia działając już w grupie "Steinbrink" w świetle dnia zaatakował od czoła z głębokości peryskopowej konwój SC-94. Trafił i zatopił 2 frachtowce: amerykański i brytyjski o łącznej masie 8904 BRT.  Został wykryty i zatopiony 9 sierpnia 1942 roku koło Grenlandii przez brytyjską korwetę "Dianthus" z eskorty konwoju SC-94. Kettner zanurzył się błyskawicznie, ale nie udał mu się manewr ucieczki. Został wygoniony na powierzchnię serią bomb głębinowych. Gdy tylko się wynurzył został staranowany i obrzucany bombami. Zmusiło go to do samozatopienia U-boota. Po opuszczeniu go przez załogę został jeszcze trzykrotnie staranowany i wielokrotnie ostrzelany nim poszedł na dno. Brytyjczycy wyłowili jedynie 5 członków niemieckiej załogi. 

U-380 - 22 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Josefa Rothera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się zatopić jeden statek (2994 BRT) i 7 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 11 marca 1944 roku w Tulonie przez amerykańskie samoloty.

U-381 - Został zatopiony 19 maja 1943 roku na wschód od Grenlandii przez brytyjski niszczyciel "Duncan".

U-382 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Wilhelmshaven przez własną załogę.

U-383 - Został zatopiony 1 sierpnia 1943 roku na zachód od Brestu przez brytyjskie samoloty.

U-384 - Został zatopiony 19 marca 1943 roku na zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty strzegące tras  konwojowych.

U-385 - Został zatopiony 11 sierpnia 1944 roku na zachód od La Rochelle przez brytyjskie samoloty i eskortowce.

U-386 - Został zatopiony 19 lutego 1944 roku na północ od Azorów przez brytyjską fregatę "Spey".

U-387 - Został zatopiony 9 września 1944 roku w Zatoce Kolskiej przez radziecki niszczyciel "Żywuczij" ktory staranował go i zatopił gdy płynął na powierzchni, lub przez brytyjski dozorowiec.

U-388 - Został zatopiony 20 czerwca 1943 roku na południowy wschód od Grenlandii przez brytyjskie samoloty.

U-389 - Został zatopiony 5 października 1943 roku w cieśninie Duńskiej przez brytyjskie samoloty.

U-390 - Został zatopiony 5 lipca 1944 roku w Zatoce Sekwańskiej przez brytyjskie eskortowce.

U-391 - Został zatopiony 13 grudnia 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-392 - Został zatopiony 16 marca 1944 roku w cieśninie Gibraltarskiej przez brytyjskie niszczyciele i eskortowce.

U-393 - Został zatopiony 4 maja 1945 roku we wschodniej części Zatoki Flensburskiej przez własną załogę.

U-394 - Został zatopiony 2 września 1944 roku na południowy wschód od wyspy Jan Mayen przez brytyjskie eskortowce.

U-396 - Został zatopiony 23 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Szetlandów przez brytyjskie samoloty.

U-397 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku we wschodniej części Zatoki Flensburskiej przez własną załogę.

U-398 - Zaginął po 17 kwietnia 1945 roku na Atlantyku.

U-399 - Został zatopiony 26 marca 1945 roku w rejonie przylądka Lizard w Kornwalii przez brytyjski eskortowiec "Duckworth".

U-400 - Został zatopiony 17 lutego 1944 roku na południe od Irlandii przez brytyjską fregatę "Nyasaland".

U-401 - Oddany do służby w kwietniu 1941 roku. Próby okrętu zakończyły się w ciągu 90 dni w Oslofiord. 9 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Gero Zimmermanna wypłynął z Trondheim na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Został zatopiony 3 sierpnia 1941 roku na południe od Irlandii przez alianckie eskortowce. Brytyjskie niszczyciele "St. Albans" i "Wanderer" z eskorty konwoju SL-81 obrzuciły go celną serią bomb. Okręt zatonął wraz z całą załogą.

U-402 - 26 października 1941 roku pod dow. kpt. Siegfrieda von Forstnera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 9 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 11 stycznia 1942 roku znowu wypłynął na Atlantyk w rejon Arktyki. W drodze16 stycznia zauważył konwój wojskowy i wystrzelił salwę torped uszkadzając liniowiec "Llangibby Castle" (12 000 BRT) z tysiącem żołnierzy na pokładzie, zabijając 26 ludzi. Potem czekał na jego wyjście z portu portugalskiego Horta, gdzie zawinął dla naprawienia uszkodzenia. Gdy statek wypłynął oddał do niego salwę torped, ale chybił i został odpędzony przez eskortę. Nadal jedna uparcie podążał za liniowcem. I tym razem też nie zatopiwszy żadnego statku 11 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem wypłynął na wody amerykańskie 26 marca 1942 roku. W ciągu tygodnia przebywania w rejonie przylądka Hatteras zatopił tylko jeden statek. Następnie udał się ku wybrzeżom Północnej Karoliny i tu zatopił radziecki zbiornikowiec "Aszchabad" (5300 BRT) oraz jacht "Cythera" (1000 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznym tonażu 11 135 BRT i 20 maja 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 16 czerwca 1942 roku. 14 lipca w pobliżu przylądka Hatteras został zbombardowany i odniósł uszkodzenia, które zmusiły go do przerwania patrolu i powrotu do bazy. 5 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji. Został zatopiony 13 października 1943 roku na północ od Azorów przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Card".

U-403 - W lutym 1942 roku pod dow. kpt. Heinza-Ehlerta rozpoczął służbę na wodach Arktyki. Na początku kwietnia 1942 roku zatopił brytyjski "Empire Howard" (7000 BRT) z konwoju PQ-14. Został zatopiony 17 sierpnia 1943 roku w rejonie Dakaru w Senegalu przez brytyjskie i francuskie samoloty.

U-404 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Otto von Bulowa 17 stycznia 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 1 lutego 1942 roku. 14 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Koło Halifaxu zatopił amerykański frachtowiec (5100 BRT). Koło Nowego Yorku zatopił najpierw amerykański frachtowiec (7600 BRT) a potem chilijski parowiec "Tolten" (1900 BRT). 16 marca zatopił brytyjski zbiornikowiec "San Demetrio". Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznej masie 22 653 BRT i 3 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy.  Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 6 maja 1942 roku. W drodze do rejonu patrolowania na Wschodnim Wybrzeżu zatopił 3 statki: 2 amerykański frachtowce po 5500 BRT i neutralny statek szwedzki "Anna (1300 BRT). Koło przylądka Hatteras 24 czerwca zatopił jugosłowiański frachtowiec (3300 BRT). Tego samego dnia wykrył konwój  i zatopił z niego 2 frachtowce: "Nordal" i "Manuela". W drodze powrotnej do bazy napotkał jeszcze i zatopił samotny norweski frachtowiec "Moldanger" (6800 BRT). Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 7 statków o łącznym tonażu 31 061 BRT, co było rekordowym osiągnięciem i 14 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 23 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. 26 września 1942 roku na północnym Atlantyku zatopił brytyjski niszczyciel "Veteran" (1120 BRT) i 13 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 28 lipca 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal w zatoce Biskajskiej przez alianckie samoloty.

U-405 - W lutym 1942 roku pod dow. kpt. Rolfa-Heinricha Hopmanna rozpoczął służbę na wodach Arktyki. Został zatopiony 1 listopada 1943 roku na południowy zachód od Azorów przez amerykański niszczyciel "Borie".

U-406 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 5 maja 1942 roku pod wodzą kpt. Horsta Dieterichsa. Wszedł w skład grupy "Hecht". Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 1 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 9 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Wszedł tam w skład grupy "Blucher". 19 sierpnia zaatakował konwój SL-118 i udało mu się zatopić brytyjski frachtowiec "City of Manila" (7452 BRT) i 8 października powrócił do bazy.  Został zatopiony 18 lutego 1944 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjską fregatę "Spey".

U-407 - 15 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Ernsta-Urlich Brueller wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 9 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 19 września 1944 roku na Morzu Kreteńskim przez polski niszczyciel "Garland".

U-408 - W maju 1942 roku jako nowy okręt pod dow. kpt. Reinharda von Hymmen został skierowany na wody Arktyki.  Na początku czerwca 1942 roku wysłano go na patrol w północny rejon Cieśniny Duńskiej. Został zatopiony 5 listopada 1942 roku na północ od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-409 - 18 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Hansa-Ferdinanda Massmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk z Kilonii. Podczas patrolu bomby lotnicze uszkodziły mu peryskop zmuszając do powrotu. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 9 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 12 lipca 1943 roku na południowy wschód od Algerii przez brytyjski niszczyciel "Inconstant".

U-410 - 27 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Kurta Sturma wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 28 października 1942 roku powrócił do bazy. 18 lutego 1944 roku pod Anzio zatopił brytyjski krążownik "Penelope". Został zatopiony 11 marca 1944 roku w Tulonie przez amerykańskie samoloty.

U-411 - 18 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Gerharda Litterscheida wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 30 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 15 albo 20 listopada 1942 roku na zachód od Gibraltaru przez brytyjskie niszczyciele.

U-412 - Został zatopiony 22 października 1942 roku na północny wschód od Wysp Owczych przez brytyjskie samoloty.

U-413 - 20 lutego 1944 roku w rejonie północnej Kornwalii zatopił brytyjski niszczyciel "Warwick". Został zatopiony 20 sierpnia 1944 roku na południe od Brighton w kanale La Manche przez brytyjskie niszczyciele.

U-414 - Został zatopiony 25 maja 1943 roku w rejonie Oranu przez brytyjską korwetę "Vetch".

U-415 - 24 grudnia 1943 roku na północnych trasach konwojowych zatopił brytyjski niszczyciel "Hurricane". Został zatopiony 14 lipca 1944 roku koło Brestu po wejściu na minę.

U-416 - Został zatopiony 30 marca 1943 roku koło Bornholmu po wejściu na minę. Został podniesiony i wrócił do służby 4 października 1943 roku. Zatonął 12 grudnia 1944 roku na północ od Piławy na skutek zderzenia z niemieckim trałowcem "M-203".

U-417 - Został zatopiony 11 czerwca 1943 roku na północny zachód od Wysp Owczych przez brytyjskie samoloty.

U-418 - Został zatopiony 1 czerwca 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-419 - Został zatopiony 8 października 1943 roku przez alianckie samoloty na Północnym Atlantyku, gdzie działając w ramach grupy "Rossbach" zaatakował aliancki konwój SG-143.

U-420 - Został zatopiony 26 października 1943 roku przez kanadyjskie samoloty na Północnym Atlantyku.

U-422 - Został zatopiony 4 października 1943 roku na północny zachód od Azorów przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Card".

U-423 - Został zatopiony 17 czerwca 1944 roku na północny zachód od Wysp Owczych przez norweskie samoloty.

U-424 - Został zatopiony 11 lutego 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-425 - Został zatopiony 17 lutego 1945 roku w rejonie Murmańska przez brytyjskie eskortowce.

U-426 - Został zatopiony 8 stycznia 1944 roku na zachód od Nantes przez australijskie samoloty.

U-428 - Został zatopiony 4 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-429 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Wilhelmshaven przez brytyjskie samoloty.

U-430 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Bremie przez brytyjskie samoloty.

U-431 - 10 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Wilchelma Dommesa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 4 sierpnia 1941 roku gdy ścigał konwój SL-81 przytrafiła mu się awaria obu diesli.  Powrócił do bazy 11 sierpnia 1941 roku. Następny raz wypłynął 13 września 1941 roku. Wracając udało mu się zatopić brytyjski frachtowiec "Hatasu" (3198 BRT) i 12 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 16 listopada 1941 roku. 24 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Na początku 1942 roku koło Tobruku zatopił jacht patrolowy (300 BRT). W kwietniu 1942 roku udało mu się zatopić zbiornikowiec (4200 BRT) oraz kabotażowiec (2000 BRT). 10 listopada 1942 roku na północ od Algieru zatopił brytyjski niszczyciel "Martin". Został zatopiony 30 października 1943 roku na południowy wschód od Tulonu przez brytyjski okręt podwodny "Ultimatum". 

U-432 - 26 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Heinza-Otto Schultze'a wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 2 września 1941 roku zaatakował konwój SC-42 i zatopił 3 statki o tonażu 9500 BRT. Następnie w drugim ataku 10 września zatopił jeszcze jeden (1200 BRT). Na swoim pierwszym patrolu zatopił 4 statki w sumie 15 138 BRT. Powrócił do bazy 19 września 1941 roku. Kolejny raz na wody Arktyki wypłynął 11 października 1941 roku. W nocy z 16 na 17 października atakował konwój SC-48 i zatopił norweski zbiornikowiec "Barfonn" (9700 BRT) oraz grecki frachtowiec (5300 BRT). Być może też jego torpeda zatopił brytyjską korwetę "Gladiolus". 27 października zaatakował konwój HG-75 i zatopił frachtowiec "Ulea" (1600 BRT). W sumie udało mu się zatopić 4 statki o masie 19 818 BRT i 2 listopada 1941 roku powrócił do bazy. 10 grudnia 1941 roku wypłynął kolejny raz na Atlantyk. Z powodu awarii 23 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 21 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Przez 10 dni eskortował rajder "Doggerbank" i 31 stycznia po pobraniu paliwa odpłynął w rejon przylądka Hatteras gdzie dotarł 14 lutego. W ciągu 12 dni udało mu się w sumie zatopić 6 statków o łącznym tonażu 27 820 BRT w tym dwa brazylijskie i powrócił do bazy 16 marca 1942 roku. 30 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. W połowie maja dotarł na wody Nowej Szkocji i okolicach przylądka Sable zatopił 17 maja trawler rybacki "Foam" (325 BRT). Następnie zatopił brytyjski frachtowiec "Zurichmoor" (4500 BRT). 31 maja zatopił kanadyjski kabotażowiec (1200 BR), a 2 czerwca posłał na dno pociskami z działa dwa mała amerykańskie trawlery rybackie, "Aeolus" (41 BRT) i "Ben and Josephine" (102 BRT). 9 czerwca koło przylądka Sable oddał pełną salwę torped do spotkanego konwoju, ale udało mu się jedynie uszkodzić norweski statek "Kronprinsen" (7000 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznym tonażu 6128 BRT i 2 lipca 1942 roku powrócił do bazy. Shultze po powrocie za dotychczasowe zatopienia otrzymał Krzyż Rycerski. 15 sierpnia 1942 roku ponownie wypłynął na Atlantyk. Udało mu się zatopić jeden statek (5868 BRT i 4 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 11 marca 1943 roku na północnym Atlantyku podczas ataku na aliancki konwój HX-228. Udało mu się zatopić unieruchomiony brytyjski niszczyciel "Harvester" i gdy pijana załoga w wynurzeniu świętowała ten sukces nadpłynęła francuska fregata "Aconit" i po krótkiej walce posłała go na dno.

U-433 - 26 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Hansa Eya wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 10 września 1941 roku zaatakował konwój SC-42 i uszkodził jeden frachtowiec (2200 BRT). Nie zatapiając żadnego statku 25 września 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 1 listopada 1941 roku. 17 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Został zatopiony 17 listopada 1941 roku na  wschód od Gibraltaru przez brytyjską kanonierkę "Marigold". Sądząc że jest to lekki krążownik U-boot zaatakował kanonierkę torpedami. Następnie uszedł w zanurzenie sam będąc atakowanym. Kanonierka wygasiła silniki i spokojnie czekała. Ey sądząc, że brytyjski okręt odpłynął wynurzył się na głębokość peryskopową. Natychmiast został zaatakowany bombami głębinowymi i doznał takich uszkodzeń, że musiał się wynurzyć i samozatopić. Załoga niemiecka wyskoczyła z tonącego okrętu. Brytyjczycy uratowali kpt. Eya i 37 ludzi jego załogi.  

