t="69">

p.s.2001.03.24

S

1 Dywizja Pancerna

Powstała 15 października 1935 roku w Waimarze pod dow. gen. płk von Weichsa. W oficjalnej nomenklaturze niemieckiej nosiła nazwę 1 Brygady Pancernej. W jej skład wchodziły: 1 i 2 pułk pancerny każdy po 2 bataliony, 1 brygada zmotoryzowana złożona z 2 batalionów i 1 batalion motocyklistów, 4 kompania rozpoznawcza i 37 pułk artylerii (2 bataliony) oraz 37 kompania łączności. W 1938 roku nowym dowódcą jednostki został gen. płk Schmidt. Brała udział w zajęciu Czechosłowacji w 1939 roku. Walczyła w Polsce podczas kampanii w 1939 roku w składzie 16 Korpusu Panz. 10 A GA "Południe". 1 września 1939 roku rano przekroczyła graniczną rzekę Liswartę i uderzyła na północ od Częstochowy na Kłobuck i Truskolasy odrzucając polską 7 DP. 2 września nie atakowana zajęła przeprawy na Warcie. 4 września dywizji udało się przerwać polską obronę pod Jeżowem i Rozprzą. Dywizja zajęła obie miejscowości po zaciętej całodniowej walce z polską 44 DP. 5 września dywizja zdobyła Piotrków. 6 września wraz z 4 DPanz. rozbiła polską 13 DP i zdobyła Tomaszów Mazowiecki. 7 września razem z 4 DPanz. ścigała polską dywizję za rzekę Pilicę zadając jej duże straty. Mając jednak inne zadania obie dywizje ruszyły na Warszawę i Górę Kalwarię. 8 września oddziały dywizji dotarły do Góry Kalwarii i uchwyciły przyczółek na drugim brzegu Wisły. W 1940 roku w maju i czerwcu walczyła we Flandrii podczas kampanii we Francji. Wchodziła w skład XIX Korpusu Panc. Gen. Guderiana. Już 3 dnia ataku dywizja osiągnęła Mozę. Na przełomie maja i czerwca wraz z 2 DPanc. weszła w skład XXXIX KPanc. Po zakończeniu działań na froncie zachodnim w 1940 roku w październiku z jej składu wydzielona 2 pułk pancerny i sformowano z niego nową 16 DPanz.. Podczas operacji "Barbarossa" w czerwcu 1941 roku dywizja walczyła w składzie GA "Środek". 1 grudnia 1941 roku weszła do walk pod Klinem na przedpolach Moskwy z 30 radziecką armią. W styczniu 1942 roku dywizja została skierowana do walk z radziecką 39 armią na rubieży Syczewka-Osuga. Na froncie sowieckim dywizja pozostała aż do końca 1942 roku. Na skutek strat poniesionych w walkach dywizja na początku 1943 roku zostaje przeniesiona do Francji a następnie do Grecji (od czerwca do sierpnia 1943 roku). W listopadzie 1943 roku dywizja powraca na front wschodni na północnej Ukrainie. Brała udział w niemieckiej kontrofensywie pod Kijowem. We wrześniu 1944 roku została przerzucona przez Karpaty na front południowy i brała udział w walkach na Węgrzech koło Debreczyna. Kontratakowała w grudniu 1944 roku w Transylwanii. Do zakończenia wojny prowadziła działania wojenne na Węgrzech i we wschodniej Austrii.

W 1945 roku w jej skład wchodziły: 1 pułk pancerny (2 bataliony), 1 i 113 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 37 pułk artylerii (3 dywizjony), 1 batalion rozpoznawczy, 299 batalion przeciwlotniczy, 37 batalion przeciwpancerny, 37 batalion łączności  i 37 batalion saperów.

2 Dywizja Pancerna

Została sformowana 15 października 1935 roku w Wurzburgu pod dow. płk. Guderiana, pod nazwą Panzer Brigade 2. Tworzyło ją: 3 i 4 pułk pancerny każdy po 2 bataliony oraz 2 batalion motocyklistów, 5 kompania rozpoznawcza i 74 pułk artylerii (2 bataliony). W 1938 roku nowym dowódcą jednostki został gen. mjr Veiel. Po zajęciu Austrii w 1938 roku, została przeniesiona do Wiednia, w 1939 roku wzięła udział w ataku na Polskę. We wrześniu 1939 roku wchodziła w skład 18 Korpusu w składzie 14 A GA "Południe". 1 września 1939 roku dywizja walczyła w górskich wąwozach z polska 1 BGór. 2 września 1939 roku dywizja po sforsowaniu przełęczy wyszła na Pogórze i po ciężkiej walce zdobyła wzgórze Wysoka bronione przez polską 10 BZmot. 5 września jej oddziały weszły do Myślenic. Następnie skierowała się na Bochnię. 6 września, gdy dywizja parła na Tarnów na jej drodze pod Wiśniczem i Bochnią stanęły polskie oddziały 10 BZmot., 1 BGór. i 21 DP. Wieczorem obie te miejscowości zostały zdobyte. 7 września jej oddziały kierując się na przeprawy przez Dunajec uderzyły na Radłów. 8 września spychając polskie oddziały dywizja zdobyła Rzeszów, a 9 września Łańcut. W 1940 roku podczas walk we Francji walczyła razem z 1 DPanz. we Flandrii i wchodziła w skład XIX Korpusu Panc. Gen. Guderiana. Na przełomie maja i czerwca wraz z 1 DPanc. weszła w skład XXXIX KPanc. W sierpniu 1940 roku przeniesiona została do Niemiec, gdzie z 4 pułku utworzono 13 DPanz. Od września 1940 roku do lutego 1941 stacjonowała w okupowanej Polsce. Następnie została wydzielona do sił niemieckich mających walczyć na Bałkanach. Pod koniec lutego 1941 roku przybyła do Rumunii wraz z XVIII Korpusem Armijnym 12 A. 6 kwietnia 1941 roku uderzyła na kierunku Strumicy w Macedonii. Już drugiego dnia ataku przełamała jugosłowiańską obronę i 3 dnia zdobyła pierwszą grecką linię obrony w okolicach rzeki Wardar otwierającą drogę na Saloniki. Po zdobyciu Salonik uderzyła dalej w głąb Grecji i 14 kwietnia dotarła nad środkowy Aliakmon. W drugiej połowie kwietnia 1941 roku, gdy dywizja była w drodze na Ateny przydzielono ją do składu XXXX KZmot. Następnie zdobywała tereny wokół Aten i w Attyce. Po zakończeniu kampanii greckiej została przeniesiona do Francji. W czasie ataku na ZSRR walczyła w GA "Środek" w ofensywie na Moskwę. 16 listopada 1941 roku dywizja zaatakowała radziecką 16 armię pod Wołokołamskiem. Potem dywizja wraz z 6, 7 DPanz., 106 i 35 DP oraz 14 DZmot. atakowała w kierunku Klina i Sołniecznogorska. W styczniu 1942 roku skutecznie przeciwstawiała się radzieckiej 30 armii na rubieży Stupino-Jagodino-Korszikowo-Makarow. W GA "Środek" pozostała do 1943 roku. W styczniu 1944 roku zostaje przeniesiona do Amies, we Francji, w celu przeformowania. Od czerwca do grudnia 1944 walczy w Normandii. Brała udział w ofensywie w Ardenach. Rozbita, koncentruje się ponownie pod Plauen, gdzie zastaje ją koniec wojny.