U-434 - 2 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Wolfganga Heyda wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Steuben", która po miesiącu została rozwiązana. Idąc do Vigo po paliwo natknął się na konwój OG-77 i uparcie za nim podążał. Jednak z braku paliwa musiał dać za wygraną. Po pobraniu paliwa w Vigo wszedł w skład grupy "Seerauber" mającej zaatakować konwój HG-76 idący z Gibraltaru. Rankiem 18 grudnia 1941 roku niszczyciel "Stanley" z eskorty konwoju HG-76. U-boot zanurzył się a 3 niszczyciele i kanonierka brytyjska rozpoczęły na niego polowanie bombami głębinowymi. Eksplodujące bomby wyrządziły tyle szkód, że dowódca rozkazał wynurzenie na wpół zalanego wodą okrętu. Gdy się wynurzył rozpędzony niszczyciel "Blankney" staranował go wyrządzając więcej szkód sobie niż U-bootowi. Niemiecka załoga wyskoczyła za burtę, a dowódca podpalił lonty i wysadził U-434 w powietrze. Wyłowiono 42 członków niemieckiej załogi. 4 niemieckich marynarzy zginęło.

U-435 - W styczniu 1942 roku pod dow. kpt. Siegfrieda Strelowa wypłynął na wody Arktyki. W marcu 1942 roku zatopił statek z konwoju PQ-13. Na początku kwietnia 1942 roku zatopił radziecki statek "Kijew" (5800 BRT) oraz panamski (6000 BRT) z konwoju QP-10. 20 września 1942 roku koło Islandii okręt zaatakował brytyjski konwój QP-14 i po przedostaniu się przez osłonę w śmiałym ataku zatopił 3 statki alianckie. Został zatopiony 9 lipca 1943 roku na północny zachód od Lizbony przez brytyjskie samoloty.

U-436 - W lutym 1942 roku pod dow. kpt. Gunthera Seibicke rozpoczął służbę na wodach Arktyki. Został zatopiony 26 maja 1943 roku na zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie eskortowce.

U-437 - 4 kwietnia 1942 roku pod dow. kpt. Wernera-Karla Schulza wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 16 kwietnia powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 29 kwietnia 1942 roku. W drodze z Kilonii do Francji eskortował łamacza blokady "Muensterland". Powrócił do bazy 18 maja 1942 roku. Po raz trzeci, tym razem na wody amerykańskie wypłynął 6 czerwca 1942 roku. Po wypłynięciu został wcielony do składu grupy "Endrass" mającej zaatakować konwój HG-84 z Gibraltaru. 14 czerwca idąc za konwojem został obrzucony bombami głębinowymi przez okręty eskorty i uszkodzony musiał się wycofać. Patrolował na południe od Kanału Jukatańskiego. W sumie zdołał wystrzelić 9 torped, ale żadna z nich nie zatopiła żadnego statku. 12 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji.

U-438 - 1 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Rudolfa Franziusa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk  w rejon Arktyki. 10 sierpnia wspólnie z U-660 zatopił grecki frachtowiec "Condylis" (4400 BRT) z konwoju SC-94. Później z tego samego konwoju napotkał uszkodzony wcześniej przez U-660 frachtowiec "Oregon" (6000 BRT) i go dobił. Także wspólnie z U-176 24 sierpnia zatopił brytyjski tankowiec "Empire Breeze" (7457 BRT) z konwoju ON-122. Samodzielnie z tego konwoju zatopił jeszcze norweski parowiec "Trolla" (1600 BRT). Kontratak eskortowców zmusił go do zanurzenia, a bomby głębinowe spowodowały tak wielkie uszkodzenia, że musiał wracać do bazy. W sumie zatopił 2 statki o łącznej masie 10 546 BRT i 3 września 1942 roku powrócił do bazy.  Został zatopiony 6 maja 1943 roku na północny wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjski eskortowiec "Pelican".

U-439 - Został zatopiony 3 maja 1943 roku w rejonie przylądka Ortegal po zderzeniu z okrętem "U-659".

U-440 - Został zatopiony 31 maja 1943 roku na na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-441 - Został zatopiony 18 czerwca 1944 roku w kanale La Manche przez polskiego samolotu z dywizjonu 304.

U-442 - Został zatopiony 12 lutego 1943 roku na zachód od przylądka Św. Wincentego przez brytyjskie samoloty.

U-443 - 11 grudnia 1942 roku na zachód od Oranu zatopił brytyjski niszczyciel "Blean". Został zatopiony 23 lutego 1943 roku w rejonie Algieru przez brytyjskie niszczyciele "Bicester", "Lamerton" i "Wheatland".

U-444 - Podczas prób na Bałtyku 6 sierpnia 1942 roku staranował bliźniaczy U-612. Został zatopiony 11 marca 1943 roku na północnym Atlantyku podczas ataku na aliancki konwój HX-228. Gdy okręt szykował się do ataku torpedowego natarł na niego brytyjski niszczyciel "Harvester" i ostrzelał go pociskami oświetlającymi zmuszając do zanurzenia. Następnie okręt został obrzucony bombami głębinowymi i musiał się wynurzyć. Po krótkotrwałej ucieczce został staranowany przez wrogi niszczyciel. Pogruchotanego U-boota dobiła po godzinie francuska korweta "Aconit".

U-445 - Został zatopiony 24 sierpnia 1944 roku na południowy zachód od St. Nazaire przez brytyjski eskortowiec "Louis".

U-446 - Zatonął 9 września 1942 roku po wejściu na minę koło Krynicy Morskiej na Bałtyku.

U-447 - Został zatopiony 7 maja 1943 roku na zachód od Gibraltaru przez brytyjskie samoloty.

U-448 - Został zatopiony 14 kwietnia 1944 roku na północny wschód od Azorów przez alianckie eskortowce.

U-449 - Został zatopiony 24 czerwca 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie eskortowce "Wren", "Woodpecker" i "Kite".

U-450 - Został zatopiony 10 marca 1944 roku na zachód od Neapolu przez alianckie niszczyciele.

U-451 -  W lipcu 1941 roku pod dow. kpt. Eberharda Hoffmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk w rejon Arktyki. Ponownie wypłynął  z Kilonii 25 listopada 1941 roku  i nie zatapiając żadnego statku 12 grudnia 1941 roku dotarł do bazy w Lorient. Następnie wypłynął 15 grudnia 1941 roku z zamiarem przejścia na Morze Śródziemne. Został zatopiony 21 grudnia 1941 roku w rejonie Gibraltaru przez brytyjski samolot typu Swordfish.  

U-452 - Został przekazany do służby 29 maja 1941 roku i już 13 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Jurgena Marcha wyszedł na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 25 sierpnia na południe od Islandii przebywając na powierzchni został zaatakowany przez Catalinę z 209 Dywizjonu z Islandii. Samolot atakował z lotu koszącego i zrzucił 4 200-kilowe bomby głębinowe nastawione na wybuchy na małej głębokości. Okręt został siłą eksplozji wyrzucony rufą w górę. W tym czasie na miejsce przybył brytyjski dozorowiec "Vascama" i on również zaatakował U-boota ok. 20-ma bombami. Okręt już nie wynurzył się z głębin. Zginęła cała załoga. Na powierzchnię wypłynęły jedynie drewniane szczątki.

U-453 - 12 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Egona-Reinera von Schilippenbacha na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 9 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. W kwietniu patrolował wschodnie rejony Morza Śródziemnego i 7 kwietnia koło Mersa Matruh pomyłkowo trafił i uszkodził 3 torpedami brytyjski statek szpitalny "Somersetshire" (9700 BRT). Został zatopiony 21 maja 1944 roku na Morzu Jońskim przez brytyjskie niszczyciele.

U-454 - Na przełomie 1941 i 42 roku pod dow. kpt. Burharda Hacklandera stacjonował na północy Norwegii w porcie Kirkenes. 17 stycznia 1942 roku zatopił na Morzu Barentsa brytyjski niszczyciel "Matabele" oraz uszkodził brytyjski frachtowiec (5400 BRT) z konwoju PQ-8.W patrolu tym został uszkodzony i musiał przejść remont w Trondheim. Po remoncie patrolował u wejścia do Murmańska. 2 lipca 1942 roku wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Wolf" działającej miedzy Grenlandią a Islandią. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 17 sierpnia powrócił do bazy. Został zatopiony 1 sierpnia 1943 roku na północny zachód od przylądka Finisterre przez alianckie samoloty.

U-455 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Hansa-Heinricha Giesslera 15 stycznia 1942 roku. Nie udało mu się zatopić żadnego statku. Powrócił do bazy 28 lutego 1942 roku. Na swój drugi rejs wyruszył 21 marca 1942 roku lecz i tym razem bez efektu. Powrócił do bazy 30 marca 1942 roku. 16 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Po drodze zatopił jedną torpedą 200 Mm na południe od przylądka Race samotny brytyjski zbiornikowiec "British Workman" (7000 BRT). Na wodach koło stanu New Jersey nie miał szczęścia i nic nie zatopił. W drodze powrotnej na środku Atlantyku zatopił drugi brytyjski zbiornikowiec "Geo H. Jones (6900 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznym tonażu 13 908 BRT i 16 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. 22 sierpnia 1942 roku kolejny raz wypłynął ku brzegom amerykańskim. 10 września postawił miny u wejścia do Charlestonu w Południowej Karolinie i popłynął w rejon Nowej Fundlandii, gdzie dotarł 1 października. Z powodu awarii poprosił o zgodę na powrót. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 8 października 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Giessler za marne wyniki został odwołany ze stanowiska. Zatonął 6 kwietnia 1944 roku w Zatoce Genueńskiej po wejściu na minę.

U-456 - Na początku roku 1942 pod dow. kpt. Maxa-Martina Teicherta rozpoczął służbę na wodach północnej Norwegii w porcie Kirkenes. W marcu 1942 roku zatopił statek z konwoju PQ-13. Na przełomie kwietnia i maja 1942 roku atakował brytyjski konwój PQ-11 koło Murmńska trafiając dwoma torpedami i uszkadzając brytyjski krążownik "Edinburgh". 1 lipca 1942 roku podczas patrolu wykrył brytyjski konwój PQ-17 i powiadomił o tym inne U-booty. 5 lipca 1942 roku zaatakował rozproszony konwój PQ-17 i zatopił amerykański frachtowiec "Honomu" (7000 BRT). Musiał jednak przerwać polowanie i odprowadzić do portu w Kirenes uszkodzony U-334. Został zatopiony13 maja 1943 roku na Północnym Atlantyku przez brytyjskie eskortowce i kanadyjskie samoloty.

U-457 - W czerwcu 1942 roku został skierowany pod dow. kpt. Karla Brandenburga na wody Arktyki. 4 lipca 1942 roku odnalazł i zatopił uszkodzony amerykański frachtowiec "Christopher Newport" z konwoju PQ-17. Zostaje zatopiony na wschód od Murmańska 16 września 1942 roku przez brytyjski niszczyciel "Impulsive" z osłony konwoju PQ-18.

U-458 - 21 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Kurta Digginsa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Został skierowany do wybrzeży amerykańskich. Po drodze na środku Atlantyku zatopił jeden frachtowiec. Koło brzegów Kanadyjskich zatopił brytyjski frachtowiec "Arleta" (4900 BRT). 26 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 22 sierpnia 1943 roku na południowy wschód od Pantallerii przez brytyjski niszczyciel "Easton" i grecki "Pindos".

U-465 - Został zatopiony 4 maja 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-466 - Został zatopiony przez własną załogę 19 sierpnia 1944 roku w porcie w Tulonia.

U-467 - Został zatopiony 25 maja 1943 roku na zachód od Wysp Owczych przez amerykańskie samoloty.

U-468 - Został zatopiony 11 sierpnia 1943 roku na południe od Dakary przez brytyjskie samoloty.

U-469 - Został zatopiony 25 marca 1943 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-470 - Został zatopiony 16 paxdzierniaka 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-471 - Został zatopiony 6 sierpnia 1944 roku w porcie w Tulonie przez brytyjskie samoloty.

U-472 - Został zatopiony 4 marca 1944 roku na południe od Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjskie niszczyciele i samoloty.

U-473 - Został zatopiony 5 maja 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-475 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-476 - Został zatopiony 24 maja 1944 roku na południowy zachód od Lofotów przez brytyjskie samoloty.

U-477 - Został zatopiony 3 czerwca 1944 roku na zachód od Trondheim przez kanadyjskie samoloty.

U-478 - Został zatopiony 30 czerwca 1944 roku na północ od Szetlandów przez brytyjskie i kanadyjskie samoloty.

U-479 - Został zatopiony 12 grudnia 1944 roku w Zatoce Fińskiej przez radziecki okręt podwodny "Lembit".

U-480 - Został zatopiony 24 lutego 1945 roku na kanale La Manche koło Wysp Scylli przez brytyjskie eskortowce.

U-482 - Pod dow. kpt. H. von Matuschka operował na północ od Irlandii w sierpniu i we wrześniu 1944 roku. Okręt ten osiągnął sukces dzięki pełnemu wykorzystaniu chrapów. Wyszedł z Bergen w Norwegii 16 sierpnia 1944 roku i powrócił 26 września, pokonując 2729 mil, z czego tylko 256 na powierzchni. Dzięki ciągłmu operowaniu spod wody okręt nie został wykryty przez lotnictwo i eskortowce brytyjskie. 30 sierpnia 1944 roku zaatakował konwój zatapiając 2 statki. Podobny sukces mimo zastosowania tej samej taktyki nie osiągnął żaden inny okręt. 15 stycznia 1945 roku zdołał zatopić aliancki statek i uszkodzić pod Clyde w Szkocji lotniskowiec eskortowy "Thane". Został zatopiony 16 stycznia 1945 roku w Kanale Północnym przez brytyjskie eskortowce. 

U-484 - Został zatopiony 9 września 1944 roku na południe od Hebrydów przez brytyjskie eskortowce.

U-486 - Został zatopiony 12 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Bergen przez brytyjski okręt podwodny "Tapir".

U-551 - Został oddany do eksploatacji 7 listopada 1940 roku. 18 marca 1941 roku pod dow. kpt. Karla Schrotta (poprzednio "U-7") wyszedł z Niemiec w swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. 23 marca dotarł na swój rejon patrolowania na południe od Islandii. Napotkał i chciał zaatakować belgijski frachtowiec "Ville de Liege", który go zauważył i wezwał na pomoc brytyjski trawler "Visenda". Trawler obrzucił U-boota 18 bombami głębinowymi które go zniszczyły. Wszyscy członkowie załogi zginęli.

U-552 - 22 lutego 1941 roku pod dow. kpt. Ericha Toppa (wcześniej dowodził "U-57") wypłynął w swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. 24 lutego 1941 roku napotkał konwój brytyjski OB-289 i wysłał o nim meldunek do dowództwa. Płynąc za konwojem wystrzelił 5 torped, ale żadna nie trafiła. Potem został zaatakowany przez samolot i musiał się zanurzyć pozwalając konwojowi odpłynąć. Gdy w nocy się wynurzył zauważył samotny francuski transatlantyk (43 000 BRT), ale żadna z następnych 5 torped nie trafiła. 1 marca 1941 roku koło Szkocji natknął się na płynący do Wielkiej Brytanii konwój HX-109 i poinformował o nim dowództwo. Zaatakował i ostatnimi trzema torpedami zatopił brytyjski zbiornikowiec "Cadillac" (12 000 BRT). Powrócił do bazy 16 marca 1941 roku. Ponownie wypłynął 7 kwietnia 1941 roku. 27 kwietnia 1941 roku na 17 stopniu długości zachodniej okręt napotkał i zatopił brytyjski statek "Beacon Grange" (10 000  BRT). Dzień później zaatakował w dzień z zanurzenia brytyjski konwój HX-121, lecz mimo trafienia nie udało mu się zatopić zbiornikowca "Capulet". Zdołał zatopić jeszcze 2 statki o masie 5900 BRT i 6 maja 1941 roku powrócił do bazy. 3 czerwca 1941 roku wypłynął ponownie na Atlantyk i zatopił 3 statki o łącznym tonażu 24 400 BRT, w tym brytyjski "Norfolk (11 000 BRT). Powrócił do bazy 2 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 17 sierpnia 1941 roku. Zatopił jeden statek (2129 BRT) i 26 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wyszedł na Atlantyk 2 września 1941 roku. 19 września zaatakował konwój SC-44 i zatopił 2 zbiornikowce "T.J. Williams" (8200 BRT) i "Barbro" (6300 BRT) oraz frachtowiec (4200 BRT). W sumie zatopił 3 statki o łącznej masie 19 187 BRT i 5 października powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 25 października 1941 roku. 31 października 1941 roku zatopił amerykański niszczyciel "Reuben James" osłaniający konwój HX-156. Powrócił do bazy 26 listopada 1941 roku. 25 grudnia 1941 roku ruszył w kolejny rejs, tym razem na wody amerykańskie. W pobliżu przylądka Race na nowofundlandzkim półwyspie Avalon zatopił 15 stycznia idący samotnie brytyjski frachtowiec "Dayrose" (4100 BRT). 17 stycznia u wejścia do portu St. John's wystrzelił 3 torpedy do statku z eskortą i ani jedna nie trafiła. Następnego dnia zatopił amerykański frachtowiec "Frances Salman" (2600 BRT). Po zatopieniu 2 statków o masie 6722 BRT i nie mając już torped 27 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 7 marca 1942 roku. W marcu zatopił holenderski zbiornikowiec "Ocana" (6300 BRT). W rejonie przylądka Hatteras w ciągu tygodnia od 3 do 10 kwietnia zatopił kolejne 5 statków. Udało mu się w sumie zatopić 6 statków o łącznym tonażu 39 475 BRT w tym 4 zbiornikowce: amerykański "Byron T. Benson" (8000 BRT), "Atlas" (7100 BRT), "Tamaulipas" (7000 BRT) oraz brytyjski "British Splendour" (7100 BRT) i 27 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem 7 czerwca 1942 roku wypłynął na wody Atlantyku. Po wypłynięciu został wcielony do składu grupy "Endrass" mającej zaatakować konwój HG-84 z Gibraltaru. 14 czerwca odnalazł konwój i ściągnął inne okręty grupy. W nocy zaatakował i zatopił 3 statki, 2 brytyjskie frachtowce "Etrib" i Pelayo" o łącznej masie 3300 BRT oraz norweski zbiornikowiec "Slemdal" (7400 BRT). W wywołanym chaosie załadował kolejne torpedy i tym razem zatopił kolejne 2 statki brytyjskie "City of Oxford" i "Thurso" o łącznym tonażu 5200 BRT). Następnie został zaatakowany i uszkodzony przez okręty eskorty i musiał, nie mając już torped powrócić do Francji.  W sumie podczas tego rejsu udało mu się zatopić 5 statków o łącznej masie 15 858 BRT i 19 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Topp otrzymał Krzyż Rycerski z Dębowymi Liśćmi. 4 lipca 1942 roku znowu wypłynął na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Wolf" działającej miedzy Grenlandią a Islandią. 24 lipca wykrył konwój ON-113 idący na zachód i  zaatakował go. Udało mu się zatopić frachtowiec "Broompark" (8719 BRT) oraz uszkodził zbiornikowiec "British Merit" (8100 BRT). Następnie musiał uciekać przed kontratakiem eskortowców. W nocy z 2 na 3 sierpnia dogonił i zaatakował konwój ON-115. Udało mu się zatopić belgijski parowiec "Belgian Soldier" (7200 BRT). Tego samego dnia został zaskoczony we mgle przez kanadyjską korwetę, która otworzyła do niego ogień. Jej pocisk przebił główne kanały ssania powietrza i wydechu oraz uszkodziła peryskop, zmuszając Toppa do przerwania rejsu. 13 sierpnia powrócił do bazy. Po powrocie Topp został odznaczony za dotychczasowe osiągnięcia Skrzyżowanymi Mieczami do Krzyża Rycerskiego i zdał okręt obejmując dowództwo 27 Flotylli szkolnej. Został zatopiony 2 maja 1945 roku w bazie w Wilhelmshaven przez własną załogę

U-553 - 14 kwietnia 1941 roku pod dow. kpt. Karla Thurmanna wypłynął w swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Ze względu na kłopoty z silnikiem musiał przerwać rejs i zawinąć do Bergen 5 maja 1941 roku. Wypłynął ponownie 7 czerwca 1941 roku. Popłynął na południowy Atlantyk gdzie zatopił 2 statki włącznie z norweskim tankowcem "Ranella" o łącznym tonażu 11 639 BRT. Wrócił do bazy 19 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 7 sierpnia 1941 roku. W sumie na tym patrolu udało mu się zatopić 3 statki o łącznej masie 12 532 BRT. 16 września 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 6 października 1941 roku. 15 października spotkał brytyjski konwój SC-48 i po zawiadomieniu dowództwa przystąpił do ataku. Udało mu się zatopić 2 statki (razem 6000 BRT). Następnie szedł za konwojem i naprowadzał inne U-booty. W drugim ataku z 16 na 17 października wystrzelił resztę torped i zatopił panamski frachtowiec (6600 BRT). Zatopił w sumie na tym patrolu 3 statki o masie 12 532 BRT i 22 października powrócił do bazy. W następny rejs wypłynął 31 grudnia 1941 roku na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić 2 duże zbiornikowce o masie 17 366 BRT, brytyjski "Diala" (8106 BRT) i norweski "Inneroy" (8260 BRT). 3 lutego 1942 roku powrócił do bazy.  24 lutego 1942 roku wypłynął patrolować wody norweskie. Powrócił do bazy 1 kwietnia 1942 roku. 19 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Po zbombardowaniu przez amerykański samolot wszedł do Zatoki Św. Wawrzyńca by naprawić uszkodzenia. Tam 10 maja został ponownie zbombardowany przez samolot. W niebywałym wypadzie 12 maja doszedł do ujścia rzeki Św. Wawrzyńca i tu zatopił 2 frachtowce: brytyjski "Nicoya" (5400 BRT) i holenderski "Leto" (4700 BRT). Obecność tak daleko niemieckiego okrętu wywołała szok wśród aliantów. 2 czerwca zatopił brytyjski "Mattawin" (7000 BRT). 11 czerwca został zbombardowany przez samolot typu Catalina  i z uszkodzonym jednym silnikiem zdecydował się na powrót. Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznym tonażu 16 995 BRT i 24 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 19 lipca 1942 roku. Po drodze na północnym Atlantyku wszedł w skład grupy "Pirat" i zaatakował konwój ON-115 zatapiając z niego brytyjski statek "Lochkatrine" (9400 BRT). Następnie pobrała z wracającego do bazy U-552 całe paliwo i skierował się na Karaiby. Patrolował w okolicach Cieśniny Nawietrznej. 12 sierpnia w bitwie z konwojami WAT-12 i WAT-13 zatopił 2 frachtowce (razem 10 000 BRT) oraz uszkodził brytyjski "Empire Bede" (7000 BRT). 24 sierpnia Thurmann otrzymał  Krzyż Rycerski. Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznym tonażu 19 440 BRT i 17 września 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie okręt przeszedł remont, który trwał 4 miesiące. Zaginął po 20 stycznia 1943 roku na Atlantyku Północnym.

U-554 - Został zatopiony 2 maja 1945 roku w bazie w Wilhelmshaven przez własną załogę.

U-556 - 2 maja 1941 roku jako nowy okręt pod dow. kpt. Herberta Wohlfartha (poprzednio "U-14" i "U-137") wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Po drodze na miejsce patrolowania zatopił ogniem z działa bezbronny rybacki szkuner (166 BRT) z Wysp Owczych. 10 maja 1941 roku natknął się na konwój OB-318 i z położenia nawodnego odpalił 2 torpedy i uszkodził jeden statek. Tego samego dnia dnia zaatakował z pod wody i zatopił brytyjski frachtowiec (4900 BRT). Później unieruchomił frachtowiec belgijski (5100 BRT) i dobił go z działa. 20 maja 1941 roku został wezwany na konwój HX-126 i udało mu się zatopić zbiornikowiec "British Security" (8500 BRT) i frachtowiec (5000 BRT) oraz uszkodził kolejny zbiornikowiec (13 000 BRT). Następnie już bez torped został skierowany na obserwację do Zatoki Biskajskiej. Powrócił do bazy 30 maja 1941 roku. Ponownie wyszedł w morze 19 czerwca 1941 roku. 27 czerwca 1941 roku dołączył do innych U-bootów atakujących konwój HX-133. Lecz zanim zdołał zaatakować konwój został obrzucany bombami głębinowymi przez brytyjskie korwety. Bomby wyrządziły spore straty i dowódca tracąc kontrolę nad okrętem nakazał wynurzenie i samozatopienie. Po wynurzeniu został ostrzelany w wyniku czego śmierć poniosło kilku marynarzy niemieckich. Brytyjczycy chcieli jeszcze zawładnąć U-bootem, ale okazało się to niemożliwe i okręt zatonął. Brytyjczycy zdołali uratować 40 członków jego załogi.

U-557 - 13 maja 1941 roku pod dow. kpt. Ottokara Paulhsena wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 maja 1941 roku otrzymał rozkaz wzięcia udziału w zasadzce na okręty brytyjski ścigające pancernik "Bismarck". W maju udało mu się zatopić jedynie jeden frachtowiec (7300 BRT). Następnie musiał wycofać się dla uzupełnienia paliwa i w czerwcu 1941 roku znów ruszył na Atlantyk. Powrócił do bazy 11 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 18 sierpnia 1941 roku. 27 sierpnia zaatakował i zatopił z konwoju OS-4 4 duże statki o łącznej masie 20 407 BRT. Powrócił do bazy 19 września 1941 roku. Ponownie wypłynął 19 listopada 1941 roku. 26 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne i rozpoczął patrolowanie wejść do portu w Aleksandrii. Nocą 14 grudnia ok. 30 Mm od Aleksandrii udało mu się zatopić brytyjski krążownik "Galatea" (5200 BRT). Po tym ataku odszedł do bazy na Salaminie. Został zatopiony 16 grudnia koło Salaminy przez włoski torpedowiec "Orion". Włoski okręt dostrzegł go 15 Mm na zachód od Krety i wziął za wrogi okręt. Dał całą naprzód i staranował niemiecki okręt. Zginęli wszyscy członkowie jego załogi.

U-558 - 1 czerwcu 1941 roku pod dow. kpt. Gunthera Krecha wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Ze względu na chorobę jednego z podchorążych musiał 9 lipca powrócić do bazy. Ponownie wypłynął 26 sierpnia 1941 roku. Dzień później udało mu się zatopić jeden statek (10 298 BRT) z konwoju OS-4. Powrócił do bazy 16 września 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 11 października 1941 roku. Zatopił idący samotnie kanadyjski frachtowiec "Vancouver Island' (9500 BRT). W nocy z 15 na 16 października dołączył do ataku na konwój SC-48. W nocy z 16 na 17 października zatopił 2 zbiornikowce: brytyjski "W.C. Teagle" (9600 BRT) i norweski "Erviken" (6600 BRT) oraz prawdopodobnie norweski frachtowiec (1400 BRT). Być może też jego torpeda zatopił brytyjską korwetę "Gladiolus". Został zbombardowany przez brytyjską łódź latającą "Catalina", lecz mimo to uparcie podążał za konwojem. W sumie udało mu się zatopić 4 statki o masie 21 3186 BRT i 25 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął z Brestu 24 listopada 1941 roku. 17 grudnia 1941 roku po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne ( został silnie uszkodzony w Zatoce Gibraltarskiej przez brytyjskie samoloty i okręty ) powrócił do bazy. 10 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 24 lutego zaatakował konwój ON-67 na który został ściągnięty sygnałami. W ciągu 5 godzin udało mu się zatopić w sumie 5 statków o łącznej masie 36 935 BRT w tym 4 zbiornikowce i był to najlepszy atak podczas tej wojny. 11 marca 1942 roku powrócił do bazy. 12 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić w sumie 6 statków o łącznym tonażu 16 380 BRT i 21 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie wypłynął 29 lipca 1942 roku. Patrolował w Cieśninie Nawietrznej na Karaibach. 24 sierpnia zatopił brytyjski frachtowiec (2000 BRT). 13 września napotkał duży konwój i zatopił 3 statki: 2 frachtowce i norweski zbiornikowiec "Vilja" (6700 BRT). Trzy dni później na zachód od Trynidadu zatopił amerykański parowiec (2600 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 5 statków o łącznej masie 26 421 BRT i 17 września 1942 roku powrócił do bazy. Tego dnia Krechowi przyznano Krzyż Rycerski. Następnie spedził 3 miesiące w remoncie. 20 lipca 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal amerykańskie samoloty uszkodziły go na tyle, że musiała zatopić go własna załoga.

U-559 - 5 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Hansa Heidtmanna wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. Ponieważ pak lodowy zgiął mu peryskop musiał wracać do Lorient 5 lipca 1941 roku. Wypłynął kolejny raz 26 lipca 1941 roku. 19 sierpnia 1941 roku zatopił jeden statek (3255 BRT) z konwoju OG-71. Powrócił do bazy 21 sierpnia 1941 roku. Następny raz wypłynął 20 września 1941 roku i 26 września 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 26 grudnia 1941 roku zatopił polski parowiec "Warszawa". W czerwcu 1942 roku zatopił zbiornikowiec (4700 BRT) oraz uszkodził inny. Został zatopiony 30 października 1942 roku na północny wschód od Port Saidu przez brytyjskie niszczyciele. 

U-560 - Został zatopiony w listopadzie 1941 roku koło Kłajpedy po zderzeniu z innym okrętem. Później został podniesiony i ponownie został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-561 - 25 czerwcu 1941 roku pod dow. kpt. Roberta Bartelsa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Po zatopieniu jednego statku o masie 1884 BRT 28 lipca z konwoju OG-69 powrócił 1 sierpnia 1941 roku do bazy. Ponownie wypłynął na Atlantyk 20 sierpnia 1941 roku. Nie zatapiając żadnego statku 20 września powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 1 listopada 1941 roku. Płynąc z Francji do stada "Raubritter" zatopił 2 statki (8531 BRT), które pozostały w tyle za konwojem SC-53. Powrócił do bazy 26 listopada 1941 roku. Kolejny raz na Atlantyk wypłynął 3 stycznia 1942 roku i 15 stycznia przeszedł na Morze Śródziemne. W kwietniu 1942 roku postawił pole minowe u wrót Port Saidu. Miesiąc później na tych minach zatonęły 2 frachtowce o łącznej masie 11 754 BRT. Następne minowanie tego rejonu wykonał jeszcze 18 czerwca i 10 lipca 1942 roku, lecz tym razem bez rezultatów. Po tych zadaniach Bartels zdał okręt i wrócił do Niemiec objąć większą jednostkę. Został zatopiony 12 lipca 1943 roku w cieśninie Mesyńskiej przez brytyjski kuter torpedowy "MTB-81".