Skład dywizji w 1945 roku: 3 pułk pancerny (2 bataliony), 2 i 304 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 74 pułk artylerii (3 dywizjony), 2 batalion rozpoznawczy, 273 batalion przeciwlotniczy, 38 batalion przeciwpancerny, 38 batalion łączności  i 38 batalion saperów.

3 Dywizja Pancerna

Została założona w Berlinie 15 października 1935 roku pod dow. gen. płk Fessmana pod nazwą Panzer Brigade 3 "Berlin". Tworzyło ją: 5 pułk pancerny "Wunsdorf", 6 pułk pancerny "Neuruppin" każdy po 2 bataliony, a także 3 zmotoryzowana brygada "Eberswalde", w której składzie znajdował się 3 batalion motocyklowy "Freiewalde". Poza tymi jednostkami były jeszcze 3 batalion zwiadowczy, 75 pułk artylerii "Eberswalde" (2 bataliony). W 1938 roku nowym dowódcą jednostki został gen. płk Grey von Schweppenburg. 3 DPanz. rozpoczęła swój szlak bojowy w Polsce w 1939 roku gdzie wchodziła w skład DA Północ w 19 KPanz. 4 A. Na czas kampanii w jej skład włączono Szkolny Batalion Pancerny, w którego skład wchodziły nowe czołgi PzKpfw III i IV. 1 września 1939 roku dywizja nacierała w kierunku na Pruszcz, który zajęła  broniony przez polskie oddziały 9 DP. 2 września jej oddziały dotarły do Świekatowa odpierając po drodze ataki polskich oddziałów próbujących przerwać jej kolumny i wydostać się z kotła w "korytarzu". 3 września jej oddziały dotarły do Wisły. Po walkach na Pomorzu została przerzucona do Prus Wschodnich. 7 września jej oddziały koncentrowały się pod Ełkiem i Orzyszem. 13 września dywizja podeszła pod Brześć. 16 września dywizja skierowała się na Włodawę. Przez cały 19 września dywizja biła się z polską 41 DP w rejonie Włodawy. Walczyła we Francji w maju i w czerwcu 1940 roku we Flandrii w składzie XVI Kpanc. Na przełomie maja i czerwca 1940 roku weszła w skład XVi KPanc. GA A. Po zakończeniu działań we Francji powróciła do Niemiec, gdzie z 5 pułku sformowano 5 Zmotoryzowaną Dywizję Lekką, późniejszą 21 DPanz. 3 DPanz. Od samego początku walczy w Rosji w GA "Środek". Podczas forsowania Desny dywizja zdobyła nieuszkodzony most, co ułatwiło przeprawę całej 2 Grupy Pancernej. Podczas wizytowania dywizji przez dowódcę grupy gen. Guderiana, stwierdzono m.in., że 6 pułk posiada zdolnych do walki tylko kilka czołgów (1 PzKpfw IV, 3 PzKpfw III i 6 PzKpfw II). 30 września 1941 roku będąc w składzie XXIV korpusu pancernego, który wchodził w skład 2 grupy pancernej gen. Guderiana, rozpoczęła natarcie z Głuchowa, wzdłuż i na południowy zachód od szosy na Siewsk i Orzeł podczas ofensywy na Moskwę. W listopadzie 1941 roku wraz z korpusem otrzymała zadanie zdobycia Tuły. W dniach 2 i 3 grudnia dywizji wraz z 4 DPanz. udało się wyjść w rejon miejscowości Rewjakino, tym samym przecinając linię kolejową łączącą Tułę z Moskwą. 4 grudnia 1941 roku dywizja toczyła zacięte walki w rejonie Rudniew z oddziałami radzieckiej 50 armii. W lutym 1942 roku zostaje przeniesiona na front południowy. W lecie 1943 roku toczy ciężkie walki koło Charkowa. We wrześniu 1943 roku walczy nad Dnieprem. W 1944 roku dywizja nadal walczy na froncie wschodnim w Polsce i na Ukrainie. W styczniu 1944 roku zostaje przerzucona na Węgry, gdzie toczy zacięte boje aż do kwietnia 1944 roku. Zdziesiątkowana i rozbita zostaje przeniesiona do Austrii, gdzie zostaje rozbrojona w maju 1945 roku przez wojska amerykańskie.

Skład dywizji w 1945 roku: 6 pułk pancerny (2 bataliony), 3 pułk grenadierów pancernych (2 bataliony), 394 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 3 batalion zwiadowczy, 74 pułk artylerii, 39 batalion przeciwpancerny, batalion przeciwlotniczy, 39 batalion łączności i 39 batalion saperów. 

4 Dywizja Pancerna

Została sformowana 10 listopada 1938 roku w Wurzburgu pod nazwą Panzer Brigade 7. W jej skład wchodziły: 35 i 36 pułki pancerne każdy po 2 bataliony, 4 brygada zmotoryzowana złożona z 12 i 33 pułku każdy po 2 bataliony oraz 4 batalionu motocyklowego, 7 batalionu zwiadu i 103 pułku artylerii. Walczyła tak jak 1, 2 i 3 dywizje w Polsce we wrześniu 1939 roku w składzie 16 Korpusu Panz. 10 A GA "Południe". 1 września 1939 roku dywizja mająca w pierwszym żucie 36 pułk pancerny i 12 pułk piechoty zmot., a także 12 pułk piechoty z 31 DP uderzyła z kierunku Krzepic na pozycję polskiej Wołyńskiej BKaw. pod wsią Mokra. Po napotkaniu oporu do walki wszedł także 35 pułk pancerny. Pierwsze natarcie o godz. 8.00 okupione stratą kilku czołgów nie przynosi rezultatu. Po 10.00 dywizja naciera znowu i choć przełamano pierwszą linię to stracono kilkanaście czołgów nie osiągając sukcesu. Kolejny atak ok. 13.00 choć przełamuje polskie linie obronne też zostaje odrzucony. O godz. 15.00 kolejny atak wdziera się w polskie pozycje i przełamuje je. Jednak zacięta polska obrona i wprowadzone do walki odwody zmuszają wieczorem dywizję do wycofania się na pozycje wyjściowe. Tego dnia dywizja straciła ok. 50 czołgów. 2 września dywizja ruszyła naprzód, lecz pod Ostrowani znów natknęła się na dobrze zorganizowaną obronę polskiej brygady z którą toczyła zacięte walki przez cały dzień. 4 września dywizja bezskutecznie atakowała pozycje pod Borową Górą bronione przez polską 2 DP, zdobywając ją dopiero wieczorem. 6 września wraz z 1 DPanz. rozbiła polską 13 DP i zdobyła Tomaszów Mazowiecki. 7 września razem z 1 DPanz. ścigała polską dywizję za rzekę Pilicę zadając jej duże straty. Mając jednak inne zadania obie dywizje ruszyły na Warszawę i Górę Kalwarię. 8 września po południu jej oddziały podeszły pod Warszawę i zajęły jej Okęcie i Włochy. Wysłano też oddział do miasta, który jednak został zatrzymany na podejściach przez polska broń przeciwpancerną. W tym pierwszym dniu walk o miasto dywizja według różnych danych straciła ok. połowy czołgów z jakimi podeszła pod Warszawę. Przez następne dni kontynuowano natarcie ulicami Warszawy, tracąc sporo czołgów. Następnie na skutek bitwy nad Bzurą dywizja została skierowana na Sochaczew i do 16 września próbowała zdobyć przeprawę pod Brochowem. W 1940 roku walczyła we Francji we Flandrii w składzie XV Kpanc. uderzającego na Belgię. Na przełomie maja i czerwca 1940 roku weszła w skład XVi KPanc. GA A. W październiku 1940 roku wydzielono z jej składu 36 pułk, z którego stworzono 14 DPanz.. W czerwcu 1941 roku walczyła na froncie wschodnim w GA "Środek". 30 września 1941 roku będąc w składzie XXIV korpusu pancernego, który wchodził w skład 2 grupy pancernej gen. Guderiana, rozpoczęła natarcie z Głuchowa, wzdłuż i na południowy zachód od szosy na Siewsk i Orzeł podczas ofensywy na Moskwę. 3 października 1941 roku dywizja zajęła Orzeł i rozpoczęła natarcie na Tułę. 6 października 1941 roku oddziały dywizji spotkała przykra niespodzianka. Na południe od Mcenska została zaatakowana przez rosyjskie czołgi T-34 z 4 brygady pancernej gen. Katukowa z 1 korpusu piechoty gwardii i przeżyła krytyczne chwile. Po raz pierwszy w jaskrawy sposób uwidoczniła się przewaga T-34 nad czołgami które wtedy Niemcy do dyspozycji. Dywizja poniosła ciężkie straty i musiała zrezygnować z ataku na Tułę. W listopadzie 1941 roku wraz z korpusem otrzymała ponownie zadanie zdobycia Tuły. W dniach 2 i 3 grudnia dywizji wraz z 4 DPanz. udało się wyjść w rejon miejscowości Rewjakino, tym samym przecinając linię kolejową łączącą Tułę z Moskwą. W lipcu 1943 roku podczas ofensywy pod Kurskiem (operacja "Cytadela") walczyła na północnym skrzydle wojsk niemieckich. Po klęsce pod Kurskiem walczyła pod Chomlem. W lecie 1944 roku została przerzucona na Łotwę, po serii klęsk resztki dywizji zostają porzucone do Niemiec, tam zostaje rozbrojona przez amerykanów.