U-562 - 19 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Herwiga Collmanna wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 czerwca 1941 roku dołączył do innych U-bootów atakujących konwój HX-133, lecz został odpędzony przez eskortowce. Na skutek awarii 30 lipca 1941 roku powrócił do Lorient. Ponownie wypłynął 26 sierpnia 1941 roku. Nie zatopił żadnego statku i 2 września 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz lecz już pod nowym dowódca Horstem Hamma 11 września 1941 roku wypłynął na Atlantyk. Wracając do bazy na początku października 1941 roku spotkał i zatopił brytyjski frachtowiec "Empire Wave" (7500 BRT). W sumie na patrolu zatopił 2 statki o masie 9053 BRT i 15 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 20 listopada 1941 roku. 27 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. W kwietniu 1942 roku postawił miny pod Famagustą. Na minach tych zatonął żaglowiec oraz holownik. Następnie okręt przeszedł na wody Tureckie. Został zatopiony 19 lutego 1943 roku na północny wschód od Benghazi przez brytyjskie niszczyciele i samoloty.

U-563 - 31 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Klausa Bargstena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Bez żadnego zatopienia powrócił do bazy 10 września 1941 roku. Ponownie wyszedł w morze 4 października 1941 roku. 24 października 1941 roku zatopił amerykański niszczyciel "Cossack" z osłony konwoju HG-75 na zachód od Gibraltaru. Powrócił do bazy 1 listopada 1941 roku. Ponownie wypłynął 29 listopada 1941 roku. 2 grudnia 1941 roku po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne ( został zbombardowany i uszkodzony przez brytyjski samolot w Zatoce Biskajskiej ) powrócił do bazy. Okręt był tak uszkodzony, że trzeba go było odesłać na remont do Niemiec. Został zatopiony 31 maja 1943 roku na południowy zachód od Brestu przez brytyjskie samoloty.

U-564 - 17 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Reinharda Suhrena wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 czerwca 1941 roku dołączył do innych U-bootów atakujących konwój HX-133. Zaatakował i jedną salwą zatopił 3 statki: holenderski frachtowiec "Maasdam" (8800 BRT), brytyjski frachtowiec "Malaya II" (8700 BRT) i norweski zbiornikowiec "Kongsgaard" (9500 BRT). Powrócił do bazy 27 lipca 1941 roku. Ponownie wypłynął 16 sierpnia 1941 roku. W nocy z 22 na 23 sierpnia zaatakował konwój OG-71 i zatopił korwetę "Zinnia" oraz uszkodził frachtowce: "Clonlara" (1200 BRT) i "Spinda" (2100 BRT), które następnie zostały porzucone przez załogi. Udało mu się na tym patrolu zatopić w sumie 5 statków o łącznym tonażu 8458 BRT. 27 sierpnia 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 16 września 1941 roku. 24 października zaatakował konwój HG-75 i udało mu się zatopić 3 brytyjskie frachtowce o łącznym tonażu 7200 BRT. 1 listopada 1941 roku powrócił do bazy. 18 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Koło Nowego Yorku zatopił kanadyjski zbiornikowiec "Victolite" (1410 BRT) oraz bezskutecznie ostrzelał z działa zbiornikowiec brytyjski. 13 lutego doszło do kolizji między nim a U-107 i okręt z uszkodzonymi wyrzutniami musiał wracać do bazy. Powrócił do bazy 28 lutego 1942 roku. 4 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Koło Florydy od 3 do 9 maja 3 statki o łącznej masie 20 400 BRT w tym panamski zbiornikowiec "Lubrafol" (7000 BRT). 14 maja na południe od Miami zatopił meksykański zbiornikowiec "Potrero del Llano" (4000 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznym tonażu 24 390 BRT i 5 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie został skierowany 9 lipca 1942 roku. 17 lipca zaatakował konwój OS-43 i udało mu się zatopić 2 statki o łącznej masie 10 000 BRT. Następnie popłynął na Karaiby. 19 sierpnia na zachód od Trynidadu zaatakował aliancki konwój i zatopił 2 statki (razem 13 000 BRT) w tym zbiornikowiec British Consul" (7000 BRT). 30 sierpnia napotkał i zatopił torpedami i pociskami z działa norweski zbiornikowiec "Vardaas" (8200 BRT). Po wyczerpaniu torped ruszył w rejs powrotny. 1 września Suhren otrzymał Krzyż Rycerski z Dębowymi Liśćmi. Udało mu się w sumie zatopić 5 statków o łącznym tonażu 32 181 BRT i 18 września 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Suhren zdał dowództwo okrętu i objąb stanowisko dowódcy U-bootów w Norwegii. Został zatopiony 14 czerwca 1943 roku na południowy zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-565 - 8 lipca 1941 roku pod dow. kpt. Johanna Jebsena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 3 sierpnia 1941 roku kiedy miał zaatakować konwój SL-81, przytrafiła mu się awaria jednego diesla. Na skutek awarii musiał powrócić do bazy 6 sierpnia 1941 roku.  Następnie wypłynął 1 września 1941 roku i nie zatapiając żadnego statku powrócił 7 października 1941 roku do bazy. Ponownie wypłynął 8 listopada 1941 roku. 16 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 11 marca 1942 roku na północ od brzegów Egiptu zatopił brytyjski lekki krążownik "Naiad" (5500 BRT). 23 kwietnia 1942 roku pod dow. kpt. Wilhelma Frankena koło Mersa Matruh zatopił kabotażowiec (1400 BRT). 22 sierpnia 1942 roku został poważnie uszkodzony przez alianckie samoloty i musiał przejść długi remont. 18 grudnia 1942 roku na zachód od Oranu zatopił brytyjski niszczyciel "Partridge". Został zatopiony przez własną załogę 24 września 1944 roku pod Salaminą na Morzu Śródziemnym na skutek uszkodzeń spowodowanych przez brytyjskie samoloty.

U-566 - W sierpniu 1941 roku został skierowany do służby na wodach Arktyki. 3 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Dietricha Borcharta wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatapiając żadnego statku 23 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 15 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić statek (4181 BRT). Powrócił do bazy 23 lutego 1942 roku. 18 kwietnia 1942 roku ponownie wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 1 czerwca udało mu się zatopić brytyjski statek "Westmoreland" (8967 BRT) i 30 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Borchart został zdjęty ze stanowiska za słabe wyniki. Już pod nowym dowódcą Gerhardem Remusem 6 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Wszedł tam w skład grupy "Blicher". W połowie sierpnia zaatakował konwój SL-118 i zatopił norweski frachtowiec "Triton" (6600 BRT). Później zaatakował następny konwój SL-119 i udało mu się zatopić 2 wielkie frachtowce o łącznej pojemności 14 000 BRT. W odpowiedzi został staranowany przez eskortowiec, który zdemolował mu pomst i powyginał peryskopy. 5 września 1942 roku powrócił do bazy. Jego remont potrwał prawie do końca października. Został zatopiony 24 października 1943 roku na zachód od Porto przez brytyjskie samoloty.

U-567 - 5 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Theodora Fahra wyszedł na swój pierwszy patrol bojowy na Atlantyk. Udało mu się zatopić jeden statek (3485 BRT) i 12 września 1941 roku powrócił do bazy. Pod nowym dowództwem Engelberta Endrassa 25 października 1914 roku wypłynął ponownie. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 26 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 18 grudnia 1941 roku. 21 grudnia udało mu się zatopić frachtowiec "Annavore" (3324 BRT) z konwoju HG-76. Tej samej nocy został zatopiony na południowy wschód od Azorów przez brytyjski eskortowiec "Deptford" serią bomb głębinowych. Zginęła cała załoga. 

U-568 - 3 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Joachima Preusa (poprzednio "U-10") wyszedł na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 12 sierpnia 1941 roku zatopił brytyjską korwetę "Picotte" (925 BRT) z konwoju ON-5. Powrócił do bazy 10 września 1941 roku. Kolejny raz wypłynął 9 października 1941 roku. Po zatopieniu jednego statku (6023 BRT) w nocy 15 października z konwoju SC-48, powrócił 7 listopada 1941 roku do bazy. Podczas ataku na konwój SC-48 trafił torpedą w prawą burtę amerykański niszczyciel "Kearny". Zginęło 11 amerykańskich marynarzy. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 4 grudnia 941 roku. 10 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 27 maja został wykryty przez brytyjski bombowiec typu Blenheim koło Bardii i uszkodzony kilkoma bombami. Do ataku przyłączyły się 2 brytyjskie niszczyciele z pobliskiego konwoju: "Hurworth" i "Hero". Niszczyciele obrzuciły go kilkudziesięcioma bombami, lecz bez rezultatu. Po 2 godzinach dołączył do nich niszczycie "Eridge", lecz i on po zrzuceniu wszystkich bomb głębinowych nic nie osiągnął. Po 12 godzinach Preuss nie miał wyboru i musiał się wynurzyć i próbował ucieczki w ciemnościach. Został natychmiast ostrzelany i musiał się ponownie zanurzyć. O godzinie 4 rano 28 maja wynurzył się ponownie i znów został dostrzeżony. Znów został zaatakowany i załoga musiał otworzyć zawory denne i zatopić okręt. Całą załogę wzięto do niewoli. 

U-569 - 11 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Hansa-Petera Hinscha wyszedł na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i z powodu awarii maszyn 21 września 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 12 października 1941 roku. 3 listopada zatopił jeden statek (3349 BRT) z konwoju SC-52 i 12 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 10 grudnia 1941 roku. Po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne ( ciężkie uszkodzenia po bombardowaniu lotniczym ) 23 grudnia 1941 roku powrócił do bazy na remont.  26 lutego 1942 roku wypłynął patrolować wody norweskie. Udało mu się zatopić jeden statek (984 BRT). Powrócił do bazy 2 kwietnia 1942 roku. W kolejny rejs na Atlantyk wyruszył 4 maja 1942 roku. Wszedł w skład grupy "Hecht". 11 maja zauważył powolny konwój ON-92 i zawiadomił o tym innych członków grupy. 9 czerwca udało mu się zatopić jeden statek (4458 BRT) z konwoju ON-1000 i 30 maja 1942 roku powrócił do bazy. 4 sierpnia 1942 roku ponownie wypłynął na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 8 października 1942 roku powrócił do bazy. 20 maja 1943 roku na północnym Atlantyku amerykańskie samoloty uszkodziły go na tyle,  że musiał  zostać zatopiony przez własną załogę. 

U-570 - Został oddany do służby 15 maja i już 24 sierpnia 1941 roku pod dow. kpt. Hansa-Joachima Rahmlowa wypłynął z Trondheim na swój pierwszy rejs na Atlantyk. W morze okręt wyszedł nie w pełni sprawny ponieważ w Norwegii nie było specjalistów którzy mogli by naprawić jego uszkodzenia. 27 sierpnia 1941 roku okręt wraz z całą załogą i nienaruszonymi przyrządami walki dostał się do niewoli. O godz. 8.30 płynący na powierzchni ok. 80 Mm od Islandii okręt zauważył brytyjski samolot. Okręt natychmiast się zanurzył, a samolot oznaczył to miejsce boją. Dwie godziny później inny samolot dwusilnikowy Hudson z 269 Dywizjonu Coastal Command zauważył w tym miejscu wynurzający się właśnie U-boot. Samolot natychmiast rzucił 4 bomby głębinowe. Eksplozje spowodowały straszliwe spustoszenie wewnątrz okrętu. Pomimo poniesionych szkód okręt nie stracił zdolności zejścia pod wodę, spanikowany dowódca jego nakazał jednak założyć załodze pasy ratunkowe i wyjść na pokład, po czym wywiesił białą flagę jako sygnał do poddania się. Aż do przypłynięcia brytyjskich eskortowców samoloty utrzymywały okręt pod karabinami pokładowymi. Zdobycie go dostarczyło bardzo ważnych informacji na temat niemieckiej techniki. Okręt ten brał później udział w wojnie jako HMS "Graph".  

U-571 - W lipcu 1941 roku pod dow. kpt. Helmuta Mohlmanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk w rejon Arktyki. Nie udało mu się niestety nic zatopić. Kolejny raz wypłynął 18 października 1941 roku, ale i tym razem wrócił z kontem zerowym 26 listopada 1941 roku do bazy. Kolejny rejs bez zatopienia trwał od 21 grudnia 1941 roku do 27 stycznia 1942 roku. Kolejny raz, tym razem  na wody amerykańskie wypłynął 10 marca 1942 roku. Udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznym tonażu 24 319 BRT w tym brytyjski chłodnicowiec "Hertford" (11 000 BRT) i 7 maja 1942 roku powrócił do bazy. Następny raz na wody amerykańskie wypłynął 11 czerwca 1942 roku. Patrolował Cieśninę Florydzką. 7 lipca napotkał konwój i zatopił brytyjski frachtowiec "Umtata" (8100 BRT). Następnej nocy torpedami i pociskami z działa zmasakrował amerykański zbiornikowiec "J.A. Moffett Jr." (9800 BRT). 9 lipca zatopił honduraski frachtowiec (1100 BRT). W sumie udało mu się zatopić 3 statki o łącznym tonażu 19 192 BRT i 7 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji. Został zatopiony 28 stycznia 1944 roku na zachód od Irlandii przez brytyjskie samoloty. 

U-572 -  1 września 1941 roku pod wodzą kpt. Heinza Hirsackera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i nie zatapiając żadnego statku powrócił 2 października 1941 roku do bazy. Kolejny raz wypłynął 7 stycznia 1942 roku i po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne (zła pogoda i silna obrona) 10 lutego 1942 roku powrócił do bazy. 14 marca 1942 roku wypłynął w kolejny rejs tym razem na wody amerykańskie. Udało mu się w sumie zatopić 2 statki o łącznym tonażu 9532 BRT i 13 maja 1942 roku powrócił do bazy. 30 czerwca 1942 roku wypłynął w rejs na wody Atlantyku Południowego. Wszedł tam w skład grupy "Hai" (Rekin). Zatopił holenderski frachtowiec (5281 BRT) i  powrócił do Francji 3 września 1942 roku. Został zatopiony 3 sierpnia 1943 roku na północny wschód od Trynidadu przez amerykańskie samoloty.

U-573 - 26 września 1941 roku pod dow. kpt. Heinricha Heinsohna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 15 listopada 1914 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 30 października 1941 roku. Nie zatapiając żadnego statku 29 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 11 grudnia 941 roku. 18 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 1 maja 1942 roku brytyjski samolot typu Hudson z 233 Dywizjonu RAF zbombardował go i ciężko uszkodził koło Kartageny, a następnego dnia został w Kartagenie internowany przez hiszpańską marynarkę. 2 sierpnia 1942 roku został wcielony do marynarki hiszpańskiej jako "G-7". Heinsohn i załoga powrócili do Niemiec by objąć inne zadania.

U-574 - 8 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Dietricha Gengelbacha wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. 19 grudnia 1941 roku zatopił koło Portugalii brytyjski niszczyciel "Stanley" z eskorty konwoju HG-76. Nie dane mu jednak było cieszyć się zwycięstwem bo w ciągu 10 minut został zaatakowany przez eskortowiec "Stork". 15 bomb głębinowych zrobiło tak duże straty, że okręt musiał szasować zbiorniki balastowe i wypłynął na powierzchnię i zaczął uciekać. Po jedenasty minutach pościgu "Stork" staranował U-boota uderzając w kadłub tuż przed kioskiem. Impet uderzenia wywrócił  U-574. Główny mechanik niemieckiego okrętu nie chciał wykonać rozkazu zatopienia go i zastrzelił się z pistoletu. Gengelbach rozkazał załodze wyskoczenie za burtę, a sam zszedł o zaworów i zatopił okręt ginąc wraz z nim. Brytyjczycy zdołali uratować tylko 16 Niemców. 

U-575 - 2 września 1941 roku pod dow. kpt. Gunthera Heydemanna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Powracając udało mu się zatopić holenderski frachtowiec "Tuva" (4652 BRT) i 9 października 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 19 listopada 1941 roku. Po nieudanej próbie przejścia na Morze Śródziemne 17 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. Podczas tankowania w Vigo wykryto zbyt duże uszkodzenia spowodowane przez bomby głębinowe i musiał wrócić do Francji na remont. Ponownie na Atlantyk wypłynął 13 stycznia 1942 roku. Został skierowany do zadań eskortowych. Następnie wypłynął na wody amerykańskie. Powrócił do bazy 26 lutego 1942 roku. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 24 marca 1942 roku. Udało mu się zatopić jeden statek (6887 BRT) i 13 maja 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie wypłynął 10 czerwca 1942 roku. Po wypłynięciu został wcielony do składu grupy "Endrass" mającej zaatakować konwój HG-84 z Gibraltaru. 15 czerwca idąc za konwojem wystrzelił całą salwę torped, ale żadna nie trafiła. Patrolował w okolicach Trynidadu. Zatopił tam amerykański frachtowiec (2700 BRT). 9 lipca torpedami i z działa zatopił brytyjski frachtowiec (5300 BRT). 18 lipca ostatnimi torpedami uszkodził brytyjski zbiornikowiec "San Gaspar" (13 000 BRT). Potem w pobliżu Wenezueli zatopił z działa 2 brytyjskie żaglowce. W sumie udało mu się zatopić 4 statki o łącznym tonażu 8274 BRT i 7 sierpnia 1942 roku powrócił do Francji. Został zatopiony 13 marca 1944 roku na południowy zachód od Azorów przez brytyjskie samoloty i eskortowce.

U-576 - W październiku 1941 roku został skierowany do służby na wodach Arktyki. 11 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Hansa-Dietera Heinicke wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 23 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 20 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Zatopił jeden statek (6946 BRT). Powrócił do bazy 28 lutego 1942 roku. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 29 marca 1942 roku. Koło przylądka Hatteras zatopił frachtowiec (5100 BRT). Następnie przeszedł w rejon przylądka Cod w stanie Massachusetts i tu 30 kwietnia zatopił norweski frachtowiec "Taborfjell" (1300 BRT). Udało mu się w sumie zatopić 2 statki o łącznym tonażu 6441 BRT i 16 maja 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie wypłynął 16 czerwca 1942 roku. Patrolując u przylądka Lookout 13 lipca odniósł uszkodzenia z powodu bombardowania lotniczego i musiał przerwać patrol. 15 lipca napotkał konwój KS-520 i postanowił go zaatakować. W sumie udało mu się zatopić 2 statki o łącznym tonażu 10 373 BRT w tym nikaraguański frachtowiec "Bluefields" (2100 BRT) i uszkodził 2 amerykańskie statki z których jeden "Chilore" też zatonął. Następnie U-boot stracił sterowność i zdryfował w pobliże statku "Unicoi", którego jedyne działo 127 mm ostrzelało go i trafiło bezpośrednio w kiosk. Dzieła dokończyły samoloty z 9 Dywizjonu Patrolowego bombami głębinowymi. U-576 zatonął wraz z całą załogą. 

U-577 - 19 października 1941 roku pod dow. kpt. Herberta Schauenburga wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 26 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął na Atlantyk 16 grudnia 941 roku. 23 grudnia 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. Został zatopiony 9 stycznia 1942 roku w rejonie wybrzeża zachodniego Egiptu przez brytyjskie samoloty.

U-578 - W listopadzie 1941 roku został skierowany do służby w rejonie Arktyki. Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Ernsta-Augusta Rehwinkela 15 stycznia 1942 roku. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i powrócił do bazy 26 stycznia 1942 roku. 3 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 27 lutego koło brzegów stanu New Jersey zatopił amerykański zbiornikowiec "Resor" (7500 BRT). Następnego dnia zatopił dwoma torpedami amerykański niszczyciel "Jacob Jones" patrolujący koło brzegów. Po drodze do bazy zatopił jeszcze samotny frachtowiec (3100 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 11 630 BRT i 25 marca 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 7 maja 1942 roku. Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 2 wielkie frachtowce o łącznym tonażu 13 095 BRT, "holenderski "Polyphemus" (6300 BRT) i Norweski "Berganger" (6800 BRT). 3 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 6 sierpnia 1942 roku ponownie wypłynął na Atlantyk. Podczas przekraczania Zatoki Biskajskiej został 10 sierpnia 1942 roku na północ od przylądka Ortegal koło Francji zaatakowany przez czeski samolot z 311 Dywizjonu typu Wellington. Nalot miała fatalne skutki. Okręt poszedł na dno wraz z całą załogą.

U-579 - Został zatopiony 4 maja 1945 roku w cieśninie Mały Bełt przez brytyjskie samoloty. 

U-580 - Jako nowy okręt przechodzący próby na Bałtyku został staranowany i zatopiony 11 listopada 1941 roku koło Kłajpedy na Bałtyku przez niemiecki statek "Angelburg". Załogę zdołano uratować i przeniesiono na U-166.

U-581 - 13 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Wernera Pfeiffera wypłynął na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 24 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na Atlantyk wypłynął 11 stycznia 1942 roku. Udało mu się zatopić jeden statek (364 BRT). 4 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić jeden statek (5189 BRT) i 7 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 2 lutego 1942 roku na południowy zachód od Azorów u wejścia do portu Horta przez brytyjski niszczyciel "Westcott". Pfeiffer czatował tu na wyjście z portu uszkodzonego liniowca "Llangibby Castle" z transportem wojska. Eskorta statku po namierzeniu go ruszyła natychmiast do ataku. Pierwsze taranowanie nie udało się i oba okręty szły równolegle o parę metrów. Niszczyciel rzucił serię bomb głębinowych, które tak uszkodziły niemiecki okręt, że aby nie zatonął musiał szasować balast. W tym czasie większość załogi niemieckiej wyskoczyła za burtę. Niszczyciel staranował go tuż za kioskiem i przejechał wzdłuż rufowego pokładu. U-boot zatonął błyskawicznie. Brytyjczycy wyłowili rozbitków. Zginęło 5 Niemców. 

U-582 - Na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk wypłynął 20 grudnia 1941 roku pod dow, kpt. Wernera Schulte. Udało mu się zatopić jeden statek (5189 BRT) i 7 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz, tym razem na wody amerykańskie wypłynął 19 marca 1942 roku. 16 kwietnia został ostrzelany salwą 4 torped przez amerykański okręt podwodny "R-1", lecz bez rezultatu. Była to misja eskortowa i 24 maja 1942 roku powrócił do bazy. Po naprawach 27 czerwca 1942 roku został wysłany na południowy Atlantyk. Wszedł tam w skład grupy "Hai" (Rekin). 10 lipca razem z innymi U-bootami zaatakował konwój OS-33 i zatopił 2 duże frachtowce brytyjskie, w sumie 16 400 BRT. Później zatopił jeszcze dwa statki amerykańskie. Udało mu się w sumie zatopić 4 statki o łącznej masie 30 644 BRT i 12 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 5 października 1942 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-583 - Został zatopiony 15 listopada 1941 roku na Bałtyku przez niemiecki U-boot "U-153".

U-584 - Na przełomie 1941 i 42 roku pod dow. kpt. Joachima Deecke stacjonował na północy Norwegii w porcie Kirkenes. 10 stycznia 1942 roku na Morzu Barentsa zatopił radziecki okręt podwodny "M-175".  Pierwszy raz na Atlantyk na wody amerykańskie został skierowany 25 maja 1942 roku. Podczas rejsu 17 czerwca wysadził 4 agentów w Ponte Vedra na Florydzie. Następnie rozpoczął patrol koło przylądka Hatteras. Wystrzelił prawie wszystkie posiadane torpedy ale albo nie trafiały albo nie wybuchały. Nie zatapiając żadnego statku 22 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 24 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk. Zatopił w sumie podczas rejsu 2 statki o łącznej masie 12 913 BRT i 10 października powrócił do bazy. Został zatopiony 31 października 1943 roku na Atlantyku Północnym przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Card".

U-585 - W grudniu 1941 roku pod dow. kpt. Bernharda Lohse został skierowany do służby na wody Arktyki. Został zatopiony 29 marca 1942 roku w rejonie Murmańska przez brytyjski niszczyciel "Fury" z osłony konwoju PQ-13. Być morze jak pokazują ostatnie badania okręt ten zatonął na skutek wewnętrzne eksplozji podczas stawiania min TBM.

U-586 - 12 stycznia 1942 roku pod dow. kpt. Dietricha von der Escha wypłynął na swój pierwszy rejs w rejon Arktyki. Nie zatopiwszy żadnego statku 12 lutego 1942 roku powrócił do bazy w Narwiku. Został zatopiony 5 lipca 1944 roku w Tulonia przez amerykańskie samoloty.

U-587 - 8 stycznia 1942 roku pod dow. kpt. Urlicha Borcherdta wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopiwszy żadnego statku 30 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 2 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 13 lutego został przez dowództwo zawrócony z trasy i wysłany na poszukiwanie zaginionej załogi "Condora". 15 lutego odnalazł 5 członków załogi samolotu w małej łodzi i przekazał ich na U-boota płynącego do bazy. 24 lutego zaatakował konwój ON-67 i storpedował jeden ze zbiornikowców. Cały czas przebywając na wodach kanadyjskich był atakowany przez niszczyciele i samoloty. Udało mu się zatopić 2 statki o łącznej masie 6619 BRT. W drodze powrotnej w Zatoce Biskajskiej 17 marca 1942 roku napotkał konwój WS-17. Został namierzony i zaatakowany przez okręty eskorty bombami głębinowymi tak skutecznie, że zatonął wraz z całą załogą.

U-588 - 8 stycznia 1942 roku pod dow. kpt. Viktora Vogela wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopiwszy żadnego statku 30 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 12 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Po drodze zatopił brytyjski frachtowiec (4900 BRT). Na miejscu płynął od Nowego Yorku na południe. 2 marca koło Nowego Yorku jedną torpedą i ok. 200 pociskami z działa uszkodził brytyjski zbiornikowiec (4800 BRT). 10 marca storpedował amerykański zbiornikowiec "Gulftrade" (6700 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznej masie 11 566 BRT i 27 marca 1942 roku powrócił do bazy. 19 kwietnia 1942 roku ponownie wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 9 maja  koło Halifaksu zaatakował i uszkodził amerykański frachtowiec "Greylock". 10 maja w okolicy przylądka Sable zatopił brytyjski frachtowiec "Kitty Brock" (4000 BRT). 17 maja zatopił mały norweski frachtowiec "Skottland" (2100 BRT). 21 i 23 maja zatopił amerykański "Plow City" (3300 BRT) i brytyjski "Margot" (4500 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 4 statki o łącznym tonażu 13 975 BRT i 7 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. 14 lipca 1942 roku znowu wypłynął na Atlantyk. Patrolował na północy. 31 lipca 1942 roku na Atlantyku północnym, gdy szykował się do ataku na konwój ON-115 został zaatakowany przez kanadyjską kanonierkę "Wetaskiwin" i zatopiony celną serią bomb.

U-589 - W lutym 1942 roku pod dow. kpt. Hansa-Joachima Horrera rozpoczął służbę na wodach Arktyki.  Został zatopiony 14 września 1942 roku koło Wyspy Niedźwiedziej przez brytyjski niszczyciel "Onslow" i samoloty z lotniskowca "Avenger" z osłony konwoju PQ-18.

U-590 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Heinricha Mullera-Edzardsa 4 kwietnia 1942 roku. Na skutek awarii spowodowanej przez bombardowanie lotnicze musiał powrócił do bazy 17 kwietnia 1942 roku. W ponowny rejs na Atlantyk wyruszył 3 maja 1942 roku. Wszedł w skład grupy "Hecht". Atakował konwój ON-102, lecz został odpędzony i ciężko uszkodzony przez eskortę. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 26 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. W remoncie spędził 47 dni. 27 sierpnia 1942 roku wypłynął kolejny raz. Wszedł na Atlantyku Południowym w skład grupy "Blucher". 18 sierpnia po nieudanym ataku na konwój SL-118, eskorta konwoju uszkodziła mu nadajnik i zmusiła do odwrotu. Po 4-dniowym remoncie nadajnika ponownie wypłynął na morze. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 24 listopada 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 9 lipca 1943 roku u ujścia Amazonki przez amerykańskie samoloty.

U-591 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Hansjurgena Zetzsche 15 stycznia 1942 roku. Udało mu się zatopić jeden statek (4028 BRT). Powrócił do bazy 8 lutego 1942 roku. Został zatopiony 30 lipca 1943 roku w rejonie Recife w Brazylii przez amerykańskie samoloty.

U-592 - W lutym 1942 roku pod dow. kpt. Karla Borma rozpoczął służbę na wodach Arktyki. Został zatopiony 31 stycznia 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-593 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Gerda Kelblinga 2 marca 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 28 marca 1942 roku. Został uszkodzony bombami głębinowymi 27 marca 1942 roku na Atlantyku przez flotyllę brytyjskich ścigaczy płynących do Saint-Nazaire. 12 grudnia 1943 roku koło Bougie w Algierii zatopił brytyjskie niszczyciele "Tynedale" i "Holcombe". 20 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Na wodach stanu New Jersey uszkodził grecki frachtowiec "Stavros" oraz zatopił panamski zbiornikowiec "Persephone" (8426 BRT) i 17 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Ponownie na Atlantyk wypłynął 22 lipca 1942 roku. 5 sierpnia  na wschód od Grenlandii wykrył i zaatakował konwój SC-94. Udało mu się zatopić Holenderski statek "Spar" (3616 BRT) i 19 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 13 grudnia 1943 roku na północny wschód od Bougie przez brytyjski niszczyciel "Calpe" i amerykański "Wainwright".

U-594 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Dietricha Hoffmanna 14 marca 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 30 marca 1942 roku. 11 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Patrolował na Morzu Karaibskim. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 25 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po powrocie Hoffmann został zdjęty ze stanowiska. Już pod nowym dowódcą Friedrichem Mumm 4 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Udało mu się zatopić jeden statek (6074 BRT i 28 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 4 czerwca 1943 roku na zachód od Gibraltaru przez brytyjskie samoloty.

U-595 - 16 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Jurgena Quaeta-Faslema wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie udało mu się zatopić żadnego statku i 18 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 14 listopada 1942 roku na północny wschód od Oranu przez brytyjskie samoloty.

U-596 - Podczas prób na Bałtyku w 1942 roku eksplozja akumulatorów opóźniła jego wyjście na Atlantyk. 8 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Guntera Jahna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się w sumie zatopić 2 statki o łącznej masie 10 642 BRT i 3 października 1942 roku powrócił do bazy.  Został zatopiony przez własną załogę 24 września 1944 roku pod Salaminą na Morzu Śródziemnym na skutek uszkodzeń spowodowanych przez brytyjskie samoloty.