Skład dywizji w 1945 roku: 35 pułk pancerny (2 bataliony), 12 i 33 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 103 pułk artylerii (3 dywizjony), 4 batalion zwiadowców, 290 batalion przeciwlotniczy, 49 batalion przeciwpancerny, 79 batalion łączności i 79 batalion saperów.

5 Dywizja Pancerna

Powstała 10 listopada 1938 roku w Oppeln (Opole) pod nazwą Panzer Brigade 8. Tworzyły ją 15 i 8 pułki pancerne każdy po 2 bataliony, 5 Brygada Zmotoryzowana w składzie 13 i 14 pułki zmotoryzowane i 5 batalion motocyklowy, 8 batalion zwiadowców, 116 pułk artylerii (2 bataliony), 53 batalion przeciwpancerny, 77 batalion łączności i 89 batalion saperów. Szlak bojowy rozpoczęła w 1939 roku w Polsce. We wrześniu 1939 roku wchodziła w skład 8 Korpusu w składzie 14 A GA "Południe". 1 września 1939 roku dywizja nacierała przez Rybnik i Żory na Branicę, Brzeźce i Wisłę Wielką. Dywizja została zatrzymana na tych pozycjach przez obronę polskiej 6 DP. 2 września rano jej oddziały opanowała Goczałkowice. O 11.00 dywizja ok. 200 czołgami natarła na pozycje polskiej 6 DP pod Pszczyną i przełamała je niszcząc prawie całą artylerię polską, samemu jednak ponosząc straty kilkudziesięciu czołgów. Następnie dywizja ruszyła ku Górze i na tyły polskich oddziałów GO "Śląsk". 7 września dywizja stanęła pod Działoszycami i Skalbmierzem. 8 i 9 września jej oddział atakował pod Pacanowem polską 23 DP. 17 września osiągnęła Niżankowice koło Przemyśla, a następnego dnia ruszyła w kierunku Borysławia z zamiarem opanowania polskich obszarów roponośnych. W maju i czerwcu 1940 roku walczyła we Flandrii w składzie XIV Kpanc. Po zakończeniu walk we Francji w październiku 1940 roku z jej 15 pułku utworzono 11 DPanz. Pod koniec lutego 1941 roku wraz z 12 A dywizja przybyła do Rumunii. Na wiosnę 1941 roku wzięła udział w kampanii bałkańskiej. Poprzez terytorium Bułgarii atakuje Nisz w Jugosławii. Po zdobyciu Niszu ruszyła na Pristinę, stolicę Kosowa. Następnie skierowała się na południe w stronę linii obronnych grecko-brytyjskich. Następnie atakowała w kierunku na Ateny i 26 kwietnia jej czołgi wjechały do Teb. Następnie przeprawiła się przez Kanał Koryncki i ruszyła w głąb Peloponezu. W czerwcu 1941 zostaje oddana do dyspozycji GA "Środek". Walczy pod Moskwą oraz koło Rżewa. 16 listopada 1941 roku dywizja zaatakowała radziecką 16 armię pod Wołokołamskiem na styku 18 i 316 radzieckich DP. Na początku grudnia 1941 roku jej 70 czołgów broniło wraz z dwoma pułkami 35 DP Kriukowa przed atakami radzieckiej 16 armii. 8 grudnia oddziały dywizji pod naporem Rosjan musieli miejscowość opuścić i wycofać się na zachód. Na początku stycznia 1942 roku dywizja wraz z 6 DPanz. walczyła z oddziałami radzieckiej 20 armii. W czasie operacji "Cytadela" walczy pod Orłem, gdzie ponosi olbrzymie straty w ludziach i sprzęcie. Na wiosnę 1944 roku walczy na zachód od Dniepru, na skutek znacznych strat zostaje wycofana na Łotwę i Kurlandy. Na początku radzieckiej ofensywy w styczniu 1945 roku cofa się przez Prusy na Pomorze. Zostaje zniszczona na południe od Gdańska. Część oddziałów dywizji ewakuuje się a część walczy na Helu.

Jej skład w 1945 roku: 31 pułk pancerny ( 2 bataliony), 13 i 14 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 116 pułk artylerii (3 dywizjony), 5 batalion zwiadowców, 228 batalion przeciwlotniczy, 53 batalion przeciwpancerny, 77 batalion łączności i 89 batalion saperów.

6 Dywizja Pancerna

Sformowana w październiku 1938 roku w Wuppertalu z oddziałów tworzących 1 Lekką Dywizję w składzie: 11 pułk pancerny (2 bataliony) oraz 65 batalion pancerny, dołączono do nich 6 Brygadę Zmotoryzowaną (3 bataliony oraz 6 batalion motocyklowy), 57 batalion zwiadowczy, 57 pułk artylerii (2 bataliony), 41 batalion przeciwpancerny, 82 batalion łączności. Szlak bojowy dywizja rozpoczęła we Francji we Flandrii w maju 1940 roku. Na przełomie maja i czerwca wraz z 8 DPanc. weszła w skład XXXXI KPanc. Do walki pod dow. gen. Kunreina weszła w składzie XIX KPanc. Po zakończeniu kampanii we Francji została przeniesiona na szkolenie do Prus Wschodnich. W czerwcu 1941 roku walczyła na kierunku północnym w okolicach Leningradu. W listopadzie walczyła pod Klinem na przedpolach Moskwy. Poniosła tak wielkie straty, że w niektórych kompaniach nie posiadano żadnego czołgu czy wozu pancernego. Na początku stycznia 1942 roku dywizja wraz z 6 DPanz. walczyła z oddziałami radzieckiej 20 armii. W maju 1942 roku dywizję wycofano do Francji w celu uzupełnienia załóg. W grudniu 1942 roku ponownie została skierowana na front wschodni. W składzie 4 armii pancernej działała na froncie stalingradzkim. 12 grudnia 1942 roku wraz z 23 DPanz. weszła w skład 57 korpusu pancernego walczącego w zgrupowaniu gen. Hotha. Brała udział w natarciu tego zgrupowania z odsieczą okrążonej w Stalingradzie 6 armii. 14 grudnia 1942 podczas natarcia sforsowała rzekę Aksaj i dzięki swemu dobremu uzbrojeniu parła naprzód. 16 grudnia atakowała Wierchnie-Kumski. W połowie grudnia 1942 roku została przerzucona nad środkowy Don. Brała udział w walkach pod Charkowem. W lipcu 1942 roku atakuje Biełgorod w ramach operacji "Cytadela". W styczniu 1944 roku zostaje skierowana do obrony Budapesztu. Po wycofaniu się z Węgier w marcu 1945 roku trafia do Austrii. Część dywizji poddaje się Rosjanom w Brnie na terenie Czechosłowacji.

W 1945 roku w jej skład wchodziły: 11 pułk pancerny (2 bataliony), 4 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 114 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 76 pułk artylerii (3 dywizjony), 298 batalion przeciwlotniczy, 41 batalion przeciwpancerny, 6 batalion zwiadowców, 82 batalion łączności i 57 batalion saperów pancernych.

7 Dywizja Pancerna

 Sformowana w październiku 1939 roku tuż po zakończeniu kampanii w Polsce. W jej skład wchodziły: 3 bataliony czołgów, 2 w 25 pułku pancernym i jeden w 66 batalionie pancernym, 7 brygada zmotoryzowana ( 6 i 7 pułk każdy  po dwa bataliony oraz 7 batalion motocyklowy), 42 batalion przeciwpancerny i 83 batalion łączności. Szlak bojowy dywizja rozpoczęła w maju 1940 roku podczas kampanii francuskiej w składzie XVI Kpanc. uderzającego na Belgię. Lutym 1941 roku walczyła w składzie GA "Środek". W listopadzie 1941 roku walczyła pod Klinem na przedpolach Moskwy. Na froncie wschodnim walczyła aż do lipca 1942 roku, kiedy to została odesłana do Francji w celu uzupełnienia strat. We Francji wzięła udział w zajęciu nieokupowanej części Francji. W grudniu 1942 odesłano ją na front wschodni. Walczyła pod Biełgorodem i Charkowem w sierpniu 1943 roku. W drugiej połowie 1944 roku przerzucono ją do Kurlandii i na skutek dużych strat wycofano do Niemiec. Została rozbrojona przez Brytyjczyków w maju 1945 roku niedaleko Schwerina.

W 1945 roku walczyła w składzie: 25 pułk pancerny (2 bataliony), 6 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 7 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 78 pułk artylerii (3 dywizjony), 296 batalion przeciwlotniczy, 42 batalion przeciwpancerny, 7 batalion zwiadowców, 83 batalion łączności i 58 batalion saperów pancernych.

8 Dywizja Pancerna

Do walki pod dow. gen. Kempfa weszła w składzie XIX KPanc. Na przełomie maja i czerwca wraz z 6 DPanc. weszła w skład XXXXI KPanc. GA A. W 1941 roku podczas operacji "Marita" dywizja będąc w składzie XXXXVI KZmot. 2 A. uderzyła na Jugosławię z terytorium Austrii. Posuwała się w kierunku na Belgrad, gdzie dotarła już 13 kwietnia 1941 roku. 22 czerwca 1941 roku działając w składzie 4 APanc. zaatakowała ZSRR. 26 czerwca dywizja przejęła kontrole nad mostami na Dźwinie. 

9 Dywizja Pancerna

Został sformowana z 4 Dywizji Lekkiej w styczniu 1940 roku. Tworzyły ją: 33 pułk pancerny (2 bataliony), 9 Brygada Zmotoryzowana (10 i 11 pułk oraz 59 batalion motocyklowy), 9 batalion zwiadowczy, 102 pułk artylerii (2 bataliony), 50 batalion przeciwpancerny, 85 batalion łączności i 86 batalion saperów. 33 pułk pancerny stworzony został z austriackiej dywizji lekkiej, która wcielona została do Wehrmachtu w 1938 roku, a do momentu utworzenia utworzenia 9 DPanz. istniał pod nazwą Panzer Abteilung 33. W marcu 1943 roku oficjalnie 33 pułkowi przyznano nazwę i od tej pory nazywał się Pułk Pancerny Prinz Eugen. W maju 1940 roku dywizja walczyła jako jedyna z niemieckich jednostek w Holandii w składzie 18 A. 14 maja jej czołgi wjechały do Rotterdamu. Walczy pod Bredą, Antwerpią, następnie w Belgii, na koniec Brała udział w oblężeniu Dunkierki. W drugiej części kampanii walczy pod Amiens i Lyonem wchodząc w skład XIV KPanc. GA A. Od września do grudnia 1940 roku przebywa w Polsce, a następnie została wysłana na Bałkany. Pod koniec lutego 1941 roku przybyła do Rumunii wraz z XXXX KZmot. 12 A. Walczyła w Jugosławii w okolicy Skopje. Walki na wschodzie w 1941 roku rozpoczęła w składzie GA "Południe" ale już w lipcu 1941 roku zostaje odkomenderowana do GA "Środek" do składu XLVIII korpusu pancernego wchodzącego w skład 2 grupy pancernej gen. Guderiana. Wraz z korpusem bierze udział w natarciu na Moskwę i 30 września 1941 roku uderza na Potiwl. W listopadzie walczy przeciwko radzieckiej 13 armii. Wraz z 95 DP i 16 DZmot. uderzeniem na Kastornoje miała za zadanie rozbić radziecką armię. Walczy pod Kurskiem i nad Dnieprem. Po załamaniu się frontu wschodniego została wysłana do Francji w marcu 1944 roku. W Nimes, na południu Francji, wraz z 155 rezerwową DPanz. resztki 9 DPanz. formują nową dywizję. Po lądowaniu w Normandii, walczy z amerykanami i Polakami pod Falaise. We wrześniu 1944 roku walczy w okolicach Aachen. W grudniu 1944 roku weszła w skład sił niemieckich wyznaczonych do przeciwuderzenia w Ardenach. Skapitulowała w kwietniu 1945 roku w Zagłębiu Ruhry.

W 1945 roku walczyła w składzie: 33 pułk pancerny, 51 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 10 pułk grenadierów pancernych ( 2 bataliony), 11 pułk artylerii (3 dywizjony), 50 batalion przeciwlotniczy, 287 batalion panzerjager, 9 batalion zwiadowców, 85 batalion łączności i 86 batalion saperów pancernych.