U-597 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 27 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Eberharda Bopsta. Nie zatopił żadnego statku i 16 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 12 października 1942 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-598 - 7 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Gottfrieda Holtorfa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. 5 sierpnia podczas pobierania paliwa, wypadł za burtę i utonął jeden z członków jego załogi. Patrolował w okolicach Cieśniny Nawietrznej. 12 sierpnia w bitwie z konwojami TAW-12 i TAW-13 udało mu się zatopić 2 brytyjskie statki: parowiec i "Empire Corporal" o łącznej masie 9295 BRT oraz uszkodził zbiornikowiec "Standella" (6200 BRT). 13 września 1942 roku powrócił do bazy. Naprawa szkód odniesionych podczas tego rejsu zajęła 105 dni.  Został zatopiony 23 lipca 1943 roku w rejonie Natalu w Brazylii przez amerykańskie samoloty.

U-599 - 27 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Wolfganga Breithaupta wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Został zatopiony 24 października 1942 roku na północny wschód od Azorów przez brytyjski samolot typu "Liberator" po zauważeniu przez niego alianckiego konwoju płynącego w stronę Afryki w ramach operacji Torch".

U-600 - 14 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Bernharda Zurmuhlena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. Patrolował w okolicach Cieśniny Nawietrznej. Na początek zatopił malutki żaglowiec brytyjski. 12 sierpnia w bitwie z konwojami WAT-12 i WAT-13 zatopił 2 frachtowce (razem 9600 BRT). Z powodu odniesionych uszkodzeń w walce z eskortą konwoju okręt musiał przerwać patrol i wracać do bazy. Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 9682 BRT i 12 września 1942 roku powrócił do bazy. Naprawa szkód odniesionych podczas tego rejsu trwała 2 miesiące. Został zatopiony 25 listopada 1943 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjskie eskortowce "Bazely" i "Blackwood".

U-601 - W lipcu 1942 roku został skierowany pod dow. kpt. Petera-Ottmara Grau na wody Arktyki. Został zatopiony 25 lutego 1944 roku na północ od Lofotów przez brytyjskie samoloty.

U-602 - Zaginął ok. 23 kwietnia 1943 roku w rejonie Oranu.

U-603 - Został zatopiony 1 marca 1944 roku na południowy zachód od Azorów przez amerykański eskortowiec "Bronstein". 

U-604 - 4 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Horsta Holtringa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się zatopić jeden statek (7906 BRT) i 9 września 1942 roku powrócił do bazy. 11 sierpnia 1943 roku na północny zachód od Wyspy Wniebowstąpienia załoga musiała go zatopić po tym jak został on uszkodzony przez amerykańskie niszczyciele i samoloty.

U-605 - 28 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Herberta-Viktora Schuetze'a wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 24 sierpnia zaatakował powolny konwój ON-122 i zatopił 2 brytyjskie frachtowce o masie 8200 BRT. Kontratak eskortowców konwoju spowodował wyrwanie wielkiej dziury w kiosku i zmusił go do przerwania patrolu. Udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznej masie 8409 BRT i 4 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 13 listopada 1942 roku w rejonie Algieru przez brytyjskie kanonierki "Lotus" i "Poppy".

U-606 - Podczas prób na Bałtyku w 1942 roku na jego pokładzie wybuchł pożar, co opóźniło jego wyjście na Atlantyk. 9 grudnia 1942 roku storpedował na wschód od Oramu na Morzu Śródziemnym brytyjski niszczyciel "Porcupine". Został zatopiony 22 lutego 1943 roku na północnym Atlantyku przez amerykański eskortowiec "Campbell" i polski niszczyciel "Burza" podczas ataku na aliancki konwój ON-166.

U-607 - 9 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Ernsta Mengersena wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Wolf" działającej miedzy Grenlandią a Islandią. 25 lipca zaatakował konwój ON-113 i uszkodził brytyjski MS "Empire Rainbow" (7000 BRT). Powrócił do bazy 16 sierpnia 1942 roku. Został zatopiony 13 lipca 1943 roku w zatoce Biskajskiej przez brytyjskie samoloty.

U-608 - 20 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Rplfa Struckmeiera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wspólnie z U-211 zatopił bazę wielorybniczą "Hektoria" (13 797 BRT) oraz tankowiec "Empire Moonbean" (6849 BRT) i 24 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 10 sierpnia 1944 roku w rejonie La Rochelle przez brytyjskie samoloty i eskortowiec.

U-609 - 16 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Klausa Rudloffa wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Patrolował pod Rejkiawikiem. Pod koniec sierpnia został przesunięty bardziej na południe dołączając do grupy "Vorwaerts". 31 sierpnia natrafił na konwój SC-97 i po powiadomieniu o tym dowództwa, dwukrotnie go zaatakował. Udało mu się zatopić 2 frachtowce o łącznej masie 10 288 BRT. 10 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 7 lutego 1943 roku w środkowej części północnego Atlantyku przez francuską korwetę "Lobelia".

U-610 - Został zatopiony 8 października 1943 roku przez alianckie samoloty na Północnym Atlantyku, gdzie działając w ramach grupy "Rossbach" zaatakował aliancki konwój SG-143.

U-611 - Został zatopiony 10 grudnia 1942 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-612 - Podczas prób na Bałtyku 6 sierpnia 1942 roku został staranowany przez bliźniaczy U- 444. Podniesiony z dna okręt nadawał się już tylko do celów szkoleniowych. Został zatopiony 2 maja 1945 roku w bazie w Wesermunde przez własną załogę.

U-613 - Został zatopiony 23 lipca 1943 roku na południe od Azorów przez amerykański niszczyciel "Badger".

U-614 - Został zatopiony 29 lipca 1943 roku na północny zachód od przylądka Finisterre przez alianckie samoloty.

U-615 - Został zatopiony 6 sierpnia 1943 roku na Morzu Karaibskim przez amerykańskie samoloty.

U-616 - 9 października 1943 roku w rejonie Salerno zatopił amerykański niszczyciel "Buck". Został zatopiony 14 maja 1944 roku na wschód od Kartageny przez amerykańskie niszczyciele.

U-617 - 29 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Alberta Brangi wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk w rejon Arktyki. Udało mu się w umie zatopić 4 statki o łacznej masie 15 079 BRT i 7 października 1942 roku powrócił do bazy. 6 września 1943 roku na wschód od Gibraltaru zatopił brytyjski niszczyciel "Puckeridge". 11 września 1943 roku koło Melilli w Maroku po ciężkim uszkodzeniu załoga wyrzuciła go na brzeg, gdzie następnie zniszczyła go artyleria brytyjskich eskortowców.

U-618 - Został zatopiony 14 sierpień 1944 roku na zachód od St. Nazaire w zatoce Biskajskiej przez brytyjskie eskortowce i samoloty.

U-619 - Został zatopiony 6 lub 15 października 1942 roku na Atlantyku północnym przez brytyjskie samoloty lub niszczyciel.

U-620 - Został zatopiony 14 lutego 1943 roku na północny zachód od Lizbony przez brytyjskie samoloty.

U-621 - W lipcu 1944 roku został wysłany na patrol do kanału La Manche, gdzie zatopił okręt desantowy piechoty "Prince Leopold" i uszkodził duży statek handlowy. Został zatopiony 18 sierpnia 1944 roku w zatoce Biskajskiej przez kanadyjskie niszczyciele. 

U-622 - Został zatopiony 24 lipca 1943 roku w Trondheim w Norwegii przez brytyjskie samoloty.

U-623 - Został zatopiony 21 lutego 1943 roku na Atlantyku prawdopodobnie przez amerykańskie samoloty.

U-624 - Został zatopiony 7 lutego 1943 roku na Atlantyku Północnym przez brytyjskie samoloty.

U-625 - Został zatopiony 10 marca 1944 roku na zachód od Irlandii przez kanadyjskie samoloty.

U-626 - Został zatopiony 15 grudnia 1942 roku na północnym Atlantyku przez brytyjski eskortowiec "Ingham".

U-627 - Został zatopiony 27 października 1942 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty. 

U-628 - Został zatopiony 3 lipca 1943 roku na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-629 - Został zatopiony 8 czerwca 1944 roku na zachód od Brestu przez brytyjski samolot typu "Liberator" pod dowództwem por. Moore'a.

U-630 - Został zatopiony 4 maja 1943 roku na południe od przylądka Farvel przez brytyjskie samoloty.

U-631 - Został zatopiony 17 października 1943 roku na południe od przylądka Farvel przez brytyjską korwetę "Sunflower".

U-632 - Został zatopiony 6 kwietnia 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-633 - Został zatopiony 7 marca 1943 roku w środkowej części Atlantyku Północnego przez brytyjskie samoloty.

U-634 - Został zatopiony 30 sierpnia 1943 roku na zachód od Azorów przez brytyjskie eskortowce "Stork" i "Stonecrop".

U-635 - Został zatopiony 6 kwietnia 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjską fregatę "Tay".

U-636 - Został zatopiony 21 kwietnia 1945 roku na zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-638 - Został zatopiony 5 maja 1943 roku na północny wschód od Nowej Fundlandii przez brytyjską korwetę "Loosestrife".

U-639 - Został zatopiony 30 sierpnia 1943 roku na północny zachód od przylądka Upragnionego na Nowej Ziemi przez radziecki okręt podwodny "S-101".

U-640 - Został zatopiony 17 maja 1943 roku koło przylądka Farvel przez brytyjską fregatę "Swale".

U-641 - Został zatopiony 19 stycznia 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjską korwetę "Violet".

U-642 - Został zatopiony 5 lipca 1944 roku w Tulonia przez amerykańskie samoloty.

U-643 - Został zatopiony 8 października 1943 roku przez alianckie samoloty na Północnym Atlantyku, gdzie działając w ramach grupy "Rossbach" zaatakował aliancki konwój SG-143.

U-644 - Został zatopiony 7 kwietnia 1943 roku na południowy wschód od Jan Mayen przez brytyjski okręt podwodny "Tuna".

U-645 - Został zatopiony 24 grudnia 1943 roku na północny wschód od Azorów przez amerykański niszczyciel "Schenck".

U-646 - Został zatopiony 17 maja 1943 roku na południowy wschód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-647 - Został zatopiony 3 kwietnia 1943 roku na wschód od Szetlandów prawdopodobnie po wejściu na minę.

U-648 - Został zatopiony 23 listopada 1943 roku na południowy wschód od Azorów przez brytyjskie eskortowce "Bazely" i "Drury".

U-649 - Został zatopiony 23 lub 24 lutego 1943 roku na Bałtyku na skutek zderzenia z okrętem podwodnym "U-232".

U-650 - Zaginął 7 stycznia 1945 roku na zachód od Irlandii.

U-651 - 7 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Petera Lohmeyera wypłynął na swój dziewiczy rejs bojowy na Atlantyk. 24 czerwca 1941 roku dołączył do innych U-bootów atakujących konwój HX-133. Udało mu się zatopić brytyjski frachtowiec "Brockley Hill" (5300 BRT). Został zatopiony 29 czerwca 1941 roku na południe od Islandii przez brytyjskie eskortowce. Gdy po 4 dniach dogonił konwój zatopił brytyjski frachtowiec "Grayburn" (6300 BRT). Następny idący w szyku statek "Anadara" potężnym uderzeniem rzucił zanurzonym U-bootem powodując poluzowanie nitów i utratę kontroli. Następnie zaatakowały go okręty eskorty co przyniosło następne uszkodzenia. Chcąc odzyskać panowanie nad okrętem Lohmeyer szasował zbiorniki i wyszedł na powierzchnię. Na powierzchni został zaatakowany przez niszczyciele i nie widząc innej szansy nakazał zatopić i opuścić okręt. Uratowano 44 członków załogi. Jeden marynarz niemiecki zginął.

U-652 - Po przyspieszonych próbach w lipcu 1941 roku pod dow. kpt. Georga-Wernera Fraatza rozpoczął patrole w pobliżu Murmańska. Na początku sierpnia 1941 roku okręt przybył w rejon Zatoki Kolskiej. Zatopił tu frachtowiec (600 BRT). Na swój pierwszy rejs na Atlantyk  Północny wyruszył 21 sierpnia 1941 roku. Dołączył do grupy "Markgraf" w rejonie Arktyki. Udało mu się zatopić jeden statek (3410 BRT). 4 września 1941 roku zaatakował koło Islandii amerykański niszczyciel "Greer" i w zamian został przez niego obrzucony bombami głębinowymi. Był to pierwszy atak na amerykański okręt wojenny. 18 września 1941 roku powrócił do bazy. Ponownie wypłynął 1 listopada 1941 roku. 29 listopada 1941 roku przeszedł na Morze Śródziemne. 26 marca 1942 roku na Morzu Śródziemnym koło Sollum udało mu się zatopić brytyjski niszczyciel "Jaguar". 20 marca 1942 roku koło Bardii udało mu się storpedować i zatopić brytyjski niszczyciel "Heythrop". 2 czerwca 1942 roku w rejonie Sollum zauważył go brytyjski samolot typu Swordfish z 815 Dywizjonu i zaatakował uszkadzając go na tyle, że musiał zostać dobity przez "U-81". Fraatz wraz z całą załogą udali się do Niemiec by objąć nowy okręt.

U-653 - 16 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Gerharda Feilera wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Nie zatopił żadnego statku i 13 stycznia 1942 roku powrócił do bazy. 31 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 350 Mm od Nowego Yorku zatopił norweski statek (1582 BRT). Powrócił do bazy 23 lutego 1942 roku. 25 kwietnia 1942 roku ponownie wypłynął w rejs na wody amerykańskie. 16 maja koło Nowej Fundlandii wysadził szpiega. W drodze zatopił brytyjski frachtowiec "Peisander" (6200 BRT). 7 czerwca zatopił amerykański poławiacz min "Gannet" (1000 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznym tonażu 7065 BRT i 6 lipca 1942 roku powrócił do bazy. 5 sierpnia 1942 roku wypłynął na Atlantyk Południowy. Wszedł tam w skład grupy "Blicher". 16 sierpnia w pobliżu Azorów napotkał konwój SL-118 i powiadomił inne okręty. 18 sierpnia idąc za konwojem został zaatakowany i uszkodzony przez samolot typu Liberator ze 120 Dywizjonu. Z powodu awarii musiał przerwać patrol i 31 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy w Breście. Remont trwał aż 2 miesiące. Został zatopiony 15 marca 1944 roku w środkowej części Atlantyku Północnego przez brytyjskie eskortowce i samoloty.

U-654 - 16 listopada 1941 roku pod dow. kpt. Hansa-Joachima Hesse wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Z powodu choroby członka załogi patrol przerwano i okręt 20 listopada 1941 roku zawinął do bazy. 15 grudnia 1941 roku pod nowym dowództwem kapitana Ludwiga Forstera wypłynął drugi raz na Atlantyk. Na skutek awarii musiał 25 grudnia 1941 roku powrócić do bazy. 3 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić francuską korwetę "Alysee" (900 BRT) i 19 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 21 marca 1942 roku. W drodze zatopił brytyjski frachtowiec (7000 BRT). Koło przylądka Hatteras posłał na dno jeszcze dwa statki. Udało mu się w sumie zatopić 3 statki o łącznym tonażu 17 755 BRT i 29 maja 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie został skierowany 9 lipca 1942 roku. Od 12 do 21 sierpnia patrolował u brzegów Pnamy. Został zatopiony 22 sierpnia 1942 roku na południe od Colon koło Panamy przez amerykański samolot B-18 z 45 Dywizjonu USAF, który przyłapał go na powierzchni. Zginęła cała załoga. 