10 Dywizja Pancerna

Sformowana w kwietniu 1939 w Pradze jako 4 pancerna brygada (pancerne pułki 7 i 8 każdy po dwa bataliony), 10 brygada zmotoryzowana ( 69 i 86 pułk każdy po dwa bataliony), 90 kompania zwiadowcza (Aufklarung Abteilung), 90 pułk artylerii (2 bataliony), 49 batalion saperów. Walczyła w Polsce w 1939 roku oraz we Francji w 1940 roku. We wrześniu 1939 roku została przydzielona do odwodu 4 A w GA "Północ". Do walki weszła 8 września pod Łomżą podczas próby forsowania Narwi. Nie osiągnąwszy sukcesu zaniechała dalszych prób. 11 września została skierowana pod Zambrów na Bugu. Podczas kampanii francuskiej wchodziła w skład XIX Korpusu Panc. Gen. Guderiana. Dodatkowo do jej składu przydzielony został 1 pp "Gross-Deutschland". Już 3 dnia ataku dywizja osiągnęła Mozę. Na przełomie maja i czerwca 1940 roku weszła w skład XIV KPanc. GA A. Zakończyła walki pod Calais. W 1940 roku 8 Pułk Pancerny wydzielono i sformowano z niego 15 DPanz. W czerwcu 1941 roku walczyła w Rosji w Grupie Armii "Środek". 9 i 10 lipca 1941 roku wraz z Dywizją SS "Das Reich" i pułkiem "Gross Deutschland" usiłowały z marszu zdobyć Mohylew. 13 października jej oddziały nacierały w pasie obrony radzieckich 18 i 19 brygady pancernej na kierunku możajskim. W listopadzie poniosła ciężkie straty w walkach o Skirmanowo i została zmuszona do odwrotu. 16 listopada 1941 roku dywizja zaatakowała radziecką 16 armię pod Wołokołamskiem. Aż do kwietnia 1942 roku, kiedy przeniesiono ją do Francji. Stoczyła tam walki podczas lądowania aliantów pod Dieppe19 sierpnia 1942 roku. W grudniu 1942 roku wysłano ją do Tunezji. W maju 1943 roku została rozbita przez wojska amerykańskie.

W 1943 roku w jej skład wchodziły następujące oddziały: 7 pułk pancerny, 10 brygada grenadierów pancernych, 69 i 86 pułki grenadierów pancernych (pierwszy 2 bataliony a drugi 3) , 90 pułk artylerii (3 dywizjony), 10 batalion motocyklistów, 90 kompania łączności, 49 batalion saperów, 90 batalion przeciwpancerny. 

11 Dywizja Pancerna

Została sformowana z 11 brygady zmotoryzowanej i 15 pułku pancernego 5 DPanz. w końcu września 1940 roku. Tworzyły ją: 15 pułk pancerny (2 bataliony), 11 brygada zmotoryzowana ( 110 i 111 pułk każdy po dwa bataliony oraz 61 batalion motocyklowy), 231 batalion zwiadowczy, 119 pułk artylerii (3 bataliony), 209 batalion saperów i 341 batalion łączności. Pod koniec lutego 1941 roku wraz z 12 A dywizja przybyła do Rumunii. Szlak bojowy dywizja rozpoczęła w kwietniu 1941 roku atakując z terytorium Bułgarii Jugosławię na kierunku Nisz-Belgrad. Wkroczyła do Belgradu 13 kwietnia 1941 roku. W lipcu 1941 roku zostaje przeniesiona do ZSRR do składu GA "Środek". 16 listopada 1941 roku dywizja zaatakowała radziecką 16 armię pod Wołokołamskiem. W lipcu 1943 roku ponownie weszła w skład frontu południowego. Walczy pod Biełgorodem. Toczy ciężkie walki pod Krzywym Rogiem i Kijowem. Po doznanych stratach zostaje przeniesiona do południowej Francji. We wrześniu 1944 roku walczy z amerykańską 7 armią i 1 armia francuską, które wylądowały na francuskiej Rivierze. Po wycofaniu się z Francji koncentruje się pod Remagen w marcu 1945 roku. Tam amerykanie ostatecznie rozbijają dywizję. Resztka oddziałów ewakuuje się do Bawarii, gdzie dostają się do amerykańskiej niewoli.

W 1945 roku w skład dywizji wchodziło: 15 pułk pancerny, 110 i 111 pułki grenadierów pancernych (po 2 bataliony) , 119 pułk artylerii (3 dywizjony), 11 batalion zwiadowców, 277 batalion  przeciwlotniczy, 89 batalion łączności, 209 batalion saperów, 61 batalion przeciwpancerny. 

12 Dywizja Pancerna

13 Dywizja Pancerna

14 Dywizja Pancerna

Utworzona we wrześniu 1940 roku z 4 DP i 36 pułku pancernego z 4 DPanz. Tworzyły ją: 36 pułk pancerny (2 bataliony), 14 brygada zmotoryzowana w składzie 103 i 108 pułk oraz 64 batalionu motocyklistów, 4 batalion zwiadu, 40 batalion łączności i 13 batalion saperów. W marcu 1941 roku dywizja została wysłana na Węgry i weszła w skład XXXXVI KZmot. 2 A., aby wziąć udział w działaniach bojowych na Bałkanach. Już 10 kwietnia 1941 roku przy pomocy chorwackich nacjonalistów zdobyła Zagrzeb. 11 kwietnia z Zagrzebia ruszyła do Karlovacu w celu odcięcia wojsk jugosłowiańskich cofających się z pogranicza austriackiego. Po zdobyciu Karlovacu ruszyła do Bośni. Po wybuchu wojny na wschodzie dywizja weszła w skład GA "Południe", walczyła od lipca 1941 roku do grudnia 1942 roku. Wraz z 16 i 24 DPanz. tworzyła 6 armię pancerną i została rozgromiona pod Stalingradem. 20 sierpnia 1942 roku zaatakowała pozycje radzieckiej 64 armii pod Siemkowem, zdobyli stację Abganierowo i dalsze ich posuwanie zostało zatrzymane. 19 listopada 1942 roku dywizja próbowała zatrzymać radzieckie natarcie na południowy-zachód od Serafimowicza. 20 listopada dywizja weszła w skład 14 korpusu pancernego i została skierowana nad Don pod Kałacz w celu obrony tamtejszego mostu. W walkach tych poniosła duże straty. OKH postanowiło sformować dywizję ponownie, trwało to od kwietna do października 1943 roku. Po osiągnięciu gotowości bojowej została wysłana do Rosji, w okolice Dniepru. We wrześniu 1944 roku przerzucono ją do Kurlandii, gdzie w kwietniu 1945 roku została rozbrojona przez Rosjan.

W jej skład w 1945 roku wchodziły: 36 pułk pancerny (2 bataliony), 103 i 108 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 4 pułk artylerii, 14 batalion zwiadu, 276 batalion przeciwlotniczy, 4 batalion przeciwpancerny, 4 batalion łączności, 13 batalion saperów.

15 Dywizja Pancerna

Sformowana w 1940 roku z wydzielonego 8 Pułku Pancernego z 10 DPanz. Jej oddziały 2 maja 1941 roku przybyły do Trypolisu w Libii i wzmocniły niemieckie oddziały Afryka Korps. 27 listopada 1941 roku pod Bir el Chleta dywizja o mało nie została rozbita przez Brytyjczyków, jednak w porę zdołała się wycofać. 

16 Dywizja Pancerna

Powstała we wrześniu 1940 roku z 2 pułku pancernego 1 DPanz.. Oprócz tego w jej skład wchodziły: 16 brygada zmotoryzowana w składzie 64 i 79 pułków oraz 16 batalionu motocyklistów, 16 batalion zwiadu i 16 pułku artylerii. Podczas ofensywy na Bałkanach dywizja znajdowała się w odwodzie OKH. Po wybuchu wojny z ZSRR walczyła w składzie GA "Południe". Została włączona do składu 6 armii pancernej i wraz z 14 i 24 DPanz. walczyła pod Stalingradem. W czasie tych walk została zniszczona. Zostaje ponownie sformowana w marcu 1943 roku we Francji. Po lądowaniu aliantów we Włoszech walczy pod Taranto, a we wrześniu pod Salerno. W listopadzie 1943 roku ponownie walczy w Rosji pod Kijowem. Następnie walczy na terenie Polski, w okolicach Baranowa. W październiku walczy pod Kielcami. W styczniu 1945 roku zostaje rozbita i wycofuje się do Czechosłowacji w okolice Brna. Zostaje rozbrojona przez Rosjan i Amerykanów.

W 1945 roku walczy w składzie: 2 pułk pancerny (2 bataliony), 64 i 79 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 16 pułk artylerii, 16 batalion zwiadu, 274 batalion przeciwlotniczy, 4 batalion przeciwpancerny, 16 batalion łączności, 16 batalion saperów.

17 Dywizja Pancerna

Została sformowana w październiku 1940 roku. W jej skład wchodziły: 17 pułk pancerny (2 bataliony), 17 brygada zmotoryzowana w składzie 40 i 63 pułków oraz 17 batalionu motocyklistów, 17 batalion zwiadu i 27 pułku artylerii. Szlak bojowy rozpoczęła w czerwcu 1941 roku w składzie GA "Środek" w XXIV korpusie pancernym. W listopadzie 1941 roku wraz z korpusem otrzymała ponownie zadanie zdobycia Tuły. 27 listopada 1942 roku została silnie zaatakowana w rejonie Tuły przez rosyjski 1 gwardyjski korpus kawalerii. 6 grudnia 1941 roku została rozbita przez ten korpus. W listopadzie 1942 roku weszła w skład 14 armii pancernej. W grudniu 1942 roku walczyła w ugrupowaniu Hotha usiłującym przerwać okrążenie pod Stalingradem. Pod koniec grudnia 1942 roku pod naporem Rosjan dywizja musiała się cofnąć za rzekę Aksaj, ponosząc bardzo duże straty. Na wiosnę 1943 roku walczyła nad Dnieprem. W marcu 1944 roku walczyła na Ukrainie. W kwietniu 1945 roku została rozbrojona przez Rosjan.

Jej skład w 1945 roku to: 17 pułk pancerny (2 bataliony), 40 i 63 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 27 pułk artylerii, 17 batalion zwiadu, 297 batalion przeciwlotniczy, 27 batalion przeciwpancerny, 27 batalion łączności, 27 batalion saperów.

18 Dywizja Pancerna

Powstała w październiku 1940 roku. Tworzyły ją: 18 pułk pancerny (2 bataliony), 18 brygada zmotoryzowana w składzie 52 i 101 pułki oraz 18 batalion motocyklowy, 88 pułk artylerii i 18 batalion zwiadu. Weszła w skład GA "Środek" na froncie wschodnim, gdzie walczyła od początku operacji "Barbarossa" do czerwca 1942 roku. 22 czerwca 1941 roku dysponując czołgami zdolnymi pokonywać przeszkody wodne, przeprawiła się przez Bug na północ od Brześcia i ruszyła w głąb ZSRR. Podczas przeprawy przez Berezynę jej oddziały starły się po raz pierwszy z radzieckimi czołgami T-34, wobec których dywizja była prawie bezradna, ponieważ do walki przeciwko nim mogła skierować jedynie działa przeciwpancerne dużego kalibru. 30 września 1941 roku będąc w składzie XLII korpusu pancernego wraz z 19 DPanz., który wchodził w skład 2 grupy pancernej gen. Guderiana, rozpoczęła natarcie z Jampola, posuwając się na Siewsk  podczas ofensywy na Moskwę. 20 i 21 listopada 1941 roku toczyła walki z oddziałami radzieckiej 3 armii na wschód od Safronowki. Potem walczyła przez pewien czas na południu, aby ponownie znaleźć się składzie GA "Środek". Od października aż do listopada 1943 roku walczyła pod Kijowem. W wyniku strat poniesionych w toku kontrofensywy pod Kijowem dywizję rozwiązano i przekształcono w 18 Dywizję Artylerii.

W 1943 roku w jej skład wchodziły: 18 pułk pancerny (2 bataliony), 52 i 101 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 88 pułk artylerii, 18 batalion zwiadu, 280 batalion przeciwlotniczy, 88 batalion przeciwpancerny, 88 batalion łączności i 88 batalion saperów. 

19 Dywizja Pancerna

Została sformowana w październiku 1940 roku. Tworzyły ją: 27 pułk pancerny, 19 brygada zmotoryzowana w składzie 73 i 74 pułki, 19 batalion motocyklowy, 19 batalion zwiadu i 19 pułk artylerii. Od czerwca 1941 do kwietnia 1943 roku walczyła w Rosji w składzie GA "Środek". 30 września 1941 roku będąc w składzie XLII korpusu pancernego wraz z 18 DPanz., który wchodził w skład 2 grupy pancernej gen. Guderiana, rozpoczęła natarcie z Jampola, posuwając się na Siewsk  podczas ofensywy na Moskwę. 1 grudnia 1941 roku jej część uderzyła na radziecką 222 DP. Następnie walczyła w składzie GA "Południe". W lipcu 1943 roku walczyła pod Biełgorodem podczas bitwy pod Kurskiem, gdzie poniosła duże straty. W marcu 1944 roku walczyła na Ukrainie. W lipcu 1944 roku została przeniesiona na północ od Warszawy w rejon Wyszkowa do składu 9 A. 30 lipca 1944 roku jej oddziały uderzyły wzdłuż szosy Warszawa-Wyszków na Radzymin, który dobyły 2 sierpnia. 3 sierpnia 1944 roku została przerzucona pod Warkę. W dniach 4, 5 i 6 sierpnia 1944 walczyła z radzieckimi wojskami 8 AGw. na przyczółku Magnuszewskim pod Utnikami i Wyborowem. 9 sierpnia 1944 roku pewne jej oddziały wspomagają DPanc. "H.G." pod Studziankami. W tym samym czasie część sił dywizji walczyła w Warszawie z powstańcami. W styczniu 1945 roku  walczyła pod Wrocławiem, gdzie Rosjanie ponownie zadali jej ciężkie straty. W lutym 1945 roku wycofała się do Czech.

Jej skład w 1945 roku to: 27 pułk pancerny (2 bataliony), 73 i 74 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 19 pułk artylerii (3 dywizjony), 19 batalion zwiadu, 272 batalion przeciwlotniczy, 19 batalion przeciwpancerny, 19 batalion łączności i 19 batalion saperów. 

20 Dywizja Pancerna

Została sformowana w październiku 1940 roku. Tworzyły ją: 21 pułk pancerny, 20 brygada zmotoryzowana w składzie 59 i 112 pułki, 20 batalion motocyklowy, 92 batalion zwiadu i 92 pułk artylerii. Walczyła w składzie GA "Środek" w 1941 kiedy atakowała Moskwę. W lipcu 1943 roku walczyła pod Orłem w czasie operacji kurskiej. W lecie 1944 roku w wyniku walk z Rosjanami ponosi dotkliwe straty i zostaje wycofana do Rumunii. W listopadzie 1944 roku przerzucona zostaje do Prus, a w grudniu na południe Węgier. W kwietniu skoncentrowana zostaje na południe od Niesky, w celu dokonania kontruderzenia przeciwko wojskom 1 Frontu Ukraińskiego nacierającego na Budziszyn. Poddała się Rosjanom w maju 1945 roku.

Jej skład w 1945 roku to: 21 pułk pancerny (2 bataliony), 59 i 112 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 92 pułk artylerii (3 dywizjony), 20 batalion zwiadu, 92 batalion przeciwlotniczy, 92 batalion przeciwpancerny, 92 batalion łączności i 92 batalion saperów.