U-655 - W marcu 1942 roku pod dow. kpt. Adolpha Dumrese wypłynął na wody Arktyki. Został zatopiony na swoim pierwszym patrolu 24 marca 1942 roku przez brytyjski trałowiec "Sharpshooter" osłaniający aliancki konwój QP-9 na Morzu Barentsa. Zginęła cała załoga. 

U-656 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął pod dow. kpt. Ernsta Kroninga 15 stycznia 1942 roku. Nie zatopił żadnego statku i powrócił do bazy 28 stycznia 1942 roku. 4 lutego 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Został zbombardowany 1 marca 1942 roku przez amerykański samolot "Hudson" ze stacjonującego w Argentii 82 Dywizjonu Patrolowego w rejonie Nowej Funlandii. Atak okazał się skuteczny i okręt zatonął wraz z całą załogą.  

U-657 -  W marcu 1942 roku pod dow. kpt. Heinricha Goellnitza rozpoczął służbę na wodach Arktyki. 5 i 5 lipca 1942 roku brał udział w polowaniu na konwój PQ-17, lecz z powodu pękniętego zbiornika musiał wycofać się do bazy. Został zatopiony 14 maja 1943 roku na wschód od przylądka Farvel przez brytyjskie samoloty.

U-658 - 7 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Hansa Senkela wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk i został skierowany na wody amerykańskie. Patrolował w okolicach Cieśniny Nawietrznej. 12 sierpnia zaatakował konwój WAT-13 i zatopił niewielki holenderski frachtowiec (1211 BRT). Udało mu się zatopić w sumie 3 statki o łącznej masie 12 146 BRT i 12 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 30 października 1942 roku przez kanadyjskie samoloty w rejonie Nowej Funlandii.

U-659 - 15 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Hansa Stocka wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk w rejo Arktyki. Z powodu awarii musiał przerwać patrol i 16 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 3 lub 4 maja 1943 roku na skutek zderzenia z niemieckim okrętem podwodnym "U-439" na zachód od przylądka Finisterre.

U-660 - 25 lipca 1942 roku pod dow. kpt. Gotza Baura wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. 10 sierpnia wspólnie z U-438 zatopił grecki frachtowiec "Condylis" (4400 BRT) oraz 2 inne brytyjskie frachtowce z konwoju SC-94, w sumie 10 000 BRT, a także uszkodził trzeci "Oregon" (6000 BRT). Udało mu się zatopić 3 statki o łącznej masie 15 286 BRT i 5 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 12 listopada 1942 roku w rejonie Oranu przez brytyjskie kanonierki "Lotus" i "Starwort".

U-661 - Został zatopiony 15 października 1942 roku na Atlantyku północnym przez brytyjskie samoloty.

U-662 - Został zatopiony 21 lipca 1943 roku w rejonie ujścia Amazonki przez amerykańskie samoloty. 

U-663 - Został zatopiony 7 maja 1943 roku na zachód od Brestu.

U-664 - Został zatopiony 9 sierpnia 1943 roku na zachód od Azorów przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Card".

U-665 - Został zatopiony 22 marca 1943 roku na zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.

U-666 - Został zatopiony 10 lutego 1944 roku na zachód od Irlandii przez brytyjskie samoloty lotniskowca eskortowego "Fencer".

U-667 - Zatonął 25 sierpnia 1944 roku w rejonie La Rochelle po wejściu na minę.

U-669 - Został zatopiony 7 września 1943 roku na północ od przylądka Ortegal koło Francji przez czeskie samoloty.

U-670 - Został zatopiony 20 sierpnia 1943 roku w zatoce Gdańskiej na skutek zderzenia z okrętem "Bolkoburg".

U-671 - Został zatopiony 4 sierpnia 1944 roku na południe od Brighton w kanale La Manche przez brytyjskie eskortowce.

U-672 - Został zatopiony 18 lipca 1944 roku w zachodniej części kanału La Manche przez brytyjski eskortowiec "Balfour".

U-673 - Został zatopiony 24 października 1944 roku koło Stavangeru po kolizji z "U-382". Później został podniesiony nie został jednak naprawiony.

U-674 - Został zatopiony 2 maja 1944 roku na południowy wschód od Jan Mayen przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Fencer". 

U-675 - Został zatopiony 24 maja 1944 roku w rejonie Alesundu w Norwegii przez brytyjskie samoloty.

U-676 - Został zatopiony 19 lutego 1945 roku w Zatoce Fińskiej po wejściu na minę.

U-678 - Został zatopiony 6 lipca 1944 roku w kanale La Manche na południe od Brighton przez alianckie eskortowce. 

U-679 - Został zatopiony 9 lub 10 stycznia 1945 roku w rejonie Paldiski przez radziecki ścigacz "MO-124".

U-681 - Został zatopiony przez własną załogę 11 marca 1945 roku na kanale La Manche w rejonie wyspy Scilly po tym jak został uszkodzony przez amerykański samolot typu "Liberator" i po tym jak poniósł uszkodzenia na mieliźnie koło wyspy.

U-683 - Został zatopiony 12 marca 1945 roku na kanale La Manche pod Lizard przez brytyjskie eskortowce.

U-701 - Na swój pierwszy rejs bojowy na Atlantyk wypłynął na wody amerykańskie 27 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Horsta Degena. Podczas rejsu po wzburzonym morzu fale zmyły z kiosku pierwszego oficera, który nieopatrznie wysunął się na chwilę bez pasa bezpieczeństwa. Udało mu się na początku stycznia 1942 roku zatopić brytyjski statek "Baron Erskine" i 9 lutego 1942 roku powrócił do bazy. 26 lutego 1942 roku wypłynął patrolować wody norweskie. Udało mu się zatopić 3 statki o łącznej masie 1253 BRT w tym trawler rybacki (272 BRT) oraz dwa trawlery "Notts Country" i "Stella Capella" ( po 500 BRT) Powrócił do bazy 1 kwietnia 1942 roku. Kolejny raz na wody amerykańskie został skierowany 19 maja 1942 roku. Za zadanie miał zaminować szlak żeglugowy w Zatoce Chesapeake. Na miejsce dotarł 12 czerwca i dzień później postawił 15 min TMB, na które 15 czerwca natknął się konwój KN-109. Dwa duże zbiornikowce amerykańskie "Robert C. Tutle" i "Esso Augusta" zostały uszkodzone a brytyjski trawler "Kingston Ceylonite" (500 BRT) zatonął. 17 czerwca na kolejnej minie zatonął amerykański frachtowiec "Santore" (7100 BRT). Po postawieniu min okręt odszedł w rejon przylądka Hatteras. Tu 19 czerwca zatopił z działa mały amerykański trałowiec "YP-389". 27 czerwca napotkał w Strefie Wschodniej Granicy Morskiej samotny zbiornikowiec amerykański "William A. Rockefeller" i mimo lotniczej eskorty zatopił go. Udało mu się w sumie podczas tego rejsu zatopić 4 statki o łącznym tonażu 21 769 BRT. Został zatopiony 7 lipca 1942 roku w rejonie przylądka Hatteras koło USA przez amerykański samolot typu Hudson z 396 Dywizjonu USAF. Miało to miejsce podczas wietrzenia U-boota. Wprawdzie samolot został dostrzeżony wcześniej i okręt zanurzał się szybko, lecz nie osiągnął bezpiecznej głębokości. 3 130-kilowe bomby zrzucone precyzyjnie z wysokości 17 metrów zrobiły swoje. Woda zalała okręt, a dowódca nie mogąc wyszasować zbiorników poprowadził załogę przez luk w kiosku. Z 43 osobowej załogi nie wydostało się tylko siedmiu. Pomimo poszukiwań rozbitków uratowano zaledwie 7 osób w tyk dowódcę. Reszta umarła z szoku i zimna znoszona prądem morskim.

U-702 -  W marcu 1942 roku pod dow. kpt. Wolfa-Rudiger von Rabenau rozpoczął służbę na wodach Arktyki. Zatonął na przełomie marca i kwietnia 1942 roku po wejściu na minę w rejonie Helgolandu. Zginęła cała załoga.

U-703 -  W marcu 1942 roku pod dow. kpt. Heinza Bielfeld rozpoczął służbę na wodach Arktyki. 5 lipca zaatakował rozproszony konwój PQ-17 i zatopił 2 brytyjskie frachtowce: "Empire Byron" (6600 BRT) i "River Afton" (5500 BRT). 20 września 1942 roku podczas ataku na konwój brytyjski QP-14 koło Islandii storpedował brytyjski niszczyciel "Somali", który wkrótce zatonął. Zatonął we wrześniu 1944 roku W rejonie wschodniej Islandii prawdopodobnie po wejściu na minę.

U-704 -  Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wyruszył 30 czerwca 1942 roku pod dow. kpt. Horsta Kesslera. Wszedł w skład grupy "Wolf", działającej między Grenlandią a Islandią. 26 lipca natknął się na uszkodzony brytyjski "Empire Rainbow" (7000 BRT) z konwoju ON-113 i dobił go. 16 sierpnia 1942 roku powrócił do bazy.

U-705 - 1 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Karla-Horsta Horna wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Wszedł w skład grupy "Loss". Udało mu się zatopić amerykański frachtowiec "Balladier" (3279 BRT) z konwoju SC-95. 24 sierpnia został trafiony ogniem artyleryjskim przez eskortowce konwoju ON-122, co zmusiło go do zawrócenia do bazy. Wracając został zatopiony 3 września 1942 roku na zachód od Brestu przez brytyjskie samoloty typu Whitley z 77 Dywizjonu Bombowego. Zginęła cała załoga. 

U-706 - Został zatopiony 2 sierpnia 1943 roku na na północny zachód od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-707 - Został zatopiony 9 listopada 1943 roku na wschód od Azorów przez brytyjskie samoloty.

U-708 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Wilhelmshaven przez własną załogę

U-709 - Został zatopiony 1 marca 1944 roku na północ od Azorów przez amerykańskie eskortowce.

U-710 - Został zatopiony 24 kwietnia 1943 roku na południe od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-711 - Został zatopiony 4 maja 1945 roku w Harstad w północnej Norwegii przez samoloty z brytyjskich lotniskowców eskortowych.

U-713 - Został zatopiony 24 lutego 1944 roku na południowy wschód od Jan Mayen przez brytyjski niszczyciel "Keppel".

U-714 - Został zatopiony 14 marca 1945 roku na Morzu Północnym.

U-715 - Został zatopiony 13 czerwca 1944 roku na północny wschód od Wysp Owczych przez kanadyjskie samoloty.

U-717 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-718 - Został zatopiony 18 listopada 1943 roku na południowy wschód od Bornholmu na skutek zderzenia z "U-476".

U-719 - Został zatopiony 26 czerwiec 1944 roku na zachód od Irlandii przez brytyjski niszczyciel "Bulldog".

U-721 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-722 - Został zatopiony 27 marca 1945 roku w rejonie Hybrydów przez brytyjskie eskortowce.

U-731 - Został zatopiony 15 maja 1944 roku w cieśninie Gibraltarskiej przez brytyjskie kanonierki.

U-732 - Został zatopiony 31 października 1943 roku w cieśninie Gibraltarskiej przez brytyjskie dozorowce.

U-733 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-734 - Został zatopiony 9 lutego 1944 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-735 - Został zatopiony 28 grudnia 1944 roku w Horten w północnej Norwegii przez brytyjskie samoloty.

U-736 - Został zatopiony 6 sierpnia 1944 roku na zachód od St. Nazaire przez brytyjskie eskortowce.

U-737 - Zatonął 18 grudnia 1944 roku w rejonie Lofotów na skutek zderzenia z niemieckim okrętem bazą "MRS-25".

U-738 - Zatonął 14 lutego 1944 roku koło Gdyni na skutek zderzenia z innym okrętem. Póxniej został podniesiony.

U-740 - Został zatopiony 9 czerwca 1944 roku na południowy zachód od wyspy Scilly przez brytyjski samolot.

U-741 - 2 sierpnia 1941 roku pod dow.kpt. Gerharda Bigalka wyszeł na Atlantyk na swój pierwszy rejs. Nie zatapiając żadnego statku powrócił do bazy 8 września 1941 roku. Został zatopiony 15 sierpnia 1944 roku na północny zachód od Hawru przez brytyjską korwetę "Orchis".

U-742 - Został zatopiony 18 lipca 1944 roku na zachód od Lofotów przez brytyjskie samoloty.

U-743 - Został zatopiony 9 września 1944 roku na północny zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-744 - Został zatopiony 6 marca 1944 roku w środkowej części Atlantyku Północnego, gdzie najpierw został uszkodzony, a potem zdobyty i następnie zatopiony przez brytyjskie eskortowce gdy stwierdzono, że nie nadaje się do holowania.

U-745 - Został zatopiony 4 lutego 1945 roku w Zatoce Fińskiej po wejściu na minę.

U-746 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-747 - Został zatopiony 9 kwietnia 1945 roku w Hamburgu przez alianckie samoloty.

U-748 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-749 - Został zatopiony 4 kwietnia 1945 roku w Kilonii przez amerykańskie samoloty.

U-750 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-751 - 3 czerwca 1941 roku pod dow. kpt. Gerharda Bigalka wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Po zatopieniu jednego statku (5370 BRT), powrócił 5 lipca 1941 roku do bazy. W sierpniu 1941 roku pod dow. kpt. Helmuta Mohlmanna uszkodził w Zatoce Kolskiej radziecki frachtowiec (3900 BRT). Kolejny raz wypłynął 11 października 1941 roku. Nie zatapiając żadnego statku 8 listopada 1941 roku powrócił do bazy. Kolejny raz wypłynął 18 grudnia 1941 roku. 21 grudnia 1941 roku koło Portugalii zatopił salwą 3 torped brytyjski lotniskowiec eskortowy "Audacity" (10 000 BRT) z eskorty konwoju HG-76. Powrócił do bazy 26 grudnia 1941 roku gdzie otrzymał Krzyż Rycerski za zatopienie lotniskowca. 14 stycznia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznym tonażu 11 487 BRT oraz uszkodził pod Halifaksem w walce artyleryjskiej holenderski zbiornikowiec (8100 BRT). Powrócił do bazy 23 lutego 1942 roku. 15 kwietnia 1942 roku ponownie wypłynął w rejs na wody amerykańskie. Udało mu się zatopić w sumie 2 statki  amerykańskie "Nicoro" i "Isabella" o łącznym tonażu 4555 BRT i 15 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie został skierowany z St. Nazaire 14 lipca 1942 roku. Miał za zadania położenie pola minowego u wejścia do Charlestonu. W drodze 17 lipca 1942 roku na północny zachód od przylądka Ortegal został zaatakowany i zatopiony przez brytyjskie samoloty z 502 i 61 Dywizjonów. Choć cała jego załoga zdołała wyskoczyć do morza, to jednak nikt ich nie ratował i wszyscy zginęli. 

U-752 - W sierpniu 1941 roku pod dow. kpt. Karla-Ernsta Schroetera zatopił w Zatoce Kolskiej radziecki frachtowiec (600 BRT). 4 lutego 1942 roku wyszedł patrolować wody koło Norwegii. Powrócił do bazy 13 marca 1942 roku. Kolejny raz wypłynął  28 marca 1942 roku na wody amerykański. Udało mu się w sumie zatopić 2 statki o łącznym tonażu 10 707 BRT i 22 maja 1942 roku powrócił do bazy. Następnym razem 2 lipca 1942 roku wypłynął w rejs na południowy Atlantyk. Wszedł tam w skład grupy "Hai" (Rekin). Udało mu się w sumie zatopić 4 statki: amerykański, brytyjski, holenderski i norweski, o łącznym tonażu 21 651 BRT i 4 września 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 23 maja 1943 roku na środkowej części Atlantyku północnego przez samoloty z brytyjskiego lotniskowca eskortowego "Archer".