21 Dywizja Pancerna

W 1944 roku w czasie alianckiego lądowania w Normandii dywizja rozmieszczona była wokół Caen. 6 czerwca 1944 roku oddziały dywizji w miejscu luki między Kanadyjczykami i Brytyjczykami przeprowadziły jedyny niemiecki kontratak. Wzięły w nim udział: 22 pułk pancerny i  192 pułk Grenadierów Pancernych. Ich zadaniem było zepchnąć Brytyjczyków do morza. O 14.00 oddziały obu pułków spotkały się w miejscu skąd miał ruszyć atak. W tym czasie oddziały posiadały jeszcze ok. 100 czołgów. O 20.00 do plaży dotarł elitarny pułk grenadierów, jednak pułk pancerny nie mógł do niego dołączyć ze względu na celny ogień alianckiej artylerii i samolotów. Pułk pancerny otrzymał rozkaz zajęcia obrony i okopania się. 

22 Dywizja Pancerna

Sformowana w 1941 roku tuż przed operacją "Barbarossa". Walczyła w składzie GA "Południe" nad Donem i pod Stalingradem, gdzie została prawie całkowicie zniszczona w listopadzie 1942 roku. Razem z rumuńską 1 DPanz. tworzył 48 korpus pancerny. 19 listopada 1942 roku została skierowana na południowy zachód od Serafimowicza celem powstrzymania rosyjskiego natarcia. W czasie wykonywania kontruderzenia w kierunku na południowy zachód dywizje korpusu straciły ze sobą kontakt i trafiły pod uderzenia radzieckich 1 i 26 korpusów pancernych. Dywizja musiała sama odpierać ataki radzieckie w niekorzystnej dla siebie sytuacji. W końcu z wielkim trudem i dużymi stratami udało jej się wyjść spod uderzenia i w godzinach popołudniowych 20 listopada wycofała się za rzekę Czyr. Tego dnia na dywizję uderzył rosyjski 1 korpus pancerny w raz z 8 korpusem kawalerii i odrzucił ją na południe od miejscowości Miedwież. Resztki dywizji zostały ostatecznie zlikwidowane przez oddziały rosyjskich 8 korpusu kawalerii i 5 armii pancernej.  Ze wszystkich  jednostek uratował się tylko 129 pułk grenadierów, który został przeniesiony do 15 DPanz.

W 1942 roku dywizja miała w składzie: 204 pułk pancerny (2 bataliony), 129 i 140 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 140 pułk artylerii (3 dywizjony), 140 batalion zwiadu, 289 batalion przeciwlotniczy, 140 batalion przeciwpancerny, 140 batalion łączności i 140 batalion saperów. 

23 Dywizja Pancerna

Została sformowana w październiku 1940 roku we Francji. Tworzyły ją: 23 pułk pancerny, 23 brygada zmotoryzowana w składzie 126 i 128 pułki, 23 batalion motocyklowy, 128 batalion zwiadu i 128 pułk artylerii. Pomimo, że dywizja sformowana została w 1940 roku nie osiągnęła gotowości bojowej przed październikiem 1941 roku. W marcu 1942 roku walczyła w Rosji, w okolicach Charkowa. Weszła w skład 4 armii pancernej, która zastąpiła rozbitą pod Stalingradem 6 armię polową. 12 grudnia 1942 roku wraz z 17 DPanz. weszła w skład 57 korpusu pancernego walczącego w zgrupowaniu gen. Hotha. Brała udział w natarciu tego zgrupowania z odsieczą okrążonej w Stalingradzie 6 armii. 14 grudnia po sforsowaniu rzeki Aksaj posunęła się jedynie kilka kilometrów i utknęła koło miejscowości Kamienka. Pod koniec grudnia 1942 roku pod naporem Rosjan dywizja musiała się cofnąć za rzekę Aksaj, ponosząc bardzo duże straty. Walczyła w 1943 roku nad Dniestrem. Na skutek naporu Rosjan dywizja we wrześniu 1944 roku znalazła się w Warszawie i brała udział w walkach z powstańcami. W październiku 1944 roku przybyła na Węgry i walczyła w okolicach Debreczyna. W styczniu 1945 roku została rozbita przez Rosjan. 

W 1945 roku dywizja miała w składzie: 23 pułk pancerny (2 bataliony), 126 i 128 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 128 pułk artylerii (3 dywizjony), 23 batalion zwiadu, 278 batalion przeciwlotniczy, 128 batalion przeciwpancerny, 128 batalion łączności i 128 batalion saperów.

24 Dywizja Pancerna

Utworzona w lutym 1942 roku z 1 dywizji kawalerii. W jej skład wchodziły: 24 pułk pancerny, 24 brygada zmotoryzowana w składzie 21 i 26 pułki, 24 batalion motocyklowy, 86 batalion zwiadu i 86 pułk artylerii. Szlak bojowy rozpoczęła w Rosji w czerwcu 1941 roku. W styczniu 1943 roku została całkowicie zniszczona pod Stalingradem. Odtworzona została we Francji w marcu i kwietniu 1943 roku. Następnie została wysłana na front Włoski we wrześniu 1943 roku. W październiku 1943 roku ponownie walczy w Rosji. W listopadzie ponosi ciężkie straty pod Kijowem. Operuje na d Dnieprem w marcu 1944 roku zostaje zepchnięta do obrony, a resztki dywizji przerzucone zostają na Węgry w okolice Debreczyna. W styczniu 1945 roku zostaje przerzucona do Słowacji, skąd zostaje przeniesiona do Prus. W wyniku ewakuacji znajduje się w marcu 1945 roku w Schleswig-Holstein, gdzie poddała się Brytyjczykom.

  W 1945 roku dywizja miała w składzie: 24 pułk pancerny (2 bataliony), 21 i 26 pułki grenadierów pancernych każdy po 2 bataliony, 89 pułk artylerii (3 dywizjony), 24 batalion zwiadu, 283 batalion przeciwlotniczy, 40 batalion przeciwpancerny, 86 batalion łączności i 40 batalion saperów.

25 Dywizja Pancerna

26 Dywizja Pancerna

27 Dywizja Pancerna

116 Dywizja Pancerna

130 Dywizja Pancerna LEHR

155 Dywizja Pancerna (Rezerwowa)

178 Dywizja Pancerna (Rezerwowa)

179 Dywizja Pancerna (Rezerwowa)

232 Dywizja Pancerna 

233 Dywizja Pancerna 

273 Dywizja Pancerna (Rezerwowa)

Dywizja Pancerna "Clausewitz"

Dywizja Pancerna "Doberitz"

Dywizja Pancerna "Feldhernhalle 1"

Dywizja Pancerna "Feldhernhalle 2"

Dywizja Pancerna "Holstein"

Dywizja Pancerna "Juterbog"

Dywizja Pancerna "Kurmark"

Dywizja Pancerna "Kempf"

Zorganizowana w marcu 1939 roku. W jej skład wchodziły: sztab 4 BPanc., 4 pułk pancerny, pułk SS "Deutschland", pułk artylerii SS, kompania rozpoznawcza SS i kompania przeciwpancerna. We wrześniu 1939 roku brała udział w kampanii w Polsce w 1 Korpusie w składzie 3 A. Do walki została wprowadzona w nocy z 2 na 3 września w kierunku na Przasnysz. 3 września dywizja uderzyła na polską Mazowiecką BKaw. i po krótkiej walce zmusiła ja do odwrotu docierając do Ciechanowa. 4 września jej oddziałom udało się zdobyć miasto. Następnie została skierowana na Różan. 5 września oddziały dywizji próbowały sforsować Narew pod Różanem lecz zostały odrzucone. 9 września dywizja walczyła nad rzeką Ruż. 10 września jej oddziały natknęły się i w ataku rozproszyły polskie 33 i 41 DP pod Stoczkiem.

Dywizja Pancerna "Muncheberg"

Dywizja Pancerna "Norwegen"

Dywizja Pancerna "Schliesien"

Dywizja Pancerna "Tatra"

Dywizja Pancerna "Gross-Deutschland"

Jeszcze jako Pułk walczyła w Polsce w 1939 roku, i we Francji w 1940 roku. 13 maja 1940 roku pułk dokonał przełamania frontu na Mozie. Na przełomie maja i czerwca 1940 roku weszła w skład XVI KPanc. GA A. Pod koniec lutego 1941 roku przybyła do Rumunii wraz z XXXXI KZmot. 12 A. Pułk walczył podczas kampanii Rosyjskiej w GA "Środek" w XXIV korpusie pancernym do czerwca 1942 roku. 9 i 10 lipca 1941 roku wraz z 10 DPanz. i Dywizją SS "Das Reich" usiłowały z marszu zdobyć Mohylew. W listopadzie 1941 roku wraz z korpusem otrzymała zadanie zdobycia Tuły. Pod koniec grudnia 1941 roku wraz z 269 DP broniła miasta Odojew, które musiała oddać 22 grudnia. Sformowana jako Dywizja Grenadierów Pancernych w maju 1942 roku z pułku piechoty zmotoryzowanej "G-D". Następnie został przeniesiony do GA "Południe", w listopadzie 1942 roku ponownie walczy w GA "Środek". W lutym i marcu 1943 roku bierze udział w odbiciu Charkowa i Biełgorodu. Podczas operacji "Cytadela" walczy w składzie 4 Armii Pancernej. W zimie 1943 i 44 roku naciskany przez wojska sowieckie wycofuje się w kierunku Dniepru. Od maja 1944 roku prowadzi uporczywe walki na terenie Rumunii. W wyniku sowieckiej operacji "Bagration" i możliwości załamania się frontu ponownie walczy w GA "Środek". W sierpniu 1944 roku przeniesiona zostaje na Litwę i Łotwę. W listopadzie wojska radzieckie rozbijają dywizję pod Memel. Ocalałe oddziały wycofują się w kierunku Królewca w Prusach Wschodnich. Dywizja bierze udział w walkach o Gdańsk. W styczniu wchodzi w skład specjalnego związku taktycznego "Gross Deutschland Verbande" wraz z Dywizjami Grenadierów Pancernych "Brandenburg" i "Fuchrer", Dywizją Ochrony Osobistej Wodza oraz DPanz. "Kurmark". Wszystkie te jednostki biorą udział w walkach o Berlin. Poddaje się 21 kwietnia 1945 roku w Spremberg niedaleko Cottbus. 

W skład dywizji wchodziły: pułk pancerny "G-D" ( 3 bataliony), pułk grenadierów pancernych (3 bataliony), pułk fizylierów pancernych (3 bataliony), pułk artylerii pancernej ( 3 dywizjony), batalion pancernego zwiadu, batalion przeciwlotniczy, batalion artylerii przeciwpancernej, batalion saperów, brygada dział samobieżnych, batalion łączności. 

Dywizja Pancerna "Herman Goering"

Należała do wyborowych związków taktycznych niemieckich wojsk pancernych. W skład dywizji wchodziły: 1 i 2 pułki pancerne "HG" ( 3 bataliony), pułk grenadierów pancernych (2 bataliony),  pułk artylerii pancernej ( 4 dywizjony), batalion pancernego zwiadu, batalion przeciwlotniczy, batalion artylerii przeciwpancernej, batalion saperów. Dywizja została sforsowana na zasadzie zaciągu ochotniczego z Luftwaffe oraz z żołnierzy jednostki Luftwaffe Jaeger Regiment "Hetman Goering". Pod koniec lutego 1941 roku jeszcze jako brygada przybyła do Rumunii wraz z XXXXI KZmot. 12 A. Na początku 1943 roku utworzono Dywizję Grenadierów, a następnie DPanz.. Swoje szkolenie dywizja odbywała na terenie Belgii i Francji. Na początku 1943 roku została wysłana do Tunezji, gdzie w maju została rozbita. Jednostka zostaje ponownie sformowana z ewakuowanych na Sycylię żołnierzy. Po lądowaniu aliantów na Sycylii prowadzi tam ciężkie walki, aż do sierpnia. 22 stycznia dostaje rozkaz do przybycia w rejon Rzymu przeciwko wojskom alianckim lądującym pod Anzio. We Włoszech przebywa do czerwca 1944 roku. 26 lipcu 1944 roku przybywa w rejon Warszawy i stanowiła odwód w składzie 9 A do zadań specjalnych. Po wyładowaniu się w Pruszkowie jej 1 pułk ruszył w kierunku Wołomina. W sierpniu 1944 roku walczy w okolicach Warszawy. 7 i 8 sierpnia 1944 roku zostaje przeniesiona na południowy odcinek przyczółka Magnuszewskiego i 9 sierpnia wchodzi do walki pod Studziankami. W walkach do 16 sierpnia 1944 roku pod Studziankami o przerwanie radzieckiej obrony i dojście do przepraw pod Magnuszewem dywizja straciła kilkadziesiąt czołgów. Początkowo udało się jej oddziałom włamać się na kilka kilometrów w głąb radzieckiej obrony jednak po wejściu do walki polskiej 1 BPanc zostały one zatrzymane a następnie musiały się wycofać. Następnie zostaje wysłana do Prus Wschodnich. Walczy na Pomorzu w okolicach Gdańska, gdzie zostaje rozbita przez Rosjan. W kwietniu 1945 roku jej oddziały walczą z Rosjanami na południe od Pieńska.

Dywizja Grenadierów Pancernych "Brandenburd"

W kwietniu walczyła z oddziałami polskiej 2 AWP. Jej 1 pułk działał w pasie od Rothenburga do Steinbach, a 1244 pułk od Kahlemeile do Rothenburga. 17 kwietnia oddziały 1 pułku były atakowane przez 8 polską dywizję w Ober i Mittel Horka.

Dywizja Grenadierów Pancernych "Feldherenhalle"

3 Dywizja Grenadierów Pancernych

W styczniu 1944 roku została skierowana przeciwko lądującym pod Anzio aliantom

10 Dywizja Grenadierów Pancernych

15 Dywizja Grenadierów Pancernych

16 Dywizja Grenadierów Pancernych

18 Dywizja Grenadierów Pancernych

20 Dywizja Grenadierów Pancernych

25 Dywizja Grenadierów Pancernych

29 Dywizja Grenadierów Pancernych

60 Dywizja Grenadierów Pancernych

90 Dywizja Grenadierów Pancernych

Shwere Panzerabteilung 501

Pierwsza niemiecka jednostka uzbrojona w czołgi "Tiger", która dotarła do Afryki Północnej do Tunisu. Pierwsze 3 czołgi PzKpfw VI przybyły do Tunezji 23 listopada 1942 roku przez Bizertę. Zostały one wraz z 4 czołgami PzKpfw III  rozlokowane i 1 grudnia 1942 roku wzięły udział w walkach o Tebourba. W walkach tych zniszczono 11 czołgów alianckich kosztem 2 "Tygrysów". Następnego dnia samotny "Tygrys" wraz z 5 PzKpfw III znów atakuje. Tym razem zniszczono 6 alianckich czołgów typu "Stuart", a stracono 3 PzKpfw III. W lutym 1943 roku batalion toczył ciężkie walki na obszarze Faid-Kassrine. Miesiąc później poniósł ciężkie straty koło Hunt's Gap. Ich ostatnia akcja miała miejsce od początku maja 1943 roku do kapitulacji koło Maknassy i Doliny Medjerda. 

 Dywizje Piechoty | Dywizje Waffen SS