U-753 - Na swój pierwszy rejs na Atlantyk wypłynął 24 grudnia 1941 roku pod dow. kpt. Alfreda Manhardta von Mannsteina. 26 stycznia wypatrzył i zaatakował konwój ON-59. W czasie ataku został zaatakowany przez eskortowiec aliancki i uszkodzony. Nie zatopiwszy żadnego statku 30 grudnia 1941 roku powrócił do bazy. 26 lutego 1942 roku wypłynął patrolować wody norweskie. Powrócił do bazy 26 marca 1942 roku. 22 kwietnia 1942 roku wypłynął w rejs na wody amerykańskie do Zatoki Meksykańskiej. 19 maja na miejscu zauważył konwój, lecz stracił kontrole nad okrętem i na moment się wynurzył. Został szybko staranowany przez statek handlowy, który zniszczył mu działo. W następnych dniach zatopił amerykański frachtowiec "George Calvert" (7200 BRT). 27 maja zatopił norweski zbiornikowiec "Hamlet" (6600 BRT), a drugi bliźniaczy "Haakon Hauan" uszkodził. 1 czerwca opuścił Zatokę Meksykańską i udała siew drogę powrotną. W Zatoce Biskajskiej został zaatakowany przez brytyjski samolot i poważnie uszkodzony. Udało mu się zatopić w sumie 2 statki o łącznym tonażu 13 769 BRT i 25 czerwca 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 13 maja 1943 roku w środkowej części Atlantyku Północnego przez kanadyjskie eskortowce i samoloty.

U-754 - 30 grudnia 1941 roku wyruszył na swój pierwszy rejs bojowy na wody amerykańskie pod dow. kpt. Hansa Oestermanna. Zatopił w sumie 4 statki ( 2 brytyjski i 2 greckie) o łącznej masie 11 386 BRT i 9 lutego 1942 roku powrócił do bazy. Kolejny raz na wody amerykańskie wypłynął 7 marca 1942 roku. W marcu zatopił brytyjski zbiornikowiec "British Prudence" (8600 BRT). Między 31 marca a 6 kwietnia w rejonie przylądka Hatteras zatopił 6 statków. Udało mu się w sumie zatopić 7 statków o łącznym tonażu 31 578 BRT w tym zbiornikowce: amerykański "Tiger" (6000 BRT) i norweski "Killskegg" (9900 BRT) i 25 kwietnia 1942 roku powrócił do bazy. Po raz trzeci na wody amerykańskie wypłynął 16 czerwca 1942 roku. Po drodze na środku Atlantyku zatopił jeden frachtowiec. Koło brzegów kanadyjskich zatopił jeszcze z działa amerykański trawler "Ebb" (260 BRT). W sumie udało mu się zatopić 2 statki o łącznym tonażu 12 695 BRT. Został zatopiony 31 lipca 1942 roku w rejonie Nowej Szkocji przez kanadyjski samolot, który zauważył go z wysokości 1000 metrów. Wachtowi U-boota zbyt późno zauważyli zbliżający się samolot typu Hudson i zabrakło czasu by okręt zdołał się zanurzyć. Samolot zrzucił 4 bomby głębinowe i ostrzelał go z karabinów maszynowych. Wtedy nastąpiła dotąd nie wyjaśniona eksplozja i okręt zatonął wraz z całą załogą. 

U-755 - 4 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Waltera Goinga wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk. Udało mu się zatopić jeden statek (1827 BRT) i 5 października 1942 roku powrócił do bazy. Został zatopiony 28 maja 1943 roku na północny zachód od Majorki przez brytyjskie samoloty.

U-756 - 15 sierpnia 1942 roku pod dow. kpt. Klausa Harneya wypłynął na swój pierwszy rejs na Atlantyk.  Na początku uznano, że został zatopiony 1 lub 3 września 1942 roku na południowy zachód od Islandii przez amerykańskie samoloty. Po wojnie w wyniku wnikliwych analiz zatopienie przyznano kanadyjskiej korwecie "Morden".

U-757 - Został zatopiony 8 stycznia 1944 roku  na południowy zachód od Irlandii przez alianckie eskortowce.

U-759 - Został zatopiony 26 lipca 1943 roku na wschód od Jamajki przez amerykańskie samoloty. 

U-761 - Został zatopiony przez własną załogę 24 lutego 1944 roku w cieśninie Gibraltarskiej po tym jak został ciężko uszkodzony przez brytyjskie niszczyciele.

U-762 - Został zatopiony 8 lutego 1944 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie eskortowce.

U-764 - W czerwcu 1944 roku koło przylądka Cap de La Hague storpedował brytyjską fregatę "Blackwood".

U-765 - Został zatopiony 6 maja 1944 roku na Atlantyku północnym przez brytyjskie eskortowce.

U-767 - 15 czerwca 1944 roku wpłynął na kanał La Manche i zatopił brytyjską fregatę "Mourne" w pobliżu cypla Lands End. Został zatopiony 18 czerwca 1944 roku u wybrzeży Bretanii w kanale La Manche przez brytyjskie niszczyciele "Fame", "Inconstant" i "Havelock".

U-768 - Został zatopiony 20 listopada 1943 roku na trasie Piława - Gdynia po zderzeniu z innym okrętem podwodnym.

U-771 - Został zatopiony 11 listopada 1944 roku w rejonie Harstad w Norwegii przez brytyjski okręt podwodny "Venturer".

U-772 - Został zatopiony 30 grudnia 1944 roku w kanale La Manche na południe od Weymouth przez kanadyjskie samoloty.

U-774 - Został zatopiony 8 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Irlandii przez brytyjskie eskortowce.

U-777 - Został zatopiony na przełomie września i października 1944 roku w Wilhelmshaven przez brytyjskie samoloty. 

U-821 - Został zatopiony 10 czerwca 1944 roku na zachód od Brestu przez brytyjskie samoloty.

U-822 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Wesermunde przez własną załogę.

U-827 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-828 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Wesermunde przez własną załogę.

U-903 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-905 - Został zatopiony 20 marca 1945 roku na pólnocny zachód od Orkadów przez brytyjskie samoloty.

U-906 - Został zatopiony 31 grudnia 1944 roku w stoczni w Hamburgu przez brytyjskie samoloty.

U-908 - Został zatopiony 31 grudnia 1944 roku w stoczni w Hamburgu przez brytyjskie samoloty.

U-921 - Został zatopiony 30 września 1944 roku na zachód od przylądka Północnego przez brytyjskie samoloty lotniskowca eskortowego "Campania". 

U-922 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-923 - Został zatopiony 9 lutego 1945 roku w Zatoce Kilońskiej po wejściu na minę.

U-924 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-925 - Zaginął 18 września 1944 roku w rejonie Islandii.

U-927 - Został zatopiony 24 lutego 1945 roku na południe od Falmouth przez brytyjski samolot typu "Warwick".

U-929 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Warnemunde przez własną załogę.

U-951 - Został zatopiony 7 lipca 1943 roku na zachód od Lizbony przez amerykańskie samoloty.

U-954 - Został zatopiony 19 maja 1943 roku na południowy wschód od przylądka Farvel przez brytyjskie samoloty.

U-955 - Został zatopiony 7 czerwca 1944 roku na północ od przylądka Ortegal przez brytyjskie samoloty.

U-957 - Został zatopiony 21 października 1944 roku w rejonie Lofotów po zderzeniu z niemieckim statkiem 19 października 1944 roku.

U-958 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-959 - Został zatopiony 2 maja 1944 roku na południowy wschód od Jan Mayen przez amerykańskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Fencer".

U-960 - Został zatopiony 19 maja 1944 roku na północny zachód od Algieru przez amerykańskie niszczyciele.

U-961 - Został zatopiony 29 marca 1944 roku na Morzu Barentsa przez brytyjski eskortowiec osłaniający konwój JW-58.

U-962 - Został zatopiony 8 kwietnia 1944 roku na południowy zachód od przylądka Finisterre przez brytyjskie eskortowce.

U-963 - Został zatopiony 20 maja 1945 roku na północ od Lizbony przez własną załogę.

U-964 - Został zatopiony 16 października 1943 roku na południowy zachód od Islandii przez brytyjskie samoloty.

U-965 - Został zatopiony 27 marca 1945 roku w rejonie Hybrydów przez brytyjski eskortowiec "Conn".

U-966 - Został zatopiony 10 listopada 1943 roku w rejonie przylądka Ortegal przez amerykańskie i czeskie samoloty.

U-967 - Został zatopiony przez własną załogę 11 lub 19 sierpnia 1944 roku w Tulonie po tym jak został uszkodzony 6 sierpnia 1944 roku przez amerykańskie samoloty.

U-969 - Został zatopiony 6 sierpnia 1944 roku w Tulonia przez amerykańskie samoloty.

U-970 - Został zatopiony 7 czerwca 1944 roku na zachód od Bordeaux przez brytyjskie samoloty.

U-971 - Został zatopiony 24 czerwca 1944 roku na kanale La Manche przez brytyjskie niszczyciele "Eskimo", a wcześniej został uszkodzony przez czeskim samolot.

U-972 - Zaginął w styczniu 1944 roku na Atlantyku.

U-973 - Został zatopiony 6 marca 1944 roku na południowy wschód od wyspy Jan Mayen przez brytyjskie samoloty z lotniskowca eskortowego "Chaser".

U-974 - Został zatopiony 19 kwietnia 1944 roku w rejonie Stavangeru przez norweski okręt podwodny "Ula".

U-976 - Został zatopiony 25 marca 1944 roku na południowy zachód od Nantes przez brytyjskie samoloty.

U-980 - Został zatopiony 11 czerwca 1944 roku na północny zachód od Bergen przez kanadyjskie samoloty.

U-981 - Został zatopiony 12 sierpnia 1944 roku w rejonie La Rochelle przez brytyjskie samoloty.

U-982 - Został zatopiony 9 kwietnia 1945 roku w Hamburgu przez amerykańskie samoloty.

U-983 - Został zatopiony 8 września 1943 roku na południe od Łeby na Bałtyku na skutek zderzenia z "U-988".

U-984 - Został zatopiony 20 sierpnia 1944 roku na zachód od Brestu przez kanadyjskie niszczyciele.

U-986 - Został zatopiony 17 kwietnia 1944 roku na południowy zachód od Islandii przez alianckie eskortowce.

U-987 - Został zatopiony 15 czerwca 1944 roku na zachód od Lofotów przez brytyjski okręt podwodny "Satyr".

U-988 - Został zatopiony 29 czerwca 1944 roku na kanale La Manche przez brytyjskie eskortowce.

U-989 - Został zatopiony 14 lutego 1945 roku na południowy wschód od Szetlandów przez brytyjskie eskortowce.

U-990 - 25 lutego 1944 roku na Morzu Barrentsa zatopił brytyjski niszczyciel "Mahratta" podczas ataku na brytyjski konwój JW-57 do Murmańska. Został zatopiony 25 maja 1944 roku na Morzu Norweskim przez brytyjskie samoloty.

U-993 - Został zatopiony 4 października 1944 roku w norweskim Bergen przez brytyjskie samoloty.

U-996 - Został zatopiony w sierpniu 1944 roku w stoczni w Hamburgu przez brytyjskie samoloty.

U-999 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-1001 - Został zatopiony 8 kwietnia 1945 roku w zachodniej części kanału La Manche przez brytyjskie eskortowce.

U-1006 - Został zatopiony 16 października 1944 roku w rejonie Wysp Owczych przez kanadyjską fregatę "Annan".

U-1008 - Został zatopiony 6 maja 194 roku w cieśninie Kattegat przez brytyjskie samoloty.

U-1013 - Został zatopiony 17 marca 1944 roku na wschód od Rugii na skutek zderzenia z "U-286".

U-1014 - Został zatopiony 4 lutego 1945 roku w rejonie Hybrydów przez brytyjskie fregaty.

U-1015 - Został zatopiony 19 maja 1944 roku na zachód od Piławy po zderzeniu z "U-1014".

U-1016 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w rejonie Lubeki przez własną załogę.

U-1017 - Został zatopiony 29 kwietnia 1945 roku na północny zachód od Irlandii przez brytyjskie samoloty.

U-1018 - Został zatopiony 27 lutego 1945 roku w kanale La Manche na południe od Penzance przez brytyjską fregatę "Loch Fada".

U-1021 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w rejonie Hybrydów przez brytyjskie eskortowce.

U-1025 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-1051 - Został zatopiony 26 stycznia 1945 roku koło wyspy Man przez brytyjskie eskortowce.

U-1054 - Zatonął we wrześniu 1944 roku w rejonie Helu na skutek zderzenia.

U-1055 - W dniach od 9 do 11 stycznia 1945 roku okręt zatopił 3 alianckie statki i zdołał ujść pościgowi.

U-1056 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-1063 - Został zatopiony 15 kwietnia 1945 roku w zachodniej części kanału La Manche przez francuską fregatę "Loch killin".

U-1065 - Został zatopiony 9 kwietnia 1945 roku w cieśninie Kattegat przez brytyjskie samoloty.

U-1101 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-1106 - Został zatopiony 29 marca 1945 roku na południowy zachód od Szetlandów przez brytyjsie samoloty.

U-1107 - Został zatopiony 25 kwietnia 1945 roku na południowy zachód od Quessant przez alianckie samoloty.

U-1167 - Został zatopiony 30 marca 1945 roku w Hamburgu przez brytyjskie samoloty.

U-1168 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-1170 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w bazie w Tradermunde przez własną załogę.

U-1172 - Został zatopiony 26 stycznia 1945 roku na Morzu Irlandzkim przez brytyjskie eskortowce po tym jak zatopił u wybrzeża Walii 2 alianckie statki, a następnie uszkodził fregatę "Manners".

U-1191 - Został zatopiony 25 czerwca 1944 roku na kanale La Manche przez brytyjskie eskortowce. 

U-1192 - Został zatopiony 3 maja 1945 roku w Kilonii przez własną załogę.

U-1193 - Został zatopiony 5 maja 1945 roku w Zatoce Flensburskiej przez własną załogę.

U-1195 - Został zatopiony 6 kwietnia 1945 roku na kanale La Manche przez brytyjski niszczyciel "Watchman".

U-1199 - Został zatopiony 21 stycznia 1945 roku na kanale La Manche koło Wysp Scylli przez brytyjskie eskortowce.

U-1200 - Został zatopiony 11 listopada 1944 roku na południe od Irlandii przez brytyjskie korwety.

U-1208 - Został zatopiony 20 lutego 1945 roku na kanale Św. Jerzego przez brytyjski eskortowiec "Amethyst".

U-1278 - Został zatopiony 17 lutego 1945 roku na południowy wschód od Szetlandów przez brytyjskie eskortowce.

U-1279 - Został zatopiony 3 lutego 1945 roku na południowy wschód od Szetlandów przez brytyjskie eskortowce.

Dane techniczne:

Wodowany: - 1940-43

Wyporność - standardowa 759 / w zanurzeniu 860 ton

Prędkość - na powierzchni 17 / w zanurzeniu 7,6 węzła

Liczba wyrzutni torped - 5 kal. 533 mm

Uzbrojenie - 1x88, pl. - 1x20

Liczebność typu - ?

Zatopionych - ?

Wymiary - dł. - 67,1, szer. - 6,2, zan. - 4,8.

Zasięg - 6500 Mm (12 węzłów/h), w zan. 80 Mm (4 węzły/h